ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΤΖΟΡΤΖ ΦΛΟΪΝΤ ΠΟΥ
ΣΚΟΤΩΣΕ Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
Ακούμε τους
ψυχολόγους να λένε
πως στην πραγματικότητα ο
αστυνομικός ήθελε να
σκοτώσει τον μαύρο
που έχει μέσα του!
Τον αδύναμο εαυτό
του. Και το ακόμη χειρότερο
είναι πως σαν
τον αστυνομικό είναι
και ο καθένας μας.
Ο καθένας μας έχει μέσα του ένα
μεγαλύτερο ή μικρότερο κομμάτι
αδυναμίας, ανεπάρκειας για
αρμονική, αγαπητική
διασύνδεση με τους
άλλους που τον βασανίζει,. Έτσι, βρίσκει ή
δημιουργεί αδύναμους, για
να σκοτώνει στο
πρόσωπο τους τον
αδύναμο αυτόν εαυτό του. Με
αυτό τον τρόπο,
όπως ο
αστυνομικός, όλοι γινόμαστε "περήφανο" και "χρήσιμο" μέλος
της ανθρώπινης κοινότητας, η
οποία αποσιωπεί την ενοχή
στην κρυφή ή
φανερή βία και
την εγκαθιστά σε
κανονικότητα στην μεταξύ
μας διασύνδεση. Όταν η βία ξεπεράσει
κάποιο όριο η
κοινότητα κλονίζεται, χάνει προς
στιγμή τον βηματισμό
της, αλλά γρήγορα επανέρχεται
στα ίδια τεχνηέντως. Γιατί
έχει κάνει χώρο
στη διάδοχη κατάσταση που
θα παρηγορήσει, θα
περιθάλψει και θα δικαιώσει τα
θύματα πριν η ίδια δημιουργήσει
νέα, δικά της,
πράγμα αναπόφευκτο.
Γιατί η ψυχή του ανθρώπου δεν
έχει αποποιηθεί την βία.
Το ξέρει και δείχνει
κρυφά, έστω κάποια
κατανόηση και ανοχή
σε αυτό που
διαδέχθηκε. Με τον
καιρό, όταν πέσουν
οι τόνοι και
ξεχαστούν τα παλιά μπορεί να
συμπεριλάβει και τα μέλη
της παλιάς κατάσταση
στη ….νέα συνθήκη.
Το σκηνικό
επαναλαμβάνεται με μικρές
διαφορές γιατί ο
άνθρωπος δεν έχει
αλλάξει μέσα του.
Δεν έχει νικήσει
την ροπή του
στην επιβολή και την
βία, δηλαδή να
λύνει το εσωτερικό
του πρόβλημα σε
βάρος του άλλου.
Επομένως και στην όποια νέα
συνθήκη η
βία θα είναι
παρούσα, όσο και
αν στην αρχή
τουλάχιστον δεν θα
είναι τόσο εμφανής.
Αυτός είναι ο
μόνος τρόπος λειτουργίας
της ζωής που
αντέχει ο άνθρωπος
με τον
καθένα μας να επιθυμεί
τον σεβασμό των άλλων,
ενώ ο ίδιος
σπάνια καταφέρνει να
σεβαστεί επί της
ουσίας. Ξέρει ότι
αν αντισταθεί μέσα
του στην φανερή ή
την καμουφλαρισμένη βία, αν
αρνηθεί να
πάρει μέρος με
συνενοχή, κρυφά ή φανερά,
στην καλύτερη περίπτωση
θα μείνει μόνος του. Είναι
πολύ δύσκολο να βρει συνοδοιπόρους, και
ακόμη πιο δύσκολο
να γίνει ερημίτης.
Κάθε μορφή της
ανθρώπινης κοινότητας δεν
μπορεί παρά να στηρίζεται σε
αυθεντίες προσώπων και
ιδεών που ανατέλλουν,
μεσουρανούν και δύουν.
Γιατί καμιά αυθεντία
δεν εκφράζει ολόκληρη
την αλήθεια της
ζωής η οποία είναι μοιρασμένη
σε όλους, μέχρι
τον ελάχιστο άνθρωπο. Κάποτε
αυθεντία ήταν η
θρησκεία και απαιτούσε
συμμόρφωση
στις δομές της πουλώντας συγχωροχάρτια
και τιμωρώντας την
ανυπακοή στη πυρά!
Στις μέρες μας
αυθεντία είναι η
επιστήμη με την τεχνολογία που διαφεντεύουν την ανθρώπινη
κοινότητα. Σε προηγούμενες
εποχές κυριάρχησε σαν
αυθεντία η ρώμη
και σε μια πιο ρομαντική
εποχή η καλλιτεχνική
ομορφιά. Όλα έχουν
την αξία τους
και αποτελούν μέρος
και έκφραση της
ζωής. Το κακό
είναι όταν υποστηρίζεται
κάποιο από
αυτά σαν την
μοναδική αλήθεια και αυθεντία, υποτάσσοντας σε αυτήν
κάθε άλλη έκφραση. Υποτάσσοντας την
ολότητα της αλήθειας στο
μέρος της και τον
καθιστά ψυχικά ανάπηρο,
ακρωτηριάζοντας τον άνθρωπο από τις
υπόλοιπες αλήθειες
της ψυχής.
Σήμερα, ακόμη
και η καλύτερη
πολιτική τάση που θα ευαγγελίζεται
την άμεση δημοκρατία
(αν υπάρξει ποτέ)
στην ουσία την
ακυρώνει στην πράξη,
όταν θα πρέπει
η κάθε διαβούλευση
να έχει
την γνωμοδότηση των επιστημόνων. Αυτό
θα πει πως οι ομάδες
της επιστήμης και της τεχνολογίας θα ελέγχουν
και
πάλι τις
"δημοκρατικές"
αποφάσεις. Είναι μια παγιωμένη
αυθεντία, που κατοχυρώθηκε
μέσα από τις
καλές πλευρές της, τα
επιτεύγματα, την άνεση
και εξυπηρέτηση που
προσέφερε στον άνθρωπο, και έχει θεοποιηθεί.
Δεν μπορεί
να ακυρωθεί. Το θέμα
είναι ποιος ελέγχει
τις ομάδες αυτές!
Άκουσα έναν
σπουδαίο καθηγητή, τον
κύριο Μάζη, να υποστηρίζει ότι όποιος έχει
το χρήμα ελέγχει
την πολιτική, τους
νόμους, τις υπηρεσίες
και μέσα από
αυτά ελέγχει τον
κόσμο όλο. Αυτό
θα πει ότι
το χρήμα είναι
η αυθεντία των
ημερών μας και μπορεί να ήταν από
πάντα με κάποιον
πιο αφανή τρόπο. Δεν
είναι χειρότερη ή
καλύτερη από καμία
προηγούμενη άλλη αυθεντία.
Η
πολιτική λοιπόν δεν φαίνεται να έχει τρόπο
να βοηθήσει στην εξάλειψη της
βίας από την
κοινωνική μας διασύνδεση
γιατί, και η παιδεία
που θα
μπορούσε να εξημερώσει
τα ήθη, ορίζεται
και αυτή από
την πολιτική και
την ανθρώπινη αδυναμία.
Έχουν γίνει μεταρρυθμίσεις των
μεταρρυθμίσεων χωρίς ουσιαστικό
αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι
βρισκόμαστε ο καθένας
μόνος και αβοήθητος
να παλέψουμε την μεγάλη ή
μικρή ψυχολογική αδυναμία
μας για την
μεταξύ μας αρμονική
διασύνδεση. Έτσι και ο αστυνομικός
είναι ένας από
μας που λειτούργησε
μέσα στην συνθήκη
της ανθρώπινης κοινότητας η οποία
στέκεται αδύναμη
παρά την
πρόοδο των ανθρωπίνων
επιστημών, να επιμείνει στην διασύνδεση του ενός
με τον άλλον
μέσα από τις
αρχές του ανθρωπισμού
με αλληλεγγύη, συμπόνια
και συμπαράσταση. Αποδέχεται με
συγκαλυμμένη ενοχή ένα
τρόπο συνύπαρξης που
επιτρέπει στον δυνατότερο
να μην θέλει
να δει τον αδύναμο σαν μέλος του
ανθρώπινου είδους στο
οποίο ανήκουμε όλοι, που
είναι φυσικό να
έχει αδυναμίες, μια και
η τελειότητα δεν
είναι ίδιον του
ανθρώπου. Έχει γίνει
κοινός τόπος, το
δικαίωμα κάποιου να πιστεύει
και να πράττει
σαν να ανήκει
σε ένα ανώτερο
είδος απέναντι σε
όποιον καθιστά αδύναμο, να τον
υπολογίζει σαν υπάνθρωπο,
κατώτερο από ζώο, που η ζωή
του είναι φόρος
υποτελής σε αυτόν
και σε όσους
πιστεύουν και πράττουν
έτσι. Ο
ναρκισσισμός στην αποθέωση
του. Και αυτό
το ονομάζουμε πολιτισμό!
Μα, σου λένε,
υπάρχουν και τα
δικαστήρια. Αυτό είναι
τουλάχιστον αστείο. Οι
δικαστές και οι
δικηγόροι στην ίδια
ανθρώπινη συνθήκη ζουν,
του "Αλλιώς δεν
ζεις", όπως θα πούμε
παρακάτω. Το ίδιο
και οι δεσποτάδες.
Άκουσα έναν βορειοελλαδίτη δεσπότη
να λέει πως όταν
κάποιος καθιστά κάποιον
αδύναμο, τον υποτιμάει
και τον κλέψει,
αρκεί να κάνει
μια δωρεά σε
ένα ίδρυμα και
συγχωρείται από τον
Θεό η όλη
συμπεριφορά του… Να
πω ότι δεν
τον καταλαβαίνω; Τον
καταλαβαίνω. Ζει και
αυτός στην ίδια
ανθρώπινη συνθήκη του
"Αλλιώς δεν ζεις"
και επιχειρεί να
προσαρμόσει τον ευαγγελικό
λόγο στην ανθρώπινη
συνθήκη μια και
η ανθρώπινη συνθήκη
αδυνατεί να προσαρμοστεί
στον ευαγγελικό λόγο!
Το κακό είναι
ότι μπερδεύει τον κάθε
άνθρωπο που
αγωνίζεται να βρει
καταφύγιο στον ευαγγελικό
λόγο. Και χάνονται
ψυχές, αν δεν
φροντίσει ο Θεός με τις
προσευχές μας γι αυτές τις
ψυχές και για
τον δεσπότη που
τον συμμεριζόμαστε με αγάπη για
την αδυναμία του!
"Αυτό
είναι. Δέξου το" γιατί "Αλλιώς
δεν ζεις" όπως
διαμηνύθηκε σε μία κοπέλα
παλαιότερα από
τους συνασπισμένους στον "στραγγαλισμό της"
κάνοντας σαφή την
στάση της ανθρώπινης
κοινότητας απέναντι της. Μπορούμε να το καταλάβουμε καλύτερα
αυτό το "Αλλιώς
δεν ζεις" που άκουσε
τότε η κοπέλα,
τώρα που ακούμε
και την εξήγηση που
δίνουν οι ψυχολόγοι
στο θέμα της
δολοφονίας του μαύρου.
Η κοπέλα δεν
ήταν φυσικός μαύρος.
Ήταν λευκή. Αλλά
άνετα τα μέλη
μιας όποιας ανθρώπινης κοινότητας
αποφασίζουν πλειοψηφικά να βάψουν
μαύρο και τον
οποιονδήποτε λευκό,
να τον ενοχοποιήσουν συνωμοτώντας σε
βάρος του, να τον
απομονώσουν παρουσιάζοντας τον μέσα
σε μια κατάσταση
ντροπής και αδυναμίας
για να μπορούν να τον
σκοτώσουν πραγματικά ή
μεταφορικά, θέλοντας ασυνείδητα
να σκοτώσουν στην
θέση του τον
δικό τους αδύναμο
εαυτό ο καθένας,
την έλλειψη ικανότητας για
ηθική συνύπαρξη, ανθρωπιά.
Να τον κρύψουν, να
τον εξαφανίσουν αυτόν
τον εαυτό τους
από τα μάτια τους,
την συνείδηση τους
και στην θέση
του να βάλουν τον
δυνατό, τον ικανό
εαυτό που θα
τους καθρεπτίζουν οι
υπόλοιποι όμοιοί τους
που συνασπίζονται στο
κακό!
Έτσι
κάνουμε τον άλλο
να πονάει στην
θέση μας, του
μεταφέρουμε την δυσκολία μας,
την ανεπάρκεια μας
και γλυτώνουμε από τον
αφόρητο πόνο που
προκαλεί η συνειδητοποίηση της
κατάστασης μας, της
αδυναμίας μας, ταπώνουμε
την συνείδηση μας και
λειτουργούμε στο ασυνείδητο. Και χάνεται
η φυσική προσωπική
πυξίδα της ευθύνης.
Γιατί "Η ευθύνη
είναι μόνον προσωπική. Συλλογική
ευθύνη δεν υπάρχει" όπως
μας λέει ο
χιλιοβραβευμένος Γερμανός φιλόσοφος
Victor Frankl. Δημιουργούμε μια απρόσωπη
ανθρώπινη κοινότητα που συστήνεται πλειοψηφικά
στο σημείο αιχμής της ταλάντευσης που συναντιούνται
από την μια
πλευρά οι
ανθρώπινες αδυναμίες και
από την άλλη οι ανθρώπινες δυνατότητες.
Στην περίπτωση και του
μαύρου και της
λευκής που βάφτηκε
μαύρη, το
παλαντζάρισμα πλειοψηφικά
έγειρε στην πλευρά
της ανθρώπινης αδυναμίας
που πλειοψήφησε
έναντι της πλευράς
των ηθικών δυνατοτήτων.
Η κοινότητα εμπιστεύτηκε
την δυναμική
της συνένοχης, της αλληλοκάλυψης και
αποσιώπησης της ανθρώπινης
αδυναμίας για να
προωθηθεί η σκληρότητα
σαν την μόνη
επιλογή ζωής.
Η αμαρτωλή πλειοψηφία εξαγιάζεται βαφτισμένη στο
όνομα της τάξης
και της ασφάλειας στην
περίπτωση του αστυνομικού και
της ανάπτυξης στη δεύτερη περίπτωση.
Πράγματι, η τάξη
και η ασφάλεια
όπως και η
οικονομική ανάπτυξη σαν
έννοιες έχουν την θετική, την
άγια πλευρά τους. Έτσι
μπορούν να καθησυχάζουν,
να παγιδεύουν νοηματοδοτώντας θετικά την
κατάσταση και στην
περίπτωση που αυτά υποστηρίζονται ανήθικα
από μια εξαγιασμένη με
αυτόν τον τρόπο πλειοψηφία,
που συγκροτείται στο
όνομα τους. Τέτοιες
ονοματοδοτήσεις τραβούν την
προσοχή μακριά από το κακό
της υποστήριξης που
γίνεται στην αδύναμη
πλευρά του
ανθρώπου ο οποίος
δεν καταφέρνει
να λειτουργήσει
υπεύθυνα απέναντι στον
συνάνθρωπο.
Δεν είναι
ούτε το χρώμα,
ούτε το φύλο
του ανθρώπου που προκαλεί τον
ρατσισμό. Είναι η ψυχολογική
ανάγκη του καθένα
μας να υποτιμήσουμε
και να
δημιουργήσουμε αδύναμους κάθε
είδους ή
να κρατήσουμε σε
αδύνατη θέση τους ήδη αδύναμους
για να συγκριθούμε μαζί
τους, να νοιώσουμε
σπουδαίοι, ανώτεροι, νομίζοντας
ότι έτσι θα αποκαταστήσουμε μέσα μας την
προδοσία που μας
έγινε μόλις ανοίξαμε τα
μάτια μας στον
κόσμο, στην αρχή της
ζωής μας από
ανθρώπους που δεν ήξεραν τι
έκαναν οι καημένοι!
Ο ρατσισμός μας
στον φυσικό ή τον βαμμένο
μαύρο, μας καθιστά
χρήσιμους και σπουδαίους
στην κοινότητα που θέλει να
μένει κρυφό και
ανομολόγητο ότι συγκροτείται
σε αυτή την
βάση. Αυτό δεν
είναι προνόμιο της αστυνομίας.
Συμβαίνει σε κάθε
επαγγελματική ή κοινωνική
συνάφεια όταν οι αδυναμίες
της ψυχής υπερισχύσουν. Σε
όλους μας συμβαίνει
σε κάποιον βαθμό
να νοιώθουμε αδύναμοι για
αγαθή διασύνδεση
με τους άλλους, σε
ένα δούναι και
λαβείν στην βάση
του αλληλοσεβασμού, όπως λένε
οι ψυχολόγοι για
τον αστυνομικό.
Κανείς μας
δεν είναι τέλειος
και εντελώς άξιος
του σεβασμού του
άλλου και αυτό, εξαιτίας
των παιδικών μας τραυμάτων.
Μόνον το
έλεος του ενός
προς τον άλλον
μας σώζει. Αλλά
αυτό είναι πολύ
δύσκολο. Είμαστε απασχολημένοι
ο καθένας ολοσχερώς
με τον
εαυτό του και θυμωμένοι
με τους άλλους
που μας απογοητεύουν
όταν τους θέλουμε
να ασχολούνται με
την ανάγκη μας
να κατανοήσουν και
να θωπεύσουν την
πονεμένη μας ψυχή
την οποία όμως κρύβουμε επιμελώς γιατί υπάρχει
πληγή και πονάει
το άγγιγμα.
Έτσι
το τραύμα των
παιδικών μας χρόνων
δεν βοηθιέται να κλείσει. Μας
απορροφάει, μας κρατάει αιχμάλωτο
το βλέμμα μας προς
τα μέσα μας, στον
εαυτό μας, αυτιστικά
και δεν μπορούμε
να δούμε ο ένας την
ανάγκη του άλλου,
να δώσουμε
έλεος, συμπάθεια,
συμπόνια και συμπαράσταση,
για να αρχίσει
να γίνεται πράξη η
ποθητή αγαπητική
σύνδεση. Έτσι θα σταματούσε
η πρακτική
της σιωπηρής αποδοχής
στην εγκληματική επιβολή
του ενός πάνω στον
άλλον σαν τον μοναδικό τρόπο
διασύνδεσης με το αξίωμα "Αλλιώς
δεν ζεις".
Δεν συναινούμε
βέβαια στον
ίδιο βαθμό όλα τα
μέλη της ανθρώπινης
κοινότητας στην ανάδειξη
της αμαρτωλής αλληλοκάλυψης
των αδυναμιών μας.
Δεν ταιριάζει το
ίδιο καλά σε
όλους μας αυτό,
γιατί δεν έχει
σε όλους μας το ίδιο
μεγάλο μέγεθος το
αδύναμο κομμάτι του εαυτού
μας. Δεν βλέπουμε
όλοι σε κάποιον
αδύναμο άνθρωπο, όπως τον
μαύρο, ένα τόσο
μεγάλο δικό
μας αδύναμο κομμάτι να
μας καταδυναστεύει και
την ευκαιρία να τον
σκοτώσουμε πραγματικά
ή μεταφορικά σαν
να σκοτώνουμε μαζί
του την δική
μας αδυναμία, τον
αδύναμο εαυτό μας που
δεν μπορεί να βιώσει
συμπονετική ανθρώπινη διασύνδεση. Σε όποιον οι αδυναμίες
του είναι μικρές
μπορεί σε κάποιο
βαθμό, να γίνουν
διαχειρήσιμες, να το
ελέγξει και να διατηρήσει μέσα του και
κάποια δύναμη ανθρωπισμού.
Μπορεί να εστιάζει
όλο και λιγότερο το
βλέμμα του στον
εαυτό του και
μπορεί να βαλθεί
να κατανοήσει τον
άλλον και να
δώσει έλεος. Χρειάζεται μεγάλη
πίστη στην αξία
της αλήθειας και θάρρος
γιατί είναι μεγάλος ο αγώνας να βαλθεί να εγκαταλείψει κανείς
την Αρχή
της επιβολής του
πάνω στον άλλον
με συνένοχη διασύνδεση
που δημιουργεί και
ανακυκλώνει αδυναμίες.
Όλοι χρειαζόμαστε
ψυχοθεραπεία αλλά με την προϋπόθεση
ότι από την
μια, θα την
αναλάμβανε κάποιος ψυχοθεραπευτής ο
οποίος θα έπρεπε
να είχε προηγούμενα
καταφέρει να τιθασεύσει
την όποια αίσθηση
αδυναμίας του για
αγαπητική διασύνδεση και
αυτό είναι ουτοπία να
γίνει στον βαθμό
που χρειάζεται. Αυτός θα
πρέπει να μην είναι μέρος
του σχεδιασμού συνύπαρξης του
κόσμου μας που
έχουμε όλοι συγκατατεθεί
να χτίζεται πάνω
σε αδυναμίες. Χρειαζόμαστε έναν
τέλειο άνθρωπο αλλά τέλειος είναι
μόνον ο Θεός. Μα αν
το κατάφερνε κάποιος
θα ήταν το
μαύρο πρόβατο. Πως θα
έπαιρνε
την άδεια του
κόσμου αυτού να
αναιρέσει την υπάρχουσα
δομή του; Θα
έπρεπε να
είμαστε όλοι σύμφωνοι
να καταφέρουμε με
την ψυχοθεραπεία να σκοτώσουμε τον
αδύναμο εαυτό μας
αντί να σκοτώνουμε
στην θέση του
άλλους που τους
καθιστούμε αδύναμους με
σκοπό να
τους σκοτώσουμε στην
θέση του δικού
μας αδύναμου εαυτού,
να νοιώσουμε την σπουδαιότητα
και την αποδοχή που
μας λείπει από ανθρώπους
το ίδιο ηθικά
αδύναμους με μας
που θα μας
επιβραβεύσουν. Δύσκολα αποφασίζει
κανείς να σκοτώσει
τον άσχημο εαυτό
του, όσο και
να τον βεβαιώνουν
οι άλλοι πως
θα βάλει στην
θέση του έναν
άλλον όμορφο εαυτό.
Το νοιώθει σαν
αυτοκτονία. "Παλιό
γαϊδούρι, δεν κάνει
καινούρια περπατησιά" όπως
λέμε.
Δεν είναι
αυτή η λύση.
Κάτι θα μπορούσαμε
να καταφέρουμε με
την διαπαιδαγώγηση των
παιδιών.
Το κακό ξεκινάει
από την ΣΥΓΚΡΙΣΗ
που βλέπουμε στους γονείς
μας που αποτελούν
πρότυπο και περιμένουν
από σένα το παιδί τους, σαν ενήλικας, "να
γίνεις πρώτος" και
μάλιστα σε πολλές
περιπτώσεις χωρίς
να καταλαβαίνουν ότι με την συμπεριφορά
και το ύφος τους, δηλώνουν
αντίθετα πως δεν θεωρούν
το παιδί τους άξιο γι 'αυτή
την πρωτιά, πάντα σε
σύγκριση με τα
αδέλφια του ή
με άλλους. Αυτή
η σύγκριση κάνει
την ζημιά και
η έλλειψη πίστης
στις ικανότητες που είναι διαφορετικές
στον καθένα
μας. Γι 'αυτό λέμε ότι κάτι θα
μπορούσε να γίνει
μέσω της εκπαίδευσης,
όπως με τα
Μοντεσσοριανά σχολεία που
υποστηρίζουν στην πράξη
την διαπαιδαγώγηση στην
απουσία της σύγκρισης
και της αρνητικής
κριτικής. Δεν βλέπω
να το αποφασίζουμε.
Άκουσα
έναν ψυχολόγο να
λέει πως αν
θέλουμε να κάνουμε
κακό στην ανθρωπότητα δεν
έχουμε παρά να φερθούμε σκληρά
στις εγκυμονούσες και στα παιδιά
μέχρι 5 χρονών. Αυτό
το κακό κάνουμε
συνεχώς χωρίς να
το καταλαβαίνουμε.
Οι
ψυχολόγοι κάνουν φιλότιμες
προσπάθειες αλλά να
μην ξεχνάμε πως
και αυτοί είναι
μέρος της ίδιας κοινωνικής
συνθήκης που
καθορίζεται από τον παραπάνω σκληρό
κανόνα δύναμης, αδυναμίας,
συνενοχής.
Ο
αστυνομικός που πατούσε
στον λαιμό τον
μαύρο ώσπου να
πεθάνει, σκότωνε μέσα
του την αδυναμία
του να είναι το ίδιο ασήμαντος με
τον μαύρο. Ένοιωθε πολύ
σημαντικός υποστηρίζοντας με
την πράξη του την
κοινωνική εκείνη συνθήκη
η οποία του έδινε
έναν ρόλο δύναμης όπως
κάνουμε όλοι που
συμμετέχουμε σε αυτήν
την συνθήκη ο
καθένας από τη
θέση του, με
τον δικό του
τρόπο. Μια κοινωνική συνθήκη
που την εξαγιάζει
η διά ροπάλου
σιωπή του
πόνου και της εξαθλίωσης
που παράγει. Οι ψυχολόγοι
λένε πως σε
τέτοια επαγγέλματα, επιλέγονται
άτομα με πολύ
δύσκολα παιδικά χρόνια. Η
αλήθεια είναι πως σε επαγγέλματα
όπως του αστυνομικού η
βία είναι πιο
φανερή. Αλλά δεν
πρέπει να παραβλέπουμε
ότι ο αστυνομικός
υπερασπίζεται μια συνθήκη
που την συνυπογράφουμε όλοι,
ο καθένας από τη θέση
του, με τον
τρόπο του. Αυτό
μας λέει ότι κανείς δεν
είναι ελεύθερος από
ότι του έγινε στα
παιδικά του χρόνια.
Αλήθεια, τι θα
έκανε ο αστυνομικός σαν
πολίτης αν
δεν υπήρχε στην
κοινότητα αυτή η συνθήκη
αλληλοκάλυψης αδυναμιών της
ψυχής που τον
χρειάζεται σε αυτόν
τον ρόλο; Τι
θα έκανε με
τον αδύναμο εαυτό
του αν δεν
έβρισκε άλλους να τον
θέλουν σε αυτήν
την θέση, να
κάνει γι 'αυτούς την
βρόμικη δουλειά; Άλλους
που να έχουν
μέσα τους έναν ίδιο με
τον δικό του αδύναμο εαυτό, που
να τον σκοτώνουν
ο καθένας
από την θέση
του στα πρόσωπα
των άλλων; Αν η
ανθρώπινη κοινότητα δεν χρειάζονταν
συνένοχους σε
τέτοια εγκλήματα, η
αδυναμία του θα
τον έκανε μη
αποδεχτό, άχρηστο, ανάξιο
συνεργασίας. Ζούμε
σε μια κοινωνική
συνθήκη που στηρίζεται
στην συνενοχή. Από
την μικρότερη ως
την μεγαλύτερη. Δεν
νοιώθει κανείς ασφάλεια
μαζί σου αν
δεν σε κρατάει
στο χέρι με
συνενοχή.
Τι θα έκανε
λοιπόν αυτός ο
αστυνομικός αν δεν
έβρισκε ομοίους του να απαρτίζουν
την κοινωνική δομή
που "αξιοποιεί" την
αδυναμία του; Καταρχήν, δεν
θα υπήρχε αυτή η
αδυναμία μέσα
του σε τέτοιο
βαθμό, η οποία
αναπτύχθηκε μέσα στην κακή κοινωνική
δομή από παιδί. Αλλά
αν όμως ο ίδιος
ήταν μια
μονάδα που ξέφυγε
από τους χριστούς
κανόνες που υποθετικά
θα είχε η
κοινότητα, οι πολλοί
θα τον συνέφερναν.
Αντίθετα, είναι πολύ
δύσκολο ο ένας
που τα παιδικά
του χρόνια ήταν
λιγότερο δύσκολα και
δεν του άφησαν
μεγάλο αποτύπωμα πόνου να
επηρεάσει όλους τους
άλλους να ξεφύγουν από
την εμπιστοσύνη μέσω της συνενοχής
που έμαθαν, και να
στηρίξουν την κοινωνική
συνθήκη στον σεβασμό
του ενός προς
τον άλλον, την
αλληλεγγύη, την συμπόνια,
την τρυφερότητα, την αγάπη.
Δεν εγκαταλείπει κανείς
εύκολα αυτό που οι άλλοι έχουν
ορίσει να βλέπουν
κανονικό,
ακόμη και αν
ξέρει πως το
"κανονικός" που υποδύεται δεν
είναι η αλήθεια της
ψυχής του. Η αλλαγή
έχει μεγάλο πόνο.
Κάποιος μου έλεγε
πως ενώ την χρειάζεται, την νοιώθει
σαν
αυτοκτονία. Νομίζω ότι μπορούμε να
τον καταλάβουμε. Όταν
ένοιωσες λίγος για
τις προσδοκίες των
γονιών σου και
έβαλες πείσμα να γίνεις σπουδαίος
στα μάτια των άλλων,
όπως θα σε
ήθελε ο γονιός για
να σε αναγνωρίσει,
δεν έχεις καταλάβει
πως δεν ζεις
την δική σου
ζωή, μια ζωή
που πηγάζει από
μέσα σου. Πάντα
θα ζεις για ένα παρατηρητή,
με ένα κενό
μέσα σου.
Προσωπικά καταλήγω
πως ανθρωπίνως είναι
μάλλον αδύνατον να
ξεφύγουμε από αυτήν
την οδυνηρή ανθρώπινη
κατάσταση και να
ζήσουμε αδερφωμένοι. Δεν
μας μένει παρά
να απευθυνθούμε με
θερμή προσευχή και
απόλυτη εμπιστοσύνη στον
Θεό να το
αναλάβει για όλους μας,
οδηγώντας τα βήματα
μας. Γιατί τα
αδύνατα στους ανθρώπους
είναι δυνατά στον
Θεό! Αυτό που μπορεί
να μας κρατήσει
όρθιους σε αυτόν
τον κόσμο της
συνενοχής, είναι η
βαθειά βεβαιότητα ότι εκτός
των ανθρωπίνων κανόνων
που είναι ατελείς
όπως και ο
άνθρωπος που τους θεσπίζει,
υπάρχουν και οι
συμπαντικοί νόμοι που
πάντα έχουν τον
τελευταίο λόγο και
σε αυτούς μπορούμε
να βρισκόμαστε προσηλωμένοι. Αυτοί θα αποκαταστήσουν την
δικαιοσύνη διαπροσωπικά και άμεσα στην
ίδια γενιά, ή το αργότερο
στην επόμενη. Είναι
νομοτέλεια το κάθε
καλό ή κακό
που κάνουμε να
κάνει τον κύκλο
του στον κόσμο
και να γυρίζει πίσω
σε μας που
το προκαλέσαμε. Η
δικαιοσύνη εξισορροπείται νομοτελειακά στην κατάλληλη
ώρα που ξέρει
το σύμπαν και δεν είναι
ανάγκη να απαντάει κανείς στην
αδικία που δέχεται.
Είναι καλύτερα να
σιωπά. Υπάρχει νομοτελειακή αποκατάσταση
δικαίου στα διαπραχθέντα. Αν
δεν γινόταν έτσι, ο
κόσμος μας με
τις τόσες ασύλληπτες
αγριότητες θα είχε
καταστραφεί από πολύ
καιρό.
Αλλά
και σε συλλογικό
επίπεδο το είδα
αυτό να γίνεται
κατά κόρον στην
παγκόσμια ιστορία που
παρακολούθησα με την κυρία Ευθυμίου. Αυτοκρατορίες ανατέλλουν,
μεσουρανούν και δύουν
για να πάρουν
την θέση τους
άλλες. Τόσος
πόνος, τόση μάχαιρα για
επιβολή και κατάκτηση
για να νοιώσουμε
οι άνθρωποι θεοί
και να ξεφύγουμε
από την αδυναμία
μας να συνδεθούμε
με ανθρωπιά! Είναι
ντροπή να αγωνίζομαι να
αποκαταστήσω το δίκιο
μου επιθετικά, να γεμίσω
μίσος και εμπάθεια την καρδιά
μου. Να κινδυνεύω
σαν ατελής άνθρωπος,
σε αυτή μου
την προσπάθεια να αδικήσω
εγώ τον άλλον έστω
άθελα μου, να
κινδυνεύω να παγιδευτώ
στη συνενοχή. Αφού
στο όποιο αποτέλεσμα, πάντα θα
υπάρχει και ένας
επόμενος γύρος αντιπαράθεσης για
επιβολή μέχρι τέλους. Ότι
ανεβαίνει κατεβαίνει. Έτσι
κινείται η ζωή
σε ένα ένας
συνεχής αέναο χορό.
Προσεύχομαι
καθημερινά με πολύ θέρμη
για όλη την ανθρωπότητα
ανεξαιρέτως. Για δικαίους
και αδίκους, γιατί
κανείς μας δεν
είναι τέλειος.
ΜΑΡΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ