ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ (Α ΜΕΡΟΣ)

                                               ΜΕ  ΑΝΑΦΟΡΑ  ΣΤΟ  ΠΡΟΣΩΠΟ

 " Τα  γκολ" Οι  ομάδες     

 Ο  σεβασμός     " μέχρι  ενός"    και   ο   χρόνος.  

Η  αναπόδραστη  καταστρεπτική   δύναμη  της  συλλογικής  ψυχής

Ο   Καρλ  Γιουνγκ  στο  βιβλίο  του  "Αρχέτυπο  του  ολοκληρωτισμού"   μας  λέει:  "Ένας  σύγχρονος  άνθρωπος  έχει  μεταβάλει  την  καρδιά  του σε   κρησφύγετο  δολοφόνων  και   ο  ίδιος  δεν  ενοχλείται  καθόλου  από  αυτό.  Όσο  είναι    φυσιολογικά  "προσαρμοσμένος"  στο  περιβάλλον  του,  ακόμα  και  την  μεγαλύτερη  ατιμία  να  κάνει  η  ομάδα  του,  δεν  θα  τον  ενοχλήσει,  αφού  οι  περισσότεροι  σύντροφοί  του  (ανηθικότητα  της  πλειοψηφίας)   πιστεύουν  σταθερά  στην  υψηλή  ηθική  της  ομάδας  τους,  του  κοινωνικού  τους  οργανισμού". 

Ζούμε  προσκολλημένοι   σε  ομάδες  οικονομικών   συμφερόντων  και  κύρους  που   επιμερίζουν   τα  κέρδη  στο  κάθε  μέλος   με  εκ  των  προτέρων  συμφωνία  και  αναπροσαρμογή  της,  ανάλογα  με  την  προσφορά  του  στην    εξόντωση  εξωτερικών  αντιπάλων  και  αποτροπή  τους  από  την  κατάκτηση   των  απολαβών  που  διεκδικεί  η  ομάδα.   Ζούμε  σε  ομάδες  με  εξωτερικό  και  εσωτερικό  ανταγωνισμό.   Ποιος    θα  φάει  τον  άλλον.   Κυριαρχεί  η επιβίωση  με   κάθε  είδος   ηδονές   και  η  υποστήριξη  μιας    υποτιμημένης  αξίας  του  εαυτού  μας  που  έχουμε  ασυνείδητα,  άλλος  λιγότερο  και  άλλος  περισσότερο.  Οι  όποιες  άλλες  επιγραφές, συνήθως  καταλήγουν  προσχηματικές, ψευδεπίγραφες.  Και  οι  θρησκευόμενοι    ζούμε  προσαρμοσμένοι  κατά  κανόνα  στην  ίδια  αυτή  πραγματικότητα.   Συντονισμένοι  στην  αποτροπή  και  εξόντωση  αντίπαλων  ομάδων,  άλλων  χριστιανών,   από  τις  διεκδικήσεις  τους  ενάντια  στην   κοινωνική  ομάδα  των  συμφερόντων  μας.  Και  κάνουμε    την  καρδιά  μας  "κρησφύγετο   δολοφόνων"  χωρίς  να  το  καταλαβαίνουμε, μια  και  δεν  υπάρχει  πια   διαχωρισμός  του  κοσμικού  από  του  Χριστιανικού  πνεύματος  στις  συνειδήσεις.   Οι  θρησκευτικές   ακολουθίες  έχουν  θαυμάσιο     ενωτικό,  αγαπητικό    πνεύμα,  αλλά   συμμετέχουμε σε  αυτές  κατά  κανόνα,  έχοντας  στην  ψυχή   μας  ένα  κοσμικό  πνεύμα     διαίρεσης,  χωρίς  να    πολυκαταλαβαίνουμε  το  ασυμβίβαστο.  Ή,  το  καταλαβαίνουμε και   κάνουμε  ότι  δεν  καταλαβαίνουμε  νομίζοντας  ότι  μπορούμε  να  έχουμε  και  την  πίτα  γερή  και  τον  σκύλο  χορτάτο.

Μπερδεύουμε  την  αλήθεια  με  το  ψέμα  και  δημιουργούμε  προσχήματα  που  κρύβουν  την  αλήθεια  για  να  μην  μας  ενοχλούν  οι  ηθικές   ατασθαλίες  μας.  Τις   παρουσιάζουμε  στον  εαυτό  μας  και  ο  ένας  στον  άλλο,  με  τρόπο  που    δικαιολογούνται   και   καθησυχάζουμε  ομαδικά  την  καρδιά  μας.  Παίζουμε  όλοι  μαζί  σαν  ηθοποιοί  ένα  θέατρο   και  το  παρουσιάζουμε  ο  ένας  στον  άλλο   σαν  πραγματική  ζωή.     Γι  αυτό  δεν  μας  ενοχλεί  η  προδομένη  καρδιά  μας.  Της  λέμε  ψέματα,  όλοι  μαζί,  την  ξεγελάμε  και  την  καθησυχάζουμε.  Αυτό  το  "όλοι  μαζί" ξεγελάει  και   κάνει  την  ζημιά,  το  οποίο   συντίθεται  με  καταστρεπτική  δύναμη  και  γίνεται  αναπόδραστο,  όπως  μας  λέει  ο  Γιουνγκ.  Η  "αναπόδραστη  καταστρεπτική  δύναμη  της  συλλογικότητας".  Μόνος  του  ο  καθένας  μας,  χωρίς  να  τον  στηρίζει  το  σιωπηλά  συμφωνημένο  ψέμα   από  όλους  με  εκείνο    το  " έτσι  κάνουν  όλοι",  δεν  θα  μπορούσε  να   δέχεται το  ψέμα  να  το   παρουσιάσει  στην  καρδιά του  σαν  φυσιολογικό.  Θα  είχε  παρούσα  την  συνείδησή  του  να  τον  ελέγχει   δραματικά.  Ενώ  το  "όλοι  μαζί",   για  να  δημιουργηθεί,  πετάει   από  το  παράθυρο  την  συνείδηση   η   οποία  θα  τον  έλεγχε    και    ελευθερώνει  στο  κακό. 

    Τα  λόγια  που παραπάνω    έχουμε  υπογραμμίσει  μας  τα  λέει  ο  Γιουνγκ,  Ελβετός,  μεγάλος    καθηγητής   της  ψυχολογίας  και  μαθητής  του  Φρόιντ,  ο  οποίος     παρακάτω   μας  λέει   ότι  είναι  "αναγκαίο"  οι  άνθρωποι  "να  ξεχωρίσουν  τον  εαυτό  τους  από  την  αναπόδραστη  δύναμη  της  συλλογικότητας,  ελευθερώνοντας  έτσι  τον  εαυτό  τους,  τουλάχιστον   ψυχικά  και  ανάβοντας  έτσι  μιαν  ελπιδοφόρα  φωτιά  που  να  αναγγέλλει  στους  άλλους,  ότι  τουλάχιστον  ένας  άνθρωπος  κατάφερε  να  ξεφύγει  από  την  μοιραία  ταύτιση  με  την  συλλογική  ψυχή".   Είναι  τόσο  δύσκολο     να  ξεφύγει  κανείς,  που  και  ένας  να  το  καταφέρει   είναι  σπουδαίο  και   οπωσδήποτε  πολύ  αναγκαίο! 

  Κάτι  ανάλογο  δεν  μας  είπε  και ο  Χριστός  όταν μιλούσε  για  την  στενή  πύλη  κτλ;   Δεν  γινόμαστε  Χριστιανοί  για  να    ξεχωρίσουμε  τον  εαυτό  μας  από  την  τάση  του  κόσμου  στην  αμαρτία  με  την  χάρη  του  Θεού;  Να  καταφέρουμε  να  μην  ταυτιζόμαστε  με  το  κοσμικό  πνεύμα  που  κάνει  την  καρδιά  μας  κρησφύγετο  δολοφόνων;     Τα  λόγια  του  Γιουνγκ  είναι  ίδια  τα  λόγια  του  Χριστού  από  την  επιστημονική  πλευρά.  Και  συνεχίζει  παρακάτω ο  Γιούγκ:  "Η  ομάδα,  επειδή  χαρακτηρίζεται  από  ασυνειδητότητα,  δεν  έχει  ελευθερία  εκλογής  και  γι 'αυτό  η  ψυχολογική  ζωή  ενεργεί  μέσα  της  σαν  ένας  άλλος  αχαλίνωτος  νόμος  της  φύσης,  που  βάζει  σε  κίνηση  μιαν  αιτιοκρατικά  συνεκτική  λειτουργία  που  σταματάει  μόνον  με  την  καταστροφή.  Αυτό,  εξηγεί  την  κραυγή  για  προσωπικότητα".   

Μάλιστα.  Υπάρχει  μας  λέει  κραυγή  για  προσωπικότητα.  Που θα  πει  μεγάλη   ανάγκη   για  ενίσχυση,  καλλιέργεια,   εσωτερική    ανάπτυξη  και  ανάδειξη    του  προσώπου,  της  μονάδας.  Πρόσωπο    που κρατάει  την  ευθύνη  του   απέναντι  σε  κάθε   άλλο πρόσωπο  που  παίρνει  μέρος  στη  ζωή  του  και  δεν    τρέχει  να  κρυφτεί,  να  χαθεί,   μέσα  στους  αριθμούς των  ομάδων  άσκεφτα,  ανεξέταστα.  Στην  ουσία  θα  γίνει  ένας  αριθμός     για  να  γλυτώσει,  να  απαλλαγεί  από  το  βάρος  της  ευθύνης  του,  την  οποία    θα  την  ξεφορτωθεί,  θα  την  πετάξει  μέσα  στους  πολλούς,  στην  ομάδα,  την  οποία  όπως  μας  λέει  ο  Γιουνγκ  την  χαρακτηρίζει   η  ασυνειδητότητα και  επομένως η  έλλειψη  ευθύνης.

Δύσκολο  να  κρατηθεί  κανείς  με  την  ιδιότητα  του  προσώπου,  όσο  αναγκαίο  και  να  είναι.   Γινόμαστε  μέλος   μιας  ομάδας,   η  οποία  θα  έχει  αναλάβει   να  μας    στηρίζει  με  κάποιου  είδους  ζωή,  με   δική  μας   υποχρέωση  να   υπερασπιζόμαστε     τα σχέδιά  της  που  αντιστρατεύονται    το  πρόσωπο  με  εσωτερική  αναφορά.   Αλλιώς     θα   μείνουμε    μόνοι  και  θα  μας  χτυπάνε  όλοι.  Μπορείς βέβαια   να  δηλώσεις  ότι  "Δεν  μου  επιτρέπει  η  συνείδησή  μου  να  συμμετέχω  σε  μια  κατάσταση  που  διαιρεί  τους  ανθρώπους, γιατί  πιστεύω  στην  ενότητα  της  αγάπης  και  της  αλληλεγγύης   μεταξύ   μας  που  θα  την  υποστηρίζουμε     ελεύθερα   κάθε  φορά".  Αυτό,  από  την  πλευρά  μας, νοιώθουνε  να  είναι  προσωπική  απόφαση  και  δεν  υποχρεώνει  κανέναν  άλλο  να  συμφωνήσει  με  αυτή  την  στάση  ζωής  και  να  δημιουργήσει   πρόβλημα.  Ωστόσο  αν  το  δούμε  από  την  θέση  του  άλλου,  δεν  τον  αφήνει  καθόλου  ελεύθερο  απέναντί  σου  αυτή  η  δήλωση.  Η  αναφορά σου  στην  συνείδηση  την  οποία  αυτός  έχει  πετάξει  από  το  παράθυρο  για  να  ενταχθεί στην ομάδα   του,   τονίζει  την  έλλειψη,    τον  ακρωτηριασμό  που  έχει  κάνει  στον  εαυτό  του.  Αλλά  δεν  θα    πάρει  μέσα  του την  ενοχή  να  την  επεξεργαστεί,  αφού  έχει  όλον  τον  κόσμο  μαζί  του,  που  έχουν  κάνει  το  ίδιο, με  σπάνιες  εξαιρέσεις.  Είναι  η  μοναδική    περίπτωση    που  θα  βρεθούν  ενωμένες  όλες οι μεταξύ  τους  αντίπαλες    ομάδες  και  θα  τεθούν   εναντίον  σου.   Είναι   σημείο που  ενώνει  όλους  και  όλες  τις  ομάδες,  γιατί  όλες στην  ίδια  βάση  συντίθενται.   Η  ομάδα  που  έχει  γίνει  στις  ψυχές   συνώνυμη  του  κέρδους  της  ζωής  και   έχει  λόγο  ύπαρξης  μόνον  μέσα  από  την  ύπαρξη  της  αντίπαλής  της,  στην  περίπτωση  που  διαχωρίζεις  την  θέση  σου  από  τον  τρόπο  που  σε  όλες  είναι  ο  κοινός  τους  συντελεστής,  νοιώθουν  να    καταγγέλλεις  αυτόν  τον  τρόπο  να  κερδίζει  κανείς  την  ζωή    και  γίνεσαι  εσύ  το  αντίπαλο  δέος  όλων.    Τους   συνασπίζεις    εναντίον  σου,  να  σε  υποχρεώσουν  να  βγάλεις  τον  σκασμό,   γιατί  ο  λόγος  σου  τους  εκθέτει  και  αποτελείς   " κακό"  παράδειγμα  προς  μίμηση.   "Χαλάς  την  πιάτσα". 

 Παρόλη  την  μεγάλη   απελπισία της  ζωής  μας  και  την  κραυγή  για  προσωπικότητα,  ο  κόσμος  μας  στην  καλύτερη  περίπτωση  μοιάζει  με  οδηγό  τροχοφόρου  που  πατάει  μαζί  το  γκάζι  και  το  φρένο.  Γιατί  υπάρχει  και  η  χειρότερη  που  πολλοί  από  μας  συνεχίζουν   να  πατάνε  γκάζι  πηγαίνοντας  στον  γκρεμό  χωρίς  να  το  καταλαβαίνουν  και  μας  συμπαρασύρουν  όλους.  Πως  να  πατήσει  φρένο  κανείς  και  να  στραφεί  στην  προσωπικότητα,  όταν  για  να  σταθείς  κάπου  και  να  κάνεις  ένα  βήμα  μέσα  στον  κόσμο,    πρέπει    να  έχεις  κάλυψη  από  μια  ομάδα   που  και  εσύ   σε  αντάλλαγμα    υπερασπίζεσαι   τα  σχέδιά  της,  καλύπτοντας  την  ανηθικότητα  αυτής  της  κατάστασης   στον  εαυτό  σου,  στα  μέλη  της  ομάδας  και  στους  τρίτους,  με  κατασκευασμένα  προσχήματα!  Πως  να   ξεχωρίσεις  από  τους  άλλους,  να  επαναφέρεις  στο  προσκήνιο    και  να  μιλήσεις   με  την   συνείδησή  σου  που  σου  υπαγορεύει  τον  ειλικρινή  σεβασμό  στο  πρόσωπο  του  άλλου  "μέχρι  ενός",   και  να  αγνοήσεις  την  συλλογική  ψυχή,  την    κοινωνία  που  σε  διατάζει  να  βγάλεις  τον  σκασμό;    Γιατί  σκοτώσανε  τον  Χριστό;  Γιατί  η  θεία  συνείδησή  Του  δεν  μπορούσε  να  βγάλει  τον  σκασμό  και  θα  επηρέαζε  και  άλλες  συνειδήσεις  να  ζωντανέψουν,  έτσι  θα  ξεμπροστιαζόταν  το  ψέμα,  η  υποκρισία   τα  κατασκευασμένα  προσχήματα    και  τα  κέρδη  που  βγαίνουν  από  την  διαίρεση.  Μεγάλη  ντροπή!  Εκείνος  όμως  ήταν  ο  κατεξοχήν   Λόγος   της   αληθείας,  ο   απεσταλμένος   να  οδηγήσει  τους  ανθρώπους  μέσα  από    ελευθερία  επιλογής  της  συνείδησης,  στην  ουράνια  πατρίδα  της  καταγωγής  τους. 

Εδώ  ας  προσέξουμε,  γιατί  από  την  μια ο  Χριστό  μας  λέει  ότι  "Δεν  ήρθα  για  να  φέρω ειρήνη  αλλά  μάχαιρα",  από  την  άλλη   μακαρίζει  τους  ειρηνοποιούς  και  ακόμη    μας   προτρέπει  "Μην  κρίνετε  για  να  μην  κριθείτε".   Δηλαδή  μην  κατηγορείτε,  μην    καταδικάζετε  για  να  μην  καταδικαστείτε.    Όλο  αυτό  μαζί   πρακτικά   μεταφράζεται  ως  εξής:  Αν  αποφασίσετε  να  ζήσετε  με  τους  θείους  νόμους  της  συνείδησης  που  υπαγορεύουν  την  αγάπη  και  την  ενότητα,    θα  ξέρετε  ότι  είσαστε  σε  πόλεμο  με  το  κακό  που  εκτίθεται  από  την  παρουσία  του  καλού  που  θα  πρεσβεύετε.    Αυτό  θέλει  να  μας  πει  όταν  λέει  ότι  θα  φέρω  πόλεμο  και  όχι ειρήνη.    Από  την  άλλη  όμως,  μακαρίζοντας  τους  ειρηνοποιούς,  μας  εφιστά  την  προσοχή,  από  την  πλευρά  μας,   να  μην  ερεθίζουμε  και  προκαλούμε    μια  εμπόλεμη  κατάσταση   στις  ψυχές  που  δεν  είναι  έτοιμες  να  ξανασυνδεθούν  με  την  ουράνια  πατρίδα  της  καταγωγής  τους  μέσω  της  συνείδησης,  αλλά  να  τους  περιμένουμε  με  υπομονή  και  να  τους  βοηθάμε  με  ένα  παράδειγμα  υπομονής,  κατανόησης  και  αγάπης,    να  γιατρέψουν  τις  πληγές  που  τους  κρατούν  εξόριστους,  χωρίς  να  το  ξέρουν.  Να  προσφέρουμε  τον  εαυτό  μας  θυσία,  αφού  δεν  θα   απαιτούμε  ανταπόκριση  για  να  προσφέρουμε  την  αγάπη  μας,  την  κατανόηση  μας.    Όταν  για  να   νοιαστούμε  και  να  δώσουμε  την  αγάπη  μας  στον  άλλο,  ζητάμε  ανταπόκριση στην  προσφορά   μας  ο  οποίος   δεν  είναι  έτοιμος  να  μας  την  δώσει,  τον κατηγορούμε,  τον  κρίνουμε,  τον   καταδικάζουμε  και  αυτό  αποτελεί  την  δική  μας  καταδίκη,  γιατί  έτσι  χάνονται  ψυχές  εξαιτίας   μας,  χωρίς  να  έχουμε  κανένα  πρακτικό κέρδος.  Έπειτα ο  Χριστός   μας  λέει   "οι  δυνατοί  να  σηκώνουμε  τα  βάρη  των  αδυνάτων".  Δηλαδή τα  βάρη   αυτών,  που   οι  πληγές  στην  ψυχή  τους  είναι   βαθιές   και  πραγματικά  δεν  το  ξέρουν,  αφού  κοιτάζουν  γύρω  τους  και  βλέπουν  ίδιες  καταστάσεις  με  την  δικιά  τους,  με  αποτέλεσμα  να  βλέπουν  τον  εαυτό  τους  φυσιολογικό  μέσα  στον    κόσμο,  όπως  μας  λέει  και  ο  Γιουνγκ  στην  πρώτη  μας  παράγραφο.  Να  τους  δικαιολογούμε  μέσα  μας  μάς    λέει  ο  Χριστός  και  να    περιμένουμε το  εσωτερικό  προχώρημά    τους    βοηθώντας  τους   υπομονετικά   και πολύ  διακριτικά.  

Αυτός  είναι  σε  γενικές  γραμμές  ο  προσωπικός  τρόπος  αντιμετώπισης    της  κατάστασης.  Αλλά  για  να  αναπτυχθούμε  προσωπικά,   να  αναπτύξουμε  προσωπικότητα,  πριν  και  πάνω  από  όλα,  χρειάζεται  να  έχουμε  μέσα  μας  μια  λογική  εξήγηση  μια  βάση  της  στάσης  μας  αυτής.  Να έχουμε    μαθητεύσει   με  θέρμη  στον  τομέα  της  κατανόησης  των  ψυχών  με  επιμονή.  Η επιστήμη  της  ψυχολογίας,   βοηθάει    πολύ  σε  αυτό  αν  μαθητεύουμε  σε  αυτήν  και  την  αντιλαμβανόμαστε  μέσα  από  το  φίλτρο  της  αγάπης και  της  ενότητας.   Γιατί  και σε  αυτήν  την   επιστήμη  υπάρχουν  σχολές  που  αντιλαμβάνονται,    εξετάζουν  και  τοποθετούνται  στο  θέμα,  με  βάση  τον  ανταγωνισμό  και  τα  ένστικτα  που  μας  ξεγελάνε.   Στην  κατανόηση  των  ψυχών  πολλές  φορές  ο  καθένας  μας  μπορεί  να  μαθητεύσει  και  μέσω  των  συμφορών   και  των   καταστροφών  που  μας  βρίσκουν,  όταν  όμως  εκείνη  την  κρίσιμη  στιγμή που  είμαστε  έτοιμοι  να  ανταποκριθούμε,    βρεθεί  ένα  χέρι  να  μας  στηρίξει και  να  μας  οδηγήσει  στην  αγάπη  και  την  ενότητα.  Όταν  ο  Κύριος  μακάριζε   τους  ειρηνοποιούς,  εννοούσε   το  δυνατό  παράδειγμα   ηρεμίας  και  προσφοράς   που μπορούμε  να  γίνουμε  με  την βοήθεια Του,  την  φώτισή  Του,    δείχνοντας  με  την  ζωή  μας  τον  δρόμο  της  ενότητας και  της  αγάπης   χωρίς  δόλο.  Πάντα  όμως  με  την  βοήθειά  Του  γιατί  όπως  μας  είπε:  "Τίποτε  δεν  μπορείτε  να  κάνετε  μόνοι  σας,  χωρίς  την  βοήθειά  μου",  γιατί  από  που  θα  αντλήσουμε  δύναμη  και  θάρρος σε  τέτοιες  καταστάσεις  που  ξεπερνούν  το  ανθρώπινο;   "Τα  αδύνατα  στους  ανθρώπους  δυνατά  στον  Θεό",  μας  στηρίζει.              

  Όμως,  ακόμη    και   με  τις  καλύτερες  προσπάθειες,  να  ξέρουμε  ότι  είναι  πολύ  δύσκολο  να  ξανασυνδεθεί  κανείς  με  την  ουράνια  πατρίδα  της   καταγωγής  του    όταν   χωρισμένος  από  την  συνείδησή  του  έχει  κάνει  τον  τόπο  της  εξορίας του  κερδοφόρο,  παρόλο  το  βαρύ  τίμημα  του  πόνου.   Γι 'αυτό,  το  να    υπογραμμίζουμε σε  κάποιον   την  εξορία  που  βρίσκεται  είναι  λάθος  γιατί  αυτός  δεν  το  καταλάβει.  Καταλαβαίνει  ότι  θέλουμε  να  τον  κάνουμε  να  χάσει  ένα  κέρδος, προτρέποντάς  τον  να  ξεκόψει   από  τον  τρόπο  που  είχε  μάθει  ότι  έρχονται  τα  κέρδη.

Όταν   ωριμάσω  αρκετά   και  θέλω  να  είμαι   ειρηνοποιό  στοιχείο,  δεν  λέω  εύκολα,  απότομα,  έτσι  ξερά,  χωρίς  σκέψη  σε  κάποιον,   ότι  η  συνείδησή  μου  δεν  μου  επιτρέπει  να  κάνω  αυτό  που  κάνεις,  γιατί  αυτό θα  το  νοιώσει   σαν  κατηγορία    εναντίον  του,  σαν  υπεροπτική  στάση  από  μέρους  μου  και άντε  τότε  να  τον  πείσω  πως  δεν  είναι  έτσι,  αλλά   τον  συμμερίζομαι   και  είναι  στο  πλευρό  του  με  τον  δικό  μου  τρόπο!  Γι 'αυτό,  όταν  αντιμετωπίζω  την  επιθετικότητα  κάποιου  που  τον  εξιτάρουν  τα  κέρδη  της  εξορίας  του  από  την  ουράνια  πατρίδα   (την  οποία  δεν  την  αντιλαμβάνεται)  μπορώ   να  του  χαμογελάσω    τιμώντας  την  διαφορετικότητά  του,  με   ανοχή και  σεβασμό μέσα μου   στην  κατάσταση  που  τον  έχει  φέρει  η  ζωή,     και  να  προσευχηθώ  γι  'αυτόν  και  για  μένα  αναθέτοντας  στον  Θεό  τα  περαιτέρω.   Αν  το  επιτρέψει  ο  Θεός  ας  χάσω  σε  πρακτικό  επίπεδο    κάτι   μικρό  ή  και  πιο   μεγάλο   για  να  μην  χαθεί  η  αγάπη και  η  ενότητα.   Όμως   φοβόμαστε να  το  κάνουμε  αν  δεν  είμαστε  εντελώς  βέβαιοι  για  την   δύναμη  του  Θεού  και  για  την   βοήθεια  Του.  Αυτό  είναι  κομβικό  σημείο.  Αν  νοιώθουμε  την   πίστη  μας  αδύνατη γι 'αυτό,  μπορούμε  να  ζητήσουμε  από  τον  Θεό  να  μας  ενισχύσει  λέγοντας  "Πιστεύω  κύριε,  βοήθησε  το  κομμάτι  της  απιστίας  μου".  Ας  προσέξουμε   το  σημείο   στο  Ευαγγέλιο που    μας βεβαιώνει  ο  Χριστός  ότι  "ότι  ζητήσετε  από  τον  Θεό  θα  σας  το  δώσει  αν  τηρείτε  τις  εντολές  μου".  Αλλά  ακόμη  και  να διαβάζουμε  την  διαβεβαίωση    του  Θεού,  μπορεί  να  μην  Τον  πιστεύουμε  ότι  θα  ασχοληθεί  μαζί  μας   με  το  σκεπτικό  ότι  δεν  έχει  κάτι  να  κερδίσει  από  μας,  και  γιατί  να  ασχοληθεί  μαζί  μας; Έτσι  σκεφτόμαστε  στις  μεταξύ  μας  σχέσεις  οι  άνθρωποι.   Τοποθετούμε τον  Θεό  μέσα  στους  κανόνες  που  βιώνουμε  στην  παρούσα  κατάσταση  της  ζωής  και  χωρίς  να  το  καταλαβαίνουμε  Τον  κατεβάζουμε  από  τον  Θρόνο  του μέσα  μας  και   αδυνατίζουμε   την πίστη  μας  στην    δύναμή  Του   να  μας  βοηθήσει.    Οι  περισσότεροι  σε  αυτό  κολλάμε.  Δεν  είμαστε  βέβαιοι  ότι  η  προσευχή  μας  θα  εισακουστεί.  Δεν  είμαστε  σίγουροι  ότι  η ουράνια    πατρίδα  της  καταγωγής  μας  είναι  εκεί  και  μας  περιμένει  να  ξανασυνδεθούμε  μαζί  της  για  να  βρει  την  ειρήνη  και  την  γνήσια  χαρά  που  αποζητά  η  ταραγμένη  μας  ψυχή.  Δεν  είμαστε  σίγουροι,  άλλος  περισσότερο  και  άλλος  λιγότερο,    ότι  υπάρχει  αυτή  η  ουράνια  πατρίδα  από  την  οποία  κατάγεται  η  ψυχή  μας,  η  χώρα  που  βασιλεύει  ο  Θεός  της  αγάπης  και  της  ενότητας.  Δεν  μας  το  επιτρέπει   η  λογική  του  μεταξύ  μας  πολέμου  που  έχουμε  εθιστεί  στον  τόπο  της  εξορίας  μας  και  νομίζουμε αυτό  που  ζούμε   σαν  την  μόνη  πραγματικότητα.   

 Από  την  ψυχολογία  ξέρουμε ότι   αυτό  που  είμαστε,  καθορίζεται  στον  καθένα  μας   κάθε  φορά,  από  την    έλλειψη σεβασμού  και  υποστήριξης    των  πρακτικών  και  ψυχολογικών  αναγκών  μας  στην  αρχή  της  ζωής  μας  που  είμαστε  εντελώς  εξαρτώμενοι.  Αυτό  θρονιάζει  στην  καρδιά  μας  τον   φόβο   του  βιολογικού  μας  θανάτου  από  εγκατάλειψη     και  μαζί  εκμηδενίζει     μέσα  μας  την  αξία  του  εαυτού μας.  Αυτά  γράφονται   στην  ψυχή  μας  σχεδόν  ανεξίτηλα  και  μας  ακολουθούν     σε  όλη   την   ζωή  μας  καθορίζοντας  την  συμπεριφορά  μας.  Η  ελευθερία  να  ζούμε  σύμφωνα  με  την  συνείδησή  μας  και  να  αποποιηθούμε   την  σύμβαση  που  κάνουμε  με  το  ψέμα    είναι  δεσμευμένη    από αυτό  τον  τραυματισμό  που  έχει  υποστεί   (χωρίς  να  το  αντιλαμβάνεται)  η  κάθε  γενιά  στην  αρχή  της  ζωής    και  τον  μεταφέρει  στην  επόμενη.   Αρχικά   οι  γονείς, αλλά  και  έπειτα μαζί   και με  την  κοινωνία,  κάνουν τον άνθρωπο  να βλέπει     σαν  κανονική  την  όποια  μικρότερη  ή  πολύ  μεγαλύτερη  αδιαφορία  για  σεβασμό    στις  ψυχικές  και  σωματικές   ανάγκες  των  παιδιών   από  βρέφη.   Αυτή  η     αδιαφορία   σε  βάρος  της     μικρή   ακόμη  ύπαρξη, είναι  αποτέλεσμα  της   αλλοτρίωσης   που  έχει  υποστεί  και  αυτών  η  ψυχή εξαιτίας  ανάλογου  δικού  τους  βιασμού  στην  αρχή  της  ζωής  τους.   Αυτό  πρέπει  κάπου  να  σταματήσει,  αλλά  δεν  υπάρχει  αισιοδοξία  σε  αυτό,  εκτός  και  αν  ο  Θεός  μας  λυπηθεί  πριν  την  τελική  καταστροφή  μας.

Υπάρχει  κραυγαλέα  ανάγκη   για  προσωπικότητα,  τέτοια,   που   ξεπερνάει  τα  παιδικά    τραύματα  που  όλοι  έχουμε,  άλλοι  λιγότερο  και  άλλοι  περισσότερο – και  ας  μην  το ξέρουμε.  Αυτά  που  προκαλούν   το  μεγάλο     άγχος   για    επιβίωση   και  για  υποστήριξη  της  υποτιμημένης     αξίας  μας  και  μας  κινητοποιούν    τον  ένα  εναντίον  του  άλλου,   να    τον  νικήσουμε,  για  να  επιβάλουμε    τον  έμπρακτο   σεβασμό   του  στην  αξία  μας  και  την  ζωή  μας,   από  όσο  το  δυνατόν   ισχυρότερη  θέση  απέναντί  του  μέσα  στις  ομάδες  που  κάνουν  την  συλλογικότητα  να  συντίθεται  καταστρεπτικά.    Υπάρχει  κραυγαλέα  ανάγκη  για  προσωπικότητα.  Όλοι  νοιώθουμε αυτήν  την  ανυπόφορη    δυσφορία από  την  έλλειψη  προσωπικότητας,  δηλαδή  επικοινωνίας  που  δεν  παρακάμπτει  τον  σεβασμό  στο  πρόσωπο.  Και  ας  μην   ξέρουμε  ότι  η  προέλευση  του  κακού  που  ζούμε  είναι  το  παιδικό  τραύμα.  Αναζητούμε  προσωπικότητα  που  δεν  είναι  τουλάχιστον  σε  μεγάλη  εξάρτηση  από  την  θέση  που  την  θέλουν    κάθε  φορά  οι  άλλοι  ανάμεσά  τους,  για  να  μπορούν   να    την ελέγχουν  και  να  την    ακυρώνουν.     Να  διασυνδέεται   με  αδιάρρηκτες   από  την  πλευρά  της    διαπροσωπικές   σχέσεις  σεβασμού  στο  διηνεκές,  δίνοντας  χώρο  και  χρόνο   στην  ψυχολογική,  πνευματική  ανάπτυξη  και   εξέλιξη.  Αυτό  επαναλαμβανόμενο   θα    όριζε  ένα   γνήσιο  είδος  επικοινωνίας  και  κοινωνικής  διασύνδεσης  και  θα  μας  γλύτωνε  από  την  καταστροφή  που  διαβλέπει  ο  Γιούνγκ  και  όχι  μόνον  αυτός   βέβαια,  στην    υπάρχουσα  κοινωνική  κατάσταση!    Όμως, πως  να  ξεπεράσει  κανείς  τα  παιδικά  του  τραύματα,  αποτέλεσμα    συνεχούς  βιασμού,  προσβολής,  ασέβειας  της  προσωπικής  αλήθειας του    και  του   κακού,  επιθετικού    παραδείγματος  στους  τρίτους  που  βιώνουμε  από  βρέφη,  που  μας  τρομοκρατούν  για  την  ζωή  και  την  αξία  μας  και  μας  αλλοτριώνουν;   Όσο  μεγαλύτερο   τραύμα  από  έλλειψη  σεβασμού  κουβαλάει  κανείς  (ας  μην  το  συνειδητοποιεί)   τόσο    δυσκολότερα  γίνεται  να  νοιώσει  ξεχωριστό  πρόσωπο  και  να  το  υποστηρίξει   αναγνωρίζοντας    παράλληλα   και  τον  άλλο    σαν  ξεχωριστό  πρόσωπο  που  είναι και  να  τον  σεβαστεί  σαν  τέτοιο.

 Το  σχολείο  θα  μπορούσε  να  βοηθήσει  στην  αποκατάσταση  του  τραύματος  σε  αρκετά  καλό  βαθμό,  φέρνοντας  ένα  νέο  αφήγημα  για  την  ζωή,  αλλά    ποιος  να  το  αναθέσει στο  σχολείο  και  ποιος  να  το  εφαρμόσει,  όταν   η  κοινωνία  είναι    δομημένη  πάνω  στο  τραύμα   και  εκφράζεται  ανταγωνιστικά  με  έπαθλο   υλικές  απολαβές   και  κύρος  επιβολής;  Μοιάζει  σαν  να   ζητάμε από  την  ανθρωπότητα   να  ακυρώσει  τον  εαυτό  της,  αυτό  που  αντιλαμβάνεται  για  ζωή  και  δεν  θέλει  να το  κάνει  γιατί  είναι  το  μόνος  τρόπος  που  ξέρει και  δεν  μπορεί  να  δει  ότι  αυτός    ρημάζει την  ψυχή  της.  Η  κατάσταση   περιγράφεται μια  χαρά   στην  ιστορία  της  σπηλιάς  του  Πλάτωνα.   Έχουμε  βρει  κέρδος  στην  φυλακή  της  εξορίας  μας  από  την  ζωή  του  φωτός  και   η  τραυματισμένη  μας  ύπαρξη  το  αντιλαμβάνεται  σαν  το  μοναδικό  κέρδος  που υπάρχει  να   την  στηρίζει,  φοβάται   την  απώλεια  του  και  γαντζώνεται  στην  εξορία  του.    Πως  να  γιατρέψει  κανείς  το  τραύμα  για  να  δει  καθαρά;  Πως   να  χαλαρώσει  κανείς  το  άγχος για  την  επιβίωσή    του    και  να  παραιτηθεί  από ότι  ως  τώρα  έδωσε    μεγάλες  μάχες  να  κατακτήσει    νομίζοντας   ότι  είναι    ο  μόνος  τρόπος   να  κρατηθεί  κανείς  όρθιος;  Οι   άνθρωποι  είμαστε  τραγικά  πρόσωπα.  Ενώ  νοιώθουμε     το  έδαφος  σαν  κινούμενη  άμμο  κάτω  από  τα  πόδια  μας   και  τρομάζουμε,  επιμένουμε  να  αγωνιζόμαστε   να  μείνουμε  στην  θέση  μας,  να κωφεύουμε   στην  κραυγή  της  ψυχής   μας   να  εγκαταλείψουμε   την  κατάσταση,    να   στραφούμε    μέσα  μας, να  αφουγκραστούμε  την  εσωτερική  μας  φωνή,  να  δώσουμε  χρόνο  στον  εαυτό  μας  προσδοκώντας    μιαν  καλύτερη  εσωτερική    απάντηση.  Να  αντέξουμε    την   επίπονη  διαδρομή  προς  την  αλήθεια,  να  λυτρωθούμε   σαν  πρόσωπα.   Παρόλη   την  ένταση και  την  πίεση  για  αλλαγή,  η  κατάσταση  δεν  διασαφηνίζεται  και  εξακολουθεί  να  μοιάζει  με  τον  οδηγό    οχήματος  που  πατάει    και  γκάζι  και  φρένο  μαζί.   Ο  άνθρωπος    χρειάζεται   σιγουριά  και  σιγουριά  δεν  υπάρχει  έτοιμη μέσα  του.  Πρέπει  να  την  ετοιμάσει.  Χρειάζεται  πυξίδα  και  πρέπει  να  την  ανακαλύψει  μέσα  από  το  εσωτερικό  του  χάος,  να  την  εμπιστευτεί.  Χρειάζεται  πίστη  στον  εαυτό  του  και  στη  ζωή  και  το  τραύμα  τις  έχει  αιχμαλωτίσει!

Πρόκειται   για   μια   καταστρεπτική  αλλά   σε  μεγάλο  βαθμό   αναπόδραστη  κατάσταση.  Πως  να   ξεχωρίσει  κανείς  τον  εαυτό  του  από  τους  άλλους  και  τον  ηθικό  αυτόν  κατήφορο;  Μα  είναι  ανάγκη   να   το  κάνει  έστω  και  ένας  άνθρωπος,  μας  λέει ο  Γιούγκ.  Να  υπάρχει  έστω  και  ένα  δείγμα  ανθρώπου  θα  λέγαμε,  που  έχει  συνειδητοποιήσει  την  καταστρεπτικότητα  αυτής  της  ταύτισης  με  τον  κόσμο.  Να  συνειδητοποιήσει  την  κατάσταση  που  βρισκόμαστε  με  τα  ψέματα  που  λέμε  στην  καρδιά  μας  "όλοι  μαζί"  για  να  την  ξεγελάσουμε  και  να  την  κάνουμε  κρησφύγετο    δολοφόνων.  Με  αυτό  το  δείγμα  ανθρώπου  θα  μπορεί  να  αντιπαραβάλει   την  δική  του  συμπεριφορά  ο  καθένας  μας και  κάποιος   θα   νοιώσει    την  ενοχή  του,  θα  συνειδητοποιήσει   το  αδιέξοδο  της  αμαρτίας,  όπως  θα  μας  έλεγε  ένας  θεολόγος,  και  να  απευθυνθεί  στον  Θεό με  θερμή  προσευχή  να  μας  λυπηθεί  με  αυτό  το  δείγμα   συνειδητοποιημένου    ανθρώπου   να  μας  βοηθήσει  να  γλυτώσουμε  από  την  καταστροφή  που  βαδίζουμε  όλοι  μαζί  η  ανθρωπότητα  και  δεν  θέλουμε  να  την  δούμε.  Υπάρχει  ανάγκη  ανάμεσά  μας  να  προσευχηθεί  έστω  και  ένας,  όχι  για  τον  εαυτό  του  ή  τους  δικούς  του,  αλλά  για  όλους.  Όχι  για την   διαίρεση  που  σημαίνουν  οι  ομάδες,  αλλά  για   την   "ενότητα  του όλον".   Προσευχή,  όχι  απλά  λόγια,  αλλά   με  μεγάλη  θέρμη,   απόλυτη  πίστη και  δάκρια    για  να  προσελκύσει  την συμπόνια  και  την   βοήθεια  του  Θεού,  γιατί  με  δική  μας  ευθύνη  έχουμε  πολύ  μακρύνει από  κοντά Του.  Αλλιώς,  με  μόνον  την  δική  μας  δύναμη  οι  άνθρωποι  φαίνεται  να  είμαστε  καταδικασμένοι.  

Αυτό  δεν  γίνεται μόνον  με  το  να   πηγαίνοντας ας  πούμε   την  Κυριακή  στην  εκκλησία.  Χρειάζεται  να  αποκτήσουμε    ουσιαστική   προσωπική  σχέση  με  τον  Θεό   επιμένοντας  με   θερμή  προσευχή, ζητώντας  Του  βοήθεια   για  πιο  αρμονική  ζωή  με  τους  συνανθρώπους  μας.   Όπως  μας  λέει  ο  Χρήστος  Γιανναράς,  πηγαίνουμε  στην   εκκλησία  για  να  γιορτάσουμε  την   ευόδωση  των  προσπαθειών  μας   για  την  διαπροσωπική    ένωσή   με τον  καθένα  από  τους  συνανθρώπους  μας  σε  πνεύμα  έμπρακτης  αλληλοπαραχώρισης,  αλληλεγγύης,  αγάπης  και  ενότητας,  ευχαριστώντας  και  δοξάζοντας  τον  Θεό  που  μας  βοηθάει  σε  αυτό.  Όμως  αυτό που  κάνουμε  είναι  να  συγκεντρωνόμαστε  στην  εκκλησία  με  την  πρόφαση  να  συμπροσευχηθούμε,    χωρίς όμως   να  έχουμε  αναλάβει  τον  αγώνα    να  ξεπεράσουμε    το  μεταξύ  μας  κοσμικό  ανταγωνιστικό    πνεύμα.  Για  πόσο  θα  κοροϊδευόμαστε;  Πως  γίνεται  να  συμπροσευχόμαστε  για  το  καλό  ο  ένας  του  άλλου  όταν   μεταξύ  μας υπάρχει  το  ανταγωνιστικό  πνεύμα  της  διαίρεσης  και  αυτό  ζούμε  ;    

Ένας  άγιος  έχει  πει: "Αν  οι  άνθρωποι  δεν  σε  εγκαταλείψουν,  ο  Θεός  δεν  σε  επισκέπτεται". Δεν  μας  λέει  να  εγκαταλείψουμε  τους  ανθρώπους, την  κοινωνία,  γιατί  αυτό  είναι  σχεδόν  ακατόρθωτο  να  το  κάνουμε  από  μόνοι  μας,  εκτός  μικρών  εξαιρέσεων  που  έζησαν  στην  έρημο. Μας  μιλάει  για  την  περίπτωση  που,  όχι  εμείς,  αλλά  οι  άλλοι  άνθρωποι  μας  εγκαταλείπουν,  πράγμα  που  γίνεται    στην  ζωή  του  καθένα  μας.  Είναι  συμφορά  να  σε  εγκαταλείπουν  οι  άνθρωποι,  αλλά  μαζί  είναι  και  μεγάλη  ευλογία.   Γιατί  από  μόνος  του,  που  να  βρει  κανείς  την  δύναμη   να  εγκαταλείψει  αυτό   το  "όλοι  μαζί",  τη  συλλογικότητα,  το  αμαρτωλό  περιβάλλον  με  την  ακατανίκητη  δύναμη που  έχει  να  μας  ελκύει  ηδονικά  και  να  μας  παρασύρει  ασυλλόγιστα,  απρόσεκτα,  σε  μια   καταστρεπτική  ταύτιση  μαζί  του,  στον  τρόπο  που  έχει  να  συντίθεται  κάνοντας    την  καρδιά  μας  κρησφύγετο  δολοφόνων; Μα  είναι  ανάγκη  να  καταφέρει   κάποιος, "τουλάχιστον  ψυχικά"  μας  λέει  ο  Γιουνγκ,  να  συνειδητοποιήσει  την  κατάσταση,  έστω  μόνον  μέσα  του, στην  ψυχή  του,  χωρίς    να  σκέφτεται  τι  θα  την  κάνει  αυτή  τη  γνώση.  Αυτή  η  συνειδητοποίηση  είναι  που  μας  συνδέει  με  τους  νόμους  του  σύμπαντος  ή  αλλιώς    το  πνεύμα  και  το  θέλημα  του  Θεού,  ο  οποίος  θα  αναλάβει  την  συνέχεια.    Μόνον  με  την  δική  μας  δύναμη,  χωρίς    την  βοήθεια  του  Θεού,  δεν  μπορούμε  να  κάνουμε  τίποτε  καλό  και  ευγενικό    όπως  μας  λέει  ο  Χριστός.  Η  ενεργοποιημένη  συνείδηση  είναι  ο  ενεργοποιημένος  νόμος  του  Θεού  μέσα  μας,  ή  αλλιώς  ο  ενεργοποιημένος   συμπαντικός  νόμος  μέσα  μας.  Όπως  το  σύμπαν  το  διέπουν  νόμοι  που   κρατούν  την  λειτουργία  του  σε  ισορροπία  και    αρμονία  (και  δεν   τρακάρουν  ας  πούμε  οι  πλανήτες,  τα  άστρα  μεταξύ  τους  καθώς  κινούνται)   έτσι  και  μέσα  μας  υπάρχουν  νόμοι  γραμμένοι  στην  συνείδηση  που  αφορούν  την    αρμονία  και  την  ισορροπία  στην  λειτουργία,  την  κίνηση  της  ζωής  μας.  Είναι  νόμοι   ενότητας  μέσα  από  σεβασμό  του  ενός  στο  πρόσωπο  του  άλλου.  Όταν  λοιπόν  συνειδητοποιούμε  την  κατάσταση  του  κόσμου  μας,  της  ζωής  μας,  στην  ουσία  ερχόμαστε  σε  επαφή   με  αυτούς  τους  νόμους   της  ζωής  μας,  όπως  θα  λέγαμε.   Με  αυτόν  τον  τρόπο "μας  επισκέπτεται  ο  Θεός"  και  αναλαμβάνει  την  συνέχεια.  

Είναι  δύσκολο  ως  και  ακατόρθωτο  να  ξεφύγουμε  από  το  ξεστράτισμα  της    συνείδησής  μας   και  την  καταστρεπτική  μας  ταύτιση  με  το   ένοχο    περιβάλλον. Το  βλέπουμε   ακατόρθωτο  να  το  αποφασίσει  κανείς.   Πάντα  οι  άλλοι  σε  εγκαταλείπουν  με  προδοσίες,  όταν  σου   αρπάζουν  από  απληστία  υπάρχοντα   και  θέσεις  που  σε  έκαναν  αλληλέγγυο  μαζί  τους  στο  κακό  ως  εκείνη  τη  στιγμή  και   σε  κρατούσαν  δέσμιο   χωρίς  να    πολυκαταλαβαίνεις    ότι  προδίδεις  την  καρδιά  σου  πολεμώντας    τον  συνάνθρωπο  για  να  είσαι  στην  παρέα  τους.  Με  την  εγκατάλειψή  τους  σε  βοηθάνε  χωρίς   να  το  ξέρουν,  να  έρθεις  σε  επαφή  με  τον  βαθύτερο  εαυτό  σου,  την  συνείδησή  σου,  να  σώσεις  την  ψυχή  σου.  "Η  σωτηρία  της  ψυχής  είναι  πολύ  μεγάλο  πράγμα.  Σαν  ταξιδάκι  αναψυχής,  με  ένα  κρυμμένο  τραύμα"  μας  λέει  αυτό  το  ξεχωριστό  τραγούδι.    Ναι.  Το   να  έρθεις  σε  επαφή  με  τον  βαθύτερο εαυτό  σου,  έχει  μια  αίσθηση   αναψυχής    λυτρωτική.  Είναι  κάτι  σαν  βαθειά  ανάσα.      Αλλά  λόγω  του  παιδικού  τραύματος,  υπάρχει  και  το    τίμημα,    η  τιμωρία  του  κόσμου.  Η  μαγκούρα,  όπως  θα  έλεγε  ένας  φίλος.  Είναι  ευλογία  να  σε  εγκαταλείπουν  οι  άνθρωποι  γιατί  σε  βοηθούν  να  σώσεις  την  ψυχή  σου,  μα  έχει  φοβερό  πόνο.   Γι 'αυτό  ο  μεγάλος  Γιουνγκ   και  πάλι     μας  λέει:  "Κανένα  δέντρο  δεν  μπορεί  να  φτάσει  πάνω  μέχρι  τον  ουρανό,  (στην  θέση  του  δέντρου  ας  βάλουμε   τον  άνθρωπο  που  θέλει  να  ευτυχήσει  την  ψυχική  του   ανάταση)  αν  οι  ρίζες  του  δεν  φτάσουν  κάτω  μέχρι  την  κόλαση".  Η  εγκατάλειψη  από  τους  άλλους,  κάνει  την  ζωή  κόλαση  βασάνων,  αλλά  μέσα  από  αυτήν  την  κόλαση  ξαναγεννιέσαι.  Γιατί  σε  ταπεινώνει  στο  φρόνιμα,  σε  μαλακώνει  και  γίνεσαι    ένα  με    το  σύμπαν  και  τους  νόμους  του  Θεού.  Αυτό  έχει  την  αίσθηση   της  επίσκεψης  του  Θεού  και  γεμίζει  η  ψυχή    ουρανό.   

 Ο  Γιουνγκ,  με  τα  λόγια  του  που  έχουμε  υπογραμμίσει,  έχει  καταφέρει  να  μας  παρουσιάσει  την  όλη   πραγματικότητα,  την  κατάσταση   του  κόσμου  που  ζούμε  με  δύο  λόγια   που  ξεκαθαρίζουν  τα  πράγματα  και  από  επιστημονικής  πλευράς.  Θα  κατανοήσουμε  αυτήν  την  κατάσταση  καλύτερα  με  ένα   σύγχρονο   αληθινό  παράδειγμα  που  παραθέτουμε   πιο  κάτω.   Έχει  μεγάλο  ενδιαφέρον.

 Συνοψίζοντας   αυτό  που  θέλει  να  μας  πει   ο  Γιουνγκ    για  την   συλλογική  μας  ψυχή,  θα  επιμείνουμε    δίνοντας  και  ακόμη  μια  προέκταση  παρακάτω.    Η  συλλογική  μας  ψυχή λοιπόν,  είναι  ο  τρόπος  που  ζούμε  όλοι  μαζί  παραμερίζοντας  ο  καθένας  μας  την  συνείδησή  του.  Όσο  πιο  πολύ  είμαστε  προσαρμοσμένοι  στον  κόσμο  μας,  τόσο  πιο  πολύ  φαίνεται  να  παραμερίζουμε  την  συνείδησή  μας!    Η  συλλογική  ψυχή,  ο  κόσμος  μας  (αυτό  που  γινόμαστε  όλοι  μαζί)  δεν  έχει  συνείδηση,  μας  λέει.  Την  ενοποίησή  μας  στην  όποια κοινωνική  μας  ομάδα,  δεν  την  διέπει   κάποιου  είδους ενιαία   συνείδηση.  Δεν  υπάρχει  τέτοιου  είδους  συνείδηση, συλλογική  συνείδηση  δηλαδή.  Από  αυτό  καταλαβαίνουμε  γιατί  δεν  υπάρχει  συλλογική  ευθύνη  για  την  ζωή  μας    όπως   μας  λέει   ένας  άλλος  επιστήμονας,  ο  Γερμανός  Καθηγητής  της  Ψυχιατρικής,  φιλόσοφος   και  χιλιοβραβευμένος  Victor  Franken:  "Δεν  υπάρχει  συλλογική  ευθύνη,  παρά  μόνον  προσωπική",  μας  λέει.  Έτσι  είναι,  αφού  η  ευθύνη  είναι  θέμα  συνείδησης  που  η  συλλογική  ψυχή,  ο  κόσμος  μας,    την  παραμερίζει  ακυρώνοντας  το  πρόσωπο  που  είναι  φορέας  της  συνείδησης.  Σαν  να  λέγαμε  ότι   κόσμος  μας,  για  να  υπάρξει  με  την  μορφή  που  ξέρουμε,  έχει  κοιμίσει  την  συνείδηση  του  ανθρώπου  ή  αλλιώς,  όπως  μας  λένε  οι  επιστήμονες,  την  σπρώχνει  και  την  καταχωνιάζει  σε  ένα  βαθύτερο  στρώμα  της  ύπαρξης.  Από  εκεί  δεν  ενοχλεί  άμεσα  την  καταστρεπτική   σύσταση  της  συλλογικότητας  που   συγκατατεθήκαμε  να  ζούμε,  αναζητώντας  αναγνώριση  και  σεβασμό  μέσω  της  νίκης  μας  ο  ένας  ενάντια   στον  άλλο,  εξολοθρεύοντάς  τον    μέσα  σε  αντίπαλες  ομάδες.

Όμως  η   καταχωνιασμένη  συνείδηση  παίρνει  μαζί  της  και  κρύβει  από  τα   μάτια  μας   και  την  ενοχή   του  ξεστρατίσματός  μας  και  η  σκέψη  μας  μπερδεύεται.  Χάνουμε  το  φρένο  που  θα  μας  σταματούσε  από  τον  κατήφορο.  Η  ενοχή  δεν  καταργείται,  αλλά  καταχωνιασμένη  όπως  είναι,  κρυμμένη  από  τα  μάτια  μας,  δουλεύει  εσωτερικά  και  κατατρώει  τα  σωθικά  μας, μας   ρημάζει  αθόρυβα,  σιωπηλά.  Κρύβουμε  τα  σκουπίδια  κάτω  από  το  χαλί  και  νομίζουμε  πως  καθαρίσαμε.  Αλλά  ο  Φρόιντ  μας  ξεκαθαρίζει  πως  "Τα  αισθήματα  και  οι  σκέψεις  που  δεν  εκφράζονται,  θάβονται  ζωντανά  και  είναι  θέμα  χρόνου  να  ζωντανέψουν  καταστρεπτικά". Σε  αυτό οφείλεται  η  καταστρεπτικότατα  της  συλλογικής  μας  ψυχής:  Στο  ότι  ο  τρόπος  της  συλλογικότητας  που  συγκατατεθήκαμε,  μας  απαγορεύει  να  εκδηλώνουμε  σκέψεις  και  συναισθήματα  και  να  τα  επεξεργαζόμαστε  μαζί  προς  διευθέτηση  της  ζωής.    Πως  εκδηλώνονται  τα  ανέκφραστα  αισθήματα  στην  συμπεριφορά  μας  καταστρεπτικά;  Μα,  το  βλέπουμε  γύρω  μας: Με  επιθετικότητα  ή  με  κατάθλιψη.   Και  αναρωτιόμαστε  για  το  Μπούλιγκ  στα  σχολεία,  ενώ  ξέρουμε  ότι  τα  παιδιά  αυτήν  την  βίαιη  κατάσταση  βλέπουν  να βιώνουν  οι  μεγάλοι  στο  σπίτι  τους, τους  οποίους  βλέπουν να  πιστεύουν   ότι  δεν  μπορεί  να  γίνει  τίποτε  καλύτερο  στις  σχέσεις  τους  με  τους  άλλους.  Τα  παιδιά  αυτήν   αναπαράγουν   στην  συμπεριφορά  τους.    Η  μόνη  διαφορά  με  τα  παιδιά  είναι  ότι  οι  μεγάλοι   βιάζουν  και  παραβιάζουν  ζωές  καλυμμένα,  με  κάποιο  πρόσχημα,  κάποια  δικαιολογία,   ενώ   τα  παιδιά,  σε  όλο  και  περισσότερες  περιπτώσεις  δεν   κρατούν  τα  προσχήματα,  ξεμπροστιάζουν  το  παιχνίδι   εκδηλώνοντας     τον ασυγκράτητο    θυμό  τους  για  το  αφύσικο  της  ζωής  που  τους  βάζουμε   οι  μεγάλοι.  Ίσως  ασυνείδητα  θέλουν  να   αναδείξουν    την  καταστροφή  που  βλέπουν    φέρνοντας  την  κατάσταση    στα  άκρα.   Και  συνεχίζουμε  να  αναρωτιόμαστε  πως  έγινε  αυτό  το  παιδί  ή  αυτός  ο  άνθρωπος  γενικά,    έτσι  επιθετικός,  βίαιος;   Γιατί  υπάρχει  τόση  βία  στη  ζωή  μας;   Ή  πως  έγινε  ο  άλλος  έτσι  ακινητοποιημένος  στην  θλίψη  του!   Να  πως  γίνεται  αυτό.  Το  εξηγήσαμε  πιο  πάνω.  Και  οι  δύο  εκδηλώσεις  είναι    καταστροφικές.   Είμαστε  ή  θυμωμένοι, νευρικοί, έξαλλοι,   ή  εγκατελημένοι  ανέλπιδα  στον  πόνο  μας.  Είμαστε  ή  κατά  των  άλλων  ή  κατά  του  εαυτού  μας.  Η  συγκατάθεσή  μας  στην  απαγόρευση  του κοινωνικού  περιβάλλοντος   να  εκφραζόμαστε  φταίει.  Αυτό,  που  δεν  επιτρέπει  ο  ένας  στον  άλλο  να   μιλάει  για  το  πως  νοιώθουμε  από  φόβο  για  την  τιμωρία.  Είναι  σαν  να  κλείνουμε  σε  ένα  μπουκάλι  σκέψεις  και  συναισθήματα  και  η  δύναμη  της  ζωής  που  την  φυλακίσαμε,  εκτοξεύει  τον  φελλό  και  τα  καταπιεσμένα  αισθήματα,   βίαια,  ανεξέλεγκτα    ή  κατά  των  άλλων  ή  κατά  του  εαυτού  μας!

Δεν  μπορούμε  να  καταστείλουμε  το  σχολικό  μπούλιγκ  και  κάθε  άλλο  μπούλιγκ,   αν  δεν  καταφέρουμε  να   καταστείλουμε  πρώτα  μέσα  μας  οι  μεγάλοι  την  βία,  το  κοινωνικό  μπούλιγκ,  επιτρέποντας  ο  ένας  στον  άλλο   την έκφρασης  των  συναισθημάτων  του  με  τρόπο  ειρηνικό,  που  δεν  απειλεί,  γιατρεύοντας  το  τραύμα.

Στην  απολογία  του  ο  Σωκράτης  λέει: 

"Θα  μπορούσε  ίσως  να  μου  πει  κανείς:  Δεν  μπορείς  Σωκράτη  να  φύγεις  από  δω  και  να  ζήσεις  ήσυχα  σωπαίνοντας;  Αυτό  ακριβώς  είναι  πολύ  δύσκολο  να  το  εξηγήσω  σε  μερικούς  από  εσάς.  Γιατί  αν  σας  πω   ότι  αυτό  είναι  σαν  να  παρακούω  τον  Θεό  και  για  τον  λόγο  αυτόν  είναι  αδύνατο  να  ζω  ήσυχος,  δεν  θα  με  πιστέψετε  νομίζοντας  ότι  σας  ειρωνεύομαι".

Αυτό  γίνεται.  Νομίζουν  ότι  τους  ειρωνευόμαστε.  Πως  πουλάμε  εξυπνάδες,  όταν  μιλάμε   για  σεβασμό  στο  πρόσωπο,   για  αυτήν  την  αλήθεια  μας  που  είναι  διαφορετική  από  την  δική  τους.  Για  να  υπάρξει  κάποιο  προχώρημα,  να  ανοιχτούμε    σε  έναν  πραγματικό  πλουραλισμό,  χρειάζεται  να  αποφασίσουμε   σοβαρά  να  μαθητεύσουμε  στην  κατανόηση  της  ψυχής  του  ανθρώπου,  της  αλήθεια  του,  χωρίς  κατηγορίες,  και    δεν  είναι  καθόλου  εύκολο γιατί  είμαστε  κολλημένοι  στο  εγώ  μας από  τον  υπερβολικό  φόβο  του  αφανισμού  μας  που  έχουμε  νοιώσει  στην  πρώιμη  παιδική  μας  ηλικία  και  μας  ακολουθεί.      

 Αυτός  ο  άνθρωπος,  ο  Σωκράτης,  ήταν  σε  επαφή  με  την  συνείδησή  του,  τους νόμους  του  Θεού  μέσα  του,   συνδεδεμένος  με  το  άπειρο  που  δεν  έχει  αρχή  και  τέλος  και  δεν  φοβόταν  κάποιο  τέλος  της  ζωής  που  θα  τον  αφάνιζε.   Γι 'αυτό  μπορούσε  να  μην    καταπνίγει  σκέψεις  και  συναισθήματα  όπως  κάνουμε  όλοι  μας  και   καταλήγουμε  επιθετικοί  ή  καταθλιμμένοι.  Ήξερε  όμως  ότι  οι  άλλοι,  για  χάρη  του κοινωνικού  περιβάλλοντος  με  το  οποίο  ήταν άσκεφτα  ταυτισμένοι,  είχαν  πετάξει  την  συνείδησή  τους  από  το  παράθυρο  και  χωρίς  συνείδηση  δεν  μπορούσαν  να    καταλάβουν  τους  νόμους  του  Θεού  που  όριζαν  την  συμπεριφορά  του.  Γι 'αυτό  δεν  θα  τον  πίστευαν.

 Παρακάτω,  ο  Ελύτης  μας  λέει  στο  ποίημά  του  τι  ψυχικό  πόνο  τραβάει  ο  συνειδητοποιημένος  άνθρωπος,  αυτός  για  τον  οποίο οι  υπόλοιποι  λένε  ότι  αεροβατεί,  πετάει  στα  σύννεφα  που  δεν  προσαρμόζεται,  δεν  ταυτίζεται    με  την  αμαρτία  του  περιβάλλοντος.  Τραβάει  τόσο  ζόρι  μας  λέει,  που  η  ψυχή  του χρειάζεται  να  είναι  σαν  από  πέτρα,  αίμα,  σίδερο  και  φωτιά  για  να  αντέξει.

 Με  τι  πέτρες  τι  αίμα  και  τι  σίδερο

Και  τι  φωτιά  είμαστε  καμωμένοι.

Ενώ  φαινόμαστε  από  σκέτο  σύννεφο

Και  μας  λιθοβολούν  και  μας  φωνάζουν  αεροβάτες

Το  πως  περνούμε  τις  μέρες  και  τις  νύχτες  μας

 Ένας  Θεός  το  ξέρει………..

Αλλά  ας  αφήσουμε  την  ποίηση  και  ας  επανέλθουμε  να  δούμε  τι  μας  λένε  σε  συνδυασμό  οι  δύο  παραπάνω  επιστήμονες:  Ο  Γιουνγκ   και  ο  Viktor  Franken.     Μας  λένε   με  άλλα  λόγια,  πως  για  να  διατηρηθεί  η  ευθύνη  μας  για  την  αξία  της  ζωής,  η  συλλογική  μας  ζωή  χρειάζεται  να  έχει   κεντρικό  άξονα  και  αφετηρία   την  αναφορά  στο  πρόσωπο  και  τον  σεβασμό  του  "μέχρι  ενός".   Αυτό  θέλει  η  καρδιά  μας  για  να  βρίσκει  ανάπαυση  η    ψυχούλα  μας.  Η  κάθε  διαπροσωπική  μας  σχέση  πρέπει  να  είναι    ιερή  και  αδιάρρηκτη   στο  διηνεκές,  χωρίς  παρεμβάσεις  τρίτων  προς  ενίσχυση  και  δικαίωση  του  ενός  σε  βάρος  του  άλλου.  Να  στοχεύουμε  στην  δικαίωση  της  κάθε  σχέσης  μας  και  όχι  σε  κάποιο  δικαίωμα  του  ενός  ενάντια  στον  άλλο με  παρεμβάσεις  και  ενισχύσεις  τρίτων  εκατέρωθεν.  

 "Οι  βαθειά  σκεφτόμενοι  δεν  ομαδοποιούνται"  μας  λέει  ο  Ηράκλειτος.  Γιατί  η  σκέψη  που   εξαντλείται σε  συνεχή   διεκδίκηση  κάποιου  δικαιώματος   στην καθημερινή  επικοινωνία  στριμωγμένοι   σε  ομάδες  συμφερόντων,  στην  ουσία    πουλάει  στον  εγωισμό  μας  (που  είναι  προϊόν  του  τραύματος  που  προαναφέραμε)   τα  πρωτοτόκια  της   αντί  πινακίου  φακής.  Και  ο  εγωισμός   την  δεσμεύει,   την  εξαντλεί,  την  υποτάσσει    να  τον  υπηρετεί  στις    επιθυμίες  του.  Έτσι  η  σκέψη  μας  έχει  παραιτηθεί  από  τον  σκοπό  της  ύπαρξής  της   που  είναι   να  επεξεργάζεται  τις  αλήθειες   της  ζωής,  την  πραγματικότητα  της  ζωής και  να  μας  οδηγεί.   Φυλακισμένη   από τον εγωισμό μας,   δεν  καλλιεργείται,  δεν  αναπτύσσεται   για  να  κυβερνήσει  την  ζωή  λογικά.  

 Όμως,   κάποιοι  από  μας,  αυτοί  που  ο  Ηράκλειτος  τους  χαρακτηρίζει "βαθειά σκεφτόμενους"  δεν  έχουν  τόσο  απαιτητικό  εγωισμό  (τόσο  βαθύ  τραύμα)  ή   τόσο  υποχωρητική  και  αδύναμη   σκέψη  για  να   πουλήσει  στον εγωισμό  τα  πρωτοτόκια  της.  Ξέφυγαν  από   την  κατάσταση  δουλείας  στον  μεγάλο  εγωισμό  και  η  σκέψη  τους  ανεμπόδιστη  αναπτύχθηκε   στον  βαθμό  που  χρειάζεται  για  να  καταλαβαίνουν  ότι  τα  προνόμια  που  θα  κέρδιζαν  μέσα  στις  ομάδες,  αδυνατίζοντας  την  θέση  ο  ένας  του  άλλου,  ακυρώνουν  την  ζωή  μέσα  τους. Γι 'αυτό  δεν  ομαδοποιούνται.  Καταλαβαίνουν   πως  δεν  έχει  αξία  να  ζουν  με  πεθαμένη  την  ψυχή  τους  μέσα  σε    αντίπαλες  ομάδες  όπως  ζούμε  εμείς   άσκεφτα  και  απαγορεύουμε    διά  ροπάλου  να  το  λέμε.

 Οι  άνθρωποι  σε   όλες  τις  εποχές  χωρίς  καμιά  εξαίρεση    σκοτώνουμε    ή  εξορίζουμε   προφήτες,  φιλόσοφους  και  γενικά   όποιον  άνθρωπο  σκέφτεται  και  μιλάει  για  αυτήν  την  αλήθεια  της  ζωής  που  βλέπει  και  αισθάνεται,  αναζητώντας   με  ευθύνη  την  αρμονία  και  τον  σεβασμό  της  ζωής.  Τους  αφανίζουμε  με  τον  ένα  ή  τον  άλλο  τρόπο   χαιρέκακα,  γιατί  η  γνώση  που  καλλιεργεί  και  απλώνει  στον  κόσμο  ο  λόγος  τους,  ξεσκεπάζει  το  τραύμα  που  κρύβεται  μέσα  μας  ασυνείδητα,  και  μας  εκθέτουν  στον  πόνο  και  την  ντροπή    που  δεν  αντέχεται.  Χρειάζεται    μεγάλη  προσοχή  και  αγάπη  όταν  για  το  προχώρημα  της  ζωής  αγγίζουμε  τραύματα.    Χρειάζεται  να  φερθούμε  με  λεπτότητα  και  καλοσύνη  γιατί  είναι  ευαίσθητα  στον  πόνο,  γι 'αυτό  βλέπουμε  ναι  εκδηλώνονται  με  αποτρεπτική  διάθεση   για προχώρημα  στην  αλήθεια,  στην  γνώση  της  ζωής. 

 Ομολογουμένως  η  γνώση  κυρίως  μέσω  της  επιστήμης,   ασκεί   μια  γοητεία    στον  άνθρωπο που  μας  ωθεί  σε  προχώρημα.  Αλλά  όπως  μας  λέει  ο  Νίτσε,  "Η  γοητεία  της  γνώσης  θα  ήταν  μικρή  αν  δεν  χρειαζόταν  να  υπερνικηθεί  τόσο  πολύ  ντροπή  στον  δρόμο  προς  αυτήν".    Όποιος  ψάχνει    τη  γνώση,  την  αλήθεια  της  ύπαρξης,  είναι  αναπόφευκτο  να  αγγίξει  το  παιδικό  τραύμα  από  όπου  ξεκινάει  το  κακό.  Θα  το  αποκαλύψει,  θα  το  αγγίξει,   ή  τουλάχιστον  θα  το  υπαινιχτεί  γιατί   θα  σκοντάψει  πάνω  του  η  πρακτική   εφαρμογή  της  γνώσης.   Όσο  πιο  βαθύ  είναι  το  τραύμα,  τόσο  η    ντροπή   δεν  αντέχεται.  Γι 'αυτό   το  ξεπέρασμα  της   ντροπής  που  μας  προκαλεί   η  εσωτερική  μας  αλήθεια που  αποκαλύπτει   η  γνώση,  είναι  το  μέτρο  της  αξίας    της  που  την  κάνει  γοητευτική.   Την  αξία  της  η  γνώση  την  παίρνει  περισσότερο  από  την  δυσκολία  που  έχει  να  νικήσει  την  ντροπή και  γι 'αυτό  πάντα    θα  επιχειρείται   να    κλείσει  το  στόμα της.  Ο   κύριος  λόγος  που  πάντα  απαγορεύεται  διά  "ροπάλου"  να  μιλάμε  για  τον  πόνο  μας,  την  χαρά  μας,  τις  σκέψεις  μας,  την  αλήθεια  της  ζωής  σε  σχέση  με  την  επαφή  μας  με  τους  άλλους,  που  θα  μας  ελευθέρωνε  για  προχώρημα   είναι  γιατί  οι  αλήθειες   που  θα  προέκυπταν   είναι  μια  γνώση  που  ξεσκεπάζει  κατά  κανόνα  το  παιδικό  μας  τραύμα   και  μας  ντροπιάζει.  Όπου  η  γνώση  δεν  συναντάει  μεγάλα  εμπόδια δεν  υπάρχει  μεγάλο  τραύμα  ή  τουλάχιστον  αν  υπήρχε,  έχει  ξεπεραστεί  στο  μεγαλύτερο  μέρος  του,  έχει  γιατρευτεί.  Να  πως  μας  παρουσιάζει ένας  σύγχρονος  φιλόσοφος,  ο  καθηγητής  Χρήστος  Γιανναράς,  το  σύγχρονο   "ρόπαλο"  της  κοινωνίας  μας  ("της  συλλογικής  μας  ψυχής"    κατά  τον  Γιουνγκ)  το  οποίο   μας  τρομοκρατεί  για  να  μην  μιλάμε  και  ξεσκεπάζουμε  τραύματα:  

 "Αποκλείεται  να  κριθείς  για  οποιαδήποτε  δραστηριότητα,  επίδοση,  προσφορά,  δημιουργία  ή  πρόταση,  (σε  οποιονδήποτε  τομέα)  με  αξιολογικά  κριτήρια  ανεξάρτητα  από  ετικέτες  ιδεολογικής  ένταξης.  (Ανεξάρτητα δηλαδή  από   το ψέμα που  έχει   εφεύρει  και  επιβάλει  η    κυρίαρχη  φαντασιακή  κατάσταση  του  περιβάλλοντός  μας    να  λέμε  στην  καρδιά  μας  για  να  την  ξεγελάμε  και  να  την  καθησυχάζουμε) Αποκλείεται  έστω  και  να  προσεχθείς  (ακόμη  περισσότερο:  να  μνημονευτείς)  από   "περιβάλλοντα"  που  σε  έχουν  κατατάξει  στους  φαντασιωσικούς  "αντιπάλους"  τους.  Ζωγράφος ή  ποιητής,  ερευνητής  ή  στοχαστής,  μουσουργός  ή  συγγραφέας,  νομομαθείς  ή  σκηνοθέτης,  έχεις  μία  και  μοναδική  ελπίδα  να  διακριθείς  στην  Ελληνική  κοινωνία,  να  αναγνωριστείς,  να  προβληθείς:  Μόνον  αν  εγκριθείς  (έστω  ως ακίνδυνο,  αδιάφορο  μέγεθος)  από  την  εκάστοτε  κυρίαρχη  (πλειοψηφικά)  ιδεολογική  φαντασίωση". 

Αυτό  είναι  το  "ρόπαλο".  Αποκλεισμός  ακόμη  και  από  το  πιο  ταπεινό  επάγγελμα  τώρα  πια,  θα  λέγαμε. Αυτό  το  "ρόπαλο",  το  αθέατο  όπλο  κατά  της  ζωής  των  "απροσάρμοστων"    από  την  ομάδα  των  "προσαρμοσμένων",  όπως  τους  ονομάζει  ο  Γιουνγκ,   στο  κοινωνικό  περιβάλλον  που,  όπως  μας  λέει,  κάνει  την  καρδιά   μας   κρησφύγετο     δολοφόνων.   Ο  αποκλεισμός  είναι  ένα  αθέατο  όπλο  των  συντονισμένων  στην  κυρίαρχη  φαντασίωση  του  περιβάλλοντος,    που  εξοντώνει  χωρίς  να  βλέπουμε να  σκοτώνουν  φανερά  προφήτες  ή  να  εξορίζουν  σε  άλλη  γη  τους  "απροσάρμοστους".  Αυτούς  που  δεν  μπορούν  να  κάνουν  την  καρδιά  τους  κρησφύγετο    δολοφόνων  ξεγελώντας  την με  ψέματα,  μέσα  στην  χαρά  και  ικανοποίηση  που  νοιώθουν  από  την   κατακτημένη  αλήθεια  τους  που  τους  κάνει  να   κατακλύζονται  από  επιθυμία   για  μοίρασμα  και  προχώρημα.  Οι  μεγάλες  αλήθειες,  όταν  έρχονται  στον  σωστό  χρόνο  και  με  κατάλληλο   τρόπο  για  την  κάθε  περίπτωση,  μπορούν  να   μαλακώσουν    τον  πόνο  του  παιδικού  τραύματος  και  να  τον  γιατρέψουν.  Όμως  όλα  συνεχίζουν  να  γίνονται.   Και  σκοτωμοί  και  εξορίες.   Αλλά  φαίνεται  σαν  να  σκοτώθηκαν  από  μόνοι  τους  οι  σκοτωμένοι  με  σκληρό  αποκλεισμό  από  τους  πόρους   της  ζωής   και  σαν  να  εξορίστηκαν  μόνοι  τους  σε  άλλη  γη  οι  διωγμένοι  με  τον  ίδιο  τρόπο.    "Ποιος  τους  φταίει  που  είναι  απροσάρμοστοι  στο  συμφωνημένο  διά  της  επιβαλλόμενης  σιωπής   ψέμα  της  συλλογικής  ψυχής,   που  δεν  βλέπουν  ότι    κρατάει    το  αόρατο  "ρόπαλο"  της  τιμωρίας,  την  απομόνωση;    Ας  ανοίξουν  τα  μάτια τους  να  δουν  και  να  συμμορφωθούν".    Έτσι  νοιώθουμε  να  λέει  πάντα  στους  "απροσάρμοστους"  η  συλλογική  ψυχή,    όποια  κυρίαρχη  φαντασίωση  και  να  εκφράζει  αυτή.  

Καλό  είναι   να  αναγνωρίζεις και  να  σέβεσαι    τη   υπαιτιότητα     του  παιδικού  τραύματος   σε  αυτούς  που    σε  χτυπούν  στο  σώμα,  στην  ψυχή,  στην  ανθρωπιά  σου  και  να  συγκρατιέσαι.  Όπως  το  σεβάστηκε   ο  Χριστός  πάνω  στον  σταυρό  συγχωρώντας  τους  σταυρωτές  Του.  Όταν  γίνεσαι   αυτό  που  λέει   ο  Γιανναράς  "ακίνδυνο  και  αδιάφορο  μέγεθος"  στην   κυρίαρχη  ιδεολογική  φαντασίωση,  δίνεις  τόπο  στην  οργή  όπως  λέμε  και  χρόνο  στην  ανετοιμότητα  του  άλλου  να  νικήσει  την  ντροπή από  το  τραύμα  που  κουβαλάει  και  σε  σένα  να κατανοήσεις  και  να  συντονιστείς  με  την  κατάσταση. Αυτό  όμως  θα  μπορεί  να  ισχύει  μόνον  αν  τα  χτυπήματα  είναι  εναντίον  σου.   Δεν  μπορείς    να  συντάσσεσαι    με  όποιον  βλέπεις  να    χτυπά  με  όποιον  τρόπο  ένα  συνάνθρωπο  και  να  τον  χτυπάς  και  εσύ  από  πάνω  με  συκοφαντίες   και  ότι  άλλο  σου  ζητούν   οι  προσαρμοσμένοι  στην  σκληροκαρδία,  για  να  εξευτελίσουν   το  θύμα  με  το  σκεπτικό  να  τον  βλέπουν   οι  άλλοι  εξευτελισμένο  για   θα  ντρέπεται  κανείς  να  ψάξει  για  τα  δίκια  του  γιατί  κατάντησε  αυτό  που  λέμε  ανάξιος  λόγου  στα  μάτια  τους.  Είναι  κακό  να  συγκατατίθεσαι   στην  δημιουργία  ενός   άλλοθι  που  καλύπτει    τον  φόβο  που  έχουμε  να  νοιαζόμαστε  τους  συνανθρώπους  μας  της  κάθε  πλευράς.   Το  θέμα των  "προσαρμοσμένων"    είναι  να  μην νοιαζόμαστε,  να  μην  αγαπάμε.  Να  μην  επεξεργαζόμαστε  μαζί  αυτό  που  μας  βγάζει  κάθε  φορά  η  στάση  της  ζωής  μας,  να  την  ελέγχουμε  και  να  την  προσαρμόζουμε  μαζί  στο  καλό.  Η  συλλογική  ψυχή   έχει    αναγάγει   σε  "καθήκον"  σου  να   συγκατατίθεσαι  να    χτυπάς   και   εσύ  από  πάνω  το  θύμα.  Να  μην  νοιάζεσαι  να  εξομαλυνθεί  η  κατάσταση  και  για  τις  δυο  πλευρές.  Να    βοηθάς  αυτόν  που  επιτίθεται    με  την  κάλυψη  κάποιας  φανερής  ή  κρυφής  ομάδας    η  οποία  ξέρεις  πως  είναι  διατεθειμένη  να  παραχωρήσει  και  σε  σένα  κάποιου  είδους  "ζωή",  με  μία  δουλειά  που  να  εξασφαλίζει  τα  αναγκαία  ή  και  πολύ  περισσότερα   αν  δει  να  βοηθάς,   να αγαπάς,  να  είσαι  αλληλέγγυος  με  ανθρώπους  που   κάνεις  ότι  δεν   βλέπεις  ότι  χτυπάνε    ή  σκοτώνουν  με  διάφορους    τρόπους,  κρύβοντας  πίσω  από  προσχήματα  και  δικαιολογίες  τον  δικό  τους  πόνο!   Να   βοηθάς  και  να  έχεις  στην  καρδιά  σου αυτούς  τους  ανθρώπους,  όχι  γιατί  τους  νοιάζεσαι πραγματικά   σαν  ανθρώπους  όπως  θα  έπρεπε,  αλλά  γιατί  ζεις  με  την  στήριξή  τους,  ή  τουλάχιστον  με  την  ανοχή  τους  και  γι 'αυτό  θυσιάζεις  τον  συνάνθρωπο.

Να  πως  περιγράφει  την  κατάσταση  σε λίγες  γραμμές  στο  ποίημά  της  η  Ελένη  Βακαλό

                              Πως  eγινε  eνας  κακoς  aνθρωπος 

                                      Θα  σας  πω  πως  έγινε

                                        Έτσι  είναι  η  σειρά

Ένας  μικρός  καλός  άνθρωπος,  αντάμωσε  στον  δρόμο  του  έναν  "χτυπημένο".

                                     Τόσο  πολύ  λυπήθηκε

                                     Που  ύστερα  φοβήθηκε

Πριν  κοντά  του  πλησιάσει  για  να  σκύψει  να  τον  πιάσει,  σκέφτηκε  καλύτερα

                                     Τι  τα  θες  τι  τα  γυρεύεις

Κάποιος  άλλος  θα   βρεθεί  από  τόσους  εδώ  γύρω,  να  ψυχοπονέσει  τον  καημένο

                                    Και  καλύτερα  να  πούμε

                                    Ούτε  πως  τον  έχω  δει.

                                    Και  επειδή  φοβήθηκε

                                       Έτσι  συλλογίστηκε:

Τάχα  δεν  θα  είναι  φταίχτης;  Ποιον  χτυπούν  χωρίς  να  φταίξει;

Και καλά  του  κάνουνε  αφού  ήθελε  να  παίξει  με  τους  "άρχοντες". 

                                    Άρχισε  λοιπόν  και  κείνος 

                                      Από  πάνω  να  χτυπά.

                         Αρχή  του  παραμυθιού  καλημέρα  σας.              

Και  επειδή  φοβήθηκε  λοιπόν,   δεν  ενδιαφέρθηκε  να  αναζητήσει  το  καλό,  αλλά  άρχισε  να  ψάχνει  να  δικαιολογήσει  την  στάση  αυτών  που   χτυπούσαν  τον  άνθρωπο,  με  γνώμονα  το  κέρδος  που  θα  του  επέφερε.    Και  χτυπούσε  και  αυτός  από  πάνω  για  να  τους  γίνει  αρεστός,  να  είναι  από  την  πλευρά  τους  για να  κερδίσει  και   κάποια  όποια   προνόμια!  Έτσι  γίνεται    κακός  ο  άνθρωπος.  Επειδή  φοβάται  να  είναι  καλός.  Ο  άνθρωπος  της  μικρής  ιστορίας  μας  φοβόταν  και  ντρεπόταν  για  την  θέση  που  θα  έμπαινε  αν   άκουγε  την  καρδιά  του  και  κατανοούσε  και   την  κατάσταση  του θύματος  όπως  έκανε  υποστηρίζοντας   τον  επιτιθέμενο.    Έτσι  ακυρώνεται  η  συνείδηση   και  ζούμε  έξω  από  τον  εαυτό  μας,  μια  ξένη  ζωή.  Μια  ζωή  από  δεύτερο  χέρι.  Ζούμε  για  λογαριασμό  του  φόβου  μας.  Την  δική  μας  ζωή  την   εγκαταλείψαμε  μαζί  με  την  συνείδησή  μας,  η  οποία  όπως  κάθε  συνείδηση,  από  την  φύση  της  είναι  συνώνυμη  της  αγάπης  και  της  ανθρωπιάς,  νικώντας  τον  φόβο.  Μας  χρειάζεται  να  μάθουμε  να  αγαπάμε  και  να  συμπονάμε  χωρίς  εξαιρέσεις,   χωρίς  να  κατηγορούμε. Χωρίς  να  κινούμαστε  κατά  των  πλουσίων  ή  κατά  των  φτωχών  για  παράδειγμα.  Το  μόνο  στρατόπεδο  που  έχουμε  να  επιλέξουμε  είναι  της  ανθρωπιάς  ή  της  απανθρωπιάς.

Ας  μην  ξεχνάμε  ότι   κάθε  επιτιθέμενος,  κάθε  θύτης,  κάθε   βιαστής  των  ψυχών  ή  και  των  σωμάτων    άλλων  ανθρώπων,  είναι  και  αυτός προηγούμενα  βιασμένος  από  την  πιο  τρυφερή  του  ηλικία.    Δεν  βίωσε την  αγάπη,  τον  σεβασμό   από  την  αρχή  της  ζωής  του,  σε   βαθμό  που  να  δυναμώσουν  μέσα  του  αυτές  οι  αρχές  της  ζωής,  να  εδραιωθούν    και  να  ορίζουν  την  συμπεριφορά  του.   Τον  περιέβαλαν  άνθρωποι  που  δεν  του  έδειξαν  σεβασμό, αλλά  βίαζαν   συνεχώς  την  ψυχή  του,  ασυναίσθητα  ίσως,  γιατί  όπως  ξαναείπαμε  ήταν  και  αυτοί    βιασμένοι με  τον  ένα  ή  τον  άλλο  τρόπο,  από  την  αρχή  της  ζωής  τους  όταν  χτίζεται  ο  χαρακτήρας  τους.  Οι  άνθρωποι    ανακυκλώνουμε  σε  κάθε  γενιά  την  βία  που  έχουμε   δεχθεί  στην  τρυφερή  μας  ηλικία   σαν  βίωμα    προσωπικής  σχέσης  με  τις  προηγούμενα  βιασμένες  ψυχές  που  μας  περιβάλουν    και   με  το  παράδειγμα  της  ζωής  τους  που  βλέπουμε,  με  την  συμπεριφορά  τους  στους  τρίτους.   

Η  βία  διαρκώς  ανανεώνεται,  διευρύνεται  και  δυναμώνει  σε  κάθε  κύκλο   της  νέας  γενιάς   και  δεν  μπορούμε  να  την  σταματήσουμε  με  τιμωρία   χωρίς  να καταπιαστούμε  σοβαρά και  μεθοδικά,   να   κατανοήσουμε  και  στην  συνέχεια  να  πείσουμε  (και    με  το  δικό  μας ζωντανό   παράδειγμά)   τον  κάθε  είδος  βιαστή   ψυχών,  συνειδήσεων,  σωμάτων  κτλ.    για  ένα  καλύτερο  τρόπο  ζωής,  βοηθώντας  τον  να  ξεκολλήσει  όσο  γίνεται    από  την  ντροπή  που  τον  κρατάει  αιχμάλωτο.    Η  τιμωρία    για  εκτόνωση  του  θυμού  μας   χωρίς  γνώση  και  σεβασμό  της  πραγματικότητά  του,  είναι  και  αυτή  άλλη  μια  βία επιπρόσθετη.  Ο  Χριστός  έδωσε  μια  κατεύθυνση  για  την  στάση  που  πρέπει  να  κρατήσουμε  σε  αυτό  το  θέμα  με  τον  λόγο  Του  και  το  παράδειγμά  Του.  Αυτό είναι  μια  πυξίδα,    όμως  αφορά  όσους  από  τους  χριστιανούς το  παιδικό  τους  τραύμα  δεν  είναι  τόσο  βαθύ που  να   κάνει   απαγορευτική    την  αποδοχή  των  διδαχών  Του.   Γιατί  δεν  έχουμε  ένα  είδος  χριστιανού.   Υπάρχουν    και  αυτοί  που  δεν  κατάφεραν  ακόμη  να  συνδεθούν  "με  τον  γιατρό  των  ψυχών  και  των  σωμάτων  υμών",    και  φοβούνται  ή  ντρέπονται   να    ακολουθήσουν  τις  διδαχές  Του.   Δεν  αντέχουν   την  ενοχοποίηση  και  την  απομόνωση   του  περιβάλλοντος  που  βλέπουν  να  έχουν  κανονίσει  άλλοι  "χριστιανοί" γι  'αυτούς,   οι  οποίοι      δέχονται  τον  Χριστό  μόνον   με  την  πονηριά  ότι    τους  εξυπηρετούν  οι  διδαχές  Του  να  εκμεταλλεύονται  στο  όνομα  της  αγάπης,  της  ανοχής    και  της  συγχωρητικότητας,  την  έκφραση  της  βίας  και  της  επιθετικότητά  τους   και  ορίζουν   την  κοινωνική  ζωή στα  μέτρα  τους.  Τι  γίνεται  με  όλους  αυτούς;    Έχουμε  χρέος  να  κρατήσουμε  ψηλά  το  χέρι  αυτού  που  βλέπουμε  να  κρατάει  οτιδήποτε  ρόπαλο  για  να  το  κατεβάσει  στο  κεφάλι  κάποιου.  Υπάρχουν  πολλοί  τρόποι  και  πρέπει  να  είμαστε  επινοητικοί για  να  γίνεται    με λεπτότητα,  αγάπη,  πραγματικό  ενδιαφέρον και  σεβασμό   στην  κατάσταση  που  βιώνει  και  ο  επιτιθέμενος.  Να  τον  κατανοούμε  και  να  τον  αγαπάμε  χωρίς    κατηγόριες.     Να  αγαπήσουμε    και  το  θύμα  και  τον  θύτη  και  να  προσευχόμαστε  συνεχώς  και  πολύ  δυνατά  από  μέσα  μας  γιατί  έχουν  και  οι  δυο  δίκιο.    Η  προσευχή  είναι  πολύ  ενεργητική  πράξη  και  ας  μην  φαίνεται  τέτοια.  Μας  βοηθάει  να  συντονιστούμε  στην  ανώτερη  ύπαρξή  μας,  στο  καλό  που  έχουμε  μέσα  μας  και  σε  τέτοιες  περιπτώσεις,  μας  αποτρέπει   να  χτυπάμε  και  εμείς  από  πάνω  το  θύμα,   κατανοώντας  όμως  και  τον  θύτη.

Η συνέχεια ΕΔΩ
Σε όσους άρεσε το κείμενο πατήστε το κουμπάκι Μου αρέσει απο κάτω