Ο σύγχρονος
άνθρωπος χωρίς να
το πολυκαταλάβει, εκπαιδεύτηκε να νοιώθει άξιος και
να περηφανεύεται, όσο περισσότερο
χρήμα παράγει και όσο μεγαλύτερη αγοραστική
δύναμη επιδεικνύει. Να νοιώθει
άξιος μόνο όταν
καταφέρνει να
ξεπερνάει τον έλεγχο
της συνείδησης για
σεβασμό στο πρόσωπο
του συνανθρώπου και να συμμορφώνεται με τον χωρίς έλεος ανταγωνισμό, δημιουργώντας
ηθικά προσχήματα και αποσιωπώντας
την κατάσταση. Με
αυτό το αξίωμα,
το πρόβλημα της
ζωής θεωρείται λυμένο
διά παντός. Όποιος αποδειχθεί
ανεπίδεκτος μαθήσεως, θεωρείται
τρελός και εγκαταλείπεται να πεθάνει
μόνος ή και με
κάποια
"βοήθεια", για να αποσιωπείται η
συνενοχή μας στην έκπτωση και
τον εξευτελισμό του
ανθρώπου που όλοι
έχουμε αποδεχθεί σιωπηρά,
ανομολόγητα, εγκληματικά.
Πρόκειται για
κρίση αξιών και είναι
η αιτία της
οικονομικής κρίσης που
ζούμε. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε αν
θέλουμε να δούμε
την αλήθεια κατάματα.
Δεν γίνεται να
σταματήσει το κακό,
αν δεν δούμε την αιτία
που το προκαλεί
και να την
πολεμήσουμε.
Αφεθήκαμε στον προδοτικό
για την ψυχή
μας και για
τον συνάνθρωπο τρόπο
ζωής, τον ανταγωνισμό, που
μας κάνει τον ένα
για τον άλλο
χρηστικό αντικείμενο και
την ζωή από
συνύπαρξη την κάνει μοναχική επιβίωση
του καθένα. Αναρίθμητοι
άνθρωποι περισσεύουν συνεχώς
σαν χρηστικό αντικείμενο
κάποιου άλλου και
εγκαταλείπονται να
χαθούν στους δρόμους.
Αυτή η κατάσταση
αυξάνεται προοδευτικά χωρίς
σταματημό για να
φτάσει στον καθένα μας
η στιγμή που
δεν θα τον
χρειάζεται πια κανείς
σαν χρηστικό αντικείμενο
για την
επιβίωσή του σε
αυτόν τον ανταγωνισμό και θα
εγκαταλειφθεί να πεθάνει.
Θα έρθει
και η σειρά του
καθένα μας που
θα καταργηθεί η
θέση και ο
ρόλος που είχε
ως τώρα και προέκυπτε από
τον μεταξύ μας ανταγωνισμό, επιβεβαίωνε
την αξία του και
αυτό το κέρδος παραδειγμάτιζε και στερέωνε την
πίστη στον ανταγωνισμό
πλούσιους και φτωχούς
και παγίωνε
την κατάσταση. Ολοκληρώνεται η κατάσχεση
όλων των πόρων
ζωής του καθένα
μας ανά
την υφήλιο. Όλα περνούν
στα
χέρια του μικρότερου
αριθμού προσώπων πάνω
στη γη που
μπορούμε να φανταστούμε.
Αυτοί μπορεί να
μετριούνται στα δάκτυλα
των χεριών μας! Αυτούς
τους πολύ λίγους,
όλο και περισσότερο
δεν τους χρειάζεται
πια, να μας δίνουν
θέσεις και ρόλους
όπως πριν, να μας καλοπιάνουν,
να μας παγιδεύουν και
να μας κρατούν
στον μεταξύ μας
ανταγωνισμό για να καταφέρουν να μας νικήσουν
με κυριαρχία ζωής και
θανάτου πάνω μας.
Αυτό τελείωσε με
το πρόσχημα χρέους
που επέβαλαν οι εξεπίτηδες κανόνες
του τραπεζιτικού τους
συστήματος και μας επιμερίζουν ότι συνυπογράψαμε (τάχα
μου πλειοψηφικά – αν είναι
δυνατόν) την νομοθέτηση
δικαιώματος κατάσχεσης
και αρπαγής τους σε
κάθε πόρο της
ζωής μας. Λες
και μας ρώτησαν
αν θέλουμε να
μας κατασχέσουν και
να μας αρπάξουν
κάθε πόρο της
ζωής μας και
τους είπαμε ναι κάντε
το! Κατάσχεσαν και
άρπαξαν και
το ελάχιστο δικαίωμά μας
να στεγαστούμε σε
μια καλύβα τρώγοντας
χόρτα και πίνοντας
νερό κατευθείαν από
την φύση. Πουθενά
πάνω στην γη
δεν έχουμε δικαίωμα
να σταθούμε αν δεν πληρώνουμε
χαράτσι. Και δεν
θα έχουμε λεφτά
να το πληρώσουμε
αφού κάνουν ανέφικτη
τη δημιουργικότητα και την εργασία στους
υγιείς και την
υποστήριξη στους άρρωστους. Αυτό
δεν έχει ξαναγίνει
ποτέ στην ιστορία.
Ανταγωνισμό δεν
θέλαμε; Αυτόν δεν
υπηρετούσαμε ανέμελα στις
μεταξύ μας σχέσεις;
Να τα χαΐρια
μας. Μας παγίδεψε όλους
στο αδιέξοδο και
τον θάνατο. Και
μήπως βάλαμε μυαλό;
Μπααα! Πολλοί, θέλουμε
να ελπίζουμε ότι κάτι θα
γίνει, κάποιος θα βάλει μπροστά
το στήθος του
και θα μας
σώσει, τιμωρώντας όσους
καταλήστεψαν και ρήμαξαν
τη ζωή μας.
Παράλληλα εξακολουθούμε
να ανταγωνιζόμαστε ο
ένας τον άλλο, με όσο πιο
άγριους και προδοτικούς
τρόπους για την
ψυχή μας και
τον συνάνθρωπο. Έχουμε βαλθεί
να εξαντλήσουμε και
την τελευταία ελπίδα
και να φτάσουμε στην
απόλυτη απελπισία αντί
να βρούμε την
δύναμη να πατήσουμε
φρένο σε αυτό
το κακό. Πηγαίνουμε
την ζωή στα
άκρα της απελπισίας
για όλους, με
το πρόσχημα μιας
τάχα μου προσδοκίας
για πολιτική λύση
που συνεχώς αποδεικνύεται ότι
δεν υπάρχει.
Από την άλλη,
είναι ανεύθυνο και
α-νόητο να ρίχνουμε
την ευθύνη της κατάντια
μας στους πολιτικούς. Ξεχνάμε ότι
και αυτοί παίζουν
στο ίδιο ανταγωνιστικό παιχνίδι
που είχαμε δεχθεί να
παίζουμε όλοι και
χαιρόμασταν να νικάμε
ο ένας τον
άλλο και να επιβιώνουμε
ανέντιμα και πονηρά. Δεν
έχει νόημα να καταριόμαστε τους
πολιτικούς που κερδίζουν τις
θέσεις τους κυρίως από
τον ανταγωνισμό μαζί
μας στην πονηριά
και την ανεντιμότητα.
Τα ίδια δεν
κάνουμε και όλοι μας στις
μεταξύ μας σχέσεις;
Οι πολιτικοί
μας εξοντώνουν όπως
εξοντωνόμαστε και εμείς
μεταξύ μας κρυφά
και φανερά, κρυμμένοι
πίσω από κάποιο τάχα
μου ηθικό πρόσχημα
που δημιουργούμε εξεπίτηδες. Πάντα όλοι
στο ίδιο
ανέντιμο και πονηρό ανταγωνιστικό παιχνίδι
παίζαμε. Δεχόμαστε να
μας αδικούν, όσο
έχουμε την ευκαιρία να
εκτονώνουμε την αδικία
αυτή, μεταφέροντάς την σε
άλλους τους οποίους νικούσαμε
και αδικούσαμε, πουλώντας
τους με αντάλλαγμα
ένα τρόπο επιβίωσης
που έσωζε το θιγμένο από
την προηγούμενη ήτα
μας γόητρο. Πατούσαμε
πάνω σε αυτόν
που αδικούσαμε και μας άρεσε
που νοιώθαμε ψηλότεροι. Αυτήν
την χαρά μας
έκοψαν και αυτήν θρηνούμε
μαζί
με την αρπαγή
των πόρων της
ζωής μας.
Εδώ που
φτάσαμε, ΔΕΝ έχουμε
να προτείνουμε άλλο πρακτικό
τρόπο που να
θεμελιώνει την ζωή
στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Γιατί οι
πόροι της ζωής
έχουν κατασχεθεί ολοσχερώς
από το παραπάνω σιδερόφρακτο
αξίωμα του
ανταγωνισμού. Δεν
υπάρχει τίποτε καλό να
προτείνουμε με κατασχεμένους
όλους τους πόρους
της ζωής. Έτσι
δεν είναι; Δεν
υπάρχει λύση.
Και όμως, μας έμεινε ο
Θεός που η δύναμή
Του στέκεται πάνω
από αυτήν την
κατάσταση. Είναι η
μόνη μας καταφυγή.
Χρειάζεται βαθειά προσευχή
και συστηματική μελέτη
του Ευαγγελίου καθημερινά για
να ξανακατηχηθούμε στα
παραγγέλματά Του. Να
τα εφαρμόσουμε για να
έχουμε τον Θεό
μαζί μας ο
οποίος είναι ο
μόνος που μπορεί
να γεμίσει ξανά
με αγάπη και ελπίδα τις
καρδιές μας και
να διώξει την
αγωνία και τον
φόβο της εγκατάλειψης, της
εξαθλίωσης, της καταστροφής.
Δεν ωφελεί να
εκτελούμε τυπικά τα
θρησκευτικά μας καθήκοντα,
ακολουθώντας πλάγιους, εύκολους
τρόπους διευθέτησης της
ζωής μας που προδίδουν
το θέλημα του
Θεού για ενότητα,
τιμιότητα, δικαιοσύνη.
Χρειαζόμαστε επί
της ουσίας επιστροφή
στον Θεό για
να διώξουμε τον
φόβο και την αγωνία,
ξαναγαπώντας ο ένας
τον άλλον με καθαρή
καρδιά, χωρίς υστεροβουλίες. "Ζητήστε
και θα λάβετε"
μας είπε ο
Χριστός και δεν
είναι ψεύτης. Θα
μας δώσει ότι
ζητήσουμε με βαθειά
προσευχή και πίστη,
αρκεί να μην
είναι ούτε κατελάχιστον
εναντίον κάποιου άλλου.
Γίνεται. Μην αμφιβάλλετε. Ας
ζητήσουμε την φώτιση
Του για τον
εαυτό μας και για τους άλλους, την δύναμη και
τους τρόπους να το κάνουμε χωρίς
να μείνει έξω
από την αγάπη
μας κανένας, και
όλα θα μοιάζουν
να γίνονται μαγικά. Μα,
θα μου πείτε,
γίνεται να αγαπήσουμε
όλους έτσι που
έχουμε μάθει να
τους ανταγωνιζόμαστε, να
τους πουλάμε; Ναι.
Γίνεται γιατί πια
δεν υπάρχει καμία
άλλη λύση εκτός
από το θέλημα
του Θεού για
να θελήσει να
αναλάβει τις ζωές
μας Αυτός. Πρέπει
να νικήσουμε με την
ενότητα που θέλει
ο Θεός, την
πονηριά του διαβόλου στο δόγμα του
"διαίρει και βασίλευε" που
μας οδηγεί στην
απώλεια. Αν συνεχίσουμε
ο καθένας την
διαίρεση με το
να κοιτάζει να εξασφαλίσει
τον
εαυτό του σε
βάρος του άλλου, ο
Θεός δεν μας αναλαμβάνει και αυτή
η παλιά
εξασφάλιση του εαυτούλη
μας που μας
έδινε ο διάβολος
με την διαίρεση
του ανταγωνισμού για να μας
παγιδέψει, δεν υπάρχει
πια. Όλοι θα
χάνουμε συνεχώς τα
σπίτια μας, τις
περιουσίες μας, τις
δουλειές μας τις
συντάξεις μας. Δεν
μας μένει τίποτε
έξω από το
θέλημα του Θεού που είναι αγάπη,
ενότητα, για να
έχουμε την βοήθειά
Του.
Σε αυτήν
την κατεύθυνση ευχόμαστε να είναι
ευλογημένος ο νέος
χρόνος 2017 για
όλους μας. Με αγάπη από
όλους προς όλους
για δημιουργική, ελπιδοφόρα
σκέψη και υγεία.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ
