Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Περί αδικίας)

Η  ΤΕΧΝΗ  ΤΗΣ  ΖΩΗΣ   (Περί  αδικίας)

Τον  τελευταίο  καιρό,  οι  σκέψεις  και  τα  συναισθήματα  που  με  κατακλύζουν  δεν  εκφράζονται  σε  εικόνα,  έστω  επεξηγημένη  με  λόγια,  όπως  συνηθίζω.  Είναι  καθαρά  λόγια  που  θέλω  να  αποτυπώσω  στο  "χαρτί".  Γίνονται  τόσα  πολλά  γύρω  μας  που  μας  υποχρεώνουν  να  πάρουμε  θέση,  με  κυρίαρχο  το  πάντα  επίκαιρο   θέμα  της  αδικίας!

Άστεγοι

Όλους  μας  πνίγει  το  άδικο.  Μας  κλέβουν,  μας  βιάζουν,  μας  δολοφονούν,  βιολογικά  και  ψυχικά. Μας  καταστρέφουν,  αρπάζοντας  τις  ζωές  μας. Πονάμε και θυμώνουμε. Θέλουμε να  παρηγορηθούμε  στον πόνο μας και να ορμήσουμε, να εκτονώσουμε  τον  θυμό  μας, να  λυτρωθούμε   από  την  αδικία.  Όμως,   η  αδικία μπορεί  να χτυπάει  στην  καρδιά,  αλλά   είναι  ένα  πρακτικό  πρόβλημα  που  για  την  λύση  του  χρειάζεται  λογική.  Μια λογική  όμως  που  θα  συμπεριλαμβάνει  και  το  συναίσθημα. Η  στεγνή από  συναίσθημα  λογική στερεί  την  ζωή  από  τους  χυμούς  της  και  την  εξαντλεί. Το  ίδιο  θα   εξαντλούσε την ζωή  και  ένα  χύμα  συναίσθημα  χωρίς  την  συνδρομή  της   λογικής.

Φοβόμαστε την ενοχή και την κατάκριση. Ορμάμε συναισθηματικά για να επιβεβαιωθούμε, με μια δικαιοσύνη που δικαιώνει εμάς και τιμωρεί τον άλλον. Όμως,  δικαιοσύνη  που  δεν  δικαιώνει  και  τις  δύο  πλευρές,  δεν  είναι  δικαιοσύνη.  Γιατί  ο  τιμωρημένος,  καραδοκεί  για  την  ευκαιρία  να  πάρει  την  ρεβάνς.  Να  επιβεβαιωθεί  και  αυτός.  Και ο  χορός  καλά  κρατεί.  Χρειαζόμαστε  μια  δικαιοσύνη  που  να  επιβεβαιώνει  συγχρόνως  και  τις  δύο  πλευρές.  Αυτή  προϋποθέτει  την κατανόηση  και  από  τις  δύο  πλευρές.

Πώς θα ξεπεράσουμε τον φόβο της ενοχής για να προχωρήσουμε στην κατανόηση;

 Αυτή είναι η  μεγαλύτερη  τέχνη: Η  ΤΕΧΝΗ  ΤΗΣ  ΖΩΗΣ !

Αυτή  Η  ΤΕΧΝΗ  ΤΗΣ  ΖΩΗΣ,  είναι  έμφυτο  ταλέντο,  χάρισμα  ή  επίκτητη  μάθηση;

Όπως όλες  οι  τέχνες  είναι  πρώτα  από  όλα  χάρισμα από την μάνα μας  και  μετά  καλλιέργεια  του  χαρίσματος με το δυνατό παράδειγμα.  Η  αδικία  ξεκινάει  από  την  κούνια,  με  το  ότι  δεν  ερχόμαστε  όλοι  στη  ζωή  με  δεδομένο   το  χάρισμα  της  τέχνης  της  ζωής,  σαν  προίκα. 

Μοίρες

Ο  αρχέτυπος  μύθος  μας  λέει  για  τις  Μοίρες  που  έρχονται  μόλις  γεννηθούμε  και  καθορίζουν  την  τύχη  μας.  Και  σήμερα  η  επιστήμη  της  ψυχολογίας  μας,  μας  λέει τα  ίδια.  Σφραγίζεται  ανεξίτηλα    η  ζωή  κάποιου,  που  δεν  έχει  πάρει  φροντίδα,  αγάπη  και  αφοσίωση  στην  κούνια,  τότε  που  νοιώθει     αδύναμος  να   υπερασπιστεί  την  ζωή  του  και  τον κατακλύζει   στην  ψυχή  του  η  αγωνία  της  εγκατάλειψης  και  του  θανάτου.  (Φρόυντ).  Μεγαλώνοντας,  η θύμηση αυτής της αγωνίας, ασυνείδητα,  σε  άλλον  εκδηλώνεται  σαν  δειλία  πλησιάσματος  και  σε άλλον  σαν  επιθετικότητα.  Και  τα  δύο  είναι  οι  δύο  όψεις  του  ίδιου  νομίσματος.  Της  ανασφάλειας.   Για  να  μπορεί  κανείς  να  εμπιστευτεί,  να  επιζητήσει την  συνεργασία  με  τον  άλλο  και  να  αφοσιωθεί  σ 'αυτήν,  χωρίς  να  "κλέβει"  την  ισονομία  της  συνεργασίας,  χρειάζεται  στο  ξεκίνημα  της  ζωής  του  να  έχει  δεχθεί  αφοσίωση  και  να  μην  τον  είχε  απογοητεύσει το  πρόσωπο  που τότε  αντιπροσώπευε  τον  "άλλο".  Τότε  που  αυτόν  τον  "άλλο",  τον  είχε  άμεση  ανάγκη  για  την  επιβίωση  του  και  "έτρεμε  σαν  τα  φύλο"!

Αυτή   η  παλιά  απογοήτευση  από  τον  άλλο,  την  μάνα  του  δηλαδή,  δεν  μπορεί  να  διορθωθεί   με  την  επίκληση  της  λογικής  μας;

 Δυστυχώς  φαίνεται  αυτή  η  παλιά  μας  απογοήτευση  να  έχει  καταγραφεί  σαν  νόμος  της  λογικής  μας.  Το  πως  νοιώθουμε  σαν  μωρά,  φαίνεται  να  είναι  το πρώτο  υλικό  που  τροφοδοτεί  την  ανάπτυξη  της  σκέψης.  Τα  αρνητικά  συναισθήματα,  όπως  την  απογοήτευση,  την  ανασφάλεια,  τον  τρόμο  του  θανάτου,  φαίνεται  να  μην  τα  αντέχει  να  τα  επεξεργαστεί  το  τρυφερό  μυαλουδάκι ενός  μωρού  και τα  αρνείται,  αφήνοντας  κενό.   Η  σκέψη  στο  ξεκίνημα  της, μπορεί να επεξεργάζεται μόνο  τα  θετικά  συναισθήματα  που  παράγονται  από  την  αφοσίωση,  την  αγάπη,  την  ασφάλεια.  Αυτά  είναι  η  κινητήριος  δύναμη  για  την  ανάπτυξη  της.  Έπειτα,  όταν  δυναμώσει  αρκετά  η  σκέψη,  θα  μπορεί  βέβαια  να  επεξεργάζεται,  να  ταξινομεί  και  να  διευθετεί  και  πολύ  αρνητικά  συναισθήματα.  Αλλά φαίνεται να μην  μπορεί  να  αρχίσει  την  ανάπτυξη  της  από  τα  αρνητικά.   Το πρόβλημα της αδικίας πρέπει να είναι κυρίως ψυχολογικό και μετά πρακτικό και οικονομικό. Αν δεν  έχεις πάρει αγάπη από την κούνια, δεν έχεις να δώσεις! Και «ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος».

Μάνα με παιδί αγκαλιά

Ας  αναρωτηθούμε  λοιπόν  «Από  ποια  θέση  μας  πνίγει  το  άδικο;»   Ήμασταν    οι  εξαρχής   προικισμένοι   με  το  δώρο  της  αγάπης   από  τις  "Μοίρες"  με  την  γέννηση  μας  ή  στερημένοι  από  αυτό το δώρο;  Και  ο  άλλος  ή  οι  άλλοι  που  μας  αδικούν  φαίνεται  να  έχουν  το  ίδιο  με  μας παράδειγμα προσφοράς με την γέννηση τους ή αντίθετα είναι φορτωμένοι με εγωιστικό παράδειγμα; Πρέπει  να  έχει  μεγάλη  σημασία  αυτό.  Νομίζω  πως  όσοι  από  μας  έχουν  αγαπηθεί  περισσότερο  σαν  μωρά,  μεγαλώνοντας,  αδικούν  λιγότερο.  Αν  είναι  έτσι,  τότε  αυτό  μήπως  μας  οδηγεί  στον  τρόπο  που  μπορούμε  να  κάνουμε  τον  κόσμο  μας  καλύτερο;

Θα  συνεχίσω  τις  σκέψεις  μου  πάνω  στην  τέχνη  της  ζωής  σε  επόμενη  δημοσίευση.                 

Μαρία Ζωγράφου Ουζούνογλου mariaart.art12@gmail.com

Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τη σκέψη μου, μαζί μου.

Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος.