ΓΟΥΟΡΧΟΛ ΚΑΙ Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΕΤΟΙΜΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

  

Με  ποιους  τρόπους  θεωρείτε  ότι  ο  Άντυ  Γουόρχολ  επεμβαίνει  στις  «έτοιμες  εικόνες»  που  χρησιμοποιεί  στους  Ποπ  Άρτ  πίνακες  του;  Τι  επιπλέον  νοήματα  προκύπτουν  από  τις  επεμβάσεις  αυτές;

Ο  Άντυ  Γουόρχολ  έζησε  στην  Αμερική  (1928 – 1987).    Με  την  ποπ άρτ,     λειτούργησε     σαν  αιρετικός  της  ως  τότε  κοινωνικής  τάσης  που  παρουσίαζε  και  προσδιόριζε  την  αξία  του  ωραίου  παραμυθένια,  με  την  έννοια   του  μοναδικού  αντικειμένου,  κάτι  σαν  την  ιστορία  του  μικρού  πρίγκιπα.  Μπορούμε  να  πούμε,  ότι  Γουόρχολ  σημάδεψε  την  εποχή  του  με  μια  νέα  ματιά  στα  πράγματα.   Το   έργο  του  είναι  επηρεασμένο από  την  διαφήμιση από  όπου  ξεκίνησε.  Με  την   επαναλαμβανόμενη  εικόνα  του  αντικειμένου - προϊόντος  που  προτείνει,  προκαλεί  σοκ   στα  καθιερωμένα.      Με  μια  πρώτη  ματιά   ο  τρόπος  που  παρουσιάζει  τη  δουλειά  του,  φαίνεται   σαν  αντί  διαφήμιση  αφού  αφαιρεί   από  το  προϊόν  την  αίσθηση  της  αίγλης  του  μοναδικού  κομματιού  που  ο  καθένας  θα  ήθελε  να  αποκτήσει  για  τον  εαυτό  του,  το  οποίο   θα  τον  έκανε  να  νοιώθει  ξεχωριστός  και  μοναδικός  και  ο  ίδιος.  Προφανώς  έγινε  μεγάλος  ντόρος  λόγω  αντίδρασης,  και  απ αυτό  ακούστηκε,   διαφημίστηκε  η  δουλειά  του,  η  νέα  ιδέα.     

"ΟΙ ΣΟΥΠΕΣ" ΤΟΥ ΓΟΥΟΡΧΟΛ

Σε  αυτό  βοήθησαν  και  άλλες  συγκυρίες.  Ήταν  η  εποχή  που  η  βιομηχανία  εισέβαλε  στη  ζωή  των  ανθρώπων  με  την  μηχανή  που    παράγει  επαναλαμβανόμενα  προϊόντα.  Η  δεκαετία  του  ’60  στην  Αμερική  που  ζούσε.  Εμφανίστηκε  να  διαφημίζει  έτοιμες  σούπες  να  επαναλαμβάνονται  η  μια  δίπλα  στην  άλλη  ή  την  Κόκα  Κόλα  με  την  ίδια  τακτική.  Ο  Γουόρχολ  θέλει  να  δείξει  το  πραγματικό  πρόσωπο  της  Αμερικής  με  τον  καταναλωτισμό,   χωρίς   κριτική  πρόθεση. Η ομοιομορφία  είναι  από  τα  βασικά  χαρακτηριστικά  της  Χώρας.  Όσο  πιο  ίδιο  είναι  ένα  πράγμα,  τόσο  πιο   Αμερικανικό  είναι.  Για  τον  Γουόρχολ  «αυτό  συνιστά  μια  από  τις  αρετές  της  δημοκρατίας».  Όλοι  έχουμε    τα  ίδια  είδωλα,  βλέπουμε  τα  ίδια  πράγματα  σκεπτόμαστε  με  τον  ίδιο  τρόπο,  τρώμε  τα  ίδια  πράγματα.  Από  τον  πιο  κάτω  μέχρι  τον  πρόεδρο.

ΜΕΡΥΛΙΝ 

Η  τέχνη  του  βασιζόταν  σε  έτοιμες   φωτογραφικές  εικόνες  των  μέσων   ενημέρωσης  ή  δικές  του  που  ξεχώριζε  και  φωτογράφιζε  με  την  Polaroid  του  και  τις  κινηματογραφικές  του  κάμερες  που  είχε  πάντα  σε  ετοιμότητα.  Σ αυτές  τις  εικόνες  έβαζε  εξεπίτηδες  λάθη  και  τις   θόλωνε.  Εκτός  από  τους  πίνακες  με  τα   επαναλαμβανόμενα  αντικείμενα  τους    οποίους  κατασκεύασε    με  μεταξοτυπία   σε  καμβά,  ασχολείται  και  με   τα  διάσημα    πρόσωπα  της  εποχής,  όπως  την  Μέριλιν,  τον  Έλβις,  τη  Τζάκι,  την  Λιζ.  Πρόκειται  για  τα  είδωλα  της  εποχής (πρόσωπα  προϊόντα),  που  αφού  πρώτα  ανεβούν   στο  βάθρο  τους  και  τραβήξουν  την  προσοχή,  μετά  πρέπει  να  απομυθοποιηθούν  μέσω  της  επανάληψης, να  γίνουν  προσιτά  στον  καθένα.  Αυτό  τώρα,  μπορεί  να  ερμηνευτεί μόνο  σαν μια  κίνηση  ανάγκης  εξωτερική, από  τον  καλλιτέχνη  προς  το  κοινό  και  αντίστροφα.  Άσκοπη,  αν  δεν  προσπαθούσε  να  καλύψει,  να  «διορθώσει»  μια  ακινησία  εσωτερική,  προσωπικά  και  συλλογικά:  Την  ακινησία  της  προσωπικής  και  της  συλλογικής  ψυχής,  λόγω  της  συμμόρφωσης  της με  κάποια  πλάνη.   Και  έτσι,  εδώ  έχουμε  την  «διόρθωση»  αυτής  της  ακινησίας  μέσα  από  μιαν  άλλη  πλάνη.  

 Όλα  τα  έργα  του  ήταν  φωτογραφίες  με  την  δική  του  τεχνική  επεξεργασία  θολώματος  και  αλλοιώματος  των  χαρακτηριστικών,  με  ένα  ύφος  ψυχρό  και  μηχανικό.  «Θέλω  να  γίνω  μηχανή» έλεγε. Εργάζεται  στο  ατελιέ   του  που  το  ονομάζει  The  Factory  (εργοστάσιο  παραγωγής  πινάκων)  το  οποίο  έμελε  να  γίνει  ένα  μετά – μποέμικο στέκι  για  σχεδιαστές σκηνικών και  σούπερ σταρ.  Ασχολήθηκε  και  με  τον  κινηματογράφο,  τα  κινούμενα  σχέδια, τη  μουσική.

Ο   Γουόρχολ  με  το  έργο  του  από   μιαν  άποψη  δείχνει  να  ευτελίζει  την  τέχνη.   Λέει:  «Χαμένος  χώρος  είναι  ο  χώρος  που  καλύπτεται  με  έργα  τέχνης».  Και  συμπληρώνει:  «Καλλιτέχνης  είναι  κάποιος  που  κάνει  εντελώς  άχρηστα  πράγματα  και  θεωρεί  ότι  είναι  καλά  να  τα  προσφέρει».

Εδώ  ο  Γουόρχολ ίσως   να  μην  θέλει   να  αναιρέσει  την  αξία  της  τέχνης, αλλά  να  την  ξανακάνει  προσιτή. Να  μετριάσει  την  αίγλη  της, για  να  της  ξαναδώσει  τη  χαμένη  επικοινωνιακή  της  ικανότητα. Να  την  ξανακάνει  εντέλει  χρήσιμη,  αλλά  με  έναν  άλλο  τρόπο  προσαρμοσμένο  στην  φιλοσοφία  της  εποχής.

ΑΝΤΥ ΓΟΥΟΡΧΟΛ

Από  μιαν  άλλη  άποψη  πάλι,  προσωπική,  με  την  τέχνη  του,  δείχνει  να  θέλει  να  κρυφθεί  αντί  να  επιδιώκει  να  αποκαλυφτεί,  να  εκφράσει  το  βαθύτερο  εαυτό  του.  Λες  και  ήθελε  να  κρατήσει  την  προσοχή  στην  επιφάνια  των  πραγμάτων,  των  εικόνων,  των  μορφών.  «Δεν  μου  αρέσει  να  αγγίζω  τα  πράγματα,  γιαυτό  και  το  έργο  μου  είναι  τόσο  απόμακρο  από  μένα»,  έλεγε.    Πάγωνε  την  εικόνα  μαζί  με  το  συναίσθημα,  μάλλον  για  να  αναδείξει  και  να υποστηρίξει  την  πραγμάτωση   μιας  συμπαγής,  ομοιόμορφης  κοινωνίας,  έναντι  της  προσωπικής  πραγμάτωσης.  Σαν  να  έλεγε  με  το  έργο  του:  «Είμαστε  οι  Αμερικάνοι  που  κάνουμε  όλοι  τα  ίδια  πράγματα,  είμαστε  όλοι  το  ίδιο  πράγμα.  Αυτό  είμαστε  μόνο.  Δεν  υπάρχει  τίποτε  πέρα, κάτω  και  πάνω  από  αυτό». Πρόσωπα  είτε  κρυβόταν  πίσω  από  γυαλιά  ηλίου  ή  επεμβαίνοντας  στην  αρχική  εικόνα,   τους   φορούσε  κάτι  σαν    μάσκα   που  τα  φιξάρει, τα  παγώνει  την  αίσθηση  του  θεατή.

 Και πάνω  που  πάμε  να  πούμε  πως  έτσι  καθιερώθηκε  ο  Γουόρχολ,  νοιώθουμε  πως  δεν  είναι  μόνον  αυτό.   Βλέπουμε  έργα  του  που  παρουσιάζουν  την  κακή  πλευρά  της  κοινωνίας  της  Αμερικής.  Την  βία,  τις  φυλετικές  ταραχές,  τις  ηλεκτρικές  καρέκλες,  την  αντίδραση.  Σε  μια  διεθνή  έκθεση   παρουσιάζει  εικόνες  καταζητούμενων  από  φωτογραφίες  των  εφημερίδων!    Από  την  αστυνομία   δέχεται  λογοκρισία    και  απαγόρευση.     Ο  Γουόρχολ  δεν  αποσύρει  τα  ταμπλό,  αλλά  αποφασίζει  να  τα  καλύψει, τονίζοντας  έτσι  επιδεικτικά  την  λογοκρισία  που  του  είχε  επιβληθεί.   

Με  αυτή  του  την  στάση,  θα  μπορούσαμε  να  πούμε  πως  προσπαθούσε  να  κρατήσει    μια  ισορροπία  στην  καλή  και   στη  κακή  εικόνα  της  κοινωνίας  της  Αμερικής.  Ενώ  με  το  έργο  του  υποστήριζε   μια  συγκεκριμένη  τάξη  πραγμάτων   σ αυτή  την  κοινωνία,  δεν  αποσιωπούσε  και  την  άλλη,  την  κακή  της  πραγματικότητα.  Όμως  ο  ίδιος   λέει  πως  δεν  εμπλέκεται  συναισθηματικά  και  στις  δύο  περιπτώσεις.  Και  ότι  ο  ρόλος  του  περιορίζεται  στο  να  τοποθετήσει  ένα  είδος  καθρέφτη  μπροστά  στον  κόσμο,  αφήνοντας  τον  θεατή  να  βγάλει  τα  όποια  συμπεράσματα.

Ένα  άλλο  χαρακτηριστικό  του  ήταν  να  ρωτάει  τους  άλλους  τι  να  ζωγραφίσει.  Αυτό  μπορεί  να  ερμηνευτεί  σαν  τρόπος  του   να  εμπλέκεται  όσο  τα  δυνατόν  λιγότερο  ο  ίδιος  συναισθηματικά.  Αλλά  και  πάλι  απ  αυτό,  δεν  μπορεί  παρά  να  εμπλέκεται  με  έναν  άλλο  τρόπο:  Δηλώνει  ότι  δεν  θέλει  να  εμπλακεί  και  αυτό  τον  χαρακτηρίζει,  τον  καταγράφει  στο  έργο  του,  έστω  με  ένα  ερωτηματικό:  Δηλώνει  μια   γενική συμμόρφωση,  μια  αδυναμία  του,  ένα  φόβο(;)  Ένα  σχέδιο   μιας  υπέρμετρης   φιλοδοξίας,  που  αδειάζει  τον  εαυτό  του  για   να  φτάσει  στην  κορυφή  ανεμπόδιστος  ή  και  βοηθούμενος  από  τα  πράγματα(;)

Η  μηχανική  παγωμάρα  των  έργων  του  που  εκφράζει  τον  θάνατο  μιλάει  για  τον  ίδιο  ή  για  την  εποχή  του  όπως  αποτυπώνεται  στην  Αμερικανική  κοινωνία;  Ίσως  και  για  τους  δυο.  Ακόμη  και  στα  «λουλούδια»  του  που  φαίνεται  σαν  να  κάνει  μια  απόπειρα  για  επιστροφή  στη  ζωή,  όπως  λέει  το  1983   ο  Garrer  Ratcliff  είναι  «το  απόσταγμα  μεγάλου  μέρους  της  τέχνης  του  Γουόρχολ,  η  αστραπή  της  ομορφιάς  που  στο  βλέμμα  του  θεατή  παίρνει  απότομα  τραγική  μορφή».  Και  αυτό  γιατί  η  ζωή  που  συμβολίζουν  είναι  πλαστή  και  επαναλήψιμη.   

Ο  Γουόρχολ  ομολογεί:    «Όταν  το  σκέπτομαι,  αντιλαμβάνομαι  ότι  το  να  κάνεις  ζωγραφική  δεν  είναι  παρά  μια  πλάνη».  Όμως, όπως  διαβάζω  στο  βιβλίο  της  Καθημερινής  για  τον  Γουόρχολ,  «περιμένοντας  να  καλλιεργηθεί  αυτή  η  πλάνη,  αποκαλύπτει  τη  γύμνια  του  βασιλιά.  Χρησιμοποιεί  τη  ζωγραφική  για  να  αποκαλύψει  την   «περιττότητα»  της.  Την  διάλυσή  της  στον  εμπορικό  της  χαρακτήρα.  Τα  υπόλοιπα  είναι  απλά . . .  Business. » 

Δυσκολεύομαι   να  βάλω  έναν  επίλογο,  όπως  το  ίδιο  δυσκολεύτηκα  να  βάλω  και  πρόλογο.  Βιάζομαι  να  τα  περάσω  όλα  γρήγορα.  Νοιώθω  τον  Γουόρχολ  να είναι  ένας  τρομακτικός  καλλιτέχνης. Προβάλει  τα  αδιέξοδα  του  ψυχισμού  του  και  της  κοινωνίας,  της  εποχής  του.  Το  έργο  του  δεν  είναι  πρόταση  ζωής,  αλλά  έργο  απόγνωσης  και  ερημιάς  που   καταγράφει  τα  αδιέξοδα  και  τα  προβάλει  ίσως  για  να  τα  ξορκίσει  στην  καλύτερη  περίπτωση,  αν  όχι  να  τα  στηρίξει,  να  τα  επιβάλει  και  ακόμη   να  τα  χρησιμοποιήσει  και  να  τα  εκμεταλλευτεί  αρρωστημένα:  Σαν  φυτό  ή  σαν  σκαθάρι  που  το  τρέφουν  οι  κοπριές.  Κερδίζοντας  από  το  άσχημο,  το  κακό, το  βρόμικο.

Πάντα  χρειαζόμαστε  μια  τέχνη  που  να  εμπεριέχει  πρόταση  ζωής.  Προσωπική  και  συλλογική.  Ακόμη  και  αν  η  τέχνη  δεν   παρουσιάζει  ευθέως  την  πρόταση  ζωής,  να  την  αντιπροτείνει  μέσα  από  την  αίσθηση  της  αποφυγής,  το  παράδειγμα  της  αποφυγής  της  φρίκης που  καταγράφει.  (Όπως  στην  «Γκουέρνικα»  του  Πικάσο).    Στο  τέλος – τέλος   η  τέχνη   χρειάζεται  την  ζωή  για  να  υπάρξει.  Η  ζωή  είναι  ανώτερη  από  την  τέχνη.  Η  τέχνη  πρέπει  να  υπηρετεί  τη  ζωή  και  όχι  το  αντίθετο.

 Εργασία απο την Μαρία  Ουζούνογλου

Σε όσους αρέσει η δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος.

                                    

Η ΔΥΤΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ 14Ο ΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΟΝ 18Ο ΑΙΩΝΑ

Η  ΔΥΤΙΚΗ  ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ  ΑΠΟ ΤΟΝ  14^Ο ΑΙΩΝΑ ΩΣ ΤΟΝ 18^Ο ΑΙΩΝΑ

(φώτο στο τέλος του κειμένου) 

Ξεκινάμε από την Αναγέννηση στην Ιταλία και την Φλάνδρα από τον 14^ο αιώνα μέχρι το 1520  που ήταν στο απόγειο της. Χαρακτηριστικά της είναι: Η κυριαρχία του θέματος και όχι της μορφής, το μέτρο, η αρμονία, η ισορροπία και η ενότητα του όλου. Ανθεί στις ευρωπαϊκές αυλές και στους μορφωμένους και αργόσχολους κυρίως.

Έπειτα περνάμε στον Μανιερισμό. Ο όρος μανιέρα προέρχεται από το λατινικό manierus (=τρόπος) και η χρήση του επικράτησε κατά την περίοδο του Α Παγκόσμιου  πολέμου Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη θριαμβεύει από το 1530 ως και το τέλος του 16^ου αιώνα. Η ύπαρξη του είναι μια αντίδραση στην Αναγέννηση. Έτσι, αντί να υπάρχει μέτρο, στον Μανιερισμό υπάρχει η υπερβολή και η πολυπλοκότητα. Αντί να κυριαρχεί το θέμα, εδώ κυριαρχεί η μορφή. Έτσι ο καλλιτέχνης για να δείξει την δεξιοτεχνία του πχ  στην απεικόνιση του γυμνού σώματος, αδιαφορεί και για το αν οι μορφές που απεικονίζει έχουν αγιότητα ή για τον χώρο που βρίσκονται.  Αντί για αρμονία, ο Μανιερισμός έχει δυσαρμονία, ανισορροπία και διάσπαση του όλου. Δίνει έμφαση σε μέρος του έργου.

Χαρακτηριστικό του ακόμα είναι ότι συνήθως η ενέργεια του σώματος δεν αποδίδει μια δράση της μορφής αλλά λειτουργεί καθαρά στιλιστικά. Επίσης, έχουμε πολλών ειδών προοπτικές με έντονες επιμηκύνσεις ή βραχύνσεις.  Τα χρώματα είναι παγωμένα και δυνατά.

Καθολική Αντιμεταρύθμιση   Στα μισά του 16^ου αιώνα η ζωγραφική έχει πιο έντονο τον θρησκευτικό  της χαρακτήρα σε σχέση πάντα με την Αναγέννηση. Τα θέματα της είναι υπαγορευμένα από την Καθολική Εκκλησία με στόχο μέσα από την μεγαλοπρέπεια τους και την συγκινησιακή τους δύναμη να επιβάλλονται στους πιστούς. Τα έργα της Καθολικής Αντιμεταρύθμισης απευθύνονται στο συναίσθημα, στην καρδιά.

Κλασικισμός Δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιστροφή στο Αναγεννησιακό πνεύμα και μορφές. Ξεκινά με τους αδελφούς Carracci περίπου στο 1600. Η Γαλλία είναι αυτή που τον δέχτηκε με θέρμη σχεδόν όλον τον επόμενο αιώνα. Στον κλασικισμό η τάση της καλλιτεχνικής δημιουργίας  και του ανθρωπίνου πνεύματος στρέφεται στην λογική και στην τάξη, αντίθετα με το Μπαρόκ που ακολουθεί που το  χαρακτηρίζει το πάθος, οι έντονες αντιθέσεις του φωτός, οι πολύπλοκες συνθέσεις σε αταξία που απευθύνονται στο συναίσθημα. Ο Caravagio  είναι αυτός που το ξεκίνησε στις αρχές του 17^ου αιώνα και έπειτα απλώθηκε ως και αρχές του επόμενου αιώνα.

Στα τέλη του 18^ου αιώνα ως και τις αρχές του επομένου, επανερχόμαστε στην λογική και στην τάξη με τον Νεοκλασικισμό. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μίμηση, η αναζήτηση του ιδεατά ωραίου μέσα από την  κλασική αρχαιότητα. Το Μανιφέστο του έγραψε ο Winckelman στο «Σκέψεις πάνω στην μίμηση των ελλήνων στη ζωγραφική και τη γλυπτική». Η ζωγραφική εδώ έχει ως αντικείμενο την ομορφιά. Αυτή ωστόσο η τέχνη λειτούργησε καθαρά προπαγανδιστικά. Πρόβαλε τα ιδανικά του Διαφωτισμού. Στην ουσία πρόβαλε τα ιδανικά της νέας αστικής τάξης που αυτή προκάλεσε δύο από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην Δύση: Την Γαλλική και την Αμερικανική. Αυτή η τέχνη ήταν η τέχνη της Λογικής, του ορθολογισμού, του πατριωτισμού, της τάξης. Ταίριαζε με την λογική της αστικής τάξης που για να εξασφαλίσουν τον πλούτο που μόλις είχαν αποκτήσει χρειαζόντουσαν την «τάξη». Έτσι και τα πορτρέτα είχαν ανάλογο ρυθμό. Έπρεπε να δείχνουν την κοινωνική τάξη του εικονιζόμενου και τον πλούτο του. Και επειδή εκείνη την εποχή πίστευαν ότι όποιος είναι πλούσιος είναι και άξιος άνθρωπος, ταύτιζαν την αξιοσύνη με την ηθική. Άρα και τον πλούτο με το ήθος. Κάποιοι από τους πιο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες αυτού του ρεύματος ήταν ο J. David και οι Gros, Ingres, Girodet, Antonio Canova.

Ο Ρομαντισμός, που εμφανίζεται σχεδόν την ίδια περίοδο με τον Κλασικισμό, εκφράζει το συναίσθημα, το πάθος, το όνειρο ή και τον εφιάλτη του καλλιτέχνη αλλά με έναν ποιητικό τρόπο. Η κούραση από την ξερή λογική του Διαφωτισμού οδηγεί στο άλλο άκρο: Στο συναίσθημα, στη φαντασία, το υπερφυσικό, κάποιες φορές το παράλογο. «Μιλά» για ανατροπή, για τον θάνατο, για επανάσταση.  Απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τον υλισμό και την αισθητική και βάζουν στην θέση τους την αισθητική του άσχημου αλλά και το υψηλό αίσθημα. Δεν ακούγεται περίεργο αυτό με την αισθητική του άσχημου; Και όμως. Το άσχημο μπορούσες να το πλάσεις και να δημιουργήσεις νέες γραφές, νέες μορφές!! Έτσι ξεφεύγεις από την στασιμότητα και την αγκύλωση του όμορφου. Με αυτό τον τρόπο, η ασχήμια έχει μια δυναμική και γίνεται ένα μέσω υπέρβασης! Το κοινωνικό πλαίσιο που βοήθησε και αυτό σε αυτή την κατεύθυνση ήταν το αίτημα πολλών εθνοτήτων του 19^ου αιώνα για εθνική ανεξαρτησία. Οι ρομαντικοί ήθελαν διακαώς να αγκαλιάσουν το Σύμπαν και να γίνουν ένα με αυτό και η τέχνη τους ήταν ένας δυνατός συνδετικός κρίκος μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου.

Εδώ χρειάζεται να πούμε δυο πράγματα. Πρώτον ότι όλα αυτά τα ρεύματα που αναφέραμε δεν διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο πάντα. Κάποιες φορές κινούνταν παράλληλα.

Δεύτερον, να τονίσουμε αυτό που αναφέραμε και πιο πάνω: Ότι υπήρχαν 2 τάσεις στους καλλιτέχνες ανά εποχή. Η μία είναι η εκθείαση της Λογικής και η άλλη η εκθείαση  του Συναισθήματος. Λογική και Συναίσθημα δεν λειτουργούσαν ενιαία.

Τελειώνοντας να προσθέσω πως ο Μανιερισμός έχει μια σχέση με τον 20^ο αιώνα.  Έχει επηρεάσει τον Σουρεαλισμό ως προς την ελευθερία της φαντασίωσης. Έχει επηρεάσει και τον Ντανταϊσμό με την έννοια της εφευρετικότητας σαν αξία.

Αναγεννησιακός πίνακας του ιταλού  Σάντρο Μποτιτσέλι με τίτλο "Η γέννηση της Αφροδίτης"

Αναγεννησιακός πίνακας του Τζιάκοπο Ντιντορέτο με τίτλο  "Απόλλωνας και Μούσες" γύρω στο 1560 με διαστάσεις 2,7 Χ 2,36 μ

Αναγγενησιακό πίνακας "Μόνα Λίζα" του Λεονάρντο Ντα Βίντσι

Πίνακας του Ελ Γκρέκο με στοιχεία Μανιερισμού "Laokoon" 1604-1614,λάδι σε μουσαμά,142 × 193 cm

Κλασικισμός. Carracci Triumph of Bacchus and Ariadne 1597 - 1602

Κλασικισμός. "Η επιλογή του Ηρακλή" Carracci  διαστάσεις 167 x 273 του 1596

Caravaggio
"Supper at Emmaus" Oil on canvas, 1601-1602 ,   139 x 195 cm

ΜΠΑΡΟΚ Caravaggio
"Amor Victorious" 1602 - 1603 Oil on canvas, 156 x 113 cm

ΜΠΑΡΟΚ Caravaggio
"St. John the Baptist Alternative title: Youth with Ram". c.1600 Oil on canvas,  129 x 94 cm

Νεοκλασικισμός  Έργο του David "Count Potocki " 1780-81Oil on canvas

Νεοκλασικισμός  Έργο του David ,  "The Sabine Women"  1799; Oil on canvas

Νεοκλασικισμός  Έργο του David "Oath of the Horatii " 1784 Oil on canvas

Νεοκλασικισμός  Ingres  "Portrait of Napoleon on the Imperial Throne." 1806. Oil on canvas.

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ J.M.W.Turner  "The Shipwreck"1805Oil on canvas

Ρομαντισμός  John Henry Fuseli, "The Nightmare" 1790 - 1791 Oil on canvas 

Ρομαντισμός  Srubbs "Horse Attacked by a Lion"   1762-65  Oil on canvas;

Έργο του Goya "Don Manuel Osorio Manrique de Zunica "1792. Oil on canvas

Έργο του  Goya  "The Nude Maja" (La Maja Desnuda) 1799Oil on canvas

Εργασία απο την  Μαρία  Ουζούνογλου

Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος.

ΒΑΝ ΑΙΚ - Ο ΠΡΩΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Βιογραφικά στοιχεία 

Δεν  είναι γνωστό πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Βαν Άικ· Υποθέτουν γύρω στο 1385 και πέθανε στις 5 Ιουλίου το 1441. Είναι Φλαμανδός.

Ο αδελφός του, επίσης ζωγράφος, Χούμπερτ βαν Άικ συνεργάζεται μαζί του για το έργο η Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού Ναού της Γάνδης, την οποία άρχισε ο Χούμπερτ γύρω στο 1420 και ολοκλήρωσε ο Γιαν το 1432. 

Σύγχρονοι μελετητές δυσκολεύονται να αποφανθούν  ποιος από τους δύο φιλοτέχνησε τους διάφορους χαρακτήρες του έργου. Αυτό το έργο αντί για την συμβολική, απλή αναπαράσταση, καταφέρνει μια πρωτόγνωρη αίσθηση με τρεις διαστάσεις!! Είναι ένα έργο που απορρίπτει αιώνες καλλιτεχνικής παράδοσης. Αυτή η αίσθηση επιτυγχάνεται με την φωτοσκίαση και με το λάδι στα χρώματα που χρησιμοποιούσε αντί  τις τέμπερες που είχαν σαν βάση τους το αυγό. Με την αλλαγή των υλικών είχε την ευκολία να διορθώνει τα λάθη του, να τα δουλεύει  περισσότερο και αυτό  σαν αποτέλεσμα να  δίνει  πολύ περισσότερο βάθος, φώς αλλά και διαφορετική υφή.  Να αναδείχνει  λεπτομέρειες. Κατάφερνε  να  δίνει  στον  καμβά  την ψευδαίσθηση της φύσης προσθέτοντας λεπτομέρειες που στο σύνολο τους ήταν  ένας καθρέφτης του κόσμου.

Ο Βαν Άικ οφείλει την επιτυχία του κυρίως στην -καινοτόμα για την εποχή του- τεχνική της ελαιογραφίας. Αυτός  την εφεύρε.

Το 1425, μετά τον θάνατο του Ιωάννη της Βαυαρίας, ο βαν Άικ εντάσσεται στο καλλιτεχνικό δυναμικό του Φιλίππου του Καλού, στην υπηρεσία του οποίου θα παραμείνει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ως «ιδιαίτερος του βασιλέα»  αναλαμβάνει διάφορες καλλιτεχνικές παραγγελίες της Αυλής της Βουργουνδίας, για τις οποίες και πληρώνεται αδρά. Η αμοιβή του με τα χρόνια αυξάνει θεαματικά, δείκτης της σπουδαιότητας της θέσης του· Σε έγγραφο του 1435 αναφέρεται ότι πρέπει να επισπευσθεί η πληρωμή του ζωγράφου, ειδάλλως υπάρχει ο κίνδυνος να φύγει και να χάσουν έναν απαράμιλλο ποιητή "τέχνης και επιστήμης". Ο Δούκας Φίλιππος του έτρεφε μεγάλη εκτίμηση, βαπτίζοντας  τα παιδιά του, αλλά και χρηματοδοτώντας τη χήρα του μετά τον θάνατό του καθώς και προικοδοτώντας μια κόρη του.

Αντίθετα με το σύνηθες της εποχής του, ο Βαν Άικ συχνά υπέγραφε τα έργα του και χρονολογούσε τις κορνίζες τους.· Πίνακας και κορνίζα, αμφότερα ήταν αδιαίρετα έργα τέχνης και παρότι η κορνίζα ήταν προϊόν διαφορετικού τεχνίτη, συχνά θεωρούνταν ισότιμης τέχνης ως προς το ζωγραφικό έργο.

Η υπογραφή του "ALS IK KAN" (όπως μπορώ) προέρχεται από τη φλαμανδική ρήση όπως μπορώ, όχι όπως θα μπορούσα· σ' αυτήν οφείλεται εν πολλοίς η φήμη του, αλλά και η σχετικά αδιαμφισβήτητη ταυτότητα των έργων του, μεταξύ των καλλιτεχνών της λεγόμενης Φλαμανδικής Σχολής.

«Το πορτρέτο των Αρνολφίνι» 1434 ΒΑΝ ΑΙΚ

Το διασημότερο έργο του είναι «Το πορτρέτο των Αρνολφίνι» 1434. (βλέπε φώτο). 

Τι κάνει σημαντικό αυτό το έργο; Πρώτα από όλα το θέμα του που δεν είναι θρησκευτικό.  Δεν βλέπουμε μάρτυρες και αγίους αλλά απλούς ανθρώπους. Ανθρώπους βέβαια μιας καλής κοινωνικής τάξης. Γίνεται πολύς λόγος για το ποιο είναι το ζευγάρι που απεικονίζεται και αν η γυναίκα ήταν έγκυος ή όχι. Μια ιδιαίτερη λεπτομέρεια στον πίνακα είναι ο καθρέφτης πίσω τους γιατί ανοίγει τον χώρο δείχνοντας ότι υπάρχει μπροστά από το ζευγάρι που εμείς αλλιώς δεν θα το βλέπαμε αλλά και πάνω στον καθρέφτη υπάρχει μια ασυνήθιστη υπογραφή που λέει «Ο Γιαν Βαν Αικ ήταν εδώ.

Περισσότερα έργα του μπορείτε να δείτε σε αυτόν τη σελίδα: http://closertovaneyck.kikirpa.be/#home/sub=altarpiece  

Με  αφορμή  το  έργο  και  την  ζωή  του  Βαν  Αϊκ  λέω  να  επεκταθώ στο  θέμα  γύρω  από   την  τέχνη  και  τον  προορισμό  της.

Εδω ο καλλιτεχνης ειναι στο πνευμα της Αναγέννησης. ξεκιναει η  εποχη  του  ατομισμου. ως  τοτε,  οπως μας  λεει  και  ο   ερικ φρομ, τα    προσωπα  δεν  υπολογιζονταν  σαν  ξεχωριστη  οντοτητα, σαν  ατομα  με  ξεχωριστη  σκεψη  και  θεληση. υπολογιζονταν  μονον   η  ομαδα,  η  κοινωνια,  το  εθνος.  Η  ζωη  του  καθενος  ηταν  μονον  ενας  ρολος  προκαθορισμενος  απο  το  συνολο.  Δεν  υπήρχε  προσωπική  σκέψη  και  ελεύθερη έκφραση. Ο  Βαν  Αικ  ήταν  από  τους  πρώτους  που  τόλμησαν  να  προβάλουν  προσωπική  έκφραση,  αλλά  αυτήν  την  κράτησε  περιορισμένη  μόνον  σε  ότι  ένοιωθε  να  δοξάζει  τον  ίδιο. Δεν  είχε  να  πει  κάτι  μέσα  από  την  τέχνη  του  και  την  ζωή  του  μέσα  από  το  οποίο  θα  ανέβαζε  το  νοητικό  και  πνευματικό επίπεδο  του  ανθρώπου  και  θα   καλυτέρευε την  ζωή.  Στο  έργο  του  δεν  βλέπουμε  να  συμπεριλαμβάνει τον  άνθρωπο γενικά   με  την    αξία  του σαν  μοναδική,  ξεχωριστή  και  ανεπανάληπτη  οντότητα.  Αυτό  το  υπερασπίστηκε  μόνον  στον  εαυτό  του.  Ασχολήθηκε   με  την  τελειοποίηση  της αποτύπωσης  της  ζωγραφικής  εικόνας,  όχι  για  να  μιλήσει  με  αυτήν  την  εικόνα  καλύτερα  και  πιο  κατανοητά  για  τους  προβληματισμούς  της  ζωής,  να  βάλει  έστω    ερωτήματα,  επιχειρώντας   να  δώσει  κάποια  ελπίδα  στα  αδιέξοδα  του  τότε  ανθρώπου  και  στην  καταπιεσμένη   μοναδικότητα  του  ατόμου  ανά  τους  αιώνες.  Αλλά  για  να  τον  θαυμάσουν  και  να  δοξαστεί.  Ήταν  μια  τέχνη  από  τον εαυτό  του  για  τον  εαυτό  του.  Ασχολήθηκε  πολύ  με  το  πως  λέμε  κάτι  με  τον  καλύτερο  τρόπο  και  όχι  με  το  τι είναι  αυτό  που έχουμε  να  πούμε  με  αυτόν  τον τρόπο,  που  να  συμπεριλαμβάνει  τους  άλλους  στην  πραγματική  τους  ζωή.  Αυτό  για  μένα  περιορίζει  πολύ την  αξία  του  έργου  του.  Η  αξία  των  γραμμάτων  και  των  τεχνών  μπορεί  να  είναι  μόνο  σε  συνάρτηση  με  την  εξέλιξη  της  ηθικής  των  πολιτών που  απευθύνονται  και  επηρεάζει  το  έργο  τους  με  σκοπό  τον  σεβασμό  της  μοναδικότητας  του καθένα  στην  κοινωνία.  Για  να  συγκεντρώνεται  η  ζωή  στις  πραγματικές  της  διαστάσεις. Αλλιώς  οι  τέχνες  και  τα  γράμματα,  όπως πολύ  σωστά  μας  λέει  ο  Ρουσώ,  είναι  ένα  καλό  που  γίνεται  για  να  εξυπηρετεί  κακό  σκοπό.

Γι αυτό,  στον  κάθε  καλλιτέχνη  που   παρουσιάζω,  θέλω  να  αξιολογείται  το  έργο  του περισσότερο  από  το   πόσο  καταφέρνει  να  συνεισφέρει στην  ανύψωση  της  ηθικής  του  ανθρώπου, μέσα  από  αυτό  που  θέλει  να  πει  το  έργο  του.  Χωρίς  να  υποτιμάται   και  ο  τρόπος  της  τεχνικής  του,  αν  τον  βοηθάει  αυτός  ο  τρόπος  να  γίνεται  καλύτερα κατανοητό  αυτό  που  θέλει  να  πει.  Δηλαδή πρώτα  τι  λέει  και  μετά  το  πως  το  λέει  αυτό,  μέσα  από την  εφευρετικότητα  του  στις  τεχνικές  και  τα  υλικά  του.  Πρώτα  το  "τι"  και μετά  το   "πως". Η  ομορφιά,  η  αισθητική  του  έργου,  χρειάζεται  να  διαπερνά  τα  υλικά  πράγματα  μέσα  από  τα  οποία  εκφράζεται  και  να  φτάνει  στον  λόγο  της  ύπαρξης  αυτών  των  υλικών.  Την  ψυχή  των  πραγμάτων  που  είναι  ο  άνθρωπος  με  την  πνευματική  του  διάσταση.

Στην  εποχή  μας,  αυτό  που  ζούμε,  μπορεί  να  είναι  η  τιμωρία  μας  που  για  μεγάλο  χρονικό  διάστημα  επαναπαυτήκαμε  επικεντρωμένοι με  απληστία  στην  στεγνή  ομορφιά  της  ύλης,  εξαντλώντας  αυτήν  την  ύλη  που  στηρίζει  την  ζωή. Η  απληστία  μας,  μας  έκανε  να  μην  αρκούμαστε  να  καταναλώνουμε  το  ήδη  παραγμένο  από  την  φύση  και  τον  άνθρωπο,  αλλά   να  δανειζόμαστε αυτό  που  θα  παρήγαγε  η  φύση  και  ο  άνθρωπος  στο  μέλλον.  Και  όταν  ήρθε  αυτό  το  μέλλον  και  έγινε  παρόν,  αντικρίζουμε  το  κενό,  την  απειλητική  άβυσσο,    που  δημιουργήσαμε  αρπάζοντας  προκαταβολικά. Όλο  αυτό  έγινε  γιατί  ανταγωνιστήκαμε  μεταξύ  μας  για  το  ποιος  έχει  την  μεγαλύτερη  καταναλωτική  δύναμη.  Γιατί    περιφρονήσαμε  το  πνεύμα   που  θα  συγκρατούσε  την  ζωή  στις  πραγματικές  της  διαστάσεις  και  θεοποιήσαμε  την  ύλη  σαν  να  ήταν  αυτοσκοπός  και  ανεξάντλητη.  Παρόλη  την  τιμωρία  που  δεχόμαστε  στις  μέρες  μας,  βλέπω  να  είμαστε  αμετανόητοι  και  να  μην  αφήνουμε  το ανταγωνιστικό    μοντέλο  συνύπαρξης.  Προφανώς  ο  πόνος  από  την  τιμωρία  χρειάζεται  να  κορυφωθεί  πολύ  περισσότερο,  αλλά  και  πάλι,  στην  αλλαγή  πλεύσης  πρέπει  να  παίξουν  σημαντικό  ρόλο  οι  τέχνες  και  τα  γράμματα.  Να  δείξουν  στην  ανθρωπότητα  τον φωτεινό  δρόμο  της  ηθικής  διευθέτησης  της  ζωής.   Αλλιώς,  παραπλανούν  και  ξεγελάνε  τον  κόσμο  και  δεν  έχουν  λόγο  ύπαρξης.  Είναι  ένα  καλό  που  γίνεται  με  κακό  σκοπό,  όπως  λέει  και  ο  Ρουσώ.

Για  παράδειγμα  σε  αυτήν  την  κατεύθυνση  είναι το  έργο  μου  του   2009  "Ο  χρυσός  Μόσχος  και  η  σοφία   του    Προφήτη"  που  μπορεί  να  δει  κανείς  εδώ  στο  μλοκ.  Περισσότερα  εξηγώ για  το  τι  θέλω  να  πω  με  αυτό  το  έργο. http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_17.html   Σε  άλλη  δημοσίευση  δείχνω  και  την  κατασκευή  του  έργου  http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_15.html  και http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_16.html Επίσης για  μια  καλή  παρουσίαση  του  θέματος  μεταξύ  εξουσιαστή  και  εξουσιαζόμενου,  μαζί  με  μια περιληπτική    πρόταση  διευθέτησης,  μπορεί  να  δει  κανείς   και  στην  θεματική  μου  ενότητα  "Κύκλοι"  στο  έργο   "Αντρίκελα".   http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_27.html  

Δεν  υποστηρίζω  την  εξέγερση  γιατί  αυτό  θα  σήμαινε  βία  στην  βία,  κάτι  που  η  ανθρωπότητα  το  έχει  επαναλάβει  πολλές  φορές  ανά  τους  αιώνες  χωρίς  να  καταφέρει    να  σταματήσει  αυτήν  την  απεχθή  κατάσταση.  Είναι  καιρός  να  διδαχτούμε τον  σεβασμό  και  την  αγάπη.

Πληρώνω  πολύ  ακριβά  αυτή  μου  την  στάση  στο  έργο  μου  και  την   ζωή  μου.  Κατασυκοφαντούμαι  μόλις  γυρίσω  την  πλάτη  μου  και  περιθωριοποιούμαι. Μου  ρίχνουν  ατελείωτη  "λάσπη" για  να φαίνομαι αποκρουστική  σαν  χαρακτήρας   και  να  αποστρέφει  κανείς  το  βλέμμα  του  από  αυτό  που  πρεσβεύω  και  ενοχλεί  όσους  επιμένουν  με  έπαρση  τον  ανταγωνισμό  μεταξύ  των  ανθρώπων    και  αποστρέφονται  μετά  βδελυγμίας  μια  ηθική  διευθέτηση της  ζωής  στηριγμένη  στον  σεβασμό  της  διαφορετικότητας  του  καθένα.   Λείπει  η πίστη  στον  εαυτό  μας,  τον  άνθρωπο,  τον  Θεό,  που  θα  δώσει  την  υπομονή και  την  επιμονή  που  στηρίζεται  η  διάθεση  για  κατανόηση,  απαραίτητη  προϋπόθεση  για  να  φτάσουμε  στον  σεβασμό. Ίσως  ο  καθένας  μας  θεωρεί  τον  εαυτό  του  λίγο  για  κάτι  τόσο  μεγάλο.  Ξεχνάμε  ότι  αυτό  δεν  είναι  δουλειά  του  ενός.  Είναι  δουλειά  του  συνόλου   και  ο  καθένας μας  χρειάζεται  να  κάνει  μόνον  ότι  του  αναλογεί  στις  μικρές  του  δυνάμεις.  Αλλά  να  το  κάνει.  Εγώ  με  την  ζωή  μου  και  την  δουλειά  μου, αυτό  κάνω και  πληρώνω  το  τίμημα.       

 ΜΑΡΙΑ  ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ  

Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 

ΕΡΓΑ ΜΟΥ

"Έκρηξη χαράς" 30Χ40, Ιανουάριος 2016

"Σύνθεση"

"Μήλα, πορτοκάλια και κανέλα" 70 Χ 50

"Κανάτια" 70 Χ 50

"Πάγος και φωτιά"  60 Χ  50

"Κοντά στο τζάκι"

¨Η μικρή Εύα έφαγε το μήλο και πονήρεψε" 70 Χ 50

"Πήλινο"

"Γιορτή"

"Σταφύλια και κρασί"

""Σταφύλια και κρασί" 2

"Zουλού" 2013, 50 Χ 60

"Χωρίς τίτλο" 50 Χ 70 , 2013

"Φασολάκια"

"Τα ρόδα  του περιβολιού" ακρυλικό 50 Χ 70

"Μήλα" μικρή σύνθεση 50 Χ 60 ακρυλικό 2013

"Η απειλή" ακρυλικό 30 Χ 40

ΜΑΡΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ 

Όσοι θέλετε να γίνετε φίλοι – μέλη του μπλόκ μου μπορείτε να το κάνετε πηγαίνοντας δεξιά κάτω από την φώτο μου που λέει "Γίνετε μέλη".

Αν σας άρεσε η δημοσίευση πατήστε το κουμπάκι "Μου αρέσει". 

Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ;

Για  τον  Μεσαίωνα  ξέρουμε όλοι  ότι  υπήρχε   έλλειψη  προσωπικής  έκφρασης  στον κάθε  άνθρωπο.  Κανείς  δεν  αναγνώριζε  τον  ξεχωριστό  τρόπο  που  νοιώθει  και  σκέφτεται ο  ίδιος  και  οι  άλλοι.  Όλα  κινιόταν  σε  καθορισμένα  πλαίσια του  ρόλου  του καθένα  στην  δουλειά,  την  οικογένεια,  την  κοινωνία. Το  ίδιο  γινόταν  και  με  τον  καλλιτέχνη.  Δεν  υπήρχε  λόγος  να  ξεχωρίζει,  όπως  δεν  ξεχώριζε  κανένας  που  έκανε  απλά  την  δουλειά  του.

Ο  ατομισμός  άρχισε  να  ξεπροβάλει  στο  τέλος  του  Μεσαίωνα.  Όμως  όχι  σαν  προσωπική  έκφραση  ελευθερίας  σε  αυτό  που νοιώθει  και   σκέφτεται ο  άνθρωπος  για  όλο  το  φάσμα  της  ζωής,  για  να κάνει  γνωστές  και  σεβαστές  στον  εαυτό  του  και  στους  άλλους τις  εσωτερικές  εκφάνσεις  της  ψυχής  του.  Θα  ξεχώριζε  από  τους  άλλους  μόνον  οικονομικά  αν  μπορούσε,  εξαγοράζοντας  και  υποτάσσοντας  σε  αυτήν  την  δύναμη  του  την  ελευθερία  των  άλλων. Αντικαταστάθηκε  η  αξία  της  καταγωγής  με  την  αξία  του  πλούτου.  Η   εκμετάλλευση  των  μαζών  συνεχίστηκε  με  αλλαγή  προσώπων.  Αυτός  ο  Ατομισμός  ήταν   ένας  νέος  δεσποτισμός.       

Καθώς  αφήνουμε   τον  Μεσαίωνα  και  προχωράμε  στην  Αναγέννηση,  εμφανίστηκε  ο  Τζιότο,  ο  οποίος   όπως  είπαμε  στην  προηγούμενη  δημοσίευση,  ξεπέρασε  την  ανωνυμία  των  τότε  καλλιτεχνών  που  υπολογιζόταν  μόνο   ως  τεχνίτες.    Η  φήμη  του  απλώθηκε  και  η  τέχνη  του  άρχισε  παρομοιάζεται  ισάξια  με  την  τέχνη  των  αρχαίων  και έτσι  έκανε  να  αναβιώσει  το  μεγαλείο  της  Ρωμαϊκής   αυτοκρατορίας.  Αυτό  έκανε  τους  ηγεμόνες  και  την  πλούσια  τάξη  τους  να  θεωρήσουν  την  τέχνη  άξια  τιμής  και  να  πάρουν  στην  παρέα  τους  καλλιτέχνες  οι  οποίοι  ξεχώρισαν  και  άρχιζαν  να  υπογράφουν  τα  έργα  τους. 

Σε  εκείνη  την  εποχή,  η  τέχνη  μπορούσε  να  ξεχωρίζει,  όχι  για  να  διαπαιδαγωγήσει,  να  στηρίξει και  να  καλλιεργήσει  τον  άνθρωπο   με  την  ευαισθησία  της  και  τον  δυναμισμό  της,    αλλά  μόνον  για  να  προσφέρει  μεγαλείο  και  δόξα  στους  πλούσιους  ηγεμόνες και στους ίδιους τους καλλιτέχνες.  Αυτός  ο  ρόλος  της  αναγνωρίζονταν.  Ο  καλλιτέχνης  λοιπόν,  έπρεπε  να  είναι  εφευρετικός και  να  προσαρμόζεται  σε  αυτήν  την  κατεύθυνση.  Καθώς  τρέχουμε  μέσα  στους  αιώνες  της  ιστορίας  της  τέχνης μέχρι  σήμερα,  έχουμε χρονικά  διαστήματα  και  καλλιτέχνες  έξω  από  τέτοιους  περιορισμούς.  Αυτοί  μπόρεσαν  με  την  τέχνη  τους  να  προσφέρουν  έντονα  ερεθίσματα  στην  προσωπική  ανάπτυξη  του  καθένα,  στηρίζοντας  την δίκαιη   μοναδική  έκφραση  του  προσώπου  των  συνανθρώπων  τους,  μέσα  από  το  δικό  τους  τρόπο  για  παράδειγμα  ελευθερίας  στην  τέχνη  και  την  ζωή.

Στις  μέρες  μας  όμως, πάλι  οι "πλούσιοι  ηγεμόνες"  κρατούν  με  το  χρήμα  που  έχουν  συγκεντρωμένο  στα  χέρια  τους   την  ζωή  και  το  έργο   των  καλλιτεχνών,  αποκλείοντας  όποιους  η  αλήθεια  της  ψυχής  τους  με  την  τέχνη  τους  δεν   τους  δίνει  ύμνους  για  την  δόξα  του  "ηγεμόνα".  Έτσι  γίνεται  πάντα  όταν  το  χρήμα  συγκεντρώνεται   σε  λίγα  χέρια.  Υπάρχει  μόνον  μία  αλήθεια.  Η  αλήθεια  του  ηγεμόνα  του  χρήματος.  Γιατί  ο  υπόλοιπος  κόσμος  δεν  έχει  αγοραστική  δύναμη  να  υποστηρίξει  ότι  τον  εκφράζει. 

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

Μετά από την τελευταία διαπίστωση, μπορούμε να συνεχίσουμε την εξιστόρηση της τέχνης σε σχέση  με την παραπάνω κατάσταση και τις προσπάθειες κάποιων καλλιτεχνών να απελευθερωθούν από αυτή την εξάρτηση. Πληρώνοντας βέβαια το τίμημα.  Αδικούμε την τέχνη όταν την κρίνουμε, όπως συνηθίζουμε, μόνο σαν τεχνική. Η  ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,  ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Τα άλλα όλα έπονται.  

Απο εδώ και πέρα, θα αναφερόμαστε σε έναν  έναν καλλιτέχνη ξεχωριστά σε σχέση με την εποχή του βέβαια.  Σας βεβαιώνω πως στην συνέχεια, οι καλλιτέχνες που θα αναφερθούμε, έχουν πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον!!!

Θα ενημερώνεστε σχετικά με κάθε νέα δημοσίευση.  Όσοι θέλετε, μπορείτε να γίνετε μέλη του μπλοκ για ακόμα πιο άμεση ενημέρωση σας.

Αν σας άρεσε το σημερινό κείμενο- δημοσίευση, πατήστε το κουμπάκι «Μου αρέσει». Μπορείτε ακόμα να  κοινοποιήσετε τον σύνδεσμο στο FB  σας. 

Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

                                               

                                      Ομάδες  συμφερόντων  

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ

Σας ευχαριστώ που με επισκεφτήκατε  στο μπλοκ μου!!
Μπορείτε να γίνετε μέλη για να έχετε άμεση ενημέρωση.