Χρειάζεται να νικήσουμε
μέσα μας πρώτα
την ντροπή που νοιώθουμε
οι περισσότεροι, όταν οι προσαρμοσμένοι στην
απανθρωπιά που την
κρύβουν πίσω από
προσχήματα, κατακλύζουν όλους
τους χώρους, παρουσιάζονται ελεύθεροι
και ωραίοι, δυνατοί
και άνετοι, μας χαρακτηρίζουν και
μας περιθωριοποιούν σαν
"απροσάρμοστους" κοινωνικά. Είναι
σαν να μας
φωνάζουν με όλους
τους τρόπους πως
"Δεν μπορεί όλος
ο κόσμος (που προσαρμόζεται στην
αμαρτία) να κάνει
λάθος και εσύ
να ξέρεις το
σωστό". Αυτό φαίνεται
λογικό αλλά δεν
είναι, γιατί η
αλήθεια της λογικής
της πλειοψηφίας είναι
κρυμμένη πίσω από
προσχήματα και κρυφές
απειλές που
απαγορεύουν διά ροπάλου
να μιλάμε γι 'αυτή,
να την εξετάζουμε.
Αν είχε δίκιο
αυτή η πλειοψηφία,
ο κόσμος μας
που στηρίζεται σε
αυτήν απρόσεκτα και
ανεξέλεγκτα, δεν θα
είχε τέτοια χάλια.
Αυτό, λογικά, το καταλαβαίνουμε όλοι,
αλλά δεν είμαστε
σίγουροι για την
λογική μας. Επειδή
δεν είμαστε σίγουροι
προσωπικά για την
αξία μας σαν
άνθρωποι και ντρεπόμαστε
να την υποστηρίξουμε
από μόνοι μας. Γι
'αυτό καταφεύγουμε στην
πλειοψηφία των αριθμών
να κρυφτούμε μέσα
της. Από έλλειψη
πίστης στην αξίας
του εαυτού μας.
Με αυτόν τον
τρόπο επιδιώκουμε να
παρουσιάσουμε σαν να
είναι ολόκληρος ο
μισός εαυτό μας,
αντί να του
δώσουμε χρόνο να
ολοκληρωθεί. Και λέμε
μισό τον εαυτός
μας όταν μεγάλο
μέρος του, μας
είναι ασυνείδητος. Κοιμάται.
Επειδή φοβόμαστε
και ντρεπόμαστε γι 'αυτό
που είμαστε κάθε
φορά στην διά
βασάνων πορεία της
εξέλιξης μας προς
την ωριμότητα, την
συνειδητότητα. Νομίζοντας ότι
έχουμε υποχρέωση να
γεννηθούμε ώριμοι, ολοκληρωμένοι, και
κρυβόμαστε από την
αλήθεια της καρδιά
μας και της
λογικής μας. Δεν
αντέχουμε να υπερασπιστούμε την
λογική μας γι 'αυτό, χτυπάμε
και εμείς από
πάνω αυτόν που
χτυπούν και ληστεύουν
οι άλλοι, το
θύμα της απανθρωπιάς. Όχι
μόνον για να αποφύγουμε
την βιολογική μας
εξόντωση, το ρόπαλο
της απομόνωσης, αλλά
γιατί θέλουμε να
κρυφτούμε μέσα στους
πολλούς που απαξιώνουν
το θύμα και
να κερδίσουμε μιαν
αίσθηση αξιοσύνης μέσα
μας συγκρινόμενοι με αυτό
το απαξιωμένο θύμα
της απανθρωπιάς του
κόσμου μας. Η
σύγκρισή μας με
τον απαξιωμένο, στηρίζει
την υποτιμημένη αίσθηση
προσωπικής αξίας που μας διακατέχει.
Επιδεικνύουμε μια μαγκιά
που λέει ότι
εμείς ξέρουμε να
επιλέγουμε έτσι που
να βρισκόμαστε στην
πλευρά των πολλών,
των δυνατών, των νικητών.
Και φουσκώνουμε από
εγωισμό και υπεροψία
ότι είμαστε μαζί
με τους "έξυπνους", αυτούς
που δέρνουν χωρίς
να φαίνονται, και
όχι από αυτούς
τους "ρεζίληδες" που
δέρνονται. Νομίζουμε πως
είμαστε οι "
έξυπνοι" με δικαιώματα
και ο "δαρμένος" είναι
χαζός και δικαίως
καταδικασμένος από την
μοίρα του χαζού
που δεν έμαθε να
φορτώνει πονηρά την
ευθύνη που του
αναλογεί για την
ομαλή, την αγαπητική
λειτουργία της ζωής, στους
άλλους. Ο πονηρός,
ο ευθυνόφοβος και
ασυνείδητος, περνιέται για
έξυπνος, και ο
υπεύθυνος για χαζός.
Δεν ισχυρίζομαι πως
δεν υπάρχουν στα
αλήθεια άνθρωποι με νοητική υστέρηση
ή με μικρότερη
νοητική ανάπτυξη. Υπάρχουν
και δικαιούνται όλο
τον σεβασμό μας! Εδώ
όμως
δεν μιλάμε
γι 'αυτόν, αλλά για κάποιον που ενώ καταλαβαίνει
το πονηρό, δεν
το κάνει από
επιλογή και ο
άλλος τον θεωρεί
χαζό.
Είναι απίστευτο πόσο
ηδονικά, με τι μανία,
κομπασμό, υπεροψία, ο
προσαρμοσμένος στην
απανθρωπιά με την
οποία συντίθεται η
συλλογικότητα πονηρά, πετάει
στα μούτρα του
υπεύθυνου και "απροσάρμοστου" την
δύναμή του. Έχω
δει προσαρμοσμένους στην
απανθρωπιά του κόσμου,
να αγκαλιάζονται και
να φιλιούνται επιδειχτικά
με κομπασμό και
εμπάθεια μπροστά στον
απροσάρμοστο στην απανθρωπιά
που τον απομόνωσαν,
κοιτώντας τον με
καμάρι σαν να
του λένε "Κοίτα
πως κατάντησες μόνος
και απομονωμένος σε
σχέση με μας
που χαιρόμαστε την
ταύτισή μας με το πνεύμα
του κόσμου!" Κάπως έτσι
καταστρεπτικά λειτουργεί η
συλλογική ψυχή: Με
θύματα και υπερόπτες.
Χρειάζεται να στοχεύουμε
στην δικαίωση της
σχέσης με κάθε πρόσωπο
που συναντάμε στο
διάβα της ζωής
μας και όχι
στο δικαίωμα απέναντί
του. Ακόμα ούτε
το δικαίωμα και
αυτής της ζωής
μας, όταν το
να την σώσουμε
αυτό γίνεται σε
βάρος της ζωής
του άλλου. Ο
Χριστός μας λέει
ότι όποιος διαθέσει
την ζωή του
θα την κερδίσει
και όποιος την
υποστηρίξει σε βάρος
του άλλου, θα
την χάσει. Και
μήπως δεν είναι
χαμένη η ζωή
μας όταν απαρνιόμαστε
την συνείδησή μας η οποία στοιχειοθετεί την
αυθεντικά δική μας
προσωπική ζωή; Ο
Χρήστος Γιανναράς μιλάει
και για το
θέμα του δικαιώματος, που
ακόμα και στην
καλύτερη εκδοχή του,
καταλαβαίνουμε ότι υποστηρίζεται
εγωιστικά στην καθημερινή
επικοινωνία, από την
πλειοψηφία των
"προσαρμοσμένων" στην ροπή της καταστρεπτικότητας της
συλλογικής ψυχής και
γίνεται το άλλοθί
της. Να τι
μας λέει:
"Προσπαθήστε να
αντικαταστήσετε την έννοια
του δικαιώματος στην
γλώσσα της καθημερινής επικοινωνίας με
το αίτημα των
διαπροσωπικών σχέσεων. Θα
δείτε να αλλάζει
ριζικά ο προβληματισμός, η
συλλογιστική, η προοπτική
της κοινωνικής δυναμικής
σε κάθε παραμικρή
πτυχή του βίου".
Δηλαδή να μην
στηρίζουμε την επικοινωνία
μας σε δικαιώματα
τα οποία επιβεβαιώνουν με
πλειοψηφική υποστήριξη την
νίκη της όποιας
αλήθειας μας σε
βάρος της αλήθειας των
άλλων, με την
γνωστή μας αμαρτωλή
διαπλοκή συμφερόντων. Αλλά
να ξεκινάμε ανάποδα
την επικοινωνία μας
η οποία επαναλαμβανόμενη μπορεί
να δημιουργήσει κοινωνία: Να
τιμάμε την κάθε
διαπροσωπική μας σχέση
την οποία έχουμε,
ή να καλωσορίζουμε
την όποια μας
παρουσιάζεται η ευκαιρία
να δημιουργηθεί έστω
και αρχικά με
επίθεση από την
άλλη πλευρά, και
να την κάνουμε
αποδεκτή με ιερή
και αδιάρρηκτη στο
διηνεκές διάθεση σεβασμού.
Δηλαδή, να μην αιτούμε
δικαίωμα για μας, όσο
το άλλο πρόσωπο
δεν είναι σε
θέση να το
κατανοήσει και να
το σεβαστεί. Να
του δίνουμε με
υπομονή τον χρόνο και την
βοήθεια που
χρειάζεται να κατανοήσει
την αλήθεια μας.
Το βρίσκουμε τρελό,
έ; Είναι φυσικό,
αφού δεν έχουμε
συνηθίσει σε αυτό.
Όμως έχει πολύ
μεγάλο δίκιο σε
αυτό ο Χρήστος
Γιανναράς. Έχει μεγάλη
αξία να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε
αυτό που μας
λέει και να
προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε.
Όμως ζούμε με
την μαγκιά να αποποιούμαστε την
ευθύνη μας για σεβασμό
της ζωής που
στον καθένα μας
εκφράζεται διαφορετικά και
πορευόμαστε αναζητώντας να
κατοχυρώσουμε δικαιώματα του
ενός, ενάντια στον
άλλο μέσα από συμμαχίες. Θεωρούμε
δικαίωμα και υποχρέωσή
μας να βάλουμε
στην ζωή μας
τους κατάλληλους ανθρώπους,
μαζί με τους
οποίους θα αποκρούσουμε
άλλους ανθρώπους που
μπορεί να μπουν
εμπόδια στους στόχους
μας, στην ζωή
μας. Η σκέψη
μας βρίσκεται στους
στόχους μας και
στα εμπόδια. Οι
άνθρωποι έρχονται μετά, σαν
βοηθοί μας ή
σαν εμπόδια. Πρώτα υποστηρίζουμε τα
σχέδιά μας και
μετά τους ανθρώπους. Δεν είναι
σε όλους το
καλύτερό μας, αλλά
δεν μας περνάει
από το μυαλό
μας ότι αυτό μπορεί να
γίνει και ανάποδα.
Να αναλάβουμε την ευθύνη
να τιμήσουμε πρώτα
τους ανθρώπους με
τον σεβασμό μας "μέχρι ενός" και
πάνω σε αυτόν
τον σεβασμό, συνεχώς
να αναπροσαρμόζουμε τα
σχέδιά μας για
την πρακτική πλευρά
της ζωής μαζί,
παίρνοντας και δίνοντας
ο ένας στον
άλλο, τον χρόνο την
προσπάθεια και την
βοήθεια που
χρειάζεται για να
κατανοήσουμε τις διαφορές
μας και να
τις συνθέσουμε. Μα, θα
σκεφτούμε, όταν διαθέτουμε
όσο χρόνο και
προσπάθεια χρειάζεται σε
κάθε άνθρωπο γύρω
μας, δεν θα
κάνουμε τίποτε άλλο.
Θα έρχονται πίσω
όλες οι δουλειές
μας, η παραγωγικότητά μας.
Ναι, έτσι είναι
γιατί η ζωή
είναι οργανωμένη σε
λάθος βάση. Την
λύση την δίνει
το "δώσε ημίν
σήμερον" στο πάτερ
υμών, που το
λέμε όλοι στην
εκκλησία παπαγαλία, χωρίς
να μας νοιάζει
το νόημά του.
Το δώσε ημίν σήμερον, ακυρώνει
μακρόχρονους σχεδιασμούς. Τους
σχεδιασμούς που βάζουμε
μπροστά και εμείς
ακολουθούμε ξέροντας ότι
βρισκόμαστε σε πόλεμο
για την
προώθηση αυτών των
σχεδίων και απαξιώνουμε
συνεχώς τον σεβασμό
στον συνάνθρωπο. "Μάρθα,
μεριμνάς για πολλά,
ενώ μόνον ένα
χρειάζεσαι". Τι χρειαζόμαστε; Να
μάθουμε να δίνουμε
προτεραιότητα στον σεβασμό
στους συνανθρώπους που
ερχόμαστε σε επαφή
μαζί τους και
μετά στις δουλειές
μας. Δηλαδή να
σχεδιάζουμε την ζωή
και τις δουλειές
με τρόπο που
να μην προσπερνάει
τις ανάγκες
τους των άλλων.
Εμείς όμως την
θέση του ανθρώπου
τιμάμε τα πράγματα
και την θέση
που αποκτάμε από
την πραγμάτωση των
σχεδίων μας σε πόλεμο με
τα σχέδια των
άλλων. Η συνεκτική λειτουργία
της συλλογικής μας
ψυχής μέσα στην
καταστρεπτική της ροπή,
μας εμποδίζει να
νοιαστούμε όσο χρειάζεται
να βρούμε τρόπους
να σεβαστούμε τον
άνθρωπο "μέχρι ενός". Αυτό
που κατά βάθος ποθεί
η ψυχή μας,
γιατί αυτός ο
ένας, κάποια στιγμή
θα είμαστε εμείς.
Όπως πάμε, αν
δεν βάλει το
χέρι του ο
Θεός, θα καταστραφούμε
μέχρι ενός. Θα
μας "βοηθήσει" σε
αυτό η πρόοδος
της τεχνολογίας που
αναπτύχθηκε κατακόρυφα ενώ
η ψυχολογική ωριμότητα
του ανθρώπου που
χειρίζεται την τεχνολογία, έμεινε
σε νηπιακή κατάσταση,
πίσω στην εποχή
των σπηλαίων. Ο
Γιουνγκ και πάλι
μας λέει ότι
"Είναι σαν να
δώσαμε με την
τεχνολογία σε ένα
πεντάχρονο παιδί, ένα
όπλο να το
χειρίζεται σαν παιχνίδι". Πεντάχρονα
παιδιά είμαστε οι
άνθρωποι σε ωριμότητα ψυχής και χαραχτήρα
και παίζουμε με
όπλο την τεχνολογία!
Η
τεχνολογία είναι ευλογία
όταν αναπτύσσεται παράλληλα
με την ανάπτυξη
της ψυχολογικής ωριμότητας του
ανθρώπου, την ευθύνη
του για σεβασμό
της ζωής μέχρι
ενός. Αλλιώς γίνεται
όπλο κατά του
σεβασμού της αξίας της
ζωής.
Από βιασύνη για
το χρονοδιάγραμμα των
σχεδίων μας ασεβούμε
στις ζωές των συνανθρώπων
μας μέσα σε
ομάδες
"συμφερόντων" που νομίζουμε
πως είναι ο
πιο σίγουρος και
ασφαλής τρόπος ζωής.
Εκπαιδευόμαστε από τα
γεννοφάσκια μας ότι
μόνον αυτό υπάρχει
και μπερδεμένοι, δεν
μπορούμε να σκεφτούμε
τίποτε άλλο καλύτερο.
Όποτε οι άνθρωποι
θελήσαμε να αλλάξουμε
τον κόσμο μας, ήταν αποτέλεσμα
του θυμού μας
ο οποίος διαιρεί
και όχι από
αγάπη και σεβασμό
στα πρόσωπα που
θα μας ένωνε.
Ο θυμός που
μας οδηγεί στην
επανάσταση, στην βία,
χειροτερεύει την κατάσταση.
Και δεν λέμε
να το καταλάβουμε!
Και
ήρθε ο Χριστός
που σεβάστηκε "μέχρι ενός" και
έγινε παράδειγμα αγάπης
και σεβασμού "μέχρι ενός". Συγχώρησε
τους εχθρούς του
πάνω στον σταυρό
για να μας
μάθει να αγαπάμε μέχρι τους
εχθρούς μας. Μέχρι αυτούς
που μας σταυρώνουνε!
"Μέχρι ενός". Κατέρριψε
το δίκαιο της
πλειοψηφίας, αναζητώντας για
να στηρίξει το
ένα πρόβατο από
τα 100 που
έμεινε μόνο του
και θα χανόταν
σαν αμελητέα ποσότητα.
"Μέχρι ενός". "Ελευθέρωσες ημάς
εκ της κατάρας
του νόμου" μας
λέει ο ψαλμός. Ποιον
νόμο; Τον νόμο του δικαιώματος
του ενός ενάντια
στον άλλο, που
είναι αποτέλεσμα της
αμαρτωλής ταύτισής μας
με το περιβάλλον. Παλιά λέγαμε,
"Πως πάνε οι
στραβοί στον Άδη,
ακολουθώντας ο ένας
τον άλλο."
Ο
Χριστός μας προτρέπει
να υπακούμε και στον
άδικο ανθρώπινο νόμο (όπως έκανε και
ο ίδιος για να μας
δώσει το παράδειγμά
Του) από σεβασμό και
αγάπη στους συνανθρώπους
μας που τον
επιβάλλουν αυτόν τον νόμο,
γιατί φοβούνται να
ακούσουν τον νόμο
της καρδιάς τους,
της συνείδησής τους,
που υπαγορεύει τον "σεβασμό μέχρι
ενός" σκοντάφτοντας στον
εγωισμό και τον
φόβο τους. Υποστηρίζουν
τον νόμο της
επιβολής του δικαιώματος
του ενός ενάντια
στο δικαίωμα του
άλλου, γιατί όπως είπαμε
ο βιασμός
της καρδιάς και
του νου τους
που έχουν υποστεί
στην άνοιξη της
ζωής τους, τους
έχει διαπαιδαγωγήσει να
θεωρούν φυσικό και
δίκαιο τον δικό τους
αυτό βιασμό που κάνουν
στον άλλο όταν
τον υποχρεώνουν να
συγκατατεθεί με κάτι
που δεν είναι
έτοιμος να κατανοήσει.
Εμείς
όμως, όσοι καταλαβαίνουμε και αγαπάμε τον
Χριστό σεβόμενοι τα
μαρτύρια που έχει
υποστεί για την
ελευθερία και την
αγάπη, να μην
καταδικάζουμε κανένα στην
ψυχή μας που
απέμεινε μόνος επειδή
τον καταδικάζουν οι
πολλοί από αδυναμία
ψυχής, ιδιοτέλεια, από έλλειψη
υπομονής και αγάπης,
από εθισμό στην
βία την οποία
δεν την αντιλαμβάνονται σαν
βία με την
βαρύτητα της λέξης.
Αυτά μας διδάσκει
ο Χριστός, η υπερκόσμια Αρχή
της ενότητας που
αντιβαίνει την βία
των κοσμικών εξουσιών,
την διαίρεση, τον
πόλεμο για προνόμια. Και
γέμισε ο κόσμος
"χριστιανούς" που στηρίζουμε
την ζωή μας στα λάφυρα
του αναμεταξύ μας πολέμου προσαρμοσμένοι στους κανόνες
της αντιπαλότητας, αντίθετα
από το παράδειγμα
του Χριστού, πηγαίνοντας
στην καταστροφή "μέχρι ενός". Και
κρατάμε τον Χριστό
για καβάντζα, να
μας βοηθήσει όταν
βρεθούμε στην άκρη του
γκρεμού που βαδίζουμε.
Και
τώρα το παράδειγμα
που κάνει τα
πράγματα πιο χειροπιαστά:
Γνωρίζω
από παλιά μια
πολύ γλυκιά κοπέλα
και την περίπτωσή
της. Μεγάλωσε με
τη γιαγιά της
χαρούμενα. Όμως στο σχολείο τα
πράγματα ήταν αλλιώς.
Η καλή διάθεση
των άλλων παιδιών
απέναντί της δεν
ήταν δεδομένη και
έπρεπε να μάθει
να την κερδίζει.
Τα κορίτσια της
τάξης της έπαιζαν
ποδόσφαιρο, την έβαζαν
στην άμυνα και
αυτό δεν την
ικανοποιούσε. Γενικά δεν της
άρεσε το παιχνίδι
του ανταγωνισμού. Αλλά
επειδή υποχρεωνόταν να
παίζει για να
μην είναι μόνη,
προτιμούσε να βάζει
γκολ για να
εκτονώνει τον θυμό
της. Έμεινε αρκετά
να κοιτάζει τα
άλλα παιδιά να παίζουν,
κουράστηκε, νευρίασε και
αποφάσισε να μπει
από μόνη της
στο παιχνίδι με
πείσμα και απόφαση
να βάλει όσα
γκολ χρειαζόταν για να
κερδίσει την θέση
της σαν επιθετικός
παίχτης, να μπορεί
να εκτονώνει έτσι
τον θυμό της για την
υπαναχώρηση της. Νην
υπέρ πάντων η
νίκη. Τα γκολ.
Τους ξάφνιασε όλους
με τον τρόπο
που το επιχειρούσε.
Κλωτσούσε, έβαζε
τρικλοποδιές, έκανε οτιδήποτε
για να αναχαιτίσει
την δύναμη των
αντιπάλων της και
να κερδίσει γκολ.
Στο τέλος του
παιχνιδιού, η ομάδα
της την επευφημούσε
που τους χάρισε μεγάλη
νίκη. Η βία, η
προσβολή, η αδικία
που δεχόταν τα
παιδιά της άλλης
ομάδας, ήταν αδιάφορη
στους νικητές, επειδή
κέρδιζαν. Το κέρδος άλλαξε
τον κανόνα. Παραμέριζε την
συνείδηση δικαίου στις
ψυχές. Το βλέπουμε
όλοι, αυτό γίνεται και στην κοινωνία. Άλλο
το δίκαιο της
ψυχής μας και
άλλο το δίκαιο
της ομάδας παιχνιδιού
ή του κοινωνικού
μας περιβάλλοντος.
Στο δίκαιο της
ψυχής, πρωταγωνιστεί ζωντανό
το κάθε πρόσωπο
που θεμελιώνει αυτό
το δίκιο στον
πηγαίο σεβασμό του
εαυτού του, ο
οποίος είναι εντελώς ξένος
από τον εγωισμό.
Το πρόσωπο σέβεται
τον εαυτό του
σαν πρόσωπο, όταν
είναι σε επαφή
με την συνείδησή
του που το
κάνει να νοιώθει
σπουδαίο μέρος ενός
"αδιάτμητου όλου".
Και υπερασπίζεται αυτό
το αδιάτμητο "όλο" με
το να επιζητεί
την πραγμάτωση της
σπουδαιότητάς του μέσα
από την ικανότητά
του να υπερασπίζεται τον
εαυτό του στο
πρόσωπο του άλλου,
μέσα σε αδιάρρηκτες
διαπροσωπικές σχέσεις σεβασμού.
Το
κορίτσι είχε προσπαθήσει
να συνδεθεί διαπροσωπικά
με τα άλλα
παιδιά, αλλά είδε
ότι αυτά της
μιλούσαν από την
θέση που είχαν
στο ομαδικό παιχνίδι,
όπως είχαν δει
να γίνεται στο
σπίτι τους. Δεν
μπορούσε να καταλάβει
γιατί τα παιδιά
είχαν χωριστεί σε δυο ομάδες
και γιατί έπρεπε να
νικήσει η μια
την άλλη για
να καθοριστεί η
αξία του κάθε
παιδιού από την
νίκη ή την
ήτα της ομάδας
του και την
θέση του μέσα
στην ομάδα. Αυτό
δεν το καταλάβαινε.
Η ψυχή της
χρειαζόταν να έρθει
σε επαφή, σε
διάλογο, κάνοντας παρέα
με ζωντανά πρόσωπα
για να νοιώσει
καλά. Στις ομάδες όμως
δεν υπήρχαν ζωντανά
πρόσωπα σε διάλογο.
Δεν υπήρχαν ζωντανές
διαπροσωπικές σχέσεις. Υπήρχαν
μόνον πεθαμένα πρόσωπα,
πεθαμένες ψυχές που
έχουν εκχωρήσει τον
πηγαίο σεβασμό του
ενός προσώπου στο
άλλο, σε έναν
δευτερογενή σεβασμό που τον
αποκτάει κανείς από
την θέση που
έχει στην ομάδα
από την συνεισφορά
του στην νίκη
της με χτυπήματα
ενάντια στην άλλη
ομάδα ή στο πρόσωπο που βάζουν απέναντι.
Για όσο καθόταν
και κοιτούσε το
παιχνίδι αμέτοχα, είχε
καταφέρει να αποφύγει
την αλλοτρίωσή της.
Με την γιαγιά
της είχε συνηθίσει
σε μια συνύπαρξη
με αλληλοσεβασμό των
σκέψεων και των
συναισθημάτων τους. Εδώ
όμως υπήρξε μια
απαξίωση που δεν
την άντεξε για
πολύ. Έπρεπε να
βρει τρόπο να
κάνει τα παιδιά
να ενδιαφερθούν, χωρίς
να εκχωρήσει τον
αυτοσεβασμό της, την
αυθεντικότητά της, να
αποξενωθεί από τον
εαυτό της όπως
είχαν κάνει τα
άλλα παιδιά. Αυτά είχαν πιαστεί
στην παγίδα να
πιστεύουν ότι με
την νίκη της
ομάδας τους θα
επανακτούσαν ότι είχαν
παραχωρήσει σε αυτήν.
Ανάλογα βέβαια με την
συμβολή του καθένα
τους στο να
καταφέρει η ομάδα
να τον επιβάλλει,
να τον αρπάξει
από την άλλη ομάδα αυτόν
τον σεβασμό. Πως
γίνεται να αρπάζεται
και να επιβάλλεται
ο σεβασμός επιθετικά,
αυτό, το κορίτσι
δεν το καταλάβαινε.
Η καρδιά της
αντιδρούσε στα βιασμένα
συναισθήματα των νικημένων
από την ήττα
τους και την
υπεροψία των νικητών.
Πριν
από αυτή την
νίκη της, ήταν
προσβεβλημένη βαθιά. Πληγωμένη
και θυμωμένη. Ντρεπόταν
να αμύνεται στην
επιθετικότητα των άλλων
παιδιών. Ήθελε να την
καταργήσει μαζί με
το επιθετικό παιχνίδι
της ομάδας. Δεν
την καθησύχαζε το
ότι η επίθεση
που δεχόταν στο
παιχνίδι και έπρεπε
να αμυνθεί, δεν
ήταν προσωπική. Δεν
καταλάβαινε τι πάει
να πει το
απρόσωπο της ομάδας.
Τι καλό εξυπηρετούσε
αυτή η επινόηση.
Μέσα της, όσο
και να μην
κατάφερνε να το
εκφράσει συνειδητά, δεν
υπήρχε απρόσωπη συμπεριφορά,
παρά μόνον υπεύθυνη
ή ανεύθυνη συμπεριφορά.
Μπήκε στο παιχνίδι,
μόνον για να
τους κάνει να
το μετανιώσουν. Θα
πολλαπλασίαζε την καμουφλαρισμένη βία
τους στο έπακρον βάζοντας
σε δοκιμασία τους
κανόνες και ας
έβαζε και τον
εαυτό της σε
μεγάλο κίνδυνο τραυματισμού.
Έπρεπε να
τιμωρήσει την τάση
της αντιπαλότητας σε
χαμένους και κερδισμένους.
Μόνον αυτό της
είχε απομείνει, όπως
νόμιζε. Να δώσει
ένα γερό μάθημα
στα παιδιά που προτιμούσαν το
άδικο παιχνίδι από
μια ουσιαστική επικοινωνία
που ζητούσε αυτή και την
άφηναν μόνη. Όταν όμως
με μεγάλη βία
κέρδισε αυτήν την
μεγάλη νίκη που
της έφερε τον
σεβασμό στο πρόσωπό
της και την
έκανε κεντρικό πρόσωπο
της παρέας, της
πέρασε ο θυμός
και τα ξέχασε
όλα αυτά. Η
ανώριμη παιδική ψυχούλα
της ξεγελάστηκε εύκολα
και ξέχασε τις αξίες για τις
οποίες αγωνίστηκε. Σε αυτό είχε συντελέσει
και το ότι
εκείνη την εποχή η
γιαγιά της με
την οποία ζούσε
τον αλληλοσεβασμό, είχε
απομακρυνθεί ξαφνικά από
την ζωή της
και την άφησε
ξεκρέμαστη, μόνη, πονεμένη,
χωρίς ψυχικό σύνδεσμο.
Όμως το
κακό που μεταμφιέζεται
σε καλό και μας
επιβραβεύει στηρίζοντας τον
εγωισμό μας για
να μας πάρει
μαζί του με
προνόμια ενάντια στους άλλους (όπως
έκανε τώρα με το κορίτσι)
θα έρθει η
στιγμή που θα
μας δείξει το
αληθινό του πρόσωπο
και θα μας
πετάξει στα τάρταρα
του άδη επιβραβεύοντας τον
εγωισμό και τα
προνόμια των άλλων
σε βάρος μας!!
Έτσι έγινε και με
το κορίτσι της
ιστορίας μας όπως
θα δούμε παρακάτω.
Το κορίτσι δεν
είχε την υπομονή,
την δύναμη, την
ωριμότητα να κατανοήσει
την μεγάλη αξία
της άμυνας στις
επιθέσεις των άλλων
με στωικότητα. Θα
την καταλάβαινε πολύ
αργότερα στην ενήλικη
ζωή της μέσα
από μεγάλο πόνο! Θα το
δούμε παρακάτω.
Ένας
ακόμη παράγοντας που
καθορίζει την αρμονία
στις ανθρώπινες σχέσεις
είναι ο χρόνος.
Όλοι "κολλάμε" κάπου
με τον άνθρωπο
που σχετιζόμαστε κοινωνικά,
εργασιακά, συγγενικά, και
μας χρειάζεται χρόνος
και προσπάθεια να
"ξεκολλήσουμε", να κατανοήσουμε
και να συμφωνήσουμε
για να συνεχίσουμε
να τιμάμε και
να σεβόμαστε ο ένας
τον άλλο. Ο
χρόνος είναι κομβικό
σημείο της σχέσης
σεβασμού. Θεωρούμε τον
χρόνο πολυτιμότερο από
την σχέση και όταν
"κολλάμε" στην σχέση
μας με τον
άλλο, καταφεύγουμε σε
τρίτα πρόσωπα που
τα παρουσιάζουμε στο
πλευρό μας για
να πείσουμε τον
άλλο, τον μέχρι
τώρα "δικό μας
άνθρωπο", ότι μαζί
με αυτούς τους
τρίτους, απέναντί του
υπερέχουμε σε αριθμό,
που έχουμε την
ίδια γνώμη για
το θέμα μας,
το ίδιο συμφέρον
θα λέγαμε και
"Εσύ με την
γνώμη σου μειοδοτείς,
είσαι λιγότερος, μικρότερης
σημασίας, άρα θα
με σέβεσαι περισσότερο
από ότι μπορώ
να σε σεβαστώ
εγώ". Αυτό είναι
το "δίκαιο της
πλειοψηφίας". Σε αυτό
το σημείο, η
πραγματική σχέση τελειώνει
μαζί με τον
σεβασμό μας στο
πρόσωπο του φίλου
μας, του συνεργάτη
μας, του συγγενή
μας, του γείτονά
μας και την
θέση της παίρνει
η υποκρισία. Εκτός
και αν ο
φίλος μας αντέχει
την προσβολή μας
και παίρνει την
ευθύνη να αγαπάει και
για τους δυο
και να περιμένει
την κατανόησή μας
στον δικό μας
χρόνο, όποτε (και
αν) έρθει! Δύσκολο
και σπάνιο, αλλά
το έχω δει
να γίνεται και
αυτό.
Ο
προσβεβλημένος συνήθως
κάνει το ίδιο με τον
πρώην φίλο του,
και καταλήγουμε
έτσι να ζούμε
σε αντίπαλες ομάδες
που υποστηρίζουν θέσεις
και όχι αρχές σεβασμού. Μας
λείπει το ταπεινό
φρόνημα που χρειάζεται
ο σεβασμός και
καταφεύγουμε για αναπλήρωσή
του να αντλήσουμε
σεβασμό από την
στέρηση του σεβασμού
των μελών μιας
αντίπαλης ομάδας, ή
αντίπαλο πρόσωπο. Το
βλέπουμε να συμβαίνει
συνεχώς στις κοινωνικές,
εργασιακές ή συγγενικές
μας σχέσεις. Καταφεύγουμε
σε ομάδα για
να δικαιωθούμε ενάντια
σε κάθε προσωπική μας
σχέση, που δεν
αντέχουμε να πάρουμε
την ευθύνη να
σεβαστούμε. Ο σεβασμός
μεταξύ των μελών
της ομάδας που
δημιουργείται σε τέτοια
βάση, προσπερνώντας το
πρόσωπο, δεν είναι πηγαίος,
αλλά κατασκευασμένος, ιδιοτελής,
ψεύτικος. Τον ακυρώνει
το κάθε πρόσωπο
που ακυρώνουμε και προσπερνούμε
με την
δύναμη της ομάδας,
δεν το
υπολογίσουμε να το
σεβαστούμε και το
βάζουμε απέναντι. Τον
ακυρώνει ο σεβασμός
"μέχρι ενός" που
δεν καταφέραμε να
πραγματώσουμε και είμαστε χρεωμένοι
σε αυτόν νομοτελειακά.
Μας
χρειάζεται όπως μας
λέει ο Στέφεν
Κόβευ, σπουδαίος σύγχρονος
και διάσημος
παγκόσμια καθηγητής του
μάρκετινγκ και της
ζωής, να επικεντρωθούμε στην
κάθε μας σχέση
όσο χρειαστεί σε
μια διαδικασία κατανόησης. Να μπούμε
στην θέση του
άλλου σαν να
είμαστε αυτός ο
ίδιος και ακόμη
καλύτερα. Να δούμε
το θέμα και
από την δική
του ψυχολογική και
πρακτική κατάσταση, να
εξηγήσουμε την δυσκολία
του μέσα μας,
να τον πιστέψουμε,
να τον δικαιώσουμε.
Να αναγνωρίσουμε τις
δυσκολίες του που
είναι διαφορετικές από τις δικές
μας και να
κλάψουμε για τους
πόνους του. Να
χαρούμε με τα
ταλέντα του που
ίσως μόλις διακρίνονται
και χρειάζονται την
ενθάρρυνσή μας για
να αναπτυχθούν. Και
στην συνέχεια να
βρούμε τρόπους να
του δείξουμε την
δική μας κατάσταση
με τιμή. Αυτό
είναι ένα πολύ
δύσκολο άθλημα και δυστυχώς
δεν είναι στα
μέτρα όλων μας.
Νομίζουμε ότι η
διαφορετικότητα του άλλου
μας προσβάλει και γι
'αυτό θα
όφειλε να έχει
την λογική, τις
ψυχολογικές και πρακτικές
ανάγκες που ταιριάζουν σε
μας. Και αφού
δεν τις έχει, οφείλει
να σβήσει από
την συνείδησή του
τις δικές του
σκέψεις και να
ακολουθεί τις δικές
μας για να
μην μας προσβάλει.
Το ότι αυτό
προσβάλει τον άλλο,
δεν μας αφήνει να
το δούμε ο
θυμός μας για
τα δικαιώματα που
τα καθορίζουμε αυθαίρετα
στο χρονοδιάγραμμα των σχεδίων της
ζωής μας, γιατί
θα χρειαζόταν να τα αναπροσαρμόσουμε στα
νέα δεδομένα στην
περίπτωση που θα
επιλέγαμε να σεβαστούμε
την σχέσης μας.
Εδώ, έχει σημασία
η ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε τον
θυμό μας και
αυτό είναι πολύ
δύσκολο όταν το
εγώ μας είναι
υπερφίαλο.
Με
άλλα λόγια, λέμε
στον φίλο μας
ότι αυτό που
καταλαβαίνουμε στην δική
μας πραγματικότητα έχει
μεγαλύτερη αξία από
αυτό που καταλαβαίνει
αυτός στην δική
του πραγματικότητα στον
παρόντα χρόνο! Του
λέμε ότι για
μας, ο παρόν
χρόνος έχει μεγαλύτερη
αξία από την
σχέση μας μαζί
του. Του λέμε
ότι θέλουμε να
αρπάξουμε την όποια
ευκαιρία μας δίνει
την κάθε στιγμή
το περιβάλλον μας
για στήριξη της
ζωής μας και το
μικρότερο κακό που
του κάνουμε είναι
να τον
εγκαταλείπουμε άκαρδα αν
επιπλέον δεν
έχουμε συμφέρον να
του επιτεθούμε κανονικά.
Το περιβάλλον
μας και όχι η συνείδησή
μας ορίζει τις αρχές
και τις αξίες
της ζωής στις οποίες
είναι ταγμένος ο
χρόνος μας. Γι 'αυτό
δεν έχουμε να δώσουμε
στον φίλο μας
τον χρόνο και
την βοήθεια που
χρειάζεται από μας
να επεξεργαστεί και
να κατανοήσει το
θέμα που αυτός
βλέπει διαφορετικά από
μας. Και ταυτόχρονα
να δώσουμε και
στον εαυτό μας
χρόνο να κατανοήσουμε
τον εαυτό μας.
Δεν έχουμε διαθέσιμο
τον χρόνο που
χρειάζεται η κάθε
σχέση μας για
να υπάρχει, γι 'αυτό
δεν την σεβόμαστε. Μόνον
η παράταση του
χρόνου κατανόησης επάπειρον
και στις δυο
πλευρές, χωρίς προσφυγή
σε τρίτους, και χωρίς
να αποσύρουμε την
αγάπη μας και
τον σεβασμό μας
στο πρόσωπό ο
ένας στον άλλο,
δίνει την ευκαιρία
της διερεύνησης τρόπων
προσέγγισης που δικαιώνουν
και υποστηρίζουν την
σχέση, τιμώντας την
αξία του κάθε
προσώπου. Την κρατάει ζωντανή
με διάρκεια, με
τιμή και σεβασμό
και στους δύο
συμβαλλόμενους που έχουμε
κάθε φορά. Αυτό
έχει την δυσκολία
του αλλά αξίζει.
Είναι όμως σε
αντίθεση με τον
κόσμο μας, με
την συλλογική ψυχή
και φοβίζει γιατί κοστίζει.
Παρόλο αυτό, είναι
κατορθωτό με την
βοήθεια του Θεού.
"Ζητήστε και θα
λάβετε".
Ο
σεβασμός αυτός τιμάει
την ζωή και
την κάνει όμορφη.
Θα μπορούσαμε να
ζούμε παράλληλα τέτοιες
σχέσεις τιμής και
σεβασμού με πολλά
πρόσωπα διαφορετικά που
πλουτίζουν την ζωή
μας, που και
αυτά τα άλλα
πρόσωπα μπορούν να
συνδέονται με τον
καθένα από τα
πρόσωπα των δικών
μας συνδέσμων χωρίς
αυτό να μας
προσβάλει καθόλου και
να μας φοβίζει.
Η μόνη προϋπόθεση
σ 'αυτό είναι να
παίρνουμε τον χρόνο
μας και να
τους δίνουμε τον
δικό τους! Έτσι
δεν θα χρειαστεί
η εμβόλιμη επιθετική
παρουσία τρίτων σε
καμία από τις διαπροσωπικές σχέσεις
μας που αποτελούν
το ανθρώπινο περιβάλλον
μας.
Με
αυτόν τον βασικό
κανόνα δικαίου και
σε αυτή την
ηθική τάξη θα
μπορούσε να είχε
χτιστεί και η
πρακτική και οικονομική
μας ζωή από τα
θεμέλια της. Θα
μπορούσε να ήταν
η βάση του
πολιτισμού μας. Όμως
δεν έγινε έτσι.
Χτίσαμε έναν "πολιτισμό" που
στηρίζεται πάνω στην
ατιμία, την ασέβεια
του προσώπου από
φόβο και εγωισμό.
Επιμένουμε να σκοτώνουμε
το πρόσωπο ο
ένας του άλλου, δηλαδή
την διαφορετική του
αλήθεια από την
δική μας, με
την οποία χτίσθηκε
ο ψυχισμός του. Δεν
την σεβόμαστε και
δεν δίνουμε τον
χρόνο και την
βοήθεια ο ένας
στον άλλο που
χρειάζεται για να
κατανοηθούν και να
γεφυρωθούν οι διαφορές
μέσα σε ζωντανή
σχέση.
Προδοθήκαμε από
τον μεγάλο εγωισμό
μας που δεν
μπορέσαμε να ελέγξουμε.
Ο
εγωισμός που τον
γεννάει ο φόβος,
διαλύει την υπομονή
στις δυσκολίες και
την επιμονή στις
αρχές της αγάπης
και της ενότητας
που είναι έμφυτες
στον άνθρωπο. Όσο
περισσότερο εγωισμό και
βία βλέπουμε να εκφράζει
ένας άνθρωπος, τόσο
περισσότερο έχει βιαστεί
και έχει φοβηθεί
από μικρός. Έχει
τρομάξει ο ίδιος
πάρα πολύ ή
αυτοί που τον
ανάθρεψαν και του
μετάδωσαν τον φόβο
τους, μεταμφιεσμένο σε
επιθετικότητα ή συστολή,
δειλία. Και τα
δυο είναι οι
δύο όψεις του
ίδιου νομίσματος και
γεννήματα του εγωισμού
που φέρνει ο μεγάλος
φόβος που συνήθως
κρύβεται επιμελώς αλλά
είναι η γενεσιουργός
αιτία που χτυπάει
την συνείδηση και
την απομακρύνει από
το προσκήνιο της
ζωής. Την παρακάμπτει.
Ο φόβος είναι ένα
πολύ δυνατό συναίσθημα
που διαλύει τον
άνθρωπο, γι 'αυτό οφείλουμε
σεβασμό και αγάπη
σε όποιον μας
επιτίθεται. Από φόβο το
κάνει και ας
μην το ξέρει.
Από φόβο που
γεννάει την ανάγκη
να αρπαχθεί από
την ζωή ακόμη
και με τον
πιο άγριο τρόπο.
"Αγαπημένοι μου
συνάνθρωποι, ψυχούλες μου,
καρδούλες μου, ζωούλες
μου ταλαίπωρες, πόση
κατανόηση, πόσο σεβασμό
οφείλω στις δυσκολίες
σας στους πόνους
σας και στην
δυσκολία που έχει
η ψυχή σας
να με νοιαστεί,
να σεβαστεί τις
ανάγκες μου. Και
πόση δύναμη μου
χρειάζεται να μου
δώσει ο Θεός,
παρόλο αυτό, να
μην θυμώνω μαζί
σας και να
σας αγαπώ όλους χωρίς
να εξαιρώ κανένα!
Αγαπημένοι μου
συνάνθρωποι, ψυχούλες μου,
καρδούλες μου, ζωούλες
μου ταλαίπωρες!" Με
αυτά τα λόγια
άκουσα να εκφράζεται
ένας ευαίσθητος και
αρκετά συνειδητοποιημένος άνθρωπος
σε θέματα δικαιοσύνης, σεβασμού
και αγάπης.
Απομακρυνθήκαμε από
την συνείδηση που μας
οδηγεί στην "ενότητα του
όλον" και τον
πρωτογενή σεβασμό που
δίνει νόημα και
αξία στη ζωή, και εστιαστήκαμε
στα υλικά
πράγματα που η
υπέρμετρη αξία που
τους δώσαμε μας
οδήγησε σε πόλεμο
για την κατάκτησή
τους μέσα από
αντίπαλες ομάδες συμφερόντων και μετέφερε
τον πρωτογενή σεβασμό
των προσώπων, σε έναν
άλλο δευτερογενή σεβασμό
που απορρίπτει και
καταλύει την "ενότητα του όλον" μέσα
από μια ζωντανή
συνείδηση. Περιορίζεται στην
ενότητα των μελλών
της ομάδας που
καταφεύγουμε με στόχο
να νικήσουμε χτυπώντας
τον σεβασμό στο
πρόσωπο των ανθρώπων
που είναι μέλη
μιας άλλης αντίπαλης
ομάδας ή μόνα
τους. Σε μια
εφημερίδα διάβασα μια
κριτική για ένα μυθιστόρημα που
είχα και εγώ διαβάσει.
Σε αυτό, η
ηρωίδα ανακάλυπτε με πολύ
πόνο όλο
και περισσότερο καθώς
εξελίσσετε η ιστορία,
την αθλιότητα της ζωής
από την απομάκρυνση όλων
των ως τότε δικών
της ανθρώπων από
τις αρχές και
τις αξίες του "πρωτογενούς σεβασμού στο όλον" που
ήταν το μέτρο
που καθόριζε κατά
κανόνα τις ανθρώπινες
σχέσεις στην μικρή
τους κοινωνία . Είχαν
προσχωρήσει σε
αυτόν τον "δευτερογενή επιμέρους σεβασμό" που
δίνουν στα μέλη
τους οι ομάδες
συμφερόντων μέσα από
τον πόλεμο επιβολής και
απαξίωσης του προσώπου.
Η εφημερίδα είχε επιτεθεί
στο θέμα του
βιβλίου με υπόγειο τρόπο.
Έκανε σαν
να μην βλέπει την
παράκαμψη του "πρωτογενούς σεβασμού
στο όλον", τον
πόλεμο επιβολής και
την απαξίωση του
προσώπου, στην βάση
του οποίου χτίζονται
οι ομάδες οικονομικών
συμφερόντων και κύρους, καταλύοντας
την έννοια της αγαπητικής ενότητας
και έδωσε
έμφαση εξυμνώντας και
επαινώντας την μεταξύ
των μελών της
ομάδας αγαπητική διασύνδεση
και αλληλεγγύη. Σε
αυτόν τον τεχνικό
"δευτερογενή επιμέρους σεβασμό" που εκφράζει η
ομάδα, αποσιωπώντας και
αποκρύπτοντας τον ακρωτηριασμό του
ολόκληρου που συντελείτε για
να προκύψει αυτός
ο δευτερογενής επιμέρους
σεβασμός. Όμως δεν
περιμένει κανείς να
ακούσει κάτι άλλο,
από οποιαδήποτε εφημερίδα
και μέσον, γιατί
μόνον αυτό υπάρχει
πλέον.
Μόλις η νίκη
της ομάδας αμφισβητηθεί από κάποιο
μέλος της με
αναφορά στο δίκαιο
της ηθικής του
σεβασμού στα πρόσωπα,
το μέλος αυτό
αποβάλλεται από την ομάδα και
τιμωρείται σαν να
έπραξε ιεροσυλία.
Γιατί η ενότητα
των μελών της
ομάδας που έχουμε καταφύγει
στο παιχνίδι ή
στον κοινωνικό, εργασιακό
ή συγγενικό περιβάλλον,
είναι η αρχέγονη
ανάγκη του ανθρώπου
για ενότητα του
"όλον", που έχει
αντικατασταθεί από αυτήν
την επιμέρους ενότητα
της ομάδας και γι
'αυτό για τα
μέλη της έχει
"θρησκευτική" θα λέγαμε
ιερότητα. Παρόλο που
στοχεύει επιθετικά να καταλύσει την
ενότητα του "όλον", παραμένει
ένα δείγμα ενότητας
που προσπαθεί να
ξεγελάσει την αρχέγονη
αυτήν ανάγκη της
ψυχής μας!
Και
στην ομάδα του
κοριτσιού της ιστορίας
μας, θα υπήρχαν
ίσως κάποια παιδιά
που η ψυχή
τους θα αντιδρούσε
στην καταπάτηση της
ηθικής. Τη βία
που άσκησε το
κορίτσι, αλλά και
της γενικότερης βίας,
φανερής ή κρυμμένης
που ασκούν οι
ομάδες από την
φύση τους. Αλλά
από ένστικτο θα
καταλάβαιναν ότι η
νίκη τους έχει
διαφθείρει και έχει
καταργήσει το αίτημα
της ηθικής στις
ψυχές. Η νίκη
που απολαμβάνουμε μέσα
στην ομάδα μας,
στον κοινωνικό μας
οργανισμό, δεν έχει
μόνον την καλή
της πλευρά, έχει
και την κακή
της, την οποία
όμως οι νικητές
δύσκολα αντιλαμβάνονται. Το ίδιο
και η ήττα έχει
και την καλή
της πλευρά. Αλλά
και οι ηττημένοι
δύσκολα την αντιλαμβάνονται. Τίποτε
δεν είναι μόνο
καλό ή μόνο
κακό. "Ουδέν κακό
αμιγές καλού". Αυτό
να μην το
ξεχνάμε: Το κακό, μπορεί
να είναι δοκιμασίες
που τις επιτρέπουν
οι συμπαντικοί νόμοι
του Θεού για
να μας συνετίσουν
στην αγάπη.
Είναι
πολύ δύσκολο να
καλλιεργήσουμε την ικανότητά
μας να τους
σεβαστούμε με επιμονή
και υπομονή γι 'αυτό
και δεχόμαστε την
εξόντωση ο ένας
του άλλου και
χαιρόμαστε όταν μας
φέρνει την νίκη
και απαγορεύουμε την
κριτική της διά
ροπάλου. Πολύ δε περισσότερο,
όταν η ομάδα
σημαίνει επιπλέον και συνεργασία
στην πρακτική επιβίωση. Το
κορίτσι της ιστορίας
μας εκείνη τη
στιγμή, δυσκολευόταν να
υπομένει και να
περιμένει τον σεβασμό τον
άλλων τον οποίο
είχε δει να
προκύπτει φυσικά και
αυτόματα και τον
είχε εκτιμήσει στην
σχέση της με
την γιαγιά της,
αλλά δεν ήξερε
πως να τον διεκδικεί. Η
ζωή θα της
το φύλαγε να
της το διδάξει
αργότερα, στην ενήλικη
ζωή της, με
πολύ άγριο τρόπο. Ο
Δημόκριτος μας λέει
ότι "Για τους
ανόητους δεν είναι
η λογική αλλά
η συμφορά" που
τους δείχνει τον
δρόμο. Το κορίτσι ήταν
μια ανόητη, αδοκίμαστη
πριν την συμφορά
που θα την
εύρισκε πολύ
αργότερα. Και σαν
ανόητη τότε, μπορούσε
να χαίρεται τα
κλειστά στόματα στο
παιχνίδι που δεν τολμούσαν να
μιλήσουν για την
βία και να αμφισβητήσουν την
νίκη της. Ασυνείδητα,
είχε κάνει την
καρδιά της καταφύγιο
δολοφόνων που μαζί
τους, πείστηκε να μην την
ενδιαφέρουν οι πεθαμένες
καρδιές των μελών
της νικημένης ομάδας από
τον πόνο της
στέρησης του σεβασμού
που αναζητούσαν και
ήταν το θέμα
του παιχνιδιού. Ούτε
οι πεθαμένες καρδιές της
δικής της ομάδας από
έλλειψη συμπόνιας στον
ανέκφραστο πόνο της ομάδας
που νίκησαν άγρια. Είχε
ξεχάσει τον "σεβασμό στο
όλον" που ήθελε
να υπερασπιστεί αρχικά
και τώρα καταπατούσε
απαξιώνοντας το πρόσωπο
του καθένα που
είναι μέρος του "όλον". Δεν
άντεχε να είναι
μόνη και παρασύρθηκε
να βολευτεί βάζοντας
στην καρδιά της
την παρέα των
παιδιών που την
έκαναν ηρωίδα γιατί
τους είχε βοηθήσει
να σκοτώσουν μαζί
τον αυτοσεβασμό άλλων
παιδιών που είχαν
βάλει απέναντι. Έτσι
ξέχασε να ενδιαφέρεται
όπως πρώτα να
μπει στην θέση
της άλλης πλευράς
και να καταλάβει
πως νιώθει η
καρδιά των ανθρώπων
όταν χάνεται η
ελπίδα να κερδιθεί
ο σεβασμός που
ποθούμε όλοι. Είχε
χάσει τον αυτοσεβασμό
της, αλλά δεν
το καταλάβαινε ώσπου
να έρθει το πλήρωμα του
χρόνου, που η
ζωή θα της
τον ξαναθύμιζε με
πολύ οδυνηρό τρόπο.
Και
στις δυο αντίπαλες
ομάδες του παιχνιδιού
που έπαιζε η
μικρή της ιστορίας μας,
όσα παιδιά ήταν
πιο ευαίσθητα και
η καρδιά τους
αντιδρούσε στο ανήθικο
του πράγματος, ήξεραν
ότι αποτελούσαν μειοψηφία
της ομάδας τους
και ένιωθαν ότι
αν εκφράσουν την
δυσφορία τους, η
πλειοψηφία της αρχηγού
θα τους έθετε
εκτός παιχνιδιού και
ζωής. Ο νόμος
της πλειοψηφίας ορίζει
ότι μόνον με
πεθαμένη καρδιά, προσαρμοσμένη
στο περιβάλλον μένει
κανείς στο παιχνίδι
της ζωής. Το
κορίτσι έτσι μάθαινε
ότι στον κόσμο
μας ήταν ανέφικτο
να εκφράσει κανείς
την δυσαρέσκειά του ή γενικότερα
την γνώμη του, να σεβαστεί
τον εαυτό του,
την προσωπική του
αλήθεια, χωρίς να
την επιβάλει. Αυτό
θα μπορούσε να γίνεται
μόνον με διαπροσωπικές
σχέσεις που τις έχουμε
απαρνηθεί Στις ομάδες,
το να εκφράζεται
κανείς ήταν μόνο
προνόμιο των νικητών
και φυσικά δικό
της που το
κέρδισε με την
βία.
Αλλιώς
δεν ζεις, μας
λένε οι "προσαρμοσμένοι" με
μιαν αναισθησία που
δεν την αντιλαμβάνονται. Αλλά
μήπως και έτσι
ζεις; Είναι ζωή
αυτή με "ντροπιασμένη την καρδιά
μας" όπως θα
έλεγε ο Καζαντζάκης,
που την έχουμε
καταντήσει "κρησφύγετο δολοφόνων" κατά
τον Γιουνγκ; Αλλά
για να μπορέσει
να το νοιώσει
κανείς όταν ντροπιάζει
την καρδιά του,
πρέπει πριν να έχει βιώσει
αυτόν τον σεβασμό
που είναι δώρο
που μας χαρίζεται από
την ζωή και
δεν είμαστε όλοι
τυχεροί σε αυτό. Είναι
δώρο της ζωής
η προφύλαξή μας
ή η αποκατάσταση του παιδικού
τραύματος της καρδιάς
μας που μας
κάνει
αναίσθητους στον εξευτελισμό
των άλλων που
κάνουμε. Γι 'αυτό χρειάζεται
να συγχωρούμε. Να δείχνουμε τουλάχιστον
επιείκεια, να μάθουμε
να διαχειριζόμαστε τον
θυμό μας.
Το
κορίτσι του παραδείγματός
μας έζησε την
εξουσία της στο
παιχνίδι για κάποιο
καιρό και το
κύρος που της
έδινε. Συνεργαζόταν, ήταν
αλληλέγγυα, αγαπούσε τα
παιδιά της ομάδας της
που την αγαπούσαν
και αυτά, επειδή μαζί
της άρπαζαν τον
σεβασμό των ψυχών
από κάποια παιδιά που
είχαν αντιπαραταχθεί. Σε περιπτώσεις
ελλιπούς σεβασμού στον
εαυτό μας από
μας, η ευκαιρία
που έχουμε να
καταφύγουμε σε ομάδες,
φαντάζει σωτήρια. Όμως
για κακή ή
καλύτερα καλή τύχη της
κοπέλας, καθώς μεγάλωνε,
όχι πια στο
παιχνίδι, αλλά στο
άμεσο περιβάλλον της
ζωής της, ήρθε
κάποιος με την
ίδια με την
δική της παλιά
εκείνη διάθεση να
νικήσει, να επιβληθεί,
χωρίς να γνωρίζει
τι τον ανάγκαζε
να τον κάνει.
Με ανάλογες
κλωτσιές και τρικλοποδιές
έβαλε γκολ και
επιβλήθηκε στην εκτίμηση
των κοινωνικών συντρόφων της.
Κατέβασε και άλλους
νεόφερτους παίχτες στο γήπεδο
της ζωής της
για να της
βάλουν ατελείωτα γκολ.
Θεμελίωσαν την νίκη
τους πάνω στον
οντολογικό, τον κοινωνικό
της θάνατο, που λίγο
απείχε από τον
βιολογικό! Οι κανόνες
βίας, ήταν ακριβώς
ίδιοι με αυτούς που το
ίδιο το κορίτσι
σαν παιδί είχε
επιβάλει στο παιχνίδι του σχολικού
της περιβάλλοντος και
τότε συνήθισε να
μην την ενοχλούν.
Τώρα, έτρωγε συνεχώς
γκολ και η ντροπή,
η ενοχή και
ο θυμός την
ρήμαζαν. Όπως κάθε
περιβάλλον, κάθε ομάδα,
σε κάθε περίπτωση,
έτσι και το
νέο περιβάλλον της
ζωής της κοπέλας
ήταν απόρροια του αναπόδραστου και
καταστρεπτικού "αχαλίνωτου
νόμου
της συνεκτικής λειτουργίας
της συλλογικής ψυχής" όπως
το ονομάζει ο
Γιουνγκ. Στήριζε τον
νεοεμφανισθέντα που είχε
αφομοιωθεί στους
καταστρεπτικούς νόμους της
συλλογικότητας,
αποφασισμένος να επιβληθεί. Η
κατακόρυφη βία των
γκολ που έβαζε,
θα εξαγόραζε με
σεβασμό στο πρόσωπό
του τα μέλη
του περιβάλλοντος της
κοπέλας που λίγο – λίγο
όλοι θα συντάσσονταν
στην δική του
επιρροή και θα
γινόταν το δικό
του περιβάλλον. Οι
συμπαίχτες του, παλιοί
φίλοι του κοριτσιού
μας, μαζί με
την χαρά να
είναι κανείς με
τους νικητές, επιπλέον
θα κέρδιζαν την
πρακτική τους επιβίωση.
Αυτό το επιπλέον,
ισοπέδωνε εντελώς την
αντίστασή τους στην
βία.
Ο
νεοεμφανισθέντας είχε καταφέρει
να έχει στην
εποπτεία του τα πρακτικά μέσα
επιβίωσης, τους πόρους
της οργανωμένης ζωής
και όριζε υπηρεσίες
και θεσμούς. Τώρα
το έπαθλο των
μελών της ομάδας
του θα ήταν
η ίδια η ζωή και
η ήττα θα
ήταν η ένδεια,
η καταστροφή, ο
θάνατος. Όποιος αρνιόταν
να συνταχθεί στο
περιβάλλον του, στην
ομάδα του χτυπώντας
για λογαριασμό του τους αδικημένους
από αυτόν,
θα πέθαινε στην
απομόνωση, χωρίς δουλειά,
σπίτι, οικογένεια, φίλους,
περιουσία, τα οποία όλα είχαν
τεθεί υπό την
κυριαρχία του. Είχε πατάξει
κάθε αντίσταση. Ποιος
τολμάει να μιλήσει
για αλήθεια και
ηθική όταν έχει
να αντιμετωπίσει τον
θάνατο και βασίζεται
στον μικρό ή
ανύπαρκτο σεβασμό στον
εαυτό του, για
να σταθεί να αφουγκραστεί τον
έμφυτο πόθο της
ψυχής για την
αρμονία της ζωής
που του ζητάει
να την υπερασπιστεί!
Η κοπέλα ήταν
μόνη και φαινόταν καταδικασμένη
σε θάνατο από
τον κανόνα του
παιχνιδιού της ζωής
που έβαλε ο
νέος αρχηγός στηριγμένος
στην καταστρεπτική αναπόδραστη
δύναμη της συλλογικής
ψυχής. Έσπαζε το
κεφάλι της να
βρει τρόπο πρώτα να
καταλάβει αυτό που έβλεπε
να γίνεται για να πάρει
σωστή θέση απέναντί
του. Να σταματήσει
αυτή την ίδια
καταστρεπτική λειτουργία της
συλλογικότητας που κάποτε
στο ποδόσφαιρο της
είχε προσφέρει ανάπαυση
σαν νικήτρια και τώρα, το
ίδιο αυτό, γύρισε
εναντίον της και
ζητούσε την καταστροφή
της. Στην απομόνωση
που της επεβλήθη ευτυχώς
δεν ήταν εντελώς
μόνη. Βρέθηκε κοντά
σε ένα άλλο
απομονωμένο με τον
ίδιο τρόπο άνθρωπο
που αγωνιζόταν και
αυτός (στην αρχή
ασυνείδητα και μετά
συνειδητά) να ξεφύγει,
να ελευθερωθεί, από
την επιβολή της
καταστρεπτικής συνεκτικής και
αναπόδραστης δύναμης της
συλλογικότητας. Αυτό το
πρόσωπο την παραδειγμάτιζε και
την ενθάρρυνε η
επιμονή του σε
αρχές και αξίες.
Έκανε και άλλους
φίλους πολύ σπουδαίους
ανθρώπους που την στήριξαν μέσα
από τα βιβλία
τους που διάβαζε.
Κυρίως το Ευαγγέλιο.
Μετά από μεγάλο
αγώνα μέσα της,
κατάληξε ότι το
μόνο που της
απόμενε πια να
επικαλείται την αξία
του, ήταν το
δίκαιο του προσώπου,
το οποίο, όταν παλιά το
επιζητούσε, ήταν
αδύνατη να το
υποστηρίξει και το
καταπάτησε. Τώρα όμως,
όπου και να
γύριζε την ματιά
της τα πρόσωπα
ήταν ανέλπιδα νεκρά.
Είχαν μεταλλαχθεί σε
εξαρτήματα του περιβάλλοντος του
νέου αρχηγού. Αναζητούσε
έστω και μια
ακτίνα φωτός στο
βάθος του τούνελ
που βρισκόταν, αλλά
τίποτε. Σκοτάδι.
Πέρασε
κοντά την μισή
της ζωή ακινητοποιημένη μέσα
στην πίκρα και
την απογοήτευση που
την πότιζε η
κατάργησης κάθε δικαίου,
ώσπου άρχισε να
βλέπει ένα αμυδρό
φως στο βάθος του
τούνελ που όσο
το κοιτούσε προσεκτικά
και του αφιερωνόταν
ολοκληρωτικά, σιγά – σιγά μεγάλωνε
και φώτιζε τον
νου της. Σκέφτηκε:
Ο νόμος της
συνεκτικότητας στην λειτουργίας
της συλλογικής ψυχής,
προσδιορίζεται επιθετικά. Σημαίνει
θάρρος, γενναιότητα να
βάζεις γκολ. Αυτό
δεν μπορούσε να το
αλλάξει. Αυτό που
μπορούσε να αλλάξει
η κοπέλα, ήταν
το είδος του
γκολ. Θα μπορούσε
αντί να βάζει
γκολ εγωισμού με
κλοτσιές και τρικλοποδιές, να
βάζει γκολ καλοσύνης,
αγάπης, σεβασμού και
να συνεχίζει να
είναι γενναία. Αυτό και αν χρειάζεται
γενναιότητα! Έβλεπε τον
Χριστό πάνω στον
σταυρό και της
κοβόταν τα πόδια.
Πως να ακολουθούσε
τον δρόμο της
καλοσύνης Του με
την οποία σεβάστηκε
και συγχώρησε μέχρι
τους εχθρούς Του
πάνω στον σταυρό;!!
Λιποθυμούσε, έχανε τις
αισθήσεις της στην
θέα του μαρτυρίου
Του. Όμως το
φως που ερχόταν από
το τούνελ όλο
και μεγάλωνε και
φώτιζε περισσότερο το
μυαλό της. Θυμήθηκε
την διαβεβαίωσή Του
"ότι ζητήσετε θα
σας το δώσει
ο Θεός αν
λειτουργείτε με τα
παραγγέλματα αγάπης που
σας αφήνω". "Ζητήστε και θα λάβετε". Θα
ζητούσε τη φώτισή Του
και την φώτιση
των ανθρώπων του
περιβάλλοντός που την
πολεμούσε και την
προστασία Του να
μην περάσει μαρτύρια.
Ήταν βέβαιη πως θα τα
είχε και τα δυο.
Και την φώτιση
και την προστασία,
γιατί ο Χριστός
δεν είναι ψεύτης
και θα τηρούσε
την υπόσχεσή Του.
Ποια ήταν τα
παραγγέλματά Του; Να
νικήσουμε τον κόσμο
διά της αγάπης.
"Έχετε θάρρος γιατί
εγώ νίκησα τον
κόσμο", μας είπε.
Και δεν εννοούσε
ότι νίκησε τους
ανθρώπους. Αυτούς μας
αγαπούσε και μας αγαπάει.
Εννοούσε ότι νίκησε
το κοσμικό φρόνημά
τους. Δηλαδή νίκησε την συνεκτική, καταστροφική
και αναπόδραστη δύναμη
της συλλογικότητας όπως την
ονομάζει ο Γιουνγκ.
Απόδρασε από αυτήν,
από την στιγμή
που στην έρημο
ο διάβολος του
χάριζε όλα τα
βασίλεια του κόσμου
που είναι δικά
του λόγω αυτής της δύναμης
που διαιρεί, καταστρέφει
και είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας
μας, να αναλάβουμε
την ευθύνη μας
σαν πρόσωπα απέναντι
σε πρόσωπα. Του
τα χάρισε να
γίνει αρχηγός τους,
ένας σημερινός πλανητάρχης,
του οποίου η
βασιλεία, όπως κάθε
βασιλεία, θα σήμαινε υποταγή,
καταδίκη της προσωπικής
έκφρασης της ζωής.
Ο Χριστός μας, αρνήθηκε
όλα αυτά
τα βασίλεια, για
να υποστηρίξει με
το αίμα Του
την μοναδική αξία
του κάθε προσώπου
στο οποίο εκφράζεται
η ζωή!
Ο Χριστός δεν
θα έβαζε γκολ
με τον κανόνα
της καταστροφικής αυτής
δύναμης της συλλογικής
ψυχής. Θα φώτιζε
τον δρόμο της
απόδρασης από αυτήν
την αναπόδραστη δύναμη.
Αυτό μας λέει
πόσο τεράστια ήταν
μέσα Του η
δύναμη του δικαίου
της συνείδησης του
προσώπου, που δεν
επέτρεπε την υπαναχώρησή
Του στην αντιπαλότητα
των ομάδων, την
ρήξη, την διαίρεση,
το κομμάτιασμα του
αδιαίρετου, στη μεταξύ
μας ενότητα και
αγάπη. Σεβόταν μέχρι
ενός και υποστήριξε
την δύναμη του
δικαίου της συνείδησης
του προσώπου, σαν
συνεκτική στην μεταξύ
μας αγαπητική διάθεση,
μέχρι ενός. Αυτό
που κάνει το
παράδειγμά Του μοναδικό,
είναι αυτό το "μέχρι ενός". Έψαχνε να στηρίξει το
ένα πρόβατο από
τα 100 για
να δώσει το
παράδειγμα κατάργησης της
έννοιας της αμελητέας
ποσότητας και το
δίκαιο της πλειοψηφίας
ή της αυθεντίας.
Να στηρίξει τον
σεβασμό "μέχρι ενός". Σεβασμός
και στους εχθρούς
μας μάς παράγγειλε.
Σεβασμός "μέχρι ενός".
Η κοπέλα θα προσπαθούσε με
την βοήθεια του
Θεού και μόνον,
να μην
συμπαραταχθεί σε αυτήν την δύναμη της
συλλογικής ψυχής. Δεν θα δημιουργούσε
ούτε ομάδες να
χτυπήσει την αδικία
της γιατί η
αδικία δεν χτυπιέται
με τον πόλεμο,
την αντιπαράθεση που
διαιρεί. Αδικία είναι
η ίδια η
διαίρεση που σκοτώνει
την αγάπη. Δεν
θα έκανε ομάδα
ούτε για να παρηγορούνται μεταξύ
τους οι αδικημένοι
όπως έλεγε, γιατί
και αυτό θα
προκαλούσε υποψία και
φόβο. Θα αντιμετώπιζε
την αδικία με
το να σταθεί
έξω από την
καταστροφική επίδραση οποιασδήποτε
ομάδας απαρνούμενη τα
οφέλη της. Τον
καθένα που θα
έπαιρνε μέρος στην
ζωή της, η καρδιά
της θα τον
δεχόταν και θα τον
τιμούσε σαν σεβαστό,
ξεχωριστό πρόσωπο, μοναδικό
και ανεπανάληπτο άσχετα
από την κοινωνική
ομάδα που υποστήριζε
και υποστηριζόταν αυτός
εργασιακά, συγγενικά, κοινωνικά.
Θα τον άφηνε
ελεύθερο να την αντιμετωπίσει όσο
ήθελε με την
κάλυψη της ομάδας
του ή όχι
τιμώντας τον στο
έπακρον σαν αυτό
που ο ίδιος
μπορεί να είναι,
στηριγμένη στην πίστη
της ότι ο
Θεός θα την φώτιζε
και θα την
προστάτευε όπως Του ζητούσε.
Αντί
να χρειάζεται να
αποδείξει την αξία
της σε σύγκριση
με τους άλλους,
θα συγκέντρωνε τις
δυνάμεις της να
αποδεικνύει στον εαυτό
της ότι μπορεί
να ξεπερνάει κάθε
μέρα, τον χθεσινό
εαυτό της στην
καλοσύνη και στην
προσφορά κατανόησης, σεβασμού
και αγάπης σε
διαπροσωπική σχέση με τον γείτονα,
τον συνεργάτη, τον
συγγενή, βάζοντας όρια
σε κάθε κακό.
Ήξερε ότι αυτό δεν
είναι καθόλου εύκολο,
μα η πίστη
της στην βοήθεια
του Θεού ήταν
μεγάλη και την
ενδυνάμωνε.
Για
την κοπέλα της
ιστορίας μας, ο
δρόμος που φώτισε
ο Χριστός με
τον λόγο Του
και το παράδειγμά
Του, ήταν ο
μοναδικός τρόπος απόδρασης
από τον αναπόδραστο
καταστροφικό και αχαλίνωτο
νόμο της λειτουργίας
της συλλογικής ψυχής,
όπως τον κατονομάζει
ο Γιουνγκ. Ο
μοναδικός τρόπος που
έχει να προσφέρει
τα πιο υπέροχα
και μοναδικά γκολ
της ζωής. Τα
πιο παλληκαρήσια. Τα γκολ
της αγάπης!
……………….Στην ουσία
αυτό που έχουμε
να νικήσουμε οι
άνθρωποι, δεν είναι τους άλλους
ανθρώπους, είναι τον
ίδιο τον εαυτό
μας. Την απονιά
μας την απανθρωπιά
μας. Την σκληρότητα της
φοβισμένης καρδιάς μας,
τον εγωισμό μας.
Να νικήσουμε τους
φόβους μας που
έχουν την ρίζα
τους στην έλλειψη
αξίας του εαυτού
μας που στερούμαστε
χωρίς να το
ξέρουμε. Ναι, δεν
το ξέρουμε ότι
έχουμε ελλειπή αξία
του εαυτού μας,
όταν γεμάτοι εγωισμό
επιχειρούμε ομαδικά ή ατομικά να
αρπάξουμε την θέση
και τα πράγματα
του άλλου για να
πάρουμε
αξία από αυτό
και να νοιώσουμε
καλά. Να κερδίσουμε
αναγνώριση και προνόμια. Γιατί
σε αυτή την
βάση χτίζεται και
η πρακτική και
οικονομική μας ζωή!
Κουκουλώνουμε ο
ένας του άλλου
τα τραύματα και
τα αφήνουμε κρυμμένα
να αιμορραγούν και
σαπίζουμε. Είμαστε όμως δικαιολογημένοι γιατί
γεννιόμαστε, ανοίγουμε τα
μάτια μας, σε
έναν κόσμο ένοχο
που προσπαθεί να
κρύψει την ντροπιασμένη
του καρδιά. Είμαστε
μέρος αυτού του
κόσμου, ντρεπόμαστε και
φοβόμαστε ο ένας
τον άλλο για
την αδυναμία μας
να ξεφορτωθούμε την ενοχή μας
με τον πιο
ανορθόδοξο τρόπο: Πολεμώντας
τον σεβασμό και
την αγάπη. Κρύβουμε την
ενοχή μας ο
ένας από τον
άλλο και αναπληρώνουμε
την αξία μας
μεταφέροντάς την στην
απόκτηση υλικών πραγμάτων.
Όμως "Δεν θα ζήσουμε μόνον
με άρτο". Και
"Τι θα κερδίσει
ο άνθρωπος ακόμα
και να κερδίσει
τον κόσμο όλο
και χάσει την
ψυχή του;" Μας
λέει ο Χριστός.
Η κατάσταση είναι
αναπόδραστη. Κανένας άνθρωπος
δεν μπορεί να
την νικήσει με
την δική του εγωιστική δύναμη.
Πρέπει να περιμένει
με μεγάλη πίστη
βοήθεια Άνωθεν όπως
λέμε. Αυτό το
"Άνωθεν" βρίσκεται μέσα
μας στους νόμους
του Θεού που
είναι γραμμένοι στην
συνείδησή μας. Να
βαλθούμε να την
ανασύρουμε από εκεί
που την έχουμε
καταχωνιάσει και να
την βάλουμε οδηγό
μας. Αλλιώς
είναι ακατόρθωτο. Μόνον
έτσι μπορεί να
έχουμε ένα κάποιο
προχώρημα. Όμως χρειάζεται
μεγάλη υπομονή και
ανοχή στην κατάσταση
των συνανθρώπων μας
για να σωθούμε, μαζί
με προσευχή για
το καλό το
δικό μας και
όλων των άλλων.
Έχουμε το παράδειγμα
του Παύλου που
ήταν διώκτης της
αγάπης που δίδασκε
ο Χριστός και
χαιρόταν τα γκολ
της βίας που
έβαζε εναντίον Του!
Με την επέμβαση
όμως του Θεού
στον δρόμο προς την
Δαμασκό, τον μετάλλαξε
να διαθέτει την ζωή
του στο κήρυγμα
της αγάπης του Χριστού. Δεν
είναι ένα θαύμα;
Αλλά και πιο
πρόσφατο παράδειγμα κοσμικό,
έχουμε τον Γκάντι.
Ήταν Ινδός και
έζησε την
εποχή που οι
Ινδίες ήταν υπόδουλες
στους Βρετανούς. Σπούδασε
δικηγόρος στο Λονδίνο
και επέστρεφε στην
πατρίδα του προφανώς
για να υπερασπιστεί
νομικά το καθεστώς
επιβολής. Στο τρένο
της επιστροφής του
όμως, παρόλο που
είχε πτυχίο των
δυτικών και ήταν
ντυμένος με δυτικά ρούχα
περιωπής, οι κατακτητές
της πατρίδας του
τον πέταξαν έχω
από το τρένο
γιατί γι αυτούς
ήταν ένας Ινδός
και την πρώτη
θέση που ήταν
το εισιτήριο του,
την ήθελαν αποκλειστικά
για τους ίδιους
τους Βρετανούς. Του
έδειξαν ότι θα μπορούσε
να δουλεύει γι 'αυτούς
σε καλή θέση
έναντι των συμπατριωτών
του, αλλά να
μην ξεχνάει ότι
είναι ένας από τους
κατακτημένους που οι
Βρετανοί δεν μπορούσαν
να σεβαστούν. Πήγαινε
στην πατρίδα του
να βάλει και αυτός τα σίγουρα
επιθετικά γκολ της
επιβολής με αντίπαλους τους συμπατριώτες του,
τασσόμενος στο πλευρό
των δυνατών, των εχθρών τους.
Και εδώ ήταν
η επέμβαση του
Θεού που τον
άλλαξε και τον
έσωσε. Εκείνο το
σουτ που έφαγε
από τους βρετανούς
και βρέθηκε έξω
από το τρένο
σε κάποια έρημο,
ντυμένος με τα
δυτικά περιωπής ρούχα
του, τον ντρόπιασε
και τον απογοήτευσε
τόσο οικτρά, που
τον έκανε να αναζητήσει
την αποκατάσταση του
σεβασμού στο πρόσωπό
του και αυτό
να το αναγνωρίσει
σαν αξία στο
πρόσωπο του καθένα.
Συντάχθηκε με τους
συμπατριώτες του σε
ένα κίνημα αντίστασης
χωρίς βία. Ξεκίνησε
για να βάλει
βάρβαρα γκολ, χωρίς
να καταλαβαίνει ότι
ήταν βάρβαρα, και
τελικά έβαλε γκολ
αγάπης με υποστήριξη
των αδυνάτων και
παράλληλη ανοχή στους
ασεβούντες. Το ίδιο
όπως και η κοπέλα της
ιστορίας μας. Ο Θεός έστελνε
στην ζωή της
αυτούς που στην
ουσία την πέταξαν
έξω από το
τρένο της ζωής
της και της
έβαλαν ατελείωτα γκολ,
για να την
διδάξει πόσο πονάνε
τα γκολ βίας
και επιβολής και να στραφεί
στα γκολ της
αγάπης! Στον καθένα
μας μπορεί να
έρθει η ώρα
που ο Θεός
θα στείλει το φάρμακο του
εγωισμού του, της
τάσης του για
νίκη επιβολή και
βία. Ο Θεός
όποιον αγαπάει παιδεύει.
Δηλαδή εκπαιδεύει και διά της
τιμωρίας αν χρειάζεται. Και
μας αγαπάει όλους. Γι 'αυτό
θα μας εκπαιδεύσει
όλους στην ώρα του
τον καθένα. Όποιον
δεν νοιώθει την
δυσκολία της θέσης
του άλλου που
τον πολεμάει, το
φάρμακο της κατάστασής
του είναι να
έρθει ο ίδιος
στην θέση αυτήν,
για να την
νοιώσει. Ας μην ξεγελιόμαστε ότι δεν είμαστε ο
αμαρτωλός Παύλος που αλυσόδενε τους χριστιανούς ή ο
αμαρτωλός νεαρός Γκάντι που ήθελε να κατοχυρώσει προνόμια έναντι των δικών του
ανθρώπων. Όλοι έχουμε την σκιά μας.
-----------Καταγράφω την
πρακτική της ζωής
στην έκταση και
το βάθος που
μου επιτρέπει κάθε
φορά η εμπειρία
μου και η
ωριμότητά μου. Ο
τρόπος που αντιμετωπίζουν αυτά τα
κείμενα οι αναγνώστες
μου, και αυτός
είναι ανάλογος της
δικής τους εμπειρίας,
του θάρρους και
ωριμότητας του καθένα
και γι 'αυτό είναι από
μένα σεβαστή και
αποδεκτή η γενικότερη
στάση τους απέναντί
μου.
Αναφέρομαι
στον Θεό και
στην πίστη, στην
ψυχολογία, την φιλοσοφία,
την ποίηση, την τέχνη
καμιά φορά, όπως
βιώνονται στην πρακτική
της δικής μου
ζωής, των άλλων
γύρω μου και
των δασκάλων που
διαβάζω επιλεγμένα οι
οποίοι είναι οι
φίλοι μου που
στηρίζουν την εσωτερική
μου συνοχή. Κάποια
αναγνώστριά μου μού
είπε πως όλο αυτό
που γράφω είναι
χαμένος κόπος. Ήταν
σταλμένη να αντιπροσωπεύσει σε
μένα την τάση
του κόσμου που
όπως λέει ο
Γιουνγκ, " πιστεύουν σταθερά στην υψηλή
ηθική της ομάδας
τους, του κοινωνικού τους
οργανισμού" και δεν
ενοχλούνται καθόλου από
τα λεγόμενά μου
γιατί στην ομάδα
τους κερδίζουν. Ναι,
αλλά μπορεί
να κερδίζει κανείς τον
κόσμο όλο αλλά
είναι "δώρο άδωρον"
όταν για αντάλλαγμα
χάνει την ψυχή του! Γι 'αυτό
ξέρω ότι δεν
είναι άδικος κόπος ο
λόγος μου, όταν
εκφράζομαι μαθαίνοντας όλο
και καλύτερα να
το κάνω με πολύ κατανόηση, σεβασμό
και αγάπη στους
άλλους και δεν
παθαίνω κατάθλιψη. Δεν
λειτουργώ εν κρυπτό, ύπουλα και
ανέντιμα. Είμαι ανοικτή
και δεν την
φέρνω στον άλλον
πισώπλατα. Έπειτα
ο λόγος, όπως
μας είπε ο
Χριστός στην παραβολή
του σπορέα, είναι
σπόρος που τον σπέρνουμε
και άλλος θα
πέσει σε αγκάθια,
άλλος σε βράχια,
μα κάποιος θα
πέσει και σε γόνιμο
έδαφος και θα
επιφέρει καρπούς. Ο καρπός που
εύχομαι να ευλογηθούν
οι κόποι μου είναι
η κατανόηση, η
αγάπη και η μεταξύ
μας ομόνοια. Δεν
θέλω την τιμωρία
κανενός γιατί όλοι
είμαστε δικαιολογημένοι για
τις ατασθαλίες μας.
Κανείς μας δεν
είναι πλασμένος για το
κακό. Παραβιάζονται οι
ψυχές μας στην
αρχή της ζωής μας όπως
έχουμε πει επανειλημμένως, γι 'αυτό
εθιζόμαστε να βιάζουμε
και να παραβιάζουμε ζωές,
χωρίς να συνειδητοποιούμε το
κακό.
Ένας
άλλος αναγνώστης μου
προφανώς ευθυγραμμισμένος με
την κατάσταση που
περιγράφει ο Γιουνγκ
στην πρώτη μας
παράγραφο, μου είπε
ειρωνικά και περιπαιχτικά:
"Και οι αναγνώστες
σου τι λένε;" Ήθελε
να μου πει
"Τι τα γράφεις
αφού ξέρεις ότι
ο κόσμος θα
τα απαξιώσει"! Δεν υπήρχε
γι 'αυτόν το ενδεχόμενο
να γράφω για
να εκφράσω την
αλήθεια μου, να
την επικοινωνήσω, με σεβασμό στην
αλήθεια των άλλων.
Μπορεί ακόμη να
νόμιζε ότι κάποιος
που γράφει, μπορεί
να γράφει μόνον
για να
εντυπωσιάσει και να
καταξιωθεί σαν συγγραφέας,
να έχει με
κάποιον τρόπο ένα
κέρδος που θα
προσδιορίζεται από την
υπάρχουσα αμαρτωλή δυναμική
του κόσμου. Αν
είχα αυτόν τον
στόχο δεν είχα
επιλέξει ένα τέτοιο
θέμα. Τι να
πούμε που στην περίπτωσή
του ο σπόρος
είχε πέσει σε
πέτρινη καρδιά και
δεν καρποφόρησε. Αυτό όμως
δεν αποκλείει το
ενδεχόμενο να ενεργοποιήσει την
συνείδηση και να
καρποφορήσει αργότερα, όταν
οι συνθήκες της
ζωής του διαμορφωθούν
κατάλληλα.
Έχω να
αντιμετωπίσω, όπως όλοι,
τον καταστροφικό, αναπόδραστο και
αχαλίνωτο νόμο της λειτουργίας
της συλλογικής ψυχής. Αυτό
δεν μπορώ να
το ξεχνάω, να
το παραβλέψω. Όλοι
λίγο πολύ έχουμε
κάνει την καρδιά
μας "κρησφύγετο δολοφόνων". Με
την βοήθεια όμως
του Θεού δια
της προσευχής με
πολύ πίστη, πρέπει να
μπορέσουμε όπως μας
λέει και ο
Γιουνγκ να ξεχωρίσουμε
τον εαυτό του
από αυτή την
καταστρεπτική δύναμη και
να σωθούμε. Να
διατηρήσουμε την ελπίδα ενισχύοντας
την πίστη στον σεβασμό μέχρι
ενός, που, παρά
το αναπόδραστο της
κατάστασης, είμαστε χρεωμένοι
νομοτελειακά να την
υπερβούμε.
Αυτό μας το
λέει και ο
απόστολος Παύλος όταν
διαβάζουμε στην προς
Ρωμαίους Επιστολή του 7,
15 - 25 "Βλέπω έτερον
νόμον εν τοις
μέλεσι μου αντιστρατευόμενον τω
νόμω του νοός
μου…….. Ο γαρ κατεργάζομαι
ου γινώσκω . Ου
γαρ ο θέλω
τούτο πράσσω, αλλά
ο μισώ τούτο
ποιώ". Δηλαδή (σε
δική μου ελεύθερη
μετάφραση) "βλέπω να
πρέπει να υπηρετήσω
άλλον νόμο από
αυτόν που έχω
μέσα μου ως
φυσικό. Δεν θέλω
να το κάνω,
αλλά παρόλο που
το μισώ, είμαι υποχρεωμένος
σαν χριστιανός να το
κάνω". Όπως
βλέπουμε, δεν είναι
καθόλου εύκολο να
είναι κανείς χριστιανός.
Δεν είναι καθόλου
εύκολο να είναι
κανείς άνθρωπος αληθινός.
Συνεπάγεται έναν τεράστιο
αγώνα. Πρόκειται για
άθλο. Εξάλλου, η ετοιμολογία της λέξης γενέθλια σημαίνει ότι γεννηθήκαμε
για αυτόν τον άθλο! Να καταφέρει
να αποδράσει έστω και
μόνον ψυχικά μέσα
του κάποιος άνθρωπος
από τον συνεκτικό,
καταστρεπτικό και αναπόδραστο
νόμο της συλλογικής
ψυχής όπως θα
έλεγε ο Γιουνγκ,
για να κρατηθεί
η ελπίδα στην
ανθρωπότητα που ενισχύει την
πίστη του σεβασμού μέχρι
ενός, που με
την βοήθεια του
Θεού, καταλύει αυτόν
τον καταστρεπτικό νόμο
στη συλλογική ψυχή!
Ο Παύλος μας λέει
με άλλα λόγια,
ότι νοιώθει μέρος
της αμαρτωλής συνεκτικής
και αναπόδραστης
καταστρεπτικής συλλογικής ψυχής
που πρέπει να
την ξεπεράσει παρόλο
που πολύ τον
δυσκολεύει. Θέλει έτσι να
μας κάνει να δούμε
και στον εαυτό
μας ο καθένας
αυτήν την πραγματικότητα που
πρέπει να νικήσουμε.
Ο Καζαντζάκης το
λέει με δικά
του λόγια: "Να
μείνεις μόνος και
να αρχίσεις να
πλάθεις εσύ με
μονάχα την δύναμή
σου (επικαλούμενος την
βοήθεια του Θεού
που ξέχασε να
πει) ένα κόσμο
που να μην
ντροπιάζει την καρδιά
σου". Δηλαδή να
αποδράσεις από τον
καταστρεπτικό και αναπόδραστο
νόμο της συλλογικής
ψυχής. Και ο
Ηράκλειτος το ίδιο
εννοούσε όταν έλεγε
ότι "οι βαθειά
σκεφτόμενοι δεν ομαδοποιούνται". Γιατί
οι σκεπτόμενοι, οι
άνθρωποι που έχουν
δηλαδή δυνατή και
βαθειά σκέψη, καταλαβαίνουν, ότι
στις ομάδες συμφερόντων,
η καρδιά σου
γίνεται "κρησφύγετο δολοφόνων" και
ντροπιάζεσαι. Όσο καλά
και να το
κρύβεις από τους
άλλους. Φτάνει που
το ξέρεις εσύ
για να ντροπιάζεσαι
που δεν καταφέρνεις
να αντιμετωπίσεις την αλήθεια
κατά πρόσωπο και
λιποταχτείς ζητώντας παρηγοριά
στο ψέμα των
προσχημάτων.
Είναι αδικία να
μείνεις μόνος. Αλλά
και ο Σωκράτης
μας λέει ότι
είναι "Καλύτερα να
αδικήσε παρά να
αδικείς". Η παρουσία
του Θεού στη
ζωή μας δεν
θα μας αφήσει
μόνους αν το
ζητήσουμε μαζί με το καλό
όλων των άλλων
γύρω μας και
παραπέρα όλου του
κόσμου. Αν το
ζητήσουμε με πίστη
και κάνουμε πράξη
την αγάπη δεν θα φοβόμαστε
τίποτε γιατί ο Θεός θα
είναι μαζί μας.
"Αν ο Θεός μεθ 'ημών
ουδείς καθ ημών". Να
μην εστιάζουμε στην
αδικία και την
μοναξιά αλλά στην
βοήθεια του Θεού
και στην αγάπη
Του την οποία
και εμείς θα
υπηρετούμε. Δεν Του
ζητάμε να τιμωρήσει
τους εχθρούς μας
γιατί δεν μπορούμε
λουσμένοι στην αγάπη
Του να θεωρούμε
κάποιους ανθρώπους εχθρούς.
Μόνον για το
καλό τους μπορούμε
να προσευχόμαστε και να
προσπαθούμε, ζητώντας την φώτισή
Του σε μας
και σε αυτούς.
Ο κάθε άνθρωπος
έχει την δική
του αφετηρία ζωής
και τον δικό
του δρόμο που
θα ακολουθήσει για
να βρει την
αξία του σεβασμού
και της αγάπης
του Θεού. Μπορεί
και να μην
τον ονομάζει ούτε
Θεό αλλά Αυτόν
να εννοεί. Το δέντρο
κρίνεται από τους
καρπούς του. Η
πίστη με κατεύθυνση
στην ενότητα του
όλον κάτω από
την υπερκόσμια Αρχή
που ξεπερνάει την
επιμέρους καταστροφική ενότητα που
υπάρχει μέσα σε
ομάδες σύγκρουσης και
αντιπαλότητας, είναι προσωπική
κλίση που κάνει ο Θεός
στον καθένα στον
κατάλληλο χρόνο γι 'αυτόν.
Δεν αφορά ας
πούμε ολόκληρη μια χριστιανική
ομάδα ταυτόχρονα. Ο κάθε
χριστιανός, όποια θέση
και να έχει
στην χριστιανική ομάδα,
αναπτύσσει την χριστιανική
του συνείδηση στον
δικό του χρόνο.
Πρέπει όλα τα
δόγματα και οι
εκκλησίες να είναι
σεβαστά γιατί αναφέρονται
στο Λόγο του Θεού και
τον κρατούν ζωντανό
στους ανθρώπους ακόμη
και σαν σημείο
αναφοράς στον επιστημονικό
λόγο. Εμείς εδώ
ανατραφήκαμε μέσα στην
ορθοδοξία και σε
αυτήν νοιώθουμε καλά. Αν
κάτι μας ενοχλεί
στις σχέσεις μεταξύ
μας σαν χριστιανοί,
είναι φυσικό γιατί η
τελειότητα δεν είναι
ίδιον του ανθρώπου.
Ας ανεχόμαστε και
ας βοηθάμε ο
ένας τον άλλον
στην πορεία μας
προς την τελείωση.
Δεν υπάρχει λόγος
να πηγαίνουμε από
το ένα δόγμα
στο άλλο, ούτε
να ιδρύουμε νέα, μια
και όλα στο
ίδιο Ευαγγέλιο αναφέρονται,
στην ίδια αλήθεια.
Το ίδιο κόστος
έχει να το
κάνουμε πράξη στην
ζωή μας το
Λόγο του Θεού, σε όποιο
δόγμα και να
βρεθούμε. Η ευθύνη είναι
προσωπική και ενισχύεται
από την βοήθεια
του Θεού διά
της προσευχής μας.
Και σε όσους
δεν καταφέρνουμε να
προσευχηθούμε ακόμη, ενισχύεται
με την προσευχή
των συνανθρώπων τους.
Σε
μερικούς ανθρώπους έρχεται
μια μέρα
Που πρέπει το
μεγάλο Ναι ή
το μεγάλο Όχι
Να πούνε. Φανερώνεται
αμέσως όποιος το 'χει
Έτοιμο μέσα του
το Ναι, και
λέγοντάς το πέρα
Πηγαίνει στην τιμή
και στην πεποίθηση
του
Ο αρνηθείς δεν
μετανιώνει. Αν ρωτιόταν
πάλι,
Όχι θα ξανάλεγε.
Και όμως τον
καταβάλλει
Εκείνο το όχι – το
σωστό – εις όλην την
ζωή του.
Καβάφης
Διάβασες ένα κεφάλαιο αλλά
και αποσπάσματα από
άλλα κεφάλαια του τελευταίου
μου βιβλίου το
οποίο, δεν είναι
εύκολο να βρει
υποστήριξη να τυπωθεί
και να κυκλοφορήσει
γιατί το περιεχόμενό
του δεν υπηρετεί
τους σκοπούς καμιάς
ομάδας για να
το αναλάβει. Μιλάει
για την αξία
του προσώπου την
οποία καταργούν οι
ομάδες για να
δημιουργηθούν και δυσκολεύει
κάθε ομαδοποιημένο να
το αναλάβει. Αυτή
είναι η παθολογία
της ζωής μας.
Η αλήθεια της
ζωή εκφράζεται στο
πρόσωπο που χρειάζεται
τον σεβασμό μας
για την ψυχική
και σωματική μας
υγεία.
Σε ευχαριστώ.
Ουζούνογλου
Αν σας άρεσε το κείμενο πατήστε το κουμπάκι Μου αρέσει.
