ΑΓΕΛΗ Ή ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

                                                 ΑΓΕΛΗ  Ή  ΚΟΙΝΩΝΙΑ; 

Κάθε  ώρα,  κάθε  λεπτό,  κάθε  στιγμή,  για  ότι  σκεφτόμαστε,  μιλάμε  ή  κάνουμε,  αποφασίζουμε  αν  θα  πεθάνουμε  εμείς  ή  κάποιος  άλλος  ή  άλλοι.  Κάθε  στιγμή    δρομολογούμε  τον  οντολογικό,  κοινωνικό  ή  ακόμη  και  τον  βιολογικό  θάνατο  ο  ένας  του  άλλου,  κρυφά  ή  φανερά,  συνειδητά  ή  ασυνείδητα.  Για  να  προστατεύουμε  λέμε  την  δική  μας  ζωή,  γιατί  "Αλλιώς  δεν  ζεις".  Κάποιοι  θλιβόμαστε   γι 'αυτούς  που  θυσιάζουμε   για  να  επιζήσουμε.   Άλλοι  είμαστε  τόσο  επικεντρωμένοι  στη  χαρά  της  νίκης  μας  να  αποτρέψουμε   την  δρομολόγηση  του  δικού  μας  θανάτου,  που  δεν  σκεφτόμαστε  τον  άλλο  που  θυσιάσαμε.  "Αλλιώς  δεν  ζεις",   είπε  η  μια  φίλη  στην  άλλη   θέλοντας  να  της  πει  ότι  ο  λόγος   για  τον  ανελέητο  πόλεμο  που  συμμετείχε  εναντίον  της,  ήταν   η  διάσωση  της  δικής  της  ζωής.  Τα  "λάφυρα"  από  την  νίκη  αυτού  του  πολέμου  θα  στήριζαν  την  ζωή  της  όπως  του  κάθε  στρατευμένου στην  ομάδα  που  δημιουργήθηκε   εναντίον  της. Για  ηθικό  πρόσχημα  στον  οντολογικό,  κοινωνικό  θάνατο  της  φίλης  τους,  και   γιατί  όχι και   τον  βιολογικό της  θάνατο,  θα  είχαν   το  κατασκευασμένο  για  κάθε  τέτοια  περίπτωση,  ψεύτικο  δίκαιο  της  πλειοψηφίας που  ακυρώνει  τη  συνείδηση της  προσωπικής  ευθύνης.   Κερνούσαν  καθημερινά   στην  μοναχιασμένη    από  τους  ίδιους  για  αυτά  τα  λάφυρα,  ένα  ποτήρι  θάνατο,   για  να  νικήσουν   τον  δικό  του  θάνατο ο  καθένας  τους,  σαν  να  μην  ήξεραν  ότι  δεν  θα  τον  νικούσαν  τελικά.  Γιατί  ο   θάνατος  δεν  νικιέται  διά  παντός.  Όσες  νίκες  και  να  κερδίσουμε ξεπουλώντας  την  ψυχή  μας  στο  προσχηματικό,  κατασκευασμένο  δίκαιο  πλειοψηφίας,  την  τελική  νίκη  την  χάνουμε  όλοι.  Όλοι  πεθαίνουμε.  Ο  θάνατος  κυριαρχεί  πάνω σε  αυτό  που  καταλαβαίνουμε  για  ζωή,  αργά  ή  γρήγορα  και  κάνει  αυτό  το  παιχνίδι  κυριαρχίας  της δικής  μας  ζωής  έναντι  της  άλλης  ζωής,  γελοίο  και  ηλίθιο.

Την  στιγμή  που  στεκόμαστε  μπροστά  στο   θάνατο  νικημένοι,  ξέρουμε  ότι  ο  μόνος  αγώνας  που  οφείλαμε  στον  εαυτό  μας θα  ήταν  να  πείσουμε  ο  ένας  τον  άλλο  να  ενωθούμε  για  μια  νίκη  απέναντι  σε  αυτόν  τον  ίδιο  τον  θάνατο  που  είναι  κοινός  για  όλους  μας.  Γιατί  η  ζωή  που κλέβουμε  ο  καθένας  από  τον  άλλο  δεν  κατοχυρώνεται  για  να  δικαιώσει   τον  αγώνα  μας.     Εκείνη  την  ύστατη  στιγμή  της  αποχώρησής  μας  από  τον  μάταιο  τούτο  κόσμο,  η  δύναμή  μας  εξαφανίζεται  και  σαν  μικρά  παιδιά  αναζητούμε  την  αγάπη    να μας  δώσει  ζωή.  Να  την  επεκτείνουμε  την  ζωή,  πέρα  από  τα  όρια  που  βάλαμε  όταν  βαλθήκαμε   να  την  κερδίσουμε  σε  βάρος  των  άλλων.  Η  αγάπη  έχει  αυτήν  την  δύναμη  να  ενώνει και  να  επεκτείνει  την  ζωή  πέρα  από  τα  όρια  που  βάζει  ο  φόβος  του  θανάτου  που  μας  εξουσιάζει.  Μας  λέει ο  φόβος:  Δεν  έχεις  τρόπο  να  πείσεις  τον  άλλον  να  σε  αγαπήσει όσο  αγάπη  και  να  του  δώσεις  εσύ,  και  αν  δεν  τον  φας  θα  σε  φάει.  Όμως  αν  σκεφτείς   ότι  δεν  τον  γλυτώνει τον  θάνατο   κανείς  μόνος  του  αλλά  μόνον  μαζί  με  εκείνους  που  αρνήθηκε  να  πολεμήσει  εναντίον  τους,   τότε  μόνον  σιγουρεύεσαι  για  την  αξία  της αγάπης.   Αυτό  όμως  μόνον  την  στιγμή  που  στεκόμαστε  νικημένοι  μπροστά  στον  επικείμενο  θάνατό  μας μάς   είναι  εντελώς   ξεκάθαρο,  γιατί  δεν  υπάρχουν    περιθώρια  για  την  γελοία  και  ηλίθια  εγωιστική  δύναμη.   Την  εκμηδενίζει  ο  θάνατος.   Αλλά  τότε  είναι  πολύ  αργά!   

Μας  θέλουν  να ζούμε  και  να  αγαπάμε  απρόσωπα μέσα  σε  μεγάλες  ομάδες  και  οργανισμούς  και  αυτό  δεν  το  βλέπουμε  να  γίνεται.  Τα  μεγάλα  σχήματα   χτίζονται  πάνω  στον ανταγωνισμό  για  το  ποιανού  η  ζωή  θα  επικρατήσει. Αυτό  το  ζωικό  ένστικτο  της  επιβίωσης  που  παράγει  αγέλη,  όχι  κοινωνία.  Ο  άνθρωπος  όμως είναι  πάνω  από  τα  ζώα.   Μπορεί  να  αναλογιστεί  και  να  νοιώσει  το  κέρδος   της  αγάπης  που  με  αυτήν  νικάει  τον  θάνατο  ξεπερνώντας  την  κατάσταση  της  αγέλης  των  ζώων.  Μπορούμε  να  συνδεόμαστε    με    διαπροσωπική    αγαπητική  διάθεση  και  επικοινωνία  που  αποσαφηνίζει   συνεχώς  την  μεταξύ  μας  σχέση,  με  την κάθε  φορά    προσωπική  μας  αλήθεια,  νικώντας  τον  φόβο  και  τον  εγωισμό.  Αυτό  όμως   μόνον  μέσα  σε  μικρές  ομάδες  μπορεί  να     ανθίσει.   Χρειαζόμαστε  μικρές  ομάδες  "ενορίας"  με  θέμα  την  επίτευξη    αγαπητικής  διάθεσης  του  ενός  προς  τον  άλλο,  χωρίς  υστεροβουλίες  και  εξαρτήσεις  από    τρίτα  πρόσωπα  ή  ομάδες. Αυτό,  στον  υπάρχοντα τωρινό    πολιτισμό  δεν  είναι  εφικτό.   Θα  ήταν  εφικτό  όταν  τα  αγαθά,  οι  πρακτικές  ανάγκες  μας  ήταν  διαχειρήσιμες  από  μικρές  ομάδες. Και  είναι  κρίμα  που  η  ανθρωπότητα  έχασε    την  ευκαιρία  σε  παλαιότερες  εποχές  αγροτικής  οικονομίας,  ή  και  μικρής  βιοτεχνίας.  Ζούμε  στην  εποχή  της  μαζικής  παραγωγής  και  της   μαζικής   εκποίησης  της  ψυχής  μας  στην  εποχή  αυτή,  που  εξαργυρώνεται  μόνον  με  προσωπική  θυσία.

Τότε,  η σύνδεση  των  μικρών  ομάδων  μεταξύ  των  θα  είχε  τον  βασικό  κανόνα  να  συμφωνούν  όλοι  σε  κάθε  ομάδα  ότι   στο  άνοιγμα  της  ομάδας  μας,   δεν νοιώθει  κανείς από  μας  να  χάνει  την  αγαπητική  του  σύνδεση. Όταν  έστω  και  ένας  από  την   μικρή  μας  ομάδα  νοιώθει  να  χάνει  την  αγαπητική  του  διάθεση  στην  προοπτική  αυτής  της  σύνδεσης  με  τρίτα  πρόσωπα  και  ομάδες,  η  αρχική  ομάδα  μας  συγκεντρώνεται  στην   αγαπητική  της  διάσωση  και  αναβάλει  το  άνοιγμά  της,  με  όποια  πρακτική  θυσία  και  να  επιφέρει  αυτό. Στηρίζουμε  την  αγάπη  που  καταρρέει  ακόμη  και  στην  ψυχή  ενός  από  μας    και  μένουμε  πίσω  μαζί  του  με  όποιο  τίμημα,  για  να  τον  πάρουμε   ολόψυχα   μαζί    στο  άνοιγμά  μας.  Αν  προχωρούσαμε  στο  άνοιγμα  και  τον  θέλαμε  μαζί  μας   νομίζοντας  ότι  πρέπει  να  υποχρεωθεί  να  αγαπάει,  πως  το  ξέρουμε  πως  η  αγάπη  του  δεν  θα  είναι  ψεύτικη;  Δεν  θα   κρύβει  τον  ανταγωνισμό  στον  οποίο τον  έχουμε  υποχρεώσει  να  πάρει  μέρος;  Αυτός  ο  ανομολόγητος κανόνας  του  ανταγωνισμού  περνάει  υπόγεια  στις  ψυχές  όλων  και  μας  μολύνει.   Αλλά  και   μόνο  του   να  τον  αφήσουμε    αυτόν  τον  αδύναμο  να  προχωρήσει  αγαπητικά  στο  άνοιγμα  της  μικρής  μας  ομάδας, έτσι  που  θα  είναι   απογοητευμένος  από  την  αγάπη,  πάλι τον  δρόμο  του  ανταγωνισμού του  δείχνουμε  για  να  κερδίσει  την  ζωή  του  με  τίμημα  τον  θάνατο  του  άλλου.  Θα  ζει,  όπως  αναφερθήκαμε  στην  αρχή,  μέσα  σε  ομάδες  προσχηματικού  κατασκευασμένου  δικαίου  πλειοψηφίας,  το  οποίο  κυριαρχεί  στον  κόσμο  μας.   Χάθηκε  η  ευκαιρία  του  σεβασμού  και  της  αγάπης  μέχρι  ενός;

Πρέπει  να  ξέρουμε  ότι  η  ευθύνη  για  την  ζωή  δεν  είναι  υπόθεση  πλειοψηφίας.  Την  αναιρούν  όσοι  μένουν  εκτός  της,  η  αντιπολίτευση  δηλαδή  έστω  και  ας  είναι  μόνον  ένας.  Αυτός  ο  ένας   που  αφήσαμε  απέξω,  φανερώνει  την  διαίρεση  που  ματώνει  την  σωτήρια  ενότητα.  Οι  πλειοψηφικές  αποφάσεις  δεν  συνιστούν  δίκαιο,  παρά  μόνον  όταν  δεν  παραβιάζεται  ο  κανόνας  της  αγαπητικής  διάθεσης  η  οποία  κατανοεί  την  δυσκολία  και  χρεώνει  τον  δυνατότερο  να αναλάβει  την  αποκατάσταση  της όποιας    εκτροπής στην  ομάδα.   Όχι  τον  αδύνατο  στην  αγάπη που  παρεκτρέπεται,  αλλά  τον  δυνατότερο.  Για  παράδειγμα     οι  πλειοψηφικές  αποφάσεις  για  τον  Χριστό  ή  τον  Σωκράτη  θα  συνιστούσαν  δίκαιο  αν  δεν  ήταν  καταδικαστικές,  δηλαδή  αν  δεν  είχε  χαθεί  τελειωτικά  η  αγαπητική  διάθεση  που  επεκτείνει  την  πορεία  διαπροσωπικής  σύνδεσης.     Από  την  στιγμή  που  χάθηκε  η  αγαπητική  σύνδεση,  η  πλειοψηφία χάνει  την  ηθική  ισχύ  της  και  δεν  αποτελεί  δίκαιο.  Το  μόνο  δίκαιο  είναι  αυτό  που  συνίσταται  με  αγαπητική  διάθεση  που  κρατάει  την  ευθύνη  της  ζωής  σε  αγαπητική  διασύνδεση  διαρκείας,  χωρίς  εξαιρέσεις,  χωρίς  τέλος.   Δεν  αφήνει  κανένα  ασύνδετο  με    το  ενδιαφέρον  μας,  τον  σεβασμό  μας  την  αγάπη  μας,  με  όποιο  τίμημα.     

Αυτά  τα  είπε  και  ο  Χριστός  και  τα  επισφράγισε  με  το  αίμα  του  αλλά  δεν  έγιναν  πράξη  στον  κόσμο  μας  παρά  μόνον  με  εξαιρέσεις.   Ακούω  να  λέγεται   πως  η  θυσία  Του  πήγε  άδικα.    Αλλά  όχι.   Έπρεπε  να  υπάρχει  το  παράδειγμα  τουλάχιστον για  να  ξέρουμε  κάθε  φορά  την  διάκριση  ανθρώπου  από  ζώο  και  την  διάκριση  κοινωνίας  από  αγέλη.   Να ξέρουμε  τουλάχιστον    πόσο  απέχουμε  από  την  ουσία  της  ζωής  που  είναι  η  αγάπη.  Αλλά  και  τι  σημαίνει    αγάπη,  ποια  είναι  τα  όριά  της.   Ας  είναι  δοξασμένο  το  όνομά  Του. 

                                                                              Ευαγγελία  Ουζούνογλου

Αν σας άρεσε η δημοσίευση πατήστε το κουμπάκι Μου αρέσει και όποιος θέλει μπορεί να το κοινοποιήσει

Ο ΥΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

               Ο  ΥΛΙΣΤΙΚΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  ΜΑΣ  ΑΛΛΑΖΕΙ

    

                                             Ο  ΥΛΙΣΤΙΚΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  ΜΑΣ   

Πολιτισμό  λέμε  τον  τρόπο  συλλογικότητας    της   ζωής του  ανθρώπου   που  συνίσταται  στην    καλύτερη   εξυπηρέτηση    των  υλικών  και  πνευματικών    αναγκών  του,  με  τρόπο  που  δίνει  νόημα και  αξία  στη  ζωή.  Ποιος  είναι  όμως  ο  άνθρωπος  του  σημερινού   πολιτισμού  που  τον συνιστά  και  ποιο  είναι  το  νόημα  και  η  αξία    της  ζωής  που  υποστηρίζει;    

 Ποιοι  είμαστε  σε  σχέση  με τον  εαυτό  μας; Πάνω   σε  αυτή  την  σχέση    που  έχουμε  με  τον  εαυτό  μας  κτίζονται   και  όλοι  οι   σύνδεσμοι  με  τους  άλλους  που  συνθέτουν  τον  πολιτισμό  μας.  Έναν  πολιτισμό    που   κατά  γενική  ομολογία  δεν   ικανοποιεί  πια  κανέναν,  θέλουμε  να  τον  αλλάξουμε  αλλά  κάτι  μας  κρατάει. Ακόμη  και  όσοι  φαίνονται  υπέρμαχοι αυτού  του  πολιτισμού,  δεν  το  κάνουν  γιατί  είναι  το  καλύτερό  τους,  αλλά  γιατί  πιστεύουν   ότι  δεν υπάρχει  καλύτερο  και  δεν  τους  μένει  παρά  να υπερασπιστούν   αυτό  που  υπάρχει.  Είδα  ένα  βιβλίο  του  Φρόυντ   με  τίτλο  "Ο  πολιτισμός  πηγή  δυστυχίας".  Δεν  γνωρίζω  το  περιεχόμενό  του,  αλλά  από  όποια  πλευρά  και  να  εξετάζει  το  θέμα,  βλέπουμε γενικά    να  υπάρχει  θέμα.

Το  μυαλό  μας  είναι  προγραμματισμένο   σε  μια  λειτουργία  της  ζωής,  που  διαιρεί,  κομματιάζει,  το  ενιαίο  και  αδιαίρετο   στις  μεταξύ  μας  σχέσεις,  που  εκφράζεται  με  την αγάπη,  τον σεβασμό  του  ενός  προς  τον  άλλο.  Αυτό  δηλαδή  που   χρειαζόμαστε  για  να  είμαστε  καλά,  γιατί   είναι    ίδιον  της  ψυχής  μας.     Ο  προγραμματισμός  της  λογικής  μας  έχει  αφήσει  έξω  την  καρδιά,  αυτό  που  νοιώθουμε.   Δεν  συμβουλεύεται   τις  ανάγκες  της  που  θα  τον  πληροφορούσαν      για  τον   μεγάλο  πόνο  που  μας  δίνει  αυτός  ο  πολιτισμός,   για  να σκεφτεί  πως   να  τον  διορθώσει.   Όταν  η  καρδιά  ακυρώνεται,  δηλαδή   την  κλείνουμε  έξω    από  τον  προγραμματισμό  του  μυαλού  μας   (ο  οποίος    διευθύνει  την  ζωή  μας)  και  δεν  λαμβάνεται     υπόψιν,   αυτή  παγώνει,  αναισθητοποιείται.  Έτσι  δεν  συνειδητοποιείται  ο  πόνος που  προκαλεί  στη  ζωής  μας  ο  κακός  προγραμματισμός  μας,  να  ντραπούμε  και  να  υποχρεωθούμε  στην ανασύστασής  του.  Γιατί  βέβαια  δεν  θα  θέλαμε  να  ξέρουμε  ότι  λειτουργούμε  με  έναν  ντροπιασμένο  και  ανεπαρκή  προγραμματισμό  του  μυαλού  μας  που  μας  εκθέτει!   Έχουμε  ταυτίσει  αυτόν  τον  κακό    προγραμματισμό  μας,  με  τον  ίδιο  τον  εαυτό  μας,  την  ύπαρξή  μας  και  τον  υπερασπιζόμαστε  σαν  να  υπερασπιζόμαστε  τον  ίδιο  τον  εαυτό  μας.  Ο  προγραμματισμός  του  μυαλού  μας λοιπόν,  είναι  τέτοιος  που  αποσιωπεί   τους  πόνους  της  καρδιάς  μας  και  έτσι  δεν  εκτίθεται    για  ανεπαρκής  στον  προορισμό  του,  που  είναι  να  μας  δίνει  μια  ζωή  στην  οποία  θα  νοιώθουμε  καλά.  Έναν  προορισμό  ίδιον  της  ψυχής  μας.

   Αυτός  ο  προγραμματισμός,  μας  κάνει  να  υποχρεώνουμε   ο  ένας  τον  άλλο  να  ντρέπεται,  να  φοβάται  να  μιλήσει  για  τους  πόνους   που  του  δίνει  η   έλλειψη  σεβασμού  και  αγάπης  στον  κατακερματισμένο  κόσμο  μας  γιατί  αλλιώς  θα  τον  κάναμε  ρεζίλη. Θα  τον  αποστρεφόμασταν  που  δεν  θα  ήταν  αρκετά  δυνατός   να  αντέχει  στον  πόνο  και  να  μπορεί  να  τον  κρύβει  σαν  να  μην  υπάρχει,  να ψεύδεται  κατά  του  εαυτού  του,    η  να  καταφέρνει  να    επιστρέφει  τον  πόνο  του  σε  αυτόν  που  του  τον  προκάλεσε.  Για  να  δούμε  όμως  και  τι  θα  γινόταν  αν   δεχόμασταν  να  μιλάμε    όλοι  ο  ένας  στον  άλλο  άμεσα,  αβίαστα  για  αυτό  που  νοιώθουμε,  χωρίς  ντροπή  και  ο  πόνος  του  ενός  να  ήταν  υπόθεση  όλων  των  άλλων!  Αν  ο  εαυτός  του  άλλου  ήταν  προέκταση  του  εαυτού  μας  και  ο  πόνος  του  άλλου  μας  πονούσε  σαν  να  ήταν  δικός  μας  πόνος! Τι  ανακούφιση  για  τον  πονεμένο!  Αυτό  δεν  χρειαζόμαστε  όταν  πονάμε  από  την  συμπεριφορά  του άλλου;   Θα  σταματούσαμε  έτσι  το  κακό  στην  αφετηρία  του.   Όμως  επειδή ο  κακός  προγραμματισμός  του  μυαλού  μας  αποδέχεται  την  μεταξύ  μας  διαίρεση,  την  αποξένωσή  μας  από  τον  άλλο  σαν  φυσική,  μας  δίνει  μια  αίσθηση    γενναιότητας  και  παλληκαριάς   αυτή    η  αντοχή  στον  πόνο  της  διαίρεσης   όταν  καταφέρνουμε  να  μην  την  εκφράζουμε,  να  την   αποσιωπούμε,  θεωρώντας  την    προσωπική  υπόθεση  του  καθένα.  Σώσουμε  την  αξιοπρέπειά  μας  απέναντι  στον  άλλο  που  με  την  αποδοχή  της  μεταξύ  μας  διαίρεσης  τον  έχουμε  βάλει  απέναντι  και  όχι  πλάι  μας,  για  να  σώσουμε  τον  κακό  προγραμματισμό  του  νου  μας  και  όχι  την  ψυχή  μας.  Γι 'αυτό  κάνουμε   σαν  να  μην  τον  βιώνουμε  τον  ανομολόγητο    πόνο  που  μας  προκαλεί  αυτός  ο  προγραμματισμός  του  μυαλού  μας  και   γλυτώνουμε αυτόν  τον  προγραμματισμό  μας  από  την  ντροπή  η  οποία  θα  ντρόπιαζε  μαζί  και  τον  εαυτό  μας  επειδή  έχουμε  ταυτιστεί    μαζί  του.  Μα  αν  δεν  τον  ντροπιάσουμε  δεν  θα  προχωρήσουμε  να  τον  αλλάξουμε.   

Όλο  το  οικοδόμημα  του  πολιτισμού  μας      στηρίζεται  στο  να  σηκώνει  ο  καθένας  μόνος το  βάρος  της  ευθύνης    του ψυχικού  πόνου  του  που   προκαλείται  από  την  σχέση του  με  τους  άλλους,   και  όταν  δεν  το  καταφέρνει,  να  τον  αποσιωπεί!  Δεν  αποδεχόμαστε  την  από  κοινού  ευθύνη  του  ενός  με  τον  άλλο  για  ένα  καλό  αποτέλεσμα  σχέσης.    Να  σταθούμε  σε  αυτό μαζί  και  να  προσπαθήσουμε με όλες  μας  τις  δυνάμεις  να  κάνουμε  την  σχέση  πιο  λειτουργική.   Ο  κακός  προγραμματισμός  της  λογικής  μας  θέλει  να  την  φορτώνουμε  ολόκληρη την  ευθύνη  της  σχέσης  ο  ένας  στον  άλλο  και όσο  αντέξει. Και  επειδή  δεν  αντέχεται,  αυτό  που  μένει  είναι   ο  καθένας  μας  να  ζητήσει  ενισχύσεις  από  τρίτους  εναντίον  του  άλλου.  Από  εκεί  αρχίζει  και  μπερδεύει  το  πράγμα.  Οι  ενισχύσεις τρίτων  από  φόβο  και  εγωισμό,  απαξιώνουν  τον  σεβασμό  στην  αλήθεια  της  μοναδικότητας  του  άλλου  και  δημιουργούν  συλλογικότητα  από  την  αρχή  καταδικασμένη  να  πολλαπλασιάζει  τον  βουβό,  ανέκφραστο  πόνο.

 Όμως  ο  ανέκφραστος  πόνος,  ο  απωθημένος, δεν  παύεται.  Ο  Φρόιντ  μας  λέει:  "Τα  ανέκφραστα  συναισθήματα  δεν  πεθαίνουν.  Θάβονται  ζωντανά  και  είναι  θέμα  χρόνου  να  εκδηλωθούν  δυσάρεστα."  Αυτό  είναι  κομβικό  σημείο   του  πολιτισμού  μας.    Ο  ανέκφραστος  πόνος  απωθείται  βαθειά  μέσα  μας,  στο  υποσυνείδητο,  και  γίνεται  συσσωρευμένη  ενέργεια  που  κάποια  στιγμή  θα  εκραγεί  σαν  το  Τσέλνομπιλ,   κεραυνός  εν  αιθρία  με  ανεξήγητη  βία  κατά  τρίτων  άσχετων  ή  και  σχετικών  με  την  γενεσιουργό  αιτία.  Και  απορούμε  για  την  σχολική  βία,  την  βία  στα  γήπεδα,  την  οικογενειακή  βία,  την βία  στην  εργασία,  την  κοινωνική  βία  κτλ.  Ούτε  που  μας  περνάει  από  τον  νου  να  επιτρέψουμε  στον  ανέκφραστο  πόνο  να  εκφραστεί φυσικά  και  χαλαρά    εν  τη  γεννέση  του   χωρίς  ενοχή και  φόβο  και  να  δημιουργήσουμε  τις  συνθήκες  για  την  επεξεργασία  του   μέχρι  εξαντλήσεως  κάθε  προβλήματος στις  σχέσεις  μας.      Αυτή  η  σκέψη που  κανονικά  θα  έλυνε  το  θέμα,  δεν  υπάρχει  στον  κακό  προγραμματισμό  του  μυαλού  μας.

 Άλλοτε  πάλι,   ο  ανέκφραστος  πόνος  εκφράζεται     κατά  του  ίδιου  του  εαυτού  με   ψυχοσωματικές  αρρώστιες.  Τις   κρύβουμε   και  αυτές   από  ντροπή για  να  δείχνουμε δυνατοί   και  καταφεύγουμε  στα    φάρμακα  σαν  το  πρόβλημα  του  πόνου  της  ψυχής  να  είναι  οργανικό,  να  παράγεται  από  ένα  σώμα  απομονωμένο  από  την  ψυχή.   Απομονώνουμε  το  πρόβλημα  από  την  αιτία  του  που  είναι  η διάσπαση  της  μεταξύ  μας  ενότητας και  αγάπης  και  το δεχόμαστε  μόνον  περιορισμένο  σαν  ατομική  περίπτωση  και  εξαίρεση   τάχα  μου  στην  συλλογική  κανονικότητα.  Όχι   σαν  γενικότερο  πρόβλημα  που  αγγίζει  τον  καθένα  μας,  δηλαδή  πρόβλημα  του  πολιτισμού  μας.   Δεν  θέλουμε   να  παραδεχθούμε    ότι  όλοι  είμαστε  δυστυχείς  εξαιτίας  ενός  κακού   προγραμματισμού   του  μυαλού  μας   που  δεν  υποστηρίζει  ενωτικά   και  αγαπητικά   την  ύπαρξή  μας    στις μεταξύ  μας  σχέσεις  και  μας  κάνει  να  μην  νοιώθουμε  καλά.   Αντιμετωπίσουμε  τον  πόνο  ο  καθένας  μόνος  του  και  όσο  γίνεται  καλά  κρυμμένο  από  τους  άλλους  που  μας αρρωσταίνει  ή  μας  κάνει  επιθετικούς,  βίαιους,    από  φόβο  μην  θεωρηθούμε  ελλιπείς  σε γενναιότητα  και  εξυπνάδα,  απέναντι  στον  άλλο,   που και  αυτός  κρύβει  καλά  τον  δικό  του  πόνο, την  δική  του  δυστυχία  και  αρρωσταίνει,  ή    την  φορτώνει  στους  άλλους  επιθετικά.  Επίσημα  φάρμακα  λοιπόν,  αλλά  και  άλλες  ανεπίσημες  ουσίες που  κυκλοφορούν  και  υπόσχονται  να ανακουφίσουν  από  τον  πόνο,  αλλά    οδηγούν  στον  θάνατο.  Και  πάντα  για  να  μην  ενοχοποιείται  ο  προγραμματισμός  μας  και  κατηγορηθεί  σαν  ανάξιος  να  στηρίξει  την  ζωή,   κρύβουμε  την  αλήθεια  του  και  ζούμε  μέσα  στο  κατασκευασμένο    ψέμα  του  μυαλού  μας!   Έχουμε  βάλει  αυτόν  τον  κακό   προγραμματισμό   του  νου  μας,  πάνω  από  την  αλήθεια   της  ψυχής  μας! 

Μα τι  είναι  αυτός  ο  προγραμματισμός  για  τον  οποίο  μιλάμε ο  οποίος    σταθμίζει  τον  πολιτισμό  μας;

      Το  βιολογικό  κομμάτι του μυαλού  μας,  του  νους  μας, έχει  προγράμματα  σαν  του  κομπιούτερ. Εμείς όμως  δεν  είμαστε το  κομπιούτερ.  Είμαστε  ο  προγραμματιστής  που  τον  προγραμματίζει.  Αλλά  αυτός  ο  προγραμματιστής  που  είμαστε,  στους   πολλούς  κοιμάται  και  έτσι  ταυτιζόμαστε  με  το  πρόγραμμα.  Τότε  όλη  μας  η  ζωή  δεν  είναι  τίποτε  άλλο  παρά  μια  σειρά  αυτοματισμών  σαν  της    μεταλλικής  μηχανής.  Μόνον  που  η  μεταλλική  μηχανή  δεν  έχει  αισθήματα.  Δεν  πονάει  σαν  τον  άνθρωπο,  δεν  έχει  ψυχή  και  δεν  έχει  συνείδηση  του  εαυτού  της.  Μέχρι  να  ξυπνήσει  η  συνειδητότητα  μας,  να  ξυπνήσει  ο  προγραμματιστής  μέσα  μας,   είμαστε  σαν  ζωντανοί  νεκροί  μέσα  στο  κομπιούτερ  μας,  στην  μηχανή  του  μυαλού  μας.  Δεν  έχουμε  συνειδητότητα.  Ζούμε  κάτω  από  την  μηχανική  λειτουργία  της  κυριαρχίας   ενός   συγκεκριμένου    προγραμματισμού  του  εγκεφάλου  που   ξεκίνησαν να  τον  προγραμματίζουν  οι   συνθήκες  που  τυχαία  βρεθήκαμε   στην  αρχή  της  ζωής  μας,  χωρίς  να  τις  επιλέξουμε.  

 Όμως  στον  άνθρωπο  υπάρχει  κάτι  πάνω  και  έξω  από  αυτήν  την  μηχανή,  την  οποία   μπορεί  να  την  διευθύνει,   να  την  προγραμματίζει. Χρειάζεται  να  ξυπνήσουμε  την  πνευματική  συνείδησή  μας.  Με  την  αφύπνισή  της,  ο  άνθρωπος  αρχίζει  και  αντιλαμβάνεται  ποιος  είναι,  που  πάει  και  αναλόγως  διορθώνει  τον  υπάρχοντα  προγραμματισμό  του  μυαλού  του.    Μπορεί  να  διορθώσει  τα  πάντα.   Τα  προγράμματα  που  θα  διορθώσει  είναι  οι  πεποιθήσεις  του.  Χρειάζεται  να   τα  παρακολουθήσουμε  απομακρυσμένοι  από  αυτά,  και  όχι  σαν  να  είμαστε  εμείς  το  πρόγραμμα.  Έτσι  θα  υπερνικήσουμε  την    μεγάλη μας   δυσκολία  να  επιβληθούμε  και    να    αντικαταστήσουμε το  πρόγραμμα    με  ένα  άλλο  πρόγραμμα  που  θα  φτιάξουμε  εμείς  για  μας.   Να  προσπαθήσουμε  να  καταλάβουμε  τι  χρειάζεται  για  να  γίνει   πιο  λειτουργικό    στην  χαρά    που  δίνει  ο  σεβασμός  του  ενός  για  τον  άλλο,  η  αγάπη,  η συναίσθηση,  η  ενότητα,  η    ενεργοποιημένη  ανθρωπιά  μας  με  την  συμμετοχή  και  της  καρδιάς  μας  σε  αυτό  το  πρόγραμμα.  Αυτό  μπορεί  να    κάνει  λίγο  πιο  αργά  τα  βήματά  μας, σε  πρακτικούς  στόχους,  μα  τι  αξία  μπορεί  να  έχει  το  γρήγορο  βήμα  όταν  τρέχουμε  όλο  και  γρηγορότερα  προς  τον  αφόρητο  πόνο  και  την  καταστροφή; 

 Αλλά  και  πάλι    δεν  πρέπει  να  ταυτιστούμε  ούτε  με αυτό,  το όποιο    άλλο βελτιωμένο  πρόγραμμα καταφέραμε να  φτιάξουμε. Μπορούμε  να  αναπρογραμματιζόμαστε    συνεχώς,  βελτιώνοντάς  το  όλο  και  καλύτερα,  με  τις    νέες    εμπειρικές  και  γενικότερες  γνώσεις  που  θα  αποκτάμε  συνεχώς  από  την  κάθε  φορά  νέα  μας  πραγματικότητα.  Μπορούμε  να  ζούμε  και  χωρίς  προγραμματισμούς.   Τα  προγράμματα  είναι  μια  μάσκα,  ένα  εργαλείο,  μια  μαγκούρα  που  στηριζόμαστε  για  να  κάνουμε  μια  δουλειά.   Αλλά  εμείς  δεν  είμαστε αυτή  η  οποιαδήποτε   δουλειά. 

Στο  τι  είμαστε  πραγματικά,  απαντάει  στο  ερώτημα   του   "γνώθι  σ 'αυτόν".  Να  γνωρίσουμε  τον  εαυτό  μας  βαθιά.  Όχι  μόνον  αυτόν  που  είναι  στην  επιφάνεια,  δηλαδή    τα   ένστικτα   που  είναι  τα  σκουπίδια.   Γιατί  κάτω  από  αυτά  τα  σκουπίδια,    στον  καθένα  μας  υπάρχει  ένας  θησαυρός,  ο  οποίος  είναι  δώρο   σαν  κληρονομικό  χάρισμα.  Όμως  ελάχιστοι  μπαίνουμε  στον  κόπο  να  τον  ξεθάψουμε,  να   τον   ανακαλύψουμε  και  να  τον  αξιοποιήσουμε  αυτόν  τον  θησαυρό  της  ψυχής  μας.     Όταν  βρούμε  αυτόν  τον  θησαυρό,  τον  πραγματικό  εαυτό  μας,  την  ουσία  μας,  την  ψυχή  μας,  τότε  όπως  λέει  ο  Επίκουρος,  "λύεται  πας  της  ψυχής  ο  Χειμών".  Όλα  τα  προβλήματα  φεύγουν.

 Ότι  μίζερο  ζούμε  είναι  επειδή  μέσα  στην   καθημερινότητά  μας  έχουμε  ταυτιστεί  με  αυτό  το  συγκεκριμένο  προγραμματισμό  του  νου  μας,  σε  έναν  υποκατάστατο  εαυτό. Είμαστε οι  αλυσοδεμένοι  στην  σπηλιά  του  Πλάτωνα  από  συνήθεια.    Πρέπει  να  σπάσουμε  τις  αλυσίδες  μας,  τον  τρόπο  που  συνηθίσαμε  να  ζούμε.    Να  ανέβουμε  από  την  συνήθεια  στο  φως της  ελευθερίας,  της  αλήθειας,  να  καταλάβουμε  τι  σημαίνει  ζωή.  Αυτήν  την  πορεία  πρέπει  να  ακολουθήσουμε  όλοι  μας. Είναι  ο  δρόμος  προς  την  λύτρωση.   Στην  Αμερική λένε  χαρακτηριστικά "ή  θα  θελήσεις  να  κατανοήσεις  την  κατάστασή  σου  που  μοιάζει  σαν  να  είσαι  ο  αλυσοδεμένος  στην  σπηλιάς  του Πλάτωνα  ή  θα  παίρνεις  Προζάκ"    (αντικαταθλιπτικό).  Νικάει  το  Προζάκ  γιατί  αυτή  η  γνώση,  η  συνειδητότητα,    θα  έπρεπε  να  γίνει  συστηματικά    σε  ένα  συλλογικό  πρόγραμμα  παιδείας.  Δεν  αρκεί  μια  γνώση   σκόρπια   και  αποσπασματική  εδώ  και  εκεί.  Χρειάζεται  να  γίνει  κοινό  βίωμα,  χωρίς  να  περιορίζει  την  ελευθερία  του  ανθρώπου  με  καλά  κρυμμένα  ατομικά  συμφέροντα  τρίτων  και  πολιτικές  που  διασπούν  την  μεταξύ  μας  ενότητα.   Όμως  οι  ιθύνοντες  που  θα  έπρεπε  να    προωθήσουν  ένα  τέτοιο  πρόγραμμα  παιδείας,    έχουν  υποστηριχθεί  στην    θέση  τους  για  να  επιβεβαιώνουν τον  υπάρχοντα κακό  πολιτισμό  που  προκύπτει  από  τον  υπάρχοντα  κακό  προγραμματισμό  μας  με  ατομικά  συμφέροντα  αλληλοσυγκρουόμενα   από  την  υπερβολική  αξία  που  δίνουμε  στη  ύλη  σε  βάρος  της  αξίας  του  ανθρώπου.    Και  αφού  δεν   αλλάζει  αυτός  ο  προγραμματισμός  μας  ομαλά  διά  της  παιδείας,  αυτό  που  μένει  είναι  να  τον  αλλάξει  μέσα  του   ο  καθένας  μας  μόνος  του  και  να  τον  υπερασπιστεί   με  προσωπική  θυσία.  Γιατί  θα  τιμωρηθεί  από  τους  άλλους  που  επιμένουν  στον  υπάρχοντα  κακό  προγραμματισμό    που  θα  τον  νοιώθουν  ξένο  σώμα  και  προδότη  του  καθιερωμένου  τρόπου  διασύνδεσης  που  έχουν  κολλήσει.  Έτσι,  αφήνουμε  το  ψέμα  της  διαίρεσης  που  υποστηρίζουμε  με  την  ζωή  μας  να  γιγαντώσει  σαν  θεριό  και  κάποια  στιγμή     να  μας  κατασπαράξει.  Δεν  το  καταλαβαίνουμε,   να  εγκαταλείψουμε  αυτό  το  ψέμα  που  υπερασπιζόμαστε   και  να  ψάξουμε  τον  θησαυρό  της  αλήθειας   που  κρύβουμε  στην  ψυχή  μας.  Τον  αληθινό  υπέροχο  εαυτό  μας  που  θα  μας  χαρίσει  την  ποθούμενη  αρμονία  με  τα  πάντα  γύρο  μας.    

Στον  πολιτισμό  που  βιώνουμε,  έχει  επιβληθεί  η  έλξη  της  ύλης  και  έχουμε  μια  ψυχή   ξεχασμένη  και   υποταγμένη  στην  ύλη,  στην  κατοχή  υλικών  πραγμάτων που  γίνονται  η  προέκταση  του  εαυτού  μας  για  να  μεγαλώσει  και  να  γίνει  τάχα  μου  ολόκληρος,  ζωντανός,  σε  σχέση  με  το  μέγεθος  και το  είδος    της  ζωντάνιας  που  προβάλει  ο  άλλος  που  έχουμε  βάλει    απέναντι  και   νοιώθουμε  την  απειλή  του.  Τα υλικά  πράγματα  γίνονται  η  ψυχή  μας  και  την  υλοποιούμε,  την  χάνουμε,  αφού  την  υποβιβάζουμε  και  την  κάνουμε  ίση  με  τη  φθαρτή  και  ψεύτικη  ύλη.     Για  την  ψυχή  μίλησαν  πολλοί,  πριν  και  μετά  τον  Χριστό.   Του  Χριστού  τα  λόγια  είναι  σε  όλους  μας  γνωστά  μέσω  του  Ευαγγελίου.   Στην  αρχαία  γραμματεία,  ο  Πλωτίνος μιλάει  για  την  ψυχή,  "η  οποία  είναι  μια  διαρκώς  μεταβαλλόμενη  διαμορφωτική  δύναμη,  που  αναβαθμίζει   τον  κόσμο  των  αισθήσεων  που  ζούμε".

Ο  Πλάτωνας  μας  λέει  ότι  "υπάρχει  και  μια  φιλοσοφική  τάση  στον  άνθρωπο  η  οποία  είναι  πορεία  προς  την  ιδανική  ζωή.  Η  τάση  αυτή συνίσταται    στο  να  προσπαθεί  ο  άνθρωπος  να  απελευθερωθεί  από  τα   δεσμά  του  σώματος".  Δηλαδή  να  προσπαθεί  να  μετριάσει  την  αξία  που  δίνει  στα  υλικά  πράγματα  όσο  μπορεί.   Ακριβώς αυτή  η  προσπάθεια του  μέτρου   θα  μπορούσαμε  να  πούμε πως  είναι  ένας  καλός  τρόπος  να  πέσει  η  υπέρμετρη   αξία  που  δίνουμε  στα  υλικά  πράγματα  και  χαλάμε  τις  ισορροπίες  της  ζωής.   Χαλαρά,  χωρίς  πίεση  να  εγκαταλείψουμε  την  συνήθεια  στην  υπερβολή  της,  χωρίς   εξαναγκασμό των  ενστίκτων,  αλλά  με  επιμονή στην  προσπάθεια.  Να  μην  το  ξεχνούμε,  αλλά   να  ενεργούμε  χαλαρά.  Όπως    για  παράδειγμα  αν  θέλω  να  κόψω  το  τσιγάρο,  δεν  επικεντρώνομαι  στο  να  το  κόψω,  αλλά  στο  πως  θα  αντισταθμίσω  την  ικανοποίηση  που  μου  δίνει,  με  άλλη  καλύτερη  και  ανώτερη  ικανοποίηση,  έτσι  που  να  μην  χρειάζομαι  την  καταστροφική   απόλαυση  του  τσιγάρου.  Δεν  επικεντρώνομαι  στο  να  πολεμήσω  την  όποια  κακιά  συνήθεια  που  μου  δίνει  ικανοποίηση,  αλλά  επικεντρώνομαι  να  συνηθίσω   σε  μια  καλύτερη   ικανοποίηση.

Κάπως  έτσι  να  χειριζόμαστε  και  την  συνήθεια  της  υπερβολικής  προσκόλλησή    μας  στην  αξία   των  υλικών  πραγμάτων,   που  είμαστε  προγραμματισμένοι. 

 Ας μην  καταπιέζουμε  πολύ  τα  ένστικτα  τα  δικά  μας  και  των  άλλων,  αλλά  με  περισσότερη  συνειδητότητα  να  επιτρέψουμε  στην  ψυχή  μας  να  ελκυστεί  αγαπητικά  από  τον  θείο   έρωτα.  Την  ενότητας  των  πάντων  σε  μία  Αρχή  υπερκόσμια, που  κρατάει διαπροσωπική    την  ευθύνη  των    σχέσεών  μας,  εκεί  όπου  κολλάμε,   για  να  την  εξετάζουμε  σταθερά  αλλά  χωρίς  ένταση,  χαλαρά,  μέχρι  να  προκύψει  ενωτικό  αποτέλεσμα.  Δεν  δέχεται  την  επέμβαση  τρίτων  υπέρ  του  ενός  ή  του  άλλου  όπου  η  ενότητα  διασπάται   για  το  λεγόμενο  ίδιον   συμφέρον  των  τρίτων,  που  προσφέρονται  για  να  εξυπηρετήσουν,  να  υποστηρίξουν,  τις   δικές  τους  ψυχολογικές  και  πρακτικές  τους  ανάγκες  ανασφάλειας,  που  τους  δίνει  ο  κακός  προγραμματισμός  του  μυαλού  με  την  υπερτιμημένη  αξία  των  υλικών  πραγμάτων.   Άνθρωποι    ανασφαλείς  από το  καθεστώς    της  υπερτιμημένης  αξίας  της  ύλης   που  τους  διέπει,  δεν  μπορούν  να  βοηθήσουν  στην  ενότητα  του  κόσμου. Μόνον  στην  διάσπαση,  στο  κομμάτιασμα    της  ενότητας,  στα  κόμματα  και  την  μεταξύ  τους  ρήξη  έλκονται.   Η  ενότητα  είναι  πρωτίστως  εσωτερική  απόφαση  να  υμνούμε  αυτήν  την  υπερκόσμια  Αρχή  με  μια  συλλογικότητα που  την  διέπει  η  πίστη  στους  ενωτικούς    νόμους   της.  Μια  υπερκόσμια  Αρχή  που  στέκεται  πάνω  από  όποια  εγκόσμια  αρχή.  Αυτήν  την  όποια   εγκόσμια  αρχή    που  ο κακός    προγραμματισμός  του  μυαλού  μας   την  αναδεικνύει  φανερά  ή  κρυφά  μέσα από  το  "διαίρει  και  βασίλευε"   και   την   διαπλοκή   των  "ίδιων"  συμφερόντων. 

 Χρειάζεται  με  περισσότερη  συνειδητότητα,  να  ελκυστεί  η  ψυχή  μας    αγαπητικά  από  τον  θείο  αυτό  έρωτα  σαν  μια  κίνηση  προς  τη  πνευματική  μας  υπόσταση. Τότε  η  ζωή,  σιγά – σιγά  αλλάζει.  Τα  προβλήματα  μπορεί  να  υπάρχουν,  αλλά  δεν  μας  αγγίζουν  τόσο  πολύ.  Τα  αντιμετωπίζουμε  πιο  χαλαρά.  Δεν  αγωνιούμε  τόσο.   Δεν  μας  εξουσιάζουν  για  να  μας  κάνουν  να  τρέχουμε  προς  ενισχύσεις  τρίτων  και  των  όποιων  ίδιων  συμφερόντων  τους.   Έχουμε   μεταφερθεί  σε ένα επίπεδο πνευματικότητας.  Και  όταν  λέμε  πνευματικότητα  να  ξέρουμε  ότι  δεν  είναι  αυτή  που  την  εκφράζουν  άνθρωποι   υποχρεωτικά   με  πτυχία  πανεπιστημίων,  αλλά  άνθρωποι  που  μπορούν  να  είναι  ταπεινοί,   να  μικραίνουν  τον  εαυτό  τους   για  τους  άλλους,  να  κάνουν  χώρο  στους  άλλους  να  εκφράσουν  την  διαφορετικότητά  τους,  έως   τον  ακραίο  εγωισμό  τους  αν  δεν  γίνεται  αλλιώς,  όπως  βλέπουμε  στον  Χριστό.

  Αυτό δεν  πρέπει  να  επιχειρήσουμε  να  το  πετύχουμε  με  μιας,  αλλά  σιγά – σιγά,  να  χαλαρώνουμε  τον  υπερφίαλο  εγώ  μας. Το  μίκρεμα  του  εαυτού  ας  μην  τρομάζει  όποιον  το  ακούει  και  κλείνει  τα  αυτιά  του,  γιατί    στην  πραγματικότητα    είναι  εικονικό,  ψεύτικο, αφού  οι  τομές  και  οι  αυξομειώσεις  δεν  ισχύουν  πέρα από  τον  κόσμο  των  ψευδαισθήσεών  μας.  Είμαστε  μέρος  του  ενιαίου  και  αδιάτμητου   σύμπαντος,  όπου  υπάρχει  μια  ενότητα   που  δεν  επιδέχεται  διαίρεση  σε  μικρά  ή  μεγάλα  κομμάτια,  όπως   μας  αποδεικνύει   το  πείραμα   των  φυσικών   επιστημών.  Επομένως    στην  ουσία  δεν   πετάμε  τον  εαυτό  μας  με   αυτό  το  μίκρεμα  του  εαυτού  μας   "σαν  την  τρίχα  από  το  ζυμάρι".   Αυτό  το  μίκρεμα  του  εαυτό  μας  στην  πραγματικότητα  είναι  μίκρεμα  της  υβριστικής  στάσης  μας   απέναντι  στους  νόμους  της  θείας  ενότητας του  σύμπαντος  κάτω  από  μία  υπερκόσμια  Αρχή  που  την  ονομάζουμε  Θεό.  Αυτοί  οι  νόμοι   έγιναν  πλέον  κοινός  χώρος  ανθρωπιστικών  και  φυσικών  επιστημών.  Άλλο  που  οι  άνθρωποί  τους  έχουν  αργήσει  να  την  υποστηρίξουν  επαρκώς  γιατί  και  αυτοί  χρειάστηκαν  τον  χρόνο  τους  να  υπερβούν  την  δική  τους  συνήθεια  ή   να  προετοιμάσουν  τις  συνθήκες  που  θα  έκαναν  αποδεχτό  το  νέο  άκουσμα.  

Την   πραγματικότητα  του  αδιάτμητου  της  ενιαίας  κατάστασης  στο  σύμπαν,  μας  την  παρουσίασαν  οι  θεολογούντες  με  τον  δικό  τους  τρόπο,  τα  δικά  τους  λόγια,  καιρό  πριν  την  επικύρωση  του πειράματος  της  φυσικής  επιστήμης.  Οι  θεολόγοι,  στην  προσπάθειά  τους  να  εκφράσουν  την  αποκαλυμμένη  αλήθεια  και  να  μας  μυήσουν σε  αυτήν,   δημιούργησαν  μια  γραμματεία  που  θα  μπορούσαμε  να  πούμε  πως  στέκει  αρκετά  επάξια  στο  ύψος  της.   Όμως  στο  πρακτικό  μέρος,  όσοι  προπορεύτηκαν  σε  αυτή  την  γνώση,  αλλά  και  όσοι  ακολουθήσαμε,    δεν  καταφέραμε  να   την  στηρίξουμε  στην  ζωή  μας  επαρκώς.  Δεν  καταφέραμε  στην  πράξη  να  νικήσουμε  την  συνήθεια   της  διασπαστικής  αντίληψης  που  δίνει  η  ένια   της    ύλης,  τα  υλικά  αποκτήματα, που   τους  δώσαμε  απόλυτη   αξία.    Έτσι  οι  πράξεις  που  θα παραδειγμάτιζαν  και  θα  ήταν  το  μόνο   αποδειχτικό  στοιχείο  πίστης  στην  ενότητα,  είναι  ανεπαρκείς,  αναιρούν  αρκετά  την  όποια  επιτυχία  της θεολογικής   γραμματείας  ή  των  όποιων   δηλώσεων  πίστης  στην  ενότητα  του  κόσμου  που  κάνουμε  και  θέλουμε  να  δείχνουμε.    Στο  παράδειγμα  κολλούμε   για  να  πείσουμε  για  αυτήν  την  ενότητα. Οι  άνθρωποι  δύσκολα  εγκαταλείπουμε  τις  συνήθειές  μας.  Μας  βολεύουν,  ακόμα  και  όταν  είμαστε   σίγουροι    ότι  στηρίζονται  στο  ψέμα. Μας  χρειάζεται  χρόνος  και  πολύ  προσπάθεια να  τις  αλλάξουμε  και  αυτό   λίγο – λίγο.  Όμως  όσο  δεν  κάνουμε  προσπάθεια  και  αργοπορούμε  να  συνταχτούμε  στην  αλήθεια    συνεχίζοντας  στο  ψέμα  των  ψευδαισθήσεων  του  νου  μας  που  το  κάνουμε  κυρίαρχο  της  ζωής  μας, να  μην  ξεχνάμε  ότι  αυτό   το  ψέμα  συνεχώς    γιγαντώνεται  σαν  θηρίο  που  απειλεί    κάποια  στιγμή σοβαρά  να   κατασπαράξει  την  ανθρωπότητα! 

Στις  θετικές  επιστήμες, στην  φυσική,  ίσως  μπορούμε  να  χρειαζόμαστε  λιγότερο  το  παράδειγμα. Η  νεότερη  αλήθεια  της  ενότητας  του  σύμπαντος  (που  δεν  γίνεται  να  μην  συμπεριλαμβάνει  βέβαια  και  τον  άνθρωπο)  υπάρχει   το  πείραμα  που  αποδεικνύει του  λόγου  το  αληθές.   Οι  άνθρωποί  τους,  είδαν  να  ολοκληρώνεται    ο  κύκλος  του  μηχανιστικού  και  υλιστικού  κοσμοειδώλου  του  17ου  αιώνα  που  στηριζόταν  στην   απόλυτη  αξία   της  ύλης,  στην   απόκτηση  των  υλικών  πραγμάτων,  η  οποία  στις  μέρες  μας  είναι  πια  ξεπερασμένη  σαν  απόλυτη  αξία και  από  την  φυσική  επιστήμη.   Όμως,  οι  δομές  που  είχε  επιβάλει  στην  κοινωνία  αυτό  το  ξεπερασμένο  πια αξίωμα,    δεν    επέτρεψαν  να κοινοποιηθεί  η  ενότητα  και  το  αδιαίρετο    που  στο  μεταξύ  έδειξαν  τα  νεότερα  πειράματα    ότι  υπάρχει  στο  σύμπαν  και  μας  συμπεριλαμβάνει.  Είμαστε  αντάρτες   αυτού  του  νόμου  της   ενότητας  και  του  αδιαίρετου   στις  μεταξύ  μας  σχέσης.    Κυριαρχεί  η  αυτονομημένη επιβίωση  του  ενός  από  την  άλλο,  με  ανταγωνισμό   στην  κατοχή  των  υλικών  πραγμάτων  που  μας  παρουσιάζουν  οι  ψευδαισθήσεις μας  σαν  απόλυτη  αξία   και  μας  καθιστούν    δούλους  των  ενστίκτων   του  ελέγχου, της    εξουσίας,  της  ηδονής  τους,  διαιρεμένοι  λόγο  της  υπέρμετρης    αξία  που  έχουμε  δώσει  στην  ύλη  που  υποτιμάει  τον  άνθρωπο.

Στις φυσικές  επιστήμες   διαβάζω: "Η  αισθητή  δημιουργία  αμφισβητείτε  ως  προς  την  ουσία  της  ύπαρξής  της  και  αποτελεί  μια  απειροελάχιστη  εκδήλωση  μιας  ευρύτερης  μη  αισθητής  δημιουργίας  που  περιγράφεται  πλήρως  μόνον  μέσω  μαθηματικών  σχέσεων.  Η  θεοποιημένη  ύλη  του  περασμένου  αιώνα  αποτελεί  σήμερα  ένα  σύνολο  επιμέρους  ακτινοβολιών  που  γίνονται  αντιληπτές  ως  αισθητή  ύλη,  μόνο  λόγω  της  ατέλειας  του  πεπερασμένου  των  ανθρωπίνων  αισθήσεων."

Χρειάστηκε  να  κορυφωθεί  η  σημερινή  κρίση,  που  εμφανίστηκε  σαν  οικονομική  αλλά  δεν  άφησε  ανέγγιχτη  καμία  πτυχή  της  ζωής, για  να  υποχρεωθούμε  να  παραδεχτούμε  την  επιτακτική  ανάγκη    ενός  νέου     πολιτισμικού  ρεύματος  με  νέες  αξιακές  και  ηθικές  δομές.  Όλοι  την  νοιώθουμε  αυτήν  την  ανάγκη  ακόμη  και  αν  δεν  το ομολογούμε  γιατί  η  ανατροπή και  το  νέο   μας  φοβίζει  και  η  συνήθεια  μας  κρατάει  καρφωμένους.    Ακόμη  και  η  λέσχη  της  Ρώμης  και  η  ομάδα  φουτουριστών  στο  ινστιτούτο    Στάνφορντ  κατέληξαν   και  αυτές  ότι  οι  τεχνολογίες  της  κοσμοθεωρίας  αυτής  είχαν  τα  οφέλη  τους  αλλά  είναι  απαρχαιωμένες  και  υπεύθυνες  για  την  κρίση.

Οι  βάσεις  της νέας  πολιτισμικής  συγκρότησης  μπορεί  να    ξεκινάει  λαμβάνοντας  υπόψιν  της  την   αρχαία  Ελληνική  σκέψη  και  τους  προσωκρατικούς  φιλόσοφους,    που  στηρίζεται   από  την  έννοια  της  ενότητας  που   από  τότε   έβλεπαν   στους  νόμους  του  σύμπαντος!   Αυτή,  την  ίδια   ενότητα  που υποστήριξε  αργότερα   η  γραμματεία  της  θεολογίας,  με  κάποια   ίσως  εξαίρεση    του  προτεσταντισμού,  από  λάθος  ερμηνεία  της  παραβολής  των  ταλάντων  και  εξαπλώθηκε  ασυνείδητα  σε  όλο  τον  Χριστιανισμό  και  υλοποίησε  τις  ψυχές  μας.    Στον  προτεσταντισμό   τα  τάλαντα  της  παραβολής   που  επιβραβεύτηκαν  από  τον  Χριστό,  αντί  να   είναι   τα   ταλέντα   σε  πράξεις  καλοσύνης    ενότητας και  αγάπης που  εννοούσε,   λένε  πως  είναι   τα  τάλιρα,  το  χρήμα,  και  τα  παράγωγά  του,  η  υλική  αξία.  Αυτή  η  αξία   που  στην  υπερβολή  της   προσβάλει  και  στην  ουσία  ακυρώνει   την μεγάλη   αλήθεια    που  επιφέρει  η  αποκαλυμμένη  γνώση  της  συμπαντικής  ενότητας  την  οποία  υπερθεματίζει  το  Ευαγγέλιο.   Αν  ίσχυε  αυτό  που  μας  λένε  οι  προτεστάντες  και  ο  Χριστός  με  την  παραβολή  Του επιβράβευσε   τις  ικανότητες   απόκτησης   του  χρήματος σαν  ανώτερη  αξία  η  οποία  διαιρεί,  αυτό  θα  ακύρωνε  όλη  την    διδασκαλία  Του  για  ενότητα  και  αγάπη.

 Γι 'αυτή  την  ενότητα  μιλούν  τώρα  οι  άνθρωποι  της  κβαντικής  φυσικής,   όταν  μας  λένε   πως   αυτό  που  καταλαβαίνουμε  οι  άνθρωποι  για  ζωή,  για  ύπαρξη,  δεν  υπάρχει.  Είναι  ένας  χώρος  ψευδαισθήσεων.  Μας  λένε  πως  εκεί,  έξω  από  τον  άνθρωπο, στο  σύμπαν,  σαν  γενική  κατάσταση  που  διέπει  τα  πάντα,  δεν  υπάρχει  αυτό  που  βλέπουμε  αυτό  που  ακούμε.  Δεν  υπάρχουν  ήχοι,  δεν  υπάρχουν  χρώματα  και  σχήματα,  δεν  υπάρχουν  μυρουδιές,  δεν  πιάνονται διά  της  αφής  δεν  ξεχωρίζουν   σχήματα,   αντικείμενα  γιατί  όλα  είναι  ένα:  Μια  κοχλάζουσα  ενέργεια  με  διαβαθμίσεις   πυκνότητας.  Δεν  υπάρχουν     όλα  αυτά    τα  οποία  οι  άνθρωποι  αντιλαμβανόμαστε  και  αγωνιζόμαστε  γι 'αυτά.  Αυτά  είναι  ψευδαισθήσεις  που  μας  δημιουργούν   έναν  περιορισμένο ξεχωριστό  χώρο,  από  τον  οποίο  απελευθερωνόμαστε  με  αυτό  που  λέμε  θάνατο,  προφανώς  για  να  ζήσουμε    χωρίς  τους  περιορισμούς  των  αισθήσεων  και   της  ύλης  που  μας  παραπλανεί.  Από  αυτό  μπορούμε  να  καταλάβουμε  ότι  δεν  υπάρχει  θάνατος  αλλά  μετάβαση  σε  μια  άλλη  πραγματικότητα  εκτός  των  περιορισμών  των  αισθήσεων.  Δηλαδή  η  επιστήμη  της  φυσικής  καταλήγει    στο  ίδιο  που  μας  λέει  και  η  θεολογία,  αλλά   από  άλλο  δρόμο.   

   Αν  το  σκεφτούμε  καλύτερα,   αυτός   ο  κόσμος    των  ψευδαισθήσεων  που   μας  δίνουν  οι   αισθήσεις  μας,   μάλλον   δημιουργήθηκε  όπως  μας αφήνει  να  καταλάβουμε  η  θεολογία    για  να  μας  περιορίζει,  μετά  το  προπατορικό  αμάρτημα  το  οποίο   ερμηνεύεται    σαν  μια τάση  του  ανθρώπου  για  διάσπαση  της  ενότητας,  κάτω  από  μία  Αρχή υπερκόσμια,  του  Θεού.   Αυτό  μπορεί   να  ήταν  η  πραγματική  έξοδός  μας  από  τον  παράδεισο.  Μπορεί  ο  παράδεισος που  χάσαμε    να  μην  ήταν  ένας  χώρος,  αλλά  μια  κατάσταση  ζωής  μέσα  στην  χαρά  της  ενότητας  και  της  αγάπης  και  επειδή  τον  πρόδωσαν  οι  πρωτόπλαστοι,  να  μεταφερθήκαμε  σε  μία  άλλη  κατάσταση,  αυτή  των  αισθήσεων  οι  οποίες μας  παρουσιάζουν  την  ύλη  σαν   πραγματική  και  υπέρτατη   αξία,  που  καταχτιέται  με  ευθύνη  του  καθένα  μας  χωριστά,  μέσα  στον  πόνο  της  διαίρεσης,  της  μοναξιάς και  της  ψυχικής  αποσύνθεσης.  Αυτό  είχαν  επιλέξει  οι  πρωτόπλαστοι  με  την  παρακοή  τους  για  ενότητα,  χωρίς  να  το  καταλάβουν.  Ζούμε  διαιρεμένοι  όπως  μας  παρουσιάζουν    την  ζωή  οι  αισθήσεις  μας,  αυτό   μας  προκαλεί  πόνο  και  εμείς  πρέπει  να    ξαναενωθούμε    για  να  νοιώθουμε  καλά.  

Όμως  εξακολουθούμε  να  θέλουμε  να  πατάμε  με σιγουριά  στο  ψέμα  της  γης  και  να ατενίζουμε  τον  ουρανό που  ποθούμε.  Βάζουμε  όλη  μας  την  ενέργεια  για  να  πατάμε  με  σιγουριά  στη  γη,  στα  υλικά  πράγματα,  που    συνεπάγεται  με   παραμέληση  της  ενότητας  των  ουράνιων  αξιών  της  ψυχής  μας,  που  προσεγγίζονται    τυπικά  χωρίς  θέρμη,  σαν  καβάτζα  για  καταφυγή  στις  δυσκολίες  και  αποτυχίες  του αγώνα  μας  για  την  ύλη.   Δεν   αποφασίζουμε    να  αφήσουμε  το  φρένο  και  να  πατήσουμε  το  γκάζι   του  προορισμού  που  ποθούμε,  αν  δεν  μας  απελπίσουν  οι επιπτώσεις  των  υλικών  ενασχολήσεών  μας.  Όμως  η  απελπισία  θα  έρθει   σίγουρα  στον  καθένα  μας   με  τον  ένα  ή  τον  άλλο  τρόπο.  Η  υπέρμετρη  αξία  των  υλικών  πραγμάτων  εξαντλείται  και  το  σκηνικό  της  ζωής  μας   ανατρέπεται  προσωπικά  ή  συλλογικά.  Είναι  το  σπρώξιμο  που  χρειαζόμαστε   για  να  περάσουμε  στην  πραγματική  ζωή  των  θείων  νόμων  της  συμπαντικής  ενότητας που  υπάρχει  εκτός  των  αισθήσεών  μας,  με  μια  πρόγευση  της  ομορφιάς  τους,  ακόμη  και  όσο  ζούμε  μέσα   στον  περιορισμό    αυτών  των  αισθήσεων.   Αυτό  πρέπει  να   γίνει  χωρίς  βία   σε  ότι  μας  αντιστέκεται  μέσα  μας  ή  από  τους  άλλους  που   δεν  είναι  έτοιμοι   να  βγουν  στο  φως  της  γνώσης,  που  μας  συντονίζει  με  την αρμονία  της  απεραντότητας   του  σύμπαντος,  σε  έναν  κόσμο  ελευθερίας  του  νου  από  τον  κακό  προγραμματισμό  του.

Μπορούμε  να  πούμε  σαν  παράδειγμα,  ότι  στο  σύμπαν,  εκεί  έξω  στην  άλλη  διάσταση  της  ζωής,  εκτός  των  αισθήσεων  όπου  ιδανικά  μπορεί  να  μεταφερόμαστε  μετά  αυτό  που  ονομάζουμε   θάνατο,    δεν  χρειάζεται   να  υπάρχει   ο  ήχος  της  φωνής  μας,   να  υπάρχει  η  ομιλία  για  την  μεταξύ  μας  επικοινωνία.  Με  έναν  τρόπο μπορεί  να   διαβάζει  ο  ένας  την    σκέψη   του  άλλου  και  να  επικοινωνούμε  ανοιχτά,  χωρίς  κρυφές  σκέψεις  που δημιουργούν   φόβο  και   κάνουν  την  ζωή  μας  κόλαση.  Αυτά  μας  αποκαλύπτουν  μεταθανάτιες  εμπειρίες  πολλών  ανθρώπων  που  επανήλθαν  στην  ζωή  μετά  από  πολλές  μέρες,   ύστερα  από  ατυχήματα.

Εκεί,  στο  σύμπαν,   μετά  την  απελευθέρωσή  μας  από  τον  περιορισμό  των  αισθήσεων  του  σώματος,  συναντάμε  την  ενότητα  των  πάντων  σε  μια  αρμονία   που κατά  την  θεολογία  οι  πρωτόπλαστοι  την  είχαν  και  την  πρόδωσαν   μάλλον  γιατί  δεν  μπόρεσαν  να  την εκτιμήσουν   για  να   είναι  ευτυχισμένοι  μέσα  σε  αυτήν.  Δεν  είχαν  την  εμπειρία  του  τόσου   πόνου  που  συνεπάγεται  η  έλλειψή  της.  Και  εμείς σήμερα,  δεν  θα  νοιώθαμε  την  αξία  αυτής  της  μεταξύ  μας  ενότητας,  σαν  συνέχεια  της    ενότητας  και  της  αρμονίας  του  σύμπαντος,    αν  δεν  είχαμε  περάσει  τον  τόσο  πόνο  της  συγκρουσιακής  κατάστασης,  της  διαλυτικής    αντιπαλότητας,    στην  κατάσταση   του  περιορισμού  αυτού  του  κόσμου  στην  αξία  των  υλικών  πραγμάτων  που  στην  ουσία  είναι  ανύπαρκτα  και  κατασκευάσματα  των  αισθήσεων  και  του  εγκεφάλου  μας.  Και  μαζί  με  την  κακή  αυτή  εμπειρία  που   βιώσαμε,  μακριά  από  την  μεταξύ  μας    ενότητα  και  την  αρμονία,  τώρα   έχουμε  βοηθηθεί  να   την   εκτιμήσουμε   και   με  θεία  αποκάλυψη   και  επιστημονική   ανακάλυψη. 

Όσο  ζούμε  με  το  σώμα  μας,  δεν  μπορούμε  να  απαλλαγούμε  εντελώς  από τους  νόμους  που  διέπουν   την  κατάσταση  του  κόσμου  των  αισθήσεων.  Θα  ζούμε  μέσα  στους  νόμους  των  αισθήσεων,  της  ύλης,  αλλά  μπορούμε  να  μην  την  υπερεκτιμάμε  αφού  ξέρουμε  αυτό  που  ζούμε  είναι  μια  ψευδαίσθηση και  η  αλήθεια  υπάρχει   πέρα  και  έξω  από  αυτό,  σε  ένα  διαφορετικό  καθεστώς  ελευθερίας.  Ας  μην  επιμένουμε  λοιπόν  να  δικαιώσουμε  την  ζωή  μας  μέσα  από  αυτούς  τους  νόμους  των  αισθήσεων,  και  στην  υλική    σκλαβιά  τους.  Κατανοούμε  την πραγματικότητά  τους,  αλλά  επιλέγουμε  να  αναζητούμε   και   να  εναρμονιστούμε  ελεύθερα   στους  νόμους   της  μεταξύ  μας  ενότητας  και  αγάπης.

Η  αλλαγή  θα  έπρεπε  να  ξεκινάει  μέσα  μας  όταν  καταλάβουμε   ότι  το  καθεστώς  των  αισθήσεων της  ύλης  που  υποστηρίζουμε  με  τις  πράξεις  μας  δεν  μας  κάνει  ευτυχισμένους,  με  μια  έννοια   διαρκείας,  σιγουριάς και  ασφάλειας  και   δεν  δικαιώνει την  ζωή  μας  όπως  όφειλε   για  να  είναι  αξιόπιστο.  Αυτό  το  ζούμε  τώρα.  Νιώθουμε  την  ζωή  μας  να  χάνεται.  Όλο  και  περισσότεροι   βρισκόμαστε  συνεχώς  από  την  μεριά  των  αναρίθμητων  ανθρώπων  πάνω  στη  γη,  που  νοιώθουν  την  ζωή  τους  περιττή  και  επιζήμια  ζώντας  σε  ένα  σχέδιο    ζωής  που  φτιάχτηκε  με  την  συμμετοχή  και  την  ευθύνη   όλων  μας,  από  ύμνους   σε  αυτήν  την  υπέρμετρη  αξία  της  ύλης  και  τους  φόβους  μας.  Αυτό  το  σχέδιο  της  ζωής όπου όλοι  μαζί  αναδείξαμε  την  υλική  αξία  πάνω  από  την  αξία   του  ανθρώπου,   μας  λέει  ότι καταναλώνουμε και   εξαντλούμε   τους  πόρους  της  γης,  γι 'αυτό  μπορεί  και  να  επιβάλλεται   να  λιγοστέψει  ο  πληθυσμός  της  γης,  με  ότι  αυτό  συνεπάγεται.  Το  βλέπουμε  πως  μεγαλώνει  γρήγορα  ο  αριθμός  των  απαρηγόρητων  ανθρώπων   που   εγκαταλείπονται    να  πεθάνουν   χωρίς   τους βασικούς   πόρους  της  ζωής  για   τροφή,  στέγη  κτλ.  Και  αναρίθμητους  άλλους   που  σκοτώνουν  οι  κατακτητικοί  πόλεμοι  επιρροής  για  κατοχή  των  πόρων  της  γης!   Κάποιος  μπορεί  να    νοιώθει  ότι  μπορεί  "να  την  γλύτωσε"  προς  το  παρόν,  δείχνοντας  συνειδητά  ή  ασυνείδητα,   έναν  άλλον   για  αυτήν  την  θέση  του  απόβλητου,  ή  έστω  διαχωρίζοντας  την  θέση  του  από  τον κάθε  φορά  εγκατελημένο  άνθρωπο  και  πεταγμένο  σαν  σκουπίδι.    Αλλά  και  αυτός  που  νοιώθει  έτσι  σήμερα,  πως  να  είναι   σίγουρος  ότι  θα  την  γλυτώσει  και  αύριο,  όταν  ο  κανόνας  είναι  "ο  θάνατός  σου  η  ζωή  μου";   Όταν  η  ζωή  του  ανθρώπου  δεν  έχει  καμία  αξία  ή  έπεται  της  υλικής  αξίας.   Πάντα  οι  άνθρωποι  ζούσαμε  με  τους  δυνατούς  πόνους  από  το  ψέμα  της  υπερτιμημένης  αξίας  της  ύλης,  ξεγελασμένοι  από  τις  αισθήσεις  μας.  Αλλά   τώρα  το  ψέμα  γιγάντωσε  την  δύναμή  του  και   με  την  βοήθεια  της  τεχνολογίας   έγινε  αχόρταγο   θηρίο  που  μας  καταπίνει   τον  ένα  μετά  τον  άλλο  με    άνεση  σε  όλη  την  γη.  

Ο  ψεύτης  τούτος  κόσμος  των  αισθήσεων  και  των  υλικών  πραγμάτων  που  μας  τα  παρουσιάζει  σαν  άξια  λόγου να  ζούμε  και  να  πεθαίνουμε  γι 'αυτά,  έδωσε  στην  ανθρωπότητα  όσες  ικανοποιήσεις  είχε  να   δώσει  με  διαίρεση  και  ανταγωνισμούς   για  να  μας  γλυκάνει  και  να  δεχθούμε  την  υποδούλωσή  μας  σε  αυτές. Τώρα  μας  δείχνει  πέρα  για  πέρα  το  αληθινό, σκληρό του  πρόσωπο.  Πολλοί από  μας,  μπορεί να  μην  τολμούν,   να  μην  είναι  ακόμη  έτοιμοι,    να  ντρέπονται  και  να  φοβούνται  να  ομολογήσουν   την  απογοήτευσή  τους,  την  απόγνωσή  τους  από  αυτό  που  ζουν,  ή  μπορεί  να  ελπίζουν  ακόμη  πως  κάτι  θα  αλλάξει     και  θα  γλυτώσουν.  Όμως  τρέμουν και  αυτοί  όπως  όλοι  μας  από  φόβο.   Σε  αυτούς  που  καθυστερούν  να  συνειδητοποιήσουν  την  κατάσταση   ας  περιμένουμε  το  πλήρωμα  του  χρόνου,  χωρίς  να  θυμώνουμε  μαζί  τους.  Οι  άλλοι,  οι  έτοιμοι  από  καιρό,   θα  στηριχθούμε    στην  διατυπωμένη  γνώση  επιστήμης,  θεολογίας,   της  αρχαίας  σοφίας  που  μας  βεβαιώνουν  για  την  ενότητα  του  αληθινού  κόσμου,  και    θα  βαλθούμε  να  ξεθάψουμε,  να  φέρουμε  στην  επιφάνεια  τον  αληθινό  εαυτό  μας,  την  καθαρή  ψυχή  μας,  να  αναπρογραμματίσουμε  το  μυαλό  μας  με  τρόπο  που  να  δίνει  στην  ύπαρξη  του  ανθρώπου  νόημα  και  αξία  που  ξεπερνάει  τον  θάνατο. 

Ως  τώρα,  πολλοί  από  όσους  λέμε  ότι  πιστεύουμε  στην   ενότητα  από  θεολογικής  πλευράς,   εξαντλούσαμε   την  πίστη  μας  υποκριτικά  στους  τύπους,  για  ένα  επιφανειακό   λούστρο,   ο  ένας  στα  μάτια  του  άλλου.  Δεν  γινόμαστε ο  ένας  για  τον  άλλο  το  φως  που  δικαιώνει  την  ζωή.  Η  βαθειά   αυτή   αλλαγή  που  μας  χρειάζεται, αφού  δεν  καταφέραμε  να  πραγματοποιηθεί  σε  κανονικές  συνθήκες  φαίνεται  να  περνάει   από μεγάλη  δοκιμασία  πόνου,  ο  οποίος   θα   βεβαιώνει  την  εγκυρότητα   της  αλλαγής  από   την  επιμονή  και  την  υπομονή που  θα  επιδείξουμε.   Αυτό    αργοπορεί   το  καλό  αποτέλεσμα,  αλλά  να   είμαστε   σίγουροι  ότι  δεν  το  σταματάει.  Η  διαδικασία  αναπρογραμματισμού  του  μυαλού  μας   μπορεί  να  παίρνει   χρόνο  και   πολλές  φορές να   έχει  έντονα πισωγυρίσματα.  Σιγά – σιγά  όμως, καθώς  τα  χτυπήματα  της  ζωής  γίνονται  όλο  και  πιο  αβάστακτα   καθώς κορυφώνονται  οι  επιπτώσεις  αυτής  της  λάθος  πορείας  μας,   θα   χαλαρώνουμε  την  πίστη  μας στην  μεγάλη  αξία  που  δίνουμε    στους  περιοριστικούς  νόμους   των  αισθήσεών  μας  που  μας  κάνουν  υπηρέτες  των  ψεύτικων  υλικών  πραγμάτων  που,  έτσι  και  αλλιώς    τα  χάνουμε  μαζί  με  το  σώμα  μας.  Θα  χαλαρώσουμε  την  πίστη  μας  στα  ψεύτικα  υλικά  πράγματα  που   σε  αυτή  την  ζωή,  "πουλάμε  την  ψυχή  μας  στον  διάβολο"  όπως  λέμε,   για  να  τα  αποκτήσουμε  και  μετά  για  να  τα υπερασπιστούμε  από  τους  μικρούς  και  μεγάλους  ληστές  που  τους  προκαλούν   να  τα  κλέψουν.

 Είναι  φυσικό  να  μας  έχει  εξαντλήσει  αυτή  η  συνεχής  μάχη  που  μπορεί  να  είναι  διαφορετική  για  τον  καθένα  μας  και  πολλές  φορές  χάνεται  άδοξα  στην  προσωπική  ή  στην  συλλογική  ζωή  μας.  "Ελάτε  σεις  οι  κουρασμένοι  κοντά  μου  να  σας  ξεκουράσω" μας  λέει  ο  Χριστός.  Έρχεται   για  τον  καθένα  μας    και   η   αρρώστια,  ο  θάνατος,  η  οικονομική  καταστροφή,  ο  πόλεμος.  Δοκιμασίες  για  να   αναστήσουν  την  υλοποιημένη  ψυχή  μας.  Δοκιμασίες  που  θα  μας  κάνουν να  εγκαταλείψουμε  την  μεγάλη  αξία  της  ύλης  που  υπηρετούσαμε  και  δεν  μας  επιβεβαίωσε,  αλλά  μας  έχει  συντρίψει.  Βεβαίως   και   θα  έχουμε  να  αντιμετωπίσουμε  την  αντίδραση  όσων   αργούν  ακόμη  να  πειστούν  για  την  ανάγκη  αυτής  της  αλλαγής  και  θυμώνουν μαζί  μας που  εγκαταλείπουμε   την  παλιά  κοσμοθεωρία.  Η εναρμόνισή  μας  με  τους  νόμους  της  συμπαντικής  ενότητας,   περνάει   υποχρεωτικά  από  τέτοια   δοκιμασία,  για  να   φιλτράρει  και  επιβεβαιώνει  την   ετοιμότητα  της  διάθεσή  μας  για  ενότητα. Όσο  επιμένουμε  στην  αξία  της  ύλης  πάνω  από  την  αξία  του  ανθρώπου,  αυτό  από  μόνο  του  θα  μας  οδηγήσει  σε  μεγάλο  πόνο.  Μεγαλύτερο  από  τις  αντοχές  μας.   Θα  καταρρεύσουμε  και  θα  δούμε  την  αλήθεια  που  προδίδουμε  για  το  ψέμα,  τις  ψευδαισθήσεις  μας,   που  τώρα  μας  προδίδουν  χωρίς  έλεος.     Όταν  τα  ξέρουμε  αυτά,  παίρνουμε  δύναμη   όταν συναντάμε  προδοσίες  από  τους  διπλανούς  μας,  μα  ακόμη  και   από   ανθρώπους  της  θεολογίας  ή  της  επιστήμης.  Σκεφτόμαστε  ότι  όσο  και  να  είναι  αληθινές  οι  διακηρύξεις  τους,  είναι   και  αυτοί    άνθρωποι  και  ζουν  υπό  το  καθεστώς  του  φόβου,  της  ντροπής,  της  ατέλειας  τούτου  του  ψεύτη  κόσμου  που  τους  δυσκολεύει  να  προχωρήσουν  σε  πράξεις.

Πολλοί  από  μας,  ταυτίζουμε  τους  θεολογούντες  που υπερθεματίζουν  στα  λόγια  και  αποστατούν  στην  πράξη,   με  τον  νομοθέτη    Θεό.  Ξεπερνάει  την  λογική  μας  και  μας  θυμώνει  το  ότι  ο  Θεός  δεν  κάνει  εύκολο   το  πέρασμα του  ανθρώπου   από  το  ψέμα  στην  αλήθεια  ευθύς  μόλις  την  αντιληφτεί,    αλλά επιτρέπει  να  μεσολαβήσει  η  δοκιμασία.  Δεν  μπορούμε  να  το  δικαιολογήσουμε  και Του  το   χρεώνουμε.    Σκοτώνουμε  μέσα  μας τον  Θεό,  μαζί  με  τις  έννοιες  της  αρμονίας,   της  ενότητας  και    της  δικαιοσύνης.  Αλλά  ο  Θεός  της  ενότητας  και  της  αγάπης  δεν  αποσύρει  την  έγνοια  του  για  μας  τα  παιδιά  Του.  Ξέρει  ότι  πολύ   δύσκολα    μπορεί  να   νικήσει  κανείς τα  ένστικτά  του    μια  και  έξω.   Εδώ,  χρειάζεται  η  υπομονή  και  επιμονή  στην  αγάπη  από  τους  πιο  δυνατούς.   

Μπορεί  από τους  ανθρώπους  των  φυσικών  επιστημών    των  νεότερων  πειραμάτων  να  μην  έχουμε  ακόμη  νοιώσει  έντονα    την  προδοσία  τους  τόσο  δυνατά  όπως  νιώθουμε να  έγινε  με  τους  θεολογούντες,  ίσως  γιατί  οι  φυσικοί  επιστήμονες      δεν  μας    φώναξαν  ακόμα  τόσο  δυνατά  την  αλήθεια  αυτή  για  να  μας  τραβήξουν  την  προσοχή  και  να  παρατηρήσουμε  την  διάσταση  και  σε  αυτούς  λόγου  και  έργων.  Αυτή, την  συγκεκριμένη  στιγμή, ίσως  αυτές  οι  επιστήμες, να  μπορέσουν  να  στηρίξουν  πολύ  περισσότερο την πορεία  της  ανθρωπότητας  στην  ενότητα,  αν οι  άνθρωποί  τους  δεν  μπουν  στον  πειρασμό  να  την  "αξιοποιήσουν"  κατευθύνοντάς  την  στην  ψευτιά του  πολέμου, της  πολιτικής,  που  συνίσταται  στο  "διαίρει  και  βασίλευε".   Μας  λένε  να  αφήσουμε  πίσω  μας  την    έννοια  που  άφηναν  να  έχει  ο  άνθρωπος  για  την  ύλη, τον  χρόνο  και  τον  χώρο, η  οποία  στηριζόταν  στην διαίρεση  με  ανεκπλήρωτο  το  ζητούμενο  της  ψυχής  μας  για  ενότητα  και  αρμονία  στο  σύμπαν  και  στον  άνθρωπο.  Τον  άνθρωπο  που  κρατούσαν    για  καιρό  μακριά  από    την  αλήθεια  της  νεότερης   γνώσης  τους.

Τώρα  πια  μας  λένε  ξεκάθαρα  πως  στο  σύμπαν  δεν  υπάρχει  ύλη,  αλλά  ενιαία  κοχλάζουσα  ενέργεια  που  μπορεί  να  εκφράζει  διαφορές  στην  πυκνότητα  την  οποία  ο  εγκέφαλός  μας  την  κάνει  μέσα  από  τις  αισθήσεις  μας  εικόνες  με  σχήματα   και  ήχους.  Αυτό  που  ξέραμε  ως  τώρα  για  ύλη,  δεν  πρόκειται  λοιπόν   για συμπαντική    πραγματικότητα,   αλλά  για  ερμηνεία  που  κάνει  ο  εγκέφαλός  μας  μέσω  των  αισθήσεων.    Η  ενιαία  αυτή   ενέργεια,  μας  λένε  ότι  βρίσκεται   παντού    και  κατακλύζει  τα  πάντα,  όσα  πριν  νομίζαμε και  ονομάζαμε    σαν   ύλη  τεμαχισμένη σε  πράγματα,  τέτοια,  που  δεν  υπάρχει  στην  πραγματικότητα,  έξω  από  το  ξεγέλασμα  του  μυαλού  μας. 

Δεν  υπάρχει  αυτό  που  πάνω  του  χτίσαμε   το  υλιστικό,  μηχανοκρατικό  πολιτιστικό  ρεύμα  το  οποίο  κυριάρχησε  στον  δυτικό  κόσμο,  σαν μια  πίστη  που  έγινε  "θεολογία" και  που  στηρίχτηκε  πάνω  στην  φιλοσοφική  έννοια  της  ύλης που  έχουμε,  και  τώρα  μαθαίνουμε    ότι  δεν  είναι  πραγματική,  αλλά  κάτι  σαν  φαντασία  ας  πούμε.   Μιας  ύλης, (Το  χρήμα  και  τα  παράγωγά  του) που  όταν  πιστεύαμε  ότι  είναι   πραγματική,  την  υποστηρίζαμε  και  την  θέλαμε  στην  ζωή  μας   "ΠΑΝΤΑΧΟΥ  ΠΑΡΟΥΣΑ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ  ΠΛΗΡΟΎΣΑ,  Ο  ΘΥΣΑΥΡΟΣ  ΤΩΝ  ΑΓΑΘΏΝ  ΚΑΙ  ΖΩΗΣ  ΧΩΡΗΓΟΣ", όπως  αναφέρει  χαρακτηριστικά ο καθηγητής   αστροφυσικής  Μάνος  Δανέζης,  για  να εκφράσει  τον   έντονο  τρόπο  που   κατέλυσε  την  αλήθεια αυτό  το  υλιστικό  πνεύμα,  αντικαθιστώντας   τον  Θεό.   Δηλαδή  αυτή  η  ύλη  που  τώρα  μας  βεβαιώνουν  και  οι  επιστήμονες ότι  δεν  είναι  πραγματική,  αλλά  κατασκεύασμα  του  μυαλού  μας,   έχει  πάρει  ως  τώρα  μέσα  μας  την  θέση  του  Θεού.  Την  λατρέψαμε σαν  Θεό   πανταχού  παρούσα,  σαν  θησαυρό  που  μας  δίνει  ζωή,  και  κρύβουμε  τον  τόσο  πόνο   που  μας  διαλύει  μεταξύ  μας  εκτοπίζοντας    τον  αληθινό  Θεό  από  την  ζωή  μας.  Εκτοπίζοντας    την  υπερκόσμια  Αρχή  ενότητας  που  ξεκινάει  από  τον    σεβασμό  στην  μονάδα,  το  πρόσωπο, το  οποίο  δεν  το  θυσιάζει  με  το  πρόσχημα  μιας  ψεύτικης,    επιφανειακής  κοσμικής – πολιτικής    ενότητας  που ανώτατη  αξία  και  ζητούμενο    θα  είχε  την   διαχείριση  των  υλικών  πραγμάτων  πάντα  υπέρ  του  ενός  ή  του  άλλου,  διαιρώντας.

Δεν  είναι  αληθινά  τα  πράγματα  που  βλέπουμε  που  αγγίζουμε  αλλά  γεννήματα  των  αισθήσεών  μας.  Στην  θέση  της  ύλης   υπάρχει  μόνον   μια   κοχλάζουσα  ενέργεια  που  βρίσκεται  παντού,  χωρίς  το  παραμικρό  κενό.  Κάθε  μορφή  στο  σύμπαν  που  το  βλέπουμε    με  όρια,  δεν  υπάρχει  πραγματικά  αλλά  είναι  προϊόν   της  όρασής  μας και  μόνον.     Το  σύμπαν  δεν  υπάρχουν  όρια  γιατί  κάθε  αντικείμενο  προεκτείνεται  μέχρι  το  άπειρο   και  όλα  μαζί  ενώνονται.  Μόνον  οι  αισθήσεις  μας  δημιουργούν  τομές  και  χωρίζουν  τα  αντικείμενα.  Αυτή  η  ολότητα του  σύμπαντος    μας  παραπέμπει  στην  πανταχού  παρουσία  του  Θεού  που  με  έναν  τρόπο  παρουσιάζεται  σαν  ενέργεια  που  διέπει  τα  πάντα   με  την  οποία  χρειάζεται  να  συντονιστούμε.

φώτο απο τον καθηγητή Μάνο Δανέζη

Ο  Αϊνστάιν  μας  υποστηρίζει  ότι  "τα  πάντα    είναι  ενέργεια,  είναι  απλό.  Συντονίσου  στην  συχνότητα  της  πραγματικότητας  που  επιθυμείς  και  δεν  γίνεται  αλλιώς  παρά  να  πάρεις  την  πραγματικότητα  που  θέλεις.  Αυτό  δεν  είναι  φιλοσοφία.  Είναι  νόμος  της κβαντικής  φυσικής". 

Αφεθήκαμε   στην  λογική  των  αισθήσεών  μας,  τον   αφύσικο  διαχωρισμό  και  την  διάσπαση  στις  μεταξύ  μας  σχέσεις  και  φθάσαμε  στο  σημείο  ο  κίνδυνος  εξαφάνισης  του  ανθρώπινου  είδους  σαν  ελεύθερα  σκεφτόμενο   ον  να  είναι  προ  των  πυλών.  Είναι  αναγκαίο  λοιπόν  να  αρπαχτούμε  από  την  διαβεβαίωση  και  της  επιστήμης  να  συντονιστούμε  σε  αυτήν  την  ενέργεια  που  διέπει  τα  πάντα  και  τα  συνενώνει  σε  ολότητα.  Να    εγκαταλείψουμε το  διασπαστικό  κοινωνικό  μοντέλο    εχθρότητας    και  αντιπαλότητας  που  μας  βάζει  η  σαγήνη  των  υλικών  πραγμάτων  της  ψευδαίσθησης. 

Δείχνουμε  λοιπόν   υπομονή  και  καρτερία    στις  τόσες  πολλές  προδοσίες  που δεχόμαστε από    όλους. Ο  Σωκράτης  στον  Γοργία  του  Πλάτωνα  μας  λέει  ότι  "ο  αδικών  είναι  εξάπαντος  δυστυχής". Όσο  και  να  δικαιολογεί  τάχα  μου  την  αδικία  που  πράττει  για  να  φαίνεται  στα  μάτια  του  άλλου  καθαρός.   Και  παρακάτω  ο  Σωκράτης    λέει  πως  "το  να  με  χτυπάει  κανείς  και  να  με  κλέβει,  είναι  βλαβερότερο  για  τον  αδικούντα,  παρά  για  μένα  τον  αδικούμενο".  Ας  τους  συμπονάμε  λοιπόν  και  να  τους  νοιαζόμαστε  τρυφερά,  αφήνοντας  το  λιβανιστήρι  του  εαυτού  μας  κατά  μέρος.  Χρειαζόμαστε  αντοχή  στον  πόνο  που  θα  τσεκάρει  αν  και  κατά  πόσο  η  διάθεσή  μας    για  τον  κόσμο  του  φωτός  είναι  δυνατή  για  να  μας  δώσει   αυτό  το  εισιτήριο.

Κάπως  έτσι  τα  παρουσίαζαν  τα  πράγματα  με  τον  δικό  τους  ξεχωριστό  τρόπο  και  οι  προφήτες  της  παλαιάς  διαθήκης  και  οι  άνθρωποι  που  δεν  αντέχουμε  την  αλήθεια  της ψυχής  μας,  τους  σκότωναν.    Αλλά  και  στην  αρχαία  Ελλάδα  τόσοι  ξεχωριστοί  άνθρωποι  που μιλούσαν     ανάλογα  για   τις  αλήθειες  της  ζωής  στον  κόσμο   με  τον  δικό  τους  ξεχωριστό  τρόπο  ο  καθένας,  δείτε  τι  έπαθαν:     

 Ο  Αισχύλος,  ο  Ευριπίδης,  ο Ηρόδοτος,  ο  Αναξαγόρας,  ο  Αριστοφάνης,  ο  Πυθαγόρας, ο  Πλάτωνας,  ο   Ισοκράτης  ο  Σοφοκλής,  ο  Αριστείδης  ο  Δίκαιος,  ο  Θεμιστοκλής,  ο  Ικτίνος,  ο  Θουκυδίδης,   ο  Αλκιβιάδης,  όλοι  αυτοί   στην  εξορία.

 Ο  Περικλής  παραιτήθηκε  λόγω  κατηγορίας,  Ο  Σωκράτης  ήπιε  το  κόνιο,  ο  Δημοσθένης  πήρε  δηλητήριο  και  ο  Φειδίας  πέθανε  στην  φυλακή.

Και  πάνω  από  όλους  ο  Χριστός  μας  τι  φρικτό  τέλος  είχε!

Ο  πολιτισμός  μας  που  θέλει  να  κρατάει  κρυφή  την  αλήθεια   της  ψυχής  μας,  τιμωρεί  διά  ροπάλου  όποιον  τολμήσει  να  εκφράσει  τις  σκέψεις  και  τα  αισθήματά  του,   να  τα  κοινοποιήσει,  για  να  μην  κινδυνεύσει  να  ξεσκεπαστεί   το  λάθος  της  υπέρμετρης  αξίας  της  ύλης που  την  βάζει  πάνω  από  την  αξία  του  ανθρώπου.  Από  την  φύση  του  ο  άνθρωπος έχει  γεννηθεί    ελεύθερος  να  σκέφτεται,    να  αισθάνεται και  να  εκφράζεται,  αλλά  παράλληλα  είναι  υποχρεωμένος   να  σέβεται  τις  σκέψεις  και  τα  αισθήματα  που  εκφράζουν  και  οι  άλλοι  στο  ακέραιο  και  να  στέκεται  σε  μια  διαρκή  επεξεργασία   στην  κάθε  σχέση  του  με  ευθύνη  απέναντι  στον  εαυτό  του  και  τον  άλλο.   Η  διαφορετική  γνώμη  που  έχουμε  από  τον  άλλο,  δεν  τον  προσβάλει    όταν  την  εκφράζουμε  προσεκτικά,    με   σεβασμό  στο  πρόσωπό  του,  αγάπη  και  διάθεση  να  τον  κατανοήσουμε και  στην  ανάγκη  να  θυσιαστούμε  γι 'αυτόν,  αν  χρειαστεί,  για  να  τον  τιμήσουμε,  να  του  δείξουμε  την  αγάπη  μας!  Με  ρητή  μας διαβεβαίωση  ότι  δεν  θα  ασκήσουμε  ούτε  την  ελάχιστη  λεκτική  βία  εναντίον  του  για  να  επικρατήσουν  οι  απόψεις  μας. 

Αν  δεν  εκφράσουμε  τα  αισθήματά  μας  είναι  σαν  να  τα  θάβουμε  ζωντανά  και  είναι  θέμα  χρόνου  να  εκδηλωθούν  δυσάρεστα  όπως  μας  λέει  ο  Φρόιντ.  Δηλαδή  εκφραστούμε – δεν  εκφραστούμε,  μια  τιμωρία  θα  την  υποστούμε,  είτε  για  το  ένα  είτε  για  το  άλλο.   Αν  εκφραστούμε,  όσο  σεμνά  και  να  το  κάνουμε,  θα  μας  τιμωρήσει  ο  κακός  πολιτισμός  μας που  είναι  σε  κόντρα  με  την  φύση  του  ανθρώπου.  Αν  δεν  εκφραστούμε  θα  μας  τιμωρήσει  η  ανθρώπινη    φύση  μας  που  αποζητά  την  εσωτερική  και  εξωτερική  αρμονία.  Θα  μας  τιμωρήσει  με  αρρώστιες   αλλά  και  με  ανεξέλικτες  εκρήξεις  βίας  που  δεν  συνειδητοποιούμε.      Έχουμε  υποχρέωση  να    εκφράζουμε τα  συναισθήματά  μας  και  τις  σκέψεις  μας   με  σεβασμό   για  το  καλό  όλων  μας.   Προσωπικά  έζησα  την  τιμωρία  από  την  φύση  μου  για  όσο  δεν  μιλούσα  και  κατάπινα  τις  σκέψεις  και  τα  αισθήματά  μου.  Αρρώστησα.  Και  η  αρρώστια  μου  ήταν  πρωτοβουλία   του  οργανισμού  μου  να  ξεκαθαρίσει  την  θέση  μου. Ζούσα  σαν  ζωντανή  νεκρή  όπως  μας  υπαγορεύει  ο  πολιτισμός  της  σιωπής  για  να  μην  εκθέτουμε  την  ανεπάρκειάς  του.  Και  όσο  δεν  αποφάσιζα  να  ζήσω,  αποφάσισε  ο  οργανισμός  μου αρρωσταίνοντας   να  πεθάνω!   Στην  συνέχεια  θα  τιμωρηθώ  και  για  όσο  εκφράζομαι,  από  τον  κακό  πολιτισμό  μας.  Με  κάποιο  πρόσχημα βέβαια  που  να  τον  βγάζει  λάδι  όπως  συνηθίζεται  και  διά  της  πλειοψηφίας  που  συντάσσεται  στο  ψέμα  του  και  τον  στηρίζει  από  καταβολής  κόσμου.  Όσοι  άνθρωποι  γύρω  μου   καταπίνουν  τις  σκέψεις  και  τα  αισθήματά  τους,  θα  καμαρώνουν  απέναντί  μου  που  καταφέρνουν  να  μην  έχουν  φανερή  τιμωρία.  Όμως  θα  τους  κατατρώει  μέσα  τους  η  κριμένη  τιμωρία  της  φύσης  τους  που  αποζητά  την  αρμονία  μέσα  από  ανοίγματα  αγάπης  και  σεβασμού,  τα  οποία  απαρνήθηκαν  για  να  συνταχθούν  με  το  ψέμα  του  πολιτισμού  αυτού!  Το ψέμα  της  υπερβολικής  αξίας  των  υλικών  πραγμάτων.  Τις  ψευδαισθήσεις  μας.  Ο  Θεός  να  με  λυπηθεί.  Και  να  λυπηθεί  όλους  μας.  Δυσκολευόμαστε   να  κάνουμε  μικρά  βηματάκια  να  ξεφύγουμε  από  το  ψέμα  των  αισθήσεών  μας  και  τροφοδοτούμε  αυτό  το  ψέμα  με  τις  πράξεις  της  ζωής  μας  για  να  θεριεύει  να  μας  κατασπαράξει.       

Ως  τώρα μιλούσαμε στις  εκκλησίες  μας  για  μια  αδελφότητα,  αλλά  στην  πράξη  δεν  ζούσαμε  σαν  αδελφότητα,  αλλά  με  τα  κέρδη  που  μας  έδινε  η  υλιστική   θεωρία   αντιπαλότητας,   που  απέτρεπε   την  μεταξύ  μας  ένωση  σε  "αδελφότητα".   Στις  μέρες  μας  τα  κέρδη  αυτά χάνονται  μέρα  με  την  μέρα.  Δεν  έχει  παρά  να  κοιτάξει  κανείς  τις  άδειες  τσέπες  του  και  γύρο  του,  για  να  βεβαιωθεί  από  την  ερημιά  των  πραγμάτων  που  ήξερε. Και  έρχεται  πολύ εντονότερη  κατάσταση.  Βέβαια  στην  τηλεόραση  χασκογελάνε  και  χαριεντίζονται  σαν   να  ζούνε  σε  έναν  άλλο  κόσμο  από  τον  πραγματικό.    Αδειάζει  η  ζωή  μας,  χανόμαστε  και  κρύβουμε  τον  πόνο  μας  που  κανείς  δεν  είναι  σε  θέση  να  τον  συμμεριστεί,  γιατί  είναι  βυθισμένος  στον  δικό  του  πόνο.  Αυτό,  ίσως  το  επιτρέπει  η  σοφία  του  Θεού  για  να  μας  αφαιρεθεί  το  κίνητρο  που  μας  κρατούσε  ως  τώρα  δέσμιους  στην   πίστη   μιας  απόλυτης  υλιστικής  και  ψεύτικης  πραγματικότητας  της  ζωής.   

φωτο απο τον καθηγητή Μάνο Δανέζη

  Υπάρχει  ανάγκη  για  μια  νέα πολιτισμική   δομή.  Έχει  ξεκινήσει  η  αλλαγή,  αλλά  η  ανθρωπότητα  δεν  την  καταλαβαίνει  ακόμα  για  αλλαγή  για  γέννηση  κάτι  νέου.  Και  θα  αργήσουμε  να  την  καταλάβουμε  σαν  τέτοια.  Θα    χανόμαστε  χωρίς  να  ξέρουμε  γιατί  γίνεται  αυτό  και  θα  κατηγορούμε  ο  ένας  τον  άλλο.  Δύσκολα  θα  καταλαβαίνει  ο  καθένας  την  ευθύνη  που  έχει  σε  όλο  αυτό.   Βιώνουμε   τους  δυνατούς  πόνους  της  γέννας    αυτής,  αλλά  δεν  έχουμε  συνειδητοποιήσει  ότι πρόκειται  για  την  γέννα  του  καινούριου  πολιτισμού.    Κάθε  μέρα,  κάθε    ώρα,  κάθε στιγμή,  θα  εντείνονται  οι  πόνοι  μας  στην  παγκόσμια   κακή  κατάσταση  που    διαρκώς   θα επιδεινώνεται.   Είναι   οι  μεγάλοι  πόνοι   που   μας  δίνει   ο  πεπερασμένος   πολιτισμός  μας,  του  οποίου  πάει  να  διαλυθεί  η  αξία  του  μέσα  μας  και  γύρο  μας,  να  νικηθεί,  να  πεθάνει  και  από  τις  στάχτες  του  να  γεννηθεί  ο  νέος  πολιτισμός.   Η  διαδικασία   προβλέπεται  να  είναι   πολύ  δύσκολη  και   απειλεί  τη  ζωή  και  την  ελευθερία  του  ανθρώπου  ως  ελεύθερα  σκεπτόμενου  όντος.   Είμαστε  όλοι  εμείς,  είμαστε  όλη  η  ανθρωπότητα   που ευθυνόμαστε  και  θα  πονέσουμε  φρικτά  για  να  γεννήσουμε  αυτόν  τον  νέο  πολιτισμό.  Ας  ελπίσουμε  και  ας  προσευχηθούμε  με  όλη  μας  την  ψυχή,  να  δώσει  ο  Θεός,   η  ζωή  σε  αυτόν  τον  νέο  πολιτισμό  που  θα  έρθει,  να  έχει  νόημα  και  αξία  στις  γενιές  που  θα  τον  βιώσουν.  Χρειάζεται  πολύ  κουράγιο  σε  όλους  μας  για  να  αντέξουμε  τους  αβάσταχτους  πόνους  μιας  τέτοιας  γέννας.  Ας  μην  μας  καταβάλει  το  φορτίο  αυτό,  γιατί  ο  Θεός  θα  μας  βοηθάει.  Γι 'αυτό  ας  μην   χρησιμοποιούμε   βία  για  να  κρατήσουμε  τα  πράγματα  σε  αυτό  που  ως  τώρα  είχαμε  συνηθίσει  και  ας  μην  απαντάμε  στην  βία  των  άλλων  με  βία,  με  φανατισμό  στον  φανατισμό τους  για  την  αξία  της  ύλης  σαν  υπέρτατη  αξία.  Όσοι  εξακολουθούν  να  τα  θέλουν  όλα  δικά  τους,   μας  δείχνουν  ότι  έχουν  μεγαλύτερη  ανάγκη  την  αγάπη  μας  και  την  τρυφερότητά  μας.  Ας  τους   δώσουμε  ότι  μας  ζητούν   και  ας μην  τρέχουμε  στα  δικαστήρια  να  ξαναπάρουμε  πίσω  ότι  μας  έχουν  κλέψει όπως  μας  παροτρύνει  ο  απόστολος Παύλος.   Ας  προσευχόμαστε  για  το  καλό  τους  δείχνοντας  τον  δρόμο  της  ενότητας  και  της  αγάπης.  Ο  Θεός  θα  φροντίσει   για  μας. Το  λέω  γιατί  φαίνεται  να  δίνονται    τεράστιες  μάχες  στα  παρασκήνια  για  την  παγκόσμια  κατάκτηση   και  δέσμευση    όλων  των  πόρων  της ζωής  υπέρ  μιας  μερίδας  ανθρώπων,  αποκλείοντας  τους  υπόλοιπους από  την  ζωή!  Να  συμμεριζόμαστε  και  να  συμπονάμε,  να  αγαπάμε βαθειά  και  ειλικρινά   και  αυτούς που  συμμετέχουν  σε  τέτοια  σχέδια  και    κάθε  διπλανό  μας  που  δυσκολεύεται      στην  ενότητα  και  την  αγάπη  και  ας  μας  γεμίζει  πόνο.  Η  δυσκολία  του  αυτή  πηγάζει  από  τις  κακές  εμπειρίες  που  τον  προγραμμάτισαν έτσι.   Δεν  είναι  απόλυτα  υπεύθυνος  ο  ίδιος  για  τον  χαραχτήρα  του.   Ο  Χατζής  στο  τραγούδι  του  πολύ  σοφά    λέει  "όλοι  και  κανένας  μας  δεν  φταίει".

 Και  να  μην  ξεχνάμε  τον  Σωκράτη  στον  Γοργία  του  Πλάτωνα  που  μας  λέει  ότι  "Ο  αδικών  είναι  εξάπαντος  δυστυχής",  όσο  καλά  και  να  δικαιολογεί    τάχα  μου  την  αδικία  που  πράττει  για  να  φαίνεται  στα  μάτια  των  άλλων  καθαρός.  Και συνεχίζει  ο  Σωκράτης  να  μας  λέει  πως  "το  να  με  κτυπάει  κανείς  και  να  με  κλέβει,  είναι  βλαβερότερο  για  τον  αδικούντα,  παρά  για  μένα  τον  αδικημένο".  Ας  συμπονάμε  λοιπόν τρυφερά  όσους  μας  κάνουν  κακό,  γιατί  αυτοί   έχουν  περισσότερο  ανάγκη  την  αγάπη  μας.  "Να  ημερεύσει  η  ζωή  που  αγριεύτηκε".  Όπως  λέει  παρακάτω  στο  ίδιο  τραγούδι  ο  Χατζής.   Η  αξία  των  υλικών  πραγμάτων  όπως  πάει  φαίνεται  να  κορυφώνεται    τόσο,  που  για  τον  πολύ  κόσμο  θα  είναι  απρόσιτα  και  τα  πιο  αναγκαία.   Όταν  οι  πόνοι  της  ανθρωπότητας  γενικευτούν  και  κορυφωθούν  στο  μη  παρέκει,    θα  αρχίσει  να  γεννιέται   ο  νέος  πολιτισμός.  Μακάρι  να  κάνω  λάθος  και  τα  πράγματα  να  έρθουν  πιο  ομαλά.  Ο  Θεός  να  μας  λυπηθεί!

                                Με  πολύ  αγάπη  σε  όλους

                                 Ευαγγελία  Ουζούνογλου

Άκουσα  μια  ιστορία   που  είναι  καλό  παράδειγμα  για  τα παραπάνω:

  Δυο  παιδικές  φίλες  συναντιόταν  σε  ώριμη  ηλικία.  Η  Ελένη  και  η  Σοφία. Πάνω  στην  κουβέντα  η  Σοφία  αναρωτιέται:  "Πως  η  γενιά  μας  ανάθρεψε  τέτοια  παιδιά  χωρίς  ευθύνη  του  εαυτού  τους  και  του  διπλανού  τους  και γενικά  της  ζωής  και  έγινε  η  ζωή  μας  χάος;  Τι  λάθος  κάναμε;"  Και  η  απάντηση  της  Ελένης:  "Εγώ  έχω  παιδιά  και  εγγόνια  πολύ  συγκεντρωμένα  στους  στόχους  τους,  στις  σπουδές,  στις  δουλειές  τους".  Σαν  να  έλεγε  "Εγώ έχω  αναθρέψει  τέλεια  παιδιά.  Δεν  έχω  ευθύνη  γι 'αυτό  που  λες.  Ψάξε  αλλού  ενόχους".  Η  Ελένη  ήθελε  να  πιστεύει  πως   ήταν  δείγμα τέλειου  ανθρώπου,  τέλειας  μάνας  με  τα  τέλεια  παιδιά  που   έχουν  να  αντιμετωπίσουν  ατελείς  ανθρώπους και  καταστάσεις  για  τα  οποία  δεν  ευθυνόταν.    Κάπως έτσι  δεν  τοποθετούμαστε  οι  περισσότεροι;

 Είναι  μεγάλο  πράγμα  να  μπορεί  κανείς  να  βάζει  στόχους  και  να  συγκεντρώνεται  σε αυτό.  Ήταν  το  μόνο  θετικό  που είχαν  τα  λόγια  της  Ελένης  και  η  Σοφία  συμφώνησε.    Θα  μπορούσε  να  συμπληρώσει   πως  αρκεί    οι  στόχοι  να  μην  είναι  εγωιστικοί  αλλά  να  προωθούν  τον  σεβασμό  του  ενός  προς  τον  άλλο  για  να  υπάρχει  βιώσιμη  κοινωνία,  η  οποία   ήταν  το  θέμα  τους.   Δεν  είπε  τίποτε  όμως  και  καλά  έκανε.   Η Ελένη  θα  είχε  κάνει  μεγάλο  κόπο   να  φαίνεται  εντάξει  στα  μάτια  των  άλλων,  να  νοιώθει  αποδεχτή,  "πολιτισμένη".  Και  θα  το  υπερασπιζόταν  με  πείσμα,  όπως  πολύς  κόσμος.  Την  ευθύνη  της  ζωής την  είχε  αναλάβει  για  λογαριασμό  της  ο   "πολιτισμός",  που  την  ήθελε  να  αγαπάει    και  να  νοιάζεται    "όσους  κλείνει  η  πόρτα  της".  Και  βέβαια  όσους  βοηθούν  αυτούς  που  κλείνει  η  πόρτα  της.  Είχε αποποιηθεί  την  προσωπική  της  ευθύνη  στην  στάση  της  απέναντι  στη  ζωή.   Δεν  μπορεί  παρά  καμιά  φορά  να  αναλογιζόταν  τις  κατάφορες  αδικίες,  τους  πολέμους,  την  πείνα  και   την  εξαθλίωση  τόσων  ανθρώπων  ανά  την  υφήλιο  που  αναιρούν  αυτόν  τον  πολιτισμό  και  στις  μέρες  μας  έχουν  φτάσει  δίπλα  μας  και  απειλούν  άμεσα  την  ζωή  όλων  μας.  Αλλά  σε  αυτό  αναλάμβαναν  οι  πολιτικοί και  η  τηλεόραση να  την  ξαλαφρώσουν,  να  την  παραμυθιάσουν     πως  είναι  μια  κρίση  που  με  υπομονή  θα  ξεπεραστεί.  Η  Ελένη   όπως και  όλοι  οι  άλλοι  σαν  την  Ελένη,  θα  συνέλθουμε  μόνον  όταν  έρθει  η  στιγμή  που  θα  απειληθεί  άμεσα  η δική  μας  ζωή    και  η  ζωές  των  δικών μας.  Όσο  αυτό  καθυστερεί  στον  καθένα  μας,  θα  υπερθεματίζουμε    τον  ετοιμοθάνατο  αυτό  πολιτισμό, ενώ ο  Ουμπέρτο   Έκο   μας  κάνει  ξεκάθαρο  πως  ο  πολιτισμός δεν  συνίσταται  στο  να    ακυρώνει  την  βαρβαρότητα  αλλά  να  την  επικυρώνει. 

Περνάμε  την  παιδική  μας  ζωή  με  καταπίεση  και  ενοχές που  μας  φορτώνουν  οι  γονείς  μας,   ότι  δεν  είμαστε  καλά  παιδιά  και  μεγαλώνοντας    πασχίζουμε  να  εξαλείψουμε  τις  ενοχές  αυτές  προσπαθώντας   να  γίνουμε  καλά  παιδιά  σε  κάποιους  υποκατάστατους  γονείς.  Δεν  είμαστε  ο  εαυτός  μας.  Δεν  μας  ενδιαφέρει  να  τον  γνωρίσουμε  τον  εαυτό  μας.  Αναθέτουμε  σε  υποκατάστατους " γονείς"  σαν  καλά  παιδιά,   να  μάς   αναγνωρίζουν  σαν  οντότητα  και  αυτοί   το  κάνουν  αν  τους  βοηθάμε  να  ξεπερνάνε  κάποιους  άλλους  σε  δύναμη  επιβολής. Να    καθηλώσουν  και   αυτούς  τους  άλλους,  όπως  εμάς  στο  μαράζι της  παιδικής ψυχικής    καταπίεσης  και  ενοχής  που  τους  "μικραίνει"  και  κάνει  τους  ίδιους  να  νοιώθουν  "μεγάλοι"  και  "γονείς". Και  οι  δυο  πλευρές πεθαίνουμε  τον  άνθρωπο  μέσα  μας  για  να  γίνουμε  ο  ρόλος  του  παιδιού  ή  του  γονιού. Γινόμαστε  δολοφόνοι της  ψυχής  του  εαυτού  μας  και  των  άλλων.  Ο  κακός  προγραμματισμός  του  νου  μας  δεν  εστιάζει    στο  αν  είμαστε  καλοί  ή  κακοί  με  τον  εαυτό  μας  και  τους  άλλους,  αλλά  "μικρότεροι"  ή  "μεγαλύτεροι"  σε  σύγκριση  μαζί  τους.   Αυτό είναι  το  κυρίαρχο  χαρακτηριστικό  μας. Καλοί  ή  κακοί  μπορούμε  να  είμαστε  δευτερεύοντος  και  μέσα  από  προσχήματα  που  δικαιολογούν  το  κακό  που  μας  χρειάζεται  να  κάνουμε  για  να  είμαστε  μεγαλύτερης  δύναμης  από  κάποιους  άλλους.   Στα  προσχήματα  που  κουκουλώνουν  την  αλήθεια,  αντιδρούμε  μόνον  όταν  σκεπάζουν  το  κακό  που   κάνουν  σε  μας  και  μας  "μικραίνουν".  Όμως  το  κακό  που  δεν  μας  ενοχλεί  όταν  γίνεται  στους  άλλους  κάτω  από  προσχήματα,  πολλαπλασιάζεται  αθόρυβα    και  μας  περιλαμβάνει  χωρίς  να  το  καταλάβουμε.   Αυτό  ζούμε  σήμερα.  Τις  επιπτώσεις  του  κακού  που  την  αξία  της  γνησιότητάς  μας  την  βάλαμε  σε  δεύτερη  θέση  για  να  αναδείξουμε  την  δύναμη. Μια  δύναμη  που  δεν  έχει  την  πηγή  της  μέσα  μας  αλλά  βγαίνει  από  την  αδυναμία  των  άλλων  πόσο  δύναμη  μπορεί  να  είναι;  

Αυτά μπορούσε  να  της έλεγε   η  Σοφία  της Ελένης  και  να  καταλήξει:  Νομίζεις  ότι  όσοι    έχουν  πτυχία  είναι  και  οι  πιο  σεμνοί,  οι  πιο  αυθεντικοί   και  ταπεινοί  άνθρωποι  που  μπορούν  να  μικραίνουν  τον  εαυτό  τους  για  να  κάνουν  χώρο  στους  άλλους,  να  αγαπούν  και να  συμμερίζονται  και  τους  πιο  δύσκολους  ανθρώπους,  να  βοηθούν  να  πέσει η  ένταση  του εγωισμού  και  του    μίσους  και  να  γίνεται  η  ζωή   βιώσιμη;   Ο  Λένιν  είχε  πει  πως  η  επιστήμη  είναι  μια  πόρνη  που  αγοράζεται  από  όποιον  πληρώνει  τα  περισσότερα.  Δεν  ξέρω  για  τα  δικά  σου  τα  παιδιά, που  μπορούν  να  αποτελούν  εξαίρεση,  αλλά  καταλαβαίνω  από  την  συμπεριφορά  πολλών  ανθρώπων  με  πτυχία  και  θέσεις,  ότι  το  κίνητρό  τους  για  σπουδές,  σπάνια  ήταν  να  βοηθήσουν  με  την  επιστήμη  τους  τον  άνθρωπο.  Ήταν  καθαρά  εγωιστικό.  Να  σταθούν  ψηλότερα  από  τους  άλλους,  να  ελέγχουν  και  να  υποτάσσουν  συνειδήσεις,  δηλαδή  να  ακυρώνουν  την  ζωή  στις  ψυχές  ανθρώπων.   Αν όλα τα σημερινά παιδιά  ήταν  σαν  τα  δικά  σου  παιδιά  όπως  λες,  ο  κόσμος  μας  δεν  θα  ήταν  τέτοιος  που  κατάντησε. 

                       Ευαγγελία Ουζούνογλου

 Αν σας άρεσε η δημοσίευση, πατήστε το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Μπορείτε και να το κοινοποιήσετε τον σύνδεσμο