Η ζωγραφική από την Αιγυπτο στην Αρχαία Ελλάδα
Η τέχνη στην Αρχαία Ελλάδα χωρίζεται: στην αρχαϊκή εποχή (7ος-6ος π.Χ), στην κλασική (5ος-4ος π.Χ) και στην ελληνιστική (323-31 π.Χ).
Τα έργα της αρχαϊκής θυμίζουν τα έργα της αιγυπτιακής τέχνης και με αυτά τα συγκρίνουμε.
Αρχαϊκή εποχή: Αγγεία. Μαύρες φιγούρες πάνω σε πηλό (μελανόμορφος ρυθμός) με πιο πλαστικά περιγράμματα στις μορφές και πιο λεπτομερείς αποδόσεις στα μαλλιά, πιο φυσικές στάσεις και κινήσεις, απόδοση κάπως της τρίτης διάστασης (βάθους) και πιο οργανωμένη σύνθεση. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι η αποτύπωση του συναισθήματος !
Αρχαϊκό μελανόμορφο αγγείο
Αρχαϊκό μελανόμορφο αγγείο
Κλασική εποχή: Εξυμνείται σε γραπτά κείμενα η ζωγραφική τέχνη αλλά δεν υπάρχουν δείγματα: Κατακτιέται η προοπτική, η φωτοσκίαση, απόδοση του όγκου μέσα από τις χρωματικές διαβαθμίσεις. Μόνο τα ερυθρόμορφα αγγεία είναι πιο ελεύθερης γραφής.
Αγγείο που χρονολογείται το 510 π.Χ
Αγγείο της κλασικής περιόδου
Ελληνιστική εποχή: Καταρχήν, ελληνιστικός πολιτισμός είναι αυτός που μιμείται τους έλληνες. Εδώ η καλλιτεχνική παραγωγή είναι τεράστια, όσο ποτέ στην ιστορία! Οι βασιλιάδες στολίζουν όλη την επικράτεια τους με την τέχνη και έτσι εκλαϊκεύεται. Η πιο φιλότεχνη περίοδος!!! Η ζωγραφική εστιάζει στην κατάκτηση της τρίτης διάστασης (του βάθους) για έναν πιο ρεαλιστικό, νατουραλιστικό χώρο. Υπάρχουν ελάχιστα δείγματα. Όπως οι Μακεδονικοί τάφοι της Βεργίνας. Κορυφαίο παράδειγμα ελέυθερης γραφής χωρίς καν περιγράμματα αλλά και ιμπρεσιονιστικης πινελιάς ( γρήγορη που δίνει την εντύπωση του αντικειμένου) είναι η τοιχογραφία με θέμα την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα. (Στην φώτο ένα μέρος απο το θέμα)
Δεν μοιάζει σαν την αναγεννησιακή γραφή;
Μεγαλύτερο μέρος από την τοιχογραφία με θέμα την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, στον Μακεδονικό τάφο της Βεργίνας.
Στην κάτω φώτο : Η τοιχογραφία του κυνηγιού στον τάφο του Φιλίππου
Στην τοιχογραφία του κυνηγιού στον τάφο του Φιλίππου βλέπουμε πρώτη φορά αναπαράσταση της φύσης, ενώ μέχρι τότε η εστίαση ήταν στον άνθρωπο.
Την ίδια εστίαση βλέπουμε και σε έργα της Πομπηίας σε τοιχογραφίες του 1ου αιώνα πΧ με 1ου αιώνα μ.Χ. όπου και θεωρούνται αντίγραφα των πιο διάσημων έργων της κλασικής και ελληνιστικής ζωγραφικής.
Στην φώτο "Οδυσσέας-Σειρήνες"
τοιχογραφία στην Πομπηία
Σ αυτές τις περιόδους, ο Έλληνας ζωγράφος αναζητά την τρίτη διάσταση (βάθος): Α) Βάζει τα αντικείμενα το ένα πίσω από το άλλο (κι όχι όπως στην Αίγυπτο το ένα πάνω από το άλλο σε σειρά) και Β)χρησιμοποιεί τη βράχυνση. Δηλ. τα αντικείμενα μικραίνουν προς τα πίσω.
Η αρχαιοελληνική τέχνη στις μορφές είναι πιο νατουραλιστική,με κάποια πλαστικότητα σε σχέση με την αιγυπτιακή. Η φύση παρουσιάζεται σχεδόν όπως στην πραγματικότητα, αλλά με πιο ιδεατή μορφή. Το σώμα πια αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Γεννιέται η κατηγορία του «πώς» αποδίδονται τα θέματα.
Επιπλέον, για πρώτη φορά, τα έργα αποκτούν συναίσθημα, που δε συναντάμε σε κανένα αιγυπτιακό έργο.
Συμπεράσματα
Ο αρχαίος Έλληνας ζωγραφίζει ότι βλέπει, αν και εξιδανικευμένα.
Για πρώτη φορά αλλάζει η στάση του καλλιτέχνη απέναντι στον εαυτό του. Αναγνωρίζει τις ικανότητές του και είναι περήφανος για αυτές . Δεν είναι απλά εργάτης, είναι δημιουργός. Στα έργα βλέπουμε τις πρώτες υπογραφές των καλλιτεχνών
.
Βιβλιογραφία:
- Ιστορία της Τέχνης, Hugh Honour / John Fleming, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΠΟΔΟΜΗ
- Το χρονικό της Τέχνης, Ε.Η.Gombrich, ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ
- Η τέχνη στην ιστορία του ανθρώπου/ Mary Hollingsworth, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΔΑΜ
- Ιστοσελίδα της Wikipedia
- Σημειώσεις από την παράδοση στην σχολή μου.
Σε όσους άρεσε η δημοσίευση πατάτα το κουμπάκι "Μου αρέσει"
Για να γίνετε μέλος στο μπλοκ: Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε.
