ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ
ΤΟ ΚΛΕΊΣΙΜΟ ΤΗΣ
ΕΡΤ
Μόλις ακούστηκε
το κλείσιμο της
ΕΡΤ και ανακοινώθηκε
από τους δημοσιογράφους η
έκκληση για συμπαράσταση, κατάλαβα ότι
κάτι άρχισε να
αλλάζει. Είναι η
ευκαιρία εμείς, ο λαός, να
έχουμε στο πλευρό
μας δημοσιογράφους για να ανοίξει
ένας δημόσιος διάλογος
για την δημοκρατία. Αυτό
είναι το κυρίαρχο
θέμα μας που
συμπεριλαμβάνει όλα τα
δεινά μας. Την
ανεργία, τα συσσίτια, τις
κατασχέσεις, τα χαράτσια,
την απόγνωση από
όλα αυτά και
πολλά άλλα για τα
οποία αυτοκτονούν τόσοι
συνάνθρωποι μας. Το έλλειμμα
δημοκρατίας ευθύνεται για
την κατάντια και το ξεκλήρισμα
του λαού μας. Με το κλείσιμο
της ΕΡΤ φαίνεται
να ανοίγει αυτός ο
διάλογος. Χωρίς να
θιγόταν και οι
δημοσιογράφοι τόσο
κατάφορα δεν θα
τους είχαμε μαζί
μας. Δεν ξέρουμε
ακόμη, αλλά αυτό
το κλείσιμο της
ΕΡΤ μπορεί να
είναι ένα
μεγάλο δώρο για
τον λαό και
την δημοκρατία.
Όλοι
βλέπαμε με λύπη
μας τον τρόπο
που παρουσίαζαν ως τώρα και
αυτοί οι δημοσιογράφοι
θέματα και καταστάσεις
και ξέραμε ότι
είχαμε να κάνουμε
με ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ
ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΤ. Τώρα παραδέχονται
και οι ίδιοι
τα λάθη τους. Προφανώς και
αυτοί ευθυγραμμιζόταν στις
προσταγές του καθεστώτος
γιατί δεν
ήθελαν να βρεθούν και
αυτοί μαζί μας
απόβλητοι, στο περιθώριο
της ζωής. Τώρα
που πετάχτηκαν βίαια
μπορούν να συμπαραταχθούν μαζί
μας. Αλλά και
πάλι μπορούν να
μας εγκαταλείψουν μόνους
και αβοήθητους όταν
ο Σαμαράς ή
όποιος τον διαδεχθεί,
τους αποκαταστήσει. Αυτή
είναι η μεγάλη
αλήθεια του ανθρώπου. Δεν
μας πονάνε οι
ανάγκες των άλλων παρά
μόνον όσο είναι
ίδιες με τις
δικές μας ανάγκες. Όταν
οι ανάγκες μας
ικανοποιηθούν, τους ξεχνάμε
τους άλλους και
τους εγκαταλείπουμε. Πολλές
φορές μάλιστα μπορεί και
να υπερηφανευόμαστε που
δεν είμαστε σαν
αυτούς τους …….ξεπεσμένους! Ικανοποιούμε
έτσι αισθήματα μειονεξίας
που μας κατατρέχουν,
χωρίς ίσως να
το καταλάβουμε. Για να θέλουμε
να είμαστε ανώτεροι, θα
πρέπει να νοιώθουμε
κατώτεροι! Αλλιώς δεν εξηγείται! 
Κατά
κοινή ομολογία υπάρχει
μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας
και είναι κατάλληλη
ώρα να αρχίσει
ένας δημόσιος διάλογος
με αυτό το
θέμα. Σίγουρα την εξαθλίωση
που ζούμε δεν την έχουμε
αποφασίσει δημοκρατικά. Υπάρχει
μια δημοκρατική επίφαση,
επειδή κατάφεραν με
εκφοβισμό για τα
χειρότερα και χωρίς
αληθινή πληροφόρηση, να πείσουν μερίδα
του εκλογικού σώματος
να τους ψηφίσει.
Αυτούς που καταλάβαιναν
το στημένο τους παιχνίδι
και δεν πήγαν
καθόλου να ψηφίσουν,
δεν τους μέτρησαν
για αρνητικούς ψήφους,
σαν να είχαν
υποχρέωση να πειστούν,
παρά την λογική
τους. Εντούτοις ψηφίσαμε,
δεν ψηφίσαμε, ξέρουν
και οι ίδιοι
ότι κανείς δεν
τους στηρίζει έξω
από τους ίδιους
και το περιβάλλον
τους. Όμως
δεν τους ενδιαφέρει.
Αυτοί έχουν να
στηρίζονται στην κατεπίφαση
δημοκρατία. Μπορούμε να
τους την στερήσουμε
με το να
μην πάει κανείς
να ψηφίσει στις
επόμενες εκλογές, αλλά
ξέρουν και αυτοί
και εμείς, ότι δεν θα
το κάνουμε γιατί
οι περισσότεροι δεν αντέχουμε
να αναλάβουμε προσωπική
ευθύνη. Μας βολεύει
να επιλέγουμε έναν
αρχηγό ο
οποίος μας λέει
ότι παίρνει την
ευθύνη μας. Δεν
μας νοιάζει αν
μας ξεγελάσει, γιατί
μπορούμε να τον κατηγορούμε, να
εκτονώνουμε τον θυμό
μας και να βγούμε καθαροί.
Μας φτάνει που καταφέραμε να
ρίξουμε την ευθύνη
μας αλλού. Να μην φταίμε
εμείς. Αυτό είναι
που δεν αντέχουμε.
Την ανάληψη προσωπικής ευθύνης.
Στην συνέχεια όλο
και κάποιον άλλο
θα έχουν βρει
να μας ξεγελάσει πάλι να
τον ψηφίσουμε στις
επόμενες εκλογές, αλλά
και πάλι δεν
θα φταίμε, αφού
αυτός θα μας
έχει πει πάλι
ψέματα και θα
του ρίχνουμε τις
ευθύνες. Και καλά.
Εντάξει, οι πολιτικοί
δεν μπορεί παρά
να φταίνε πάρα
πολύ για τα
ψέματα τους και
την προδοσία του
λαού τους. Όμως
έχουν περισσότερη ευθύνη
από μας τους
ίδιους που προδίδουμε
τους εαυτούς μας
στους πολιτικούς; Όλοι
έχουμε τις ευθύνες
μας και μπορεί
να το ξέρουμε,
να το καταλαβαίνουμε, αλλά
η λύση του προβλήματος
δεν είναι θέμα
λογικής, αλλά ψυχολογίας.
Αφορά το πως
ανατραφήκαμε. Πόσο μας
φόβισαν από μικρά παιδιά
και δεν αποκτήσαμε
την αίσθηση της
αξίας του εαυτού
από την μια
και τον σεβασμό
και την συμπόνια
για τον συνάνθρωπο
από την άλλη.
Για να είμαστε
άξιοι για την
δημοκρατία χρειάζεται να
ανατραφούμε με προορισμό
την δημοκρατία. Αυτό
προγραμματίζεται από την
κούνια. Χρειάζεται να
εκπαιδεύσουμε γονείς για
να αναθρέψουν δημοκρατικούς
και υπεύθυνους πολίτες.
Στην συνέχεια θα παίρνει
την
σκυτάλη ένα σχολείο που
δεν θα εστιάζει
στον ανταγωνισμό και την έπαρση
αλλά στον σεβασμό, στην
συμπαράσταση και την
αλληλεγγύη. Και πηγαίνοντας στο
σπίτι το παιδί
θα πρέπει να βλέπει
τηλεόραση με κατάλληλα διαμορφωμένο
πρόγραμμα στην
ίδια κατεύθυνση. Αν
δεν φτιάξουμε πολίτες
με ήθος, μόνον
κατεπίφαση δημοκρατία μπορούμε
να έχουμε και
θα φταίνε γι 'αυτό
και οι
πολιτικοί και των
πολίτες. Τώρα όπως
είμαστε, όποια συζήτηση
για την δημοκρατία και να
ανοίξουμε, αυτό που
θα γίνεται είναι ένας
ανταγωνισμός για το ποιος
θα καταφέρει να ρίχνει
τις ευθύνες στον
άλλον.
Ας τον ξεκινήσουμε
όμως τώρα με μπροστάρηδες τους
δημοσιογράφους της ΕΡΤ,
μήπως και μπουχτίσουμε
τα ψέματα, τα
εξαντλήσουμε, και κάποια
στιγμή ξεκινήσουμε να
παραδεχόμαστε λίγο - λίγο
και κάποιες αλήθειες.
Αυτό
χρειάζεται χρόνο, μεγάλη
υπομονή και πολύ
κόπο, χωρίς να
είναι σίγουρο και
το αποτέλεσμα. Αλλιώς,
πως θα δημιουργηθούν
συνειδήσεις που θα
αναλάβουν την εκπόνηση
σχεδίου για την εκπαίδευση πολιτών
με δημοκρατική συμπεριφορά;
 |
| Με το καπέλο και τα γυαλιά στο Σύνταγμα μαζεύοντας υπογραφές κατά του Μνημονίου |
Το 2011, ήμουν απο τους πρώτους στο Σύνταγμα για την συνειδητοποίηση των συμπολιτών μας. Ξεκινήσαμε με μια παρέα ακομμάτιστα και έτσι είχαμε πει να παραμείνουμε. Δυστυχώς δεν το καταφέραμε. Μετά από δυο μήνες απίστευτης ταλαιπωρίας, οι φίλοι μου άρχισαν να κάνουν συζητήσεις για κόμματα κα εγώ αποχώρησα. Μια από τα ίδια και τα κεφάλια μέσα. Ας ελπίσουμε πως δεν θα έχει την ίδια τύχη ο διάλογος που επιχειρείται να ανοίξει από τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ.
Μαρία Ζωγράφου Ουζούνογλου
Όποιος θέλει μπορεί να κοινοποιήσει τη δημοσίευση.
