Ένα κείμενο απο την μάνα μου απο το καινούριο βιβλίο που γράφει με μικρά διηγήματα
Συναντάμε τον Θεό
στο πρόσωπο του
συνανθρώπου
Η Τούλα
άκουγε από το
ράδιο έναν θεολόγο
να μιλάει για
την αγάπη που
οφείλουμε στον Θεό
και στον συνάνθρωπο.
Η πρώτη εντολή,
έλεγε, είναι να
αγαπάμε τον Θεό
και η δεύτερη
να αγαπάμε τον συνάνθρωπο. Και
συνέχιζε ο θεολόγος: Τον
Θεό δεν μπορούμε
να τον συναντήσουμε
για να Του
δείξουμε την αγάπη
μας. Τον συναντάμε
όμως μέσα στον
συνάνθρωπο. Ναι. Υπάρχει
ο Θεός μέσα στον
άνθρωπο γιατί είμαστε πνοή
από την πνοή
Του. Κάτι σαν
μόριο της απέραντης ολότητά
του. Με έναν
τρόπο, ο συνάνθρωπος
που συναντάμε κάθε
στιγμή, είναι ο
ίδιος ο Θεός,
αφού είναι κατά
έναν τρόπο μέρος
του εαυτού Του. Επομένως όταν αγαπάμε τον
συνάνθρωπο, αγαπάμε τον
Θεό. Τον καθένα
όμως συνάνθρωπο χωρίς
εξαίρεση. Ακόμη και
τον εχθρό μας – και
κυρίως αυτόν. Αυτό μας
είπε και μας
έδειξε με το
παράδειγμά του ο
Χριστός μας, όταν
συγχώρησε πάνω στον
σταυρό, τους σταυρωτές
Του! Στο πρόσωπο
του συνανθρώπου ο Θεός μας
επιτρέπει να Τον δούμε,
να Τον ακούσουμε,
να Τον αγγίξουμε ! ! !
Το
τελευταίο, συγκλόνισε την ψυχή της
Τούλας. Ένοιωσε δέος.
Έβλεπε λοιπόν και άγγιζε τον ίδιο
τον Θεό στον
κάθε συνάνθρωπο! Ήταν
μια μεσόκοπη γυναίκα
και ένοιωθε ότι
αγαπούσε τον Θεό
ενεργητικά. Προσευχόταν
ανελλιπώς, έκανε κρυφές
ελεημοσύνες και
είχε καταφέρει να
μην ανταποδίδει το
κακό. Και για
να το πετύχει
αυτό, όσο το
δυνατόν καλύτερα, συγκεντρωνόταν στο
να ερμηνεύει, να
εξηγεί τις συμπεριφορές, να τις
κατανοεί για να μπορεί
να τις συγχωρεί. Όμως αυτό που
άκουγε ότι συναντούσε
τον ίδιο τον Θεό στον
συνάνθρωπο, ήταν πολύ
παραπάνω από αυτό που
ήξερε ως τώρα.
Γιατί αν συναντούσε
τον Θεό θα
έπεφτε στα γόνατα
να τον προσκυνήσει.
Ο νους της
πήγε αμέσως στον
κύριο Τάσο Αρβανίτη.
Ένοιωθε γι 'αυτόν την ίδια θέρμη στην
καρδιά της όπως
αν είχε μπροστά
της τον Θεό;
Δεν ήταν τόσο
σίγουρη.
Ο Τάσος
ο Αρβανίτης ήταν
ο πιο σκληρός
μια παρέας που
την κτυπούσαν να
της πάρουν την
περιουσία της και την πήγαιναν
καθημερινά στα τάρταρα
πάνω από 20
χρόνια. Δεν άντεχε να
μιλήσει μαζί της
για το θέμα αλλά λειτουργούσε
παρασκηνιακά εναντίον της,
μέσω τρίτων που
στρατολογούσε με εξαγορά
και μπορούσε να τους ελέγχει. Σε
μια στιγμή, κατάφερε να
ξεπεράσει τους πόνους
που της είχε
προκαλέσει ο Τάσος
και ένοιωσε ότι
είχε μπροστά της
τον ίδιο τον
Θεό ο οποίος
από αγάπη καταδέχθηκε
να γίνει άνθρωπος
στο πρόσωπο του
Τάσου που βρισκόταν
παγιδευμένος στις δυσκολίες
της αδύναμης ανθρώπινης φύσης. Αμέσως
η καρδιά της
πλημμύρησε με αγάπη
καθαρή και άδολη
για τον Τάσο.
Ένοιωσε τους πόνους
του και την
συγκλόνισαν. Ώ,
πόσο πρέπει να
είχε πονέσει από
τους ανθρώπους για
να τους εμπιστεύεται
μόνο στον βαθμό
που μπορούσε να
τους ελέγχει βιάζοντας και
παραβιάζοντας στα κρυφά ! Καταλάβαινε
πως δεν ήταν
υπαίτιος της αλαζονείας
και της πλεονεξίας
που τον καθόριζε. Δεν
τα είχε φυτέψει
ο ίδιος στην
ψυχή του. Αυτά είναι
πληγές που εγκαθίστανται στις
ψυχές και γίνονται
συστατικά της στα πολύ
πρώιμα χρόνια, όταν
την ευθύνη την
έχουν άλλοι, που
και για αυτούς τους
άλλους ευθύνονται πάλι
κάποιοι άλλοι προηγούμενα, με
τον ίδιο τρόπο.
"Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι
τέκνα", λέμε. Και
έτσι το κακό
διαιωνίζεται.
Μπορεί και
ο ίδιος ο Τάσος
να μην ήξερε
πόσο πολύ είχε
πονέσει. Να έχει
αρνηθεί η ψυχή του
αυτήν την ανυπόφορη θύμηση
του πόνου και να
αναγνώριζε μόνον τις
ανάγκες που του
έβγαζαν αυτοί οι
πόνοι, και ο
φόβος του πόνου.
Ακόμη μπορεί αυτοί
οι πόνοι να
μην ξεκινούσαν όλοι απευθείας από δικές
του εμπειρίες. Μπορεί
να του μεταφέρθηκαν στην αρχή
της ζωής του
από τις εμπειρίες των
πολύ αγαπημένων του,
με την συμπεριφορά
τους απέναντί του
ή με αυτά
που είδε σε αυτούς και παραδειγματίστηκε.
Και γι
'αυτό να
μην τους είχε
συνειδητοποιήσει καν, αυτούς
τους πόνους, παρόλο
που σκλήρυναν την
καρδιά του, και
όριζαν την συμπεριφορά
του, αδειάζοντας την
ζωή του από
την πηγαία αγάπη
που την ζεσταίνει και
την φωτίζει. Καημένε
Τάσο, ψυχούλα μου! Ψέλλισε τρυφερά
η Τούλα που
μόλις είχε καταφέρει
να βιώσει στην
ψυχή της την
τέλεια αδερφική αγάπη στο πρόσωπο
του Τάσου!
Λίγο
πιο πριν έλεγε
μέσα της. "Ναι,
μπορεί να μην
φταίνε για την
βαναυσότητά τους και
οι οργανωτές του
κακού, όπως και
οι ακόλουθοί τους,
που γι 'αυτούς δεν
είχε κρατήσει μέσα
της καμιά επιφύλαξη
και τους είχε
συγχωρήσει παντελώς. Όμως για
τους αρχηγούς ισχύει
το ότι " το ψάρι
βρωμάει από το
κεφάλι" και σαν
κεφάλι ευθύνονται περισσότερο
από τους άλλους που
τους ακολούθησαν. Αν δεν ξεκινούσαν
αυτοί την επίθεση,
οι άλλοι δεν
θα ακολουθούσαν ". Ναι,
αλλά από την
άλλη, σκέφτεται τώρα,
αν δεν υπήρχαν
ακόλουθοι, δεν θα
μπορούσαν να υπάρχουν
δυνάστες. Άρα η
ευθύνη μοιράζεται και
ήταν άδικο το
σκεπτικό με το
οποίο κρατούσε μέσα
στην καρδιά της χωρίς
να το καταλαβαίνει, ακόμη κάποιο
μικρό έστω κομμάτι
ενοχής για τους
αρχηγούς του κακού
της ζωής της.
Και αυτό το
μικρό έστω κομμάτι
που κρατούσε στην
καρδιά της ασυγχώρητο, κρατούσε αιχμάλωτη
και την ίδια
με ενοχή απέναντι
στο παράδειγμα του
Χριστού που είπε
για τους σταυρωτές
Του πάνω στον μαρτύριο
του σταυρού, εκείνο
το "Συγχώρησέ τους
πατέρα γιατί δεν
ξέρουν τι κάνουν".
Είχε το δικαίωμα
η Τούλα να
θεωρεί τον εξευτελισμό
της, τον διασυρμό
της, όλους τους
δικούς της πόνους
που οι εχθροί της
προκάλεσαν για να
της πάρουν την περιουσία
της, περισσότερο δυνατούς
πόνους από τον
σταυρικό θάνατο Του
Χριστού; Όχι βέβαια,
δεν μπορούσε να
συγκριθεί με τους
πόνους του Αναμάρτητου.
Όσο και αν και
ο δικός της
πόνος ήταν πολύ βαρύς.
Γιατί, ακόμη και αν
" το ψάρι βρωμάει
από το κεφάλι"
και οι αρχηγοί
του κακού έχουν
μια πολύ παραπάνω
ευθύνη και την
ξέρουν, από την
άλλη, αυτοί, μπορεί
να έχουν πολύ
μεγαλύτερες ψυχολογικές ανάγκες
για να εξισορροπήσουν μέσα
τους και να
τους είναι πολύ
πιο δύσκολο να
φτάσουν στο καλό
και να το υποστηρίξουν. Μέσα
από αυτό, χρειάζονται
πολύ μεγαλύτερη κατανόηση
και αγάπη ! !
Αυτό έκανε την Τούλα να νοιώσει πολύ
περισσότερο χρεωμένη σε
αυτούς.
Συμπόνεσε
τον Τάσο
βαθιά για όλους
τους πόνους που
του είχε δώσει
η ζωή του
και ας μην
τους γνώριζε αυτή
αυτούς τους πόνους και
τους φόβους του
και ας μην
ήθελε και ο
ίδιος να τους
ξέρει αυτούς τους
πόνους και τους
φόβους που εκφραζόταν
με κρυμμένη ή
φανερή επιθετικότητα. Η συμπόνια
αυτή είχε γίνει
αγάπη που θέρμανε
και φώτισε την
καρδιά της και ο
Τάσος είχε γίνει
δικός της άνθρωπος.
Ο ίδιος της ο εαυτός. Επιτεύθηκε
μέσα της αυτό
που ζητάει η
εντολή με εκείνο
το "αγάπα τον
πλησίον σου ως
εαυτόν". Και μέσα
από αυτήν την
εντολή, είχε συναντήσει και
τον Θεό στο
πρόσωπο του Τάσου. "Ο
Θεός αγάπη εστί".
Ο Θεός ήταν
εκεί μπροστά της.
Της είχε δείξει πως
να ακούσει την
φωνή Του ακούγοντας
την φωνή της
καρδιάς του
Τάσου. Αυτήν που
έκρυβε πίσω από τα
λόγια και τις
πράξεις του. Η
Τούλα ένοιωθε ότι είχε
δει
τον ίδιο τον
Θεό στο πρόσωπο
του Τάσου. Η
ψυχή της γέμισε
αγαλλίαση και ευφροσύνη,
πληρότητα. Είχε συναντήσει
τον Θεό και τον παρακαλούσε
να αναλάβει Αυτός να γιατρέψει τους
πόνους όλων και να στηρίξει την
ζωή τους με
τον τρόπο που
μόνον εκείνος ξέρει.
Στο δικαστήριο Του
είχε ασκήσει έφεση. Ας
είναι δοξασμένο το
όνομά Του!
