Το άσμα μου, κάνει πως
με αφήνει και
επανέρχεται. Δεν αντέχεται
η προδοσία των
φίλων μου που Μήδισαν
για τα δώρα
των Μήδων. Πονάει περισσότερο από
την επιδρομή των
κατακτητών που απαιτούν
γη και ύδωρ
(την γη των
παππούδων μου, το
σπίτι μου στην
ιδιαίτερη πατρίδα μου)
για την επέκταση
και την δόξα
τους. Οι Μήδοι,
κατακτητές του τόπου μου, ήρθαν φορτωμένοι
δώρα να στηρίξουν
και να εγκαθιδρύσουν
σε πολιτική εξουσία
αυτούς που θα τους άνοιγε τις
πύλες, να εξαγοράσουν
τους φίλους
μου με τοπικές
θεσούλες (και όχι μόνον) και
να δημιουργήσουν με αυτούς
τον στρατό των
Μήδων – κατακτητών εναντίον μου
και όποιου άλλου
αντιστέκεται να τους
παραδώσει την γη του.
Το πιο
φιλικό κόμμα προσπαθεί
να ξεπλύνει (στα
μάτια μου και
στα μάτια του
κόσμου) τους τοπικούς
αντιπροσώπους του από την
μεγάλη συμμετοχή τους
στην αμαρτία απέναντι
μου, την βρόμικη
σχέση τους με
τους κατακτητές, την
οποία είχαν από πριν γίνουν
αντιπρόσωποι τους και συνεχίζουν
να έχουν. Ήρθαν
λοιπόν στον ποταμό της
περιοχής μου και
έδωσαν μια "θεατρική παράσταση", παρουσιάζοντας τον
ποταμό σαν σημείο
έριδας με αυτούς και τον δήμο.
Ότι τάχα μου
και αυτούς τους αντιπροσώπους τους
πολεμάει ο δήμος
όπως πολεμάει και
εμένα στηρίζοντας τους
Μήδους. Ο δήμος,
λένε, στηρίζεται σε
άλλο κόμμα. Τα
συμφώνησαν γιατί και
αυτά τα άλλα
κόμματα στηρίζονται από
τους ίδιους κατακτητές
με το "φιλικό" από
μένα κόμμα. Όλοι
υπακούουν στα ίδια
αφεντικά. Τους Μήδους
κατακτητές. Ο οικονομικός πόλεμος, η
οικονομική κατοχή, στα
άκρα σε προσωπικό
επίπεδο, όπως γίνεται
και στο εθνικό
και το παγκόσμιο,
τηρουμένων των αναλογιών.
Θέλουν τον θάνατο
μου.
Με έκαναν
να πιστέψω πως την
άνοιξη, πηγαίνοντας στην
ιδιαίτερη πατρίδα μου
θα με στήριζαν
για "καλές δουλειές" όπως
μου διαμήνυσαν και περίμενα
πως πηγαίνοντας θα έβρισκα θετικό
κλίμα να λυθούν τα θέματα
τους μαζί μου για
να κάνω επιτέλους την
μόνιμη έκθεση στον
χώρο μου, αλλά ο
δήμος έστειλε να
μου πάρουν τα
μέτρα της ….κάσας μου. Μεγάλη συνωμοσία και καταστρατήγηση των
νόμων δικαίου. Θέλουν
τον θάνατο μου,
αλλά ο Θεός
δεν θα τους
αφήσει. Μου δίνουν
μόνον μία επιλογή: την
εξορία όσο γίνεται
μακρύτερα για να
μην τους θυμίζω
στους μεν την
αρπαγή τους και
την ενοχή τους, και στους
δικούς μου την προδοσία
τους. Με αρρώστησαν
από την αγωνία
για την ζωή
μου και την
γενικότερη κατάσταση της
ζωής.
Χάθηκε
παντελώς ο
σεβασμός του ενός
στο πρόσωπο του
άλλου, στοιχείο που
ρύθμιζε παλαιότερα την
ζωή του νησιού,
παρόλο που και
τότε υπήρχαν ανάλογες
τάσεις στην συμπεριφορά
που προέκυπταν από
τις διαφορές χαραχτήρων.
Περιοριζόταν όμως από
την ντροπή που
είχε η ανηθικότητα
(υπήρχε τσίπα) αλλά κυρίως δεν
υπήρχε αυτή η
μεγάλη οικονομική διαφορά
μεταξύ των ανθρώπων
και η ευκολία
της εξαγοράς για
τις ανάγκες. Έτσι
υποχρεωνόταν να στραφούν
στην ταπεινή
δουλειά της γης, της
θάλασσας και της
μαστοριάς με αλληλεγγύη
για να καλυφτούν
οι ανάγκες. Αυτό
σκόρπιζε ένα αίσθημα
χαράς και περηφάνιας και ήταν ένα
γενναίο κέρδος που
συγκέντρωνε όλους στην ηθική
τάξη και έδινε
στην ζωή αξία.
Οι νέοι ήθελαν
να κάνουν οικογένεια,
παιδιά, για να
συνεχίσουν αυτήν την ομορφιά
της ζωής, παρόλες
τις δυσκολίες.
Στην
σημερινή κατάσταση όλοι
είναι εξαγορασμένοι ή
θέλουν να εξαγοραστούν,
γιατί όπως μου
λένε, "αλλιώς δεν
ζεις" και χάθηκε η
χαρά και η
περηφάνια της ακεραιότητας
χαραχτήρα. Όμως η
ζωή χωρίς γνήσια
χαρά δεν αντέχεται
όπως λέει ένα
δικό μου πρόσωπο.
Οι νέοι μπαίνουν στην
αναμονή για μια τοπική θεσούλα στο
δημόσιο, σκύβουν το
κεφάλι στην ψευτιά
και την διαφθορά,
ξεπουλώντας την συνείδηση
τους. Την θεσούλα
(όταν καμιά φορά προκύψει) θα
την πάρει όποιος
είναι ικανότερος στην
προδοσία των συντοπιτών
του για την
στήριξη των οικονομικών
κατακτητών. Τους το
έχουν κάνει εντελώς
σαφές τα κόμματα
από τα οποία περιμένουν τον
διορισμό τους και τους
δίνουν εντολές υπέρ
των κατακτητών μαζί
με τις οικογένειες
τους και όποιους
άλλους μπορούν να
επηρεάσουν. Έτσι οι Μήδοι δημιούργησαν τον εσωτερικό
στρατό τους στο
νησί, χωρίς να
φαίνονται.
Με άλλα λόγια,
στην σημερινή κατάσταση
οι νέοι του νησιού,
αλλά και οι
οικογένειες τους, όλοι
δηλαδή, έτσι που παραχώρησαν
την έκβαση της
ζωής τους σε
άλλους, μπήκαν στην
αναμονή λίγης αίσθηση ζωής με
δράση που όμως δεν
ξεκινά από μέσα
τους, την ψυχή
τους. Πρόδωσαν, προδόθηκαν,
δεν περιμένουν τίποτε
από τον εαυτό
τους. Έχασαν την
χαρά της περηφάνιας
της ακεραιότητας του χαρακτήρα
και αναζητούν χαρά
μάταια στον ηθικό
ξεπεσμό τους, επιδιώκοντας
τον χαμό των
διπλανών τους, για
να τους επιβραβεύσουν οι άλλοι, δίνοντας
τους γι 'αυτό μια θεσούλα, για
λίγη δράση που βέβαια θα την
ορίζουν απόλυτα και θα μπορούν να
την παίρνουν πίσω.
Δεν αναπτύσσουν προσωπικές
σχέσεις στην βάση
της εσωτερικής τους
δυναμικής από
τις οποίες θα
προκύψουν φιλίες, δουλειές,
οικογένειες αξιοποιώντας τους
υπάρχοντες πόρους γιατί
χάθηκε η εμπιστοσύνη
κρίνοντας ο καθένας
από τον εαυτό
του. Βεβαίως και
ότι στηρίζεται σε διαπροσωπική σχέση
έχει ένα ρίσκο,
αλλά η ζωή
γενικά είναι ρίσκο.
Και η επιλογή
να περιμένουν να
τους προσδιορίσουν οι
άλλοι έχει ξεπεράσει
το ρίσκο και
αποτελεί πια βεβαιότητα
ανυπαρξίας της οντότητας
τους που κάνουν
ότι δεν την
βλέπουν.
Δεν
ρισκάρουν να ανακαλύψουν
τις εσωτερικές δυνάμεις
του εαυτού τους
ο ένας μέσα
από τον άλλο,
από την μεταξύ
τους σχέση. Ακόμη
και οι ερωτικές
τους σχέσεις είναι
επιδερμικές, χωρίς δέσμευση. Για
να μπορούν να
ψάχνουν τον "καλύτερο", τον
πιο φανταχτερό σύντροφο
που θα το
βρουν πολλές φορές
κλέβοντας τον. Δεν
μπαίνουν στην διαδικασία
να κοπιάσουν για
να δημιουργήσουν ουσιαστική
σχέση. Κοπελίτσες συζούν χωρίς
δέσμευση για να
μπορούν να προχωρούν δοκιμάζοντας την
δύναμη τους σε
νέους ερωτικούς συντρόφους,
αφού εξαντλήσουν τον
προηγούμενο, ακόμη και
παντρεμένους. Αλλά και τα αγόρια
το ίδιο. Κανένας σεβασμός
σε πρόσωπα σε
οικογένειες και την
κοινωνία γενικά. Δεν συγκεντρώνουν
χωρίς έπαρση τις
ψυχικές και σωματικές
δυνάμεις τους όλοι μαζί
για παράξουν πρακτικά
αγαθά που χρειάζονται
για την επιβίωση
τους. Μάθανε να επιζητούν να
τους δοθούν έτοιμα
από τρίτους, προδίδοντας ο
ένας τον άλλο
και γεμίζουν την
ζωή τους με
σεξ, κάθε είδους
επίδειξη και νυχτερινή ζωή. Μια
ζωή χωρίς ψυχή.
Η γη
τους μένει αναξιοποίητη
ή ξεπουλιέται, όπως
γίνεται και με
τις εσωτερικές τους
δυνάμεις. Η ζωή
νεκρώνει εντελώς και
κάνουν ότι δεν
το βλέπουν. Αν
κάποιος τολμήσει να
τους πει τέτοιες
αλήθειες, θα πάθει
ότι έπαθαν αυτοί
στην αλληγορία της
σπηλιάς του Πλάτωνα
που κατάφεραν να
λυθούν από τα
δεσμά τους και
να βγούνε στο
φως που διαλύει
τις σκιές, όταν
γύρισαν να μεταφέρουν
την εμπειρία τους
στους αλυσοδεμένους συντρόφους
τους για να
διαλύσουν την ψευδαίσθηση των σκιών.
Για όλα φταίει
ο φόβος.
Οι
κατακτητές επιτίθενται για
την επέκταση και
την δόξα τους,
με ή χωρίς
προσχήματα, από έναν
φόβο που νομίζω
ότι τον έχω
εντοπίσει, αλλά δεν
θέλω να τον
ονομάσω, που καταφέρνουν
να τον δαμάσουν
με την επικυριαρχία.
Δεν έχω το
δικαίωμα να τους
κατηγορώ γιατί όπως
λέει και η
μάνα μου στο
βιβλίο της "όλοι
δικαιολογημένοι", είναι δικαιολογημένοι για
την στάση τους
από τον τρόπο
που την απόκτησαν σαν
παιδιά. Το ίδιο
δεν μπορώ να
κατηγορώ και τους
συμπατριώτες μου νέους
και μεγαλύτερους για
την κατάσταση τους και
την στάση τους
απέναντι μου. Δεν
μπορώ να τους
κατηγορώ για τον
φόβο τους να
στηριχθούν στις δικές τους
δυνάμεις και περιμένουν
από τρίτους να
τους δώσουν λίγη
ζωή την οποία εξευτελίζουν με αυτόν
τον τρόπο. Δεν
μπορώ να κατηγορώ
και τους πολιτικούς
που μεσολαβούν να
ισορροπήσουν αυτήν την
κατάσταση ανεπιτυχώς, κάνοντας
την πολύ χειρότερη
πολλές φορές. Έχουν
και αυτοί τους
δικούς τους φόβους
που πρέπει να
είναι σεβαστοί.
Για όλα φταίει
ο φόβος.
Ο κόσμος αυτός
που στηρίζεται στον
φόβο, είναι φανερό
πως καταρρέει.
Θα
νικήσουμε τους φόβους
μας για να ζήσουμε όλοι μια
αληθινή ζωή;
Αυτό
είναι το μεγάλο
ερώτημα για όλους
μας.
Μήπως η λύση
βρίσκεται στο τραγούδι " Όλα
είναι υπόθεση χαμόγελο" με
τον Χατζή;
ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!! πατήστε το και ακούστε το.Αξίζουν αυτά τα δυο μόνο λεπτά.
