ΤΙΘΑΣΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

ΤΙΘΑΣΕΥΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

   Παρατηρώντας    την  ιστορία  της  ανθρωπότητας,  βλέπουμε  ότι  από  πάντα  τη  ζωή  του  ανθρώπου  την  όριζε  η δυσκολία  του  να  εκφραστεί  με  τρόπο  που  να  γίνονται    οι  ανάγκες   του  σεβαστές   από  τον  άλλον.   Μας  λείπει  ο  τρόπος  και  ο  καθένας  μας  φοβάται  να  σταθεί  να  τον     ψάξει.  Νομίζει  ότι  τον  θίγει  η  διαφορετικότητα  του  άλλου.  Η  διαφορετική  του  άποψη.  Θυμώνει  και  βιάζεται   να  απαλλαγεί  στα  γρήγορα  από  αυτό,  εγκαταλείπει    την  προσπάθεια  κατανόησης  διαπροσωπικά   και  καταφεύγει    στην  ενίσχυση  της  θέσης  του  απέναντι  στον  άλλον με συμμαχίες   τρίτων.   Αυτό  είναι  το  όριο,  το  τέλος  του  αληθινού  σεβασμού  του  ενός  προς  τον  άλλον  και  η  αρχή  της  βίας, η  οποία    γίνεται   μέσο  διευθέτησης   των  διαφορών στην  κοινωνία  που   καθώς  οργανώνεται  έτσι  και μεγαλώνει,  συνεχώς  κορυφώνεται  μέσα  στην  ιστορία με    καταστροφικούς  πολέμους.    Καταριόμαστε  τον  πόλεμο  και  κάθε  είδους  βία  όταν  την  βιώνουμε,   αλλά  δεν  βρίσκουμε  την  δύναμη  να    ακυρώσουμε  την  αιτία  της  στον  πυρήνα  της  κοινωνίας,  στο  ξεκίνημα  της,  στη  διαπροσωπική  σχέση.  Δεν  καταφέρνουμε  να  σταθούμε  σε   συνεχή  προσπάθεια      κατανόησης  και  σεβασμού  της  μοναδικότητας του  ενός  προς  τον  άλλον.  Να    αναλάβουμε την  ευθύνη    να  κρατήσουμε  τον  σεβασμό  αδιάρρηκτο  στον  διαπροσωπικό  διάλογο.  Να   κρατήσουμε   τις  διαφορές  μας  με  τον  γείτονα, τον συγγενή, τον συνάδελφο, τον κάθε άλλον, στη  σχέση  μας  μαζί  του  και  να  επιμένουμε  να  τις   διευθετούμε  εκεί,  χωρίς  να  καταφεύγουμε  σε  ενισχύσεις  τρίτων.  

 Για  να  το  καταφέρουμε  μας  χρειάζεται  ένας  εαυτός   που  βιώνει  την  ζωή  στην  μεσότητα  και  πολύ  σπάνια   το  έχουμε.  Δηλαδή,  αν  υποθέσουμε  πως  υπάρχει  ένας  νοητός  κάθετος  στύλος  που  ξεκινάει  από  τη γη   και  τελειώνει  στο  ταβάνι  του  ουρανού,  η  θέση  του  ανθρώπου  είναι  κάπου  στην  μέση.   Μακριά  τόσο  από  την  επιθυμία  θεϊκού  μεγαλείου στο  ταβάνι  του  ουρανού,  όσο  και  από   την  αίσθηση    του   ξεφτιλισμένου,  του  ντροπιασμένου,    του  άχρηστου,    που  κείτεται    στο  χώμα  σαν  σκουπίδι,  σαν  σκουλήκι.    Γιατί   ο  άνθρωπος  δεν  είναι  ούτε  Θεός,  ούτε  σκουπίδι.

 Μπορούμε  να  πούμε  πως  η  σωστή,  η  υπεύθυνη    πορεία  της  ζωής  του  ανθρώπου,  είναι  η  προσπάθεια  κατάκτησης  της  μεσότητας,  όπως  μας  την  παρουσιάζει  ο  Αριστοτέλης.  Αυτό  είναι  τρομερά  δύσκολο,  από  όπου  και  να  ξεκινάει   ο  καθένας  την  ζωή  του  σαν  βρέφος.  Είτε  ξεκινήσαμε  με  μια  μάνα  που  δεν  ήταν  αρκετά  διαθέσιμη  στην   ικανοποίηση  των  αναγκών  μας  και  αυτό  μας  έκανε  και  νοιώσαμε  άχρηστοι,  σαν  σκουπίδι  που  δεν  έχει  αξία  για  να  μας  νοιαστούν.  Πολύ  περισσότερο  αν  τη  μάνα  την  βλέπαμε  να  προσκολλείται   και  να  θαυμάζει  την  αδερφή  μας.   Και  εμάς,  ιδιαίτερα  αν  ήμασταν  και  άρρωστες τότε σαν παιδιά – όπως  μου  έλεγε  μια  φίλη – και   η  μάνα  μας   μάς  φρόντιζε  άριστα  αλλά νοιώθαμε  να  το  κάνει  από  οίκτο και όχι με θαυμασμό!  Αυτή  την  αίσθηση  ανημποριάς  και  ανεπάρκειας  την  κουβαλάμε  μέσα  μας  μια  ζωή  και  μπλοκάρει  τις  θετικές εμπειρίες  που  χρειάζεται   η  ψυχολογική  και  νοητική  μας  ανάπτυξη.  Και  όσο  πιο  μεγάλη  είναι  η  αίσθηση  ανεπάρκειας  και  αναξιότητας από τον θαυμασμό που δεν πήραμε τότε, τόσο  περισσότερο  έχουμε   την  ανάγκη  για εγωιστικό μεγαλείο στο τώρα.  

 Το  ίδιο  δύσκολη  είναι  η  κατάκτηση  της  μεσότητας  και  όταν   δεν  ξεκινούσαμε  την  ζωή  μας  μέσα  στην  έλλειψη  αλλά    στην  υπερβολή  της  διαθεσιμότητας  και  του    θαυμασμού  της  μάνας  μας  και  του  πατέρα  μας,  σε  βαθμό  που  μας  έκανε  να  πιστεύουμε  πως   οι  άλλοι  μας  χρωστούν  να  είναι  διαθέσιμοι   να  εκπληρώνουν  κάθε  μας επιθυμία.  Να  μην  δεχόμαστε  τίποτε  λιγότερο  από  τα  πάντα.  Στην  μια  περίπτωση  είμαστε  παραιτημένοι  από  τα  πάντα,  στην  άλλη  απαιτούμε  τα  πάντα. Και αυτό γίνεται συνήθως παράλληλα με το παράδειγμα της ζωής των γονιών μας, που είναι και αυτοί των άκρων ή παραιτημένοι γεμάτοι ντροπή ή απαιτούν τα πάντα με κατακόρυφο εγωισμό και έπαρση. 
Να ξεκαθαρίσουμε όμως πως όταν μιλάμε για την ντροπή των ενηλίκων, αυτή δεν έχει να κάνει με ένα σενάριο ντροπιασμένης ζωής που μας στήνουν κάποιοι για τα συμφέροντα τους. Δηλ. δεν είναι εξωτερικά δοσμένη αυτή η ντροπή.  Αφορά την εσωτερική εγκατάσταση της μέσα μας, απο την αρχή της ζωής μας εξ΄αιτίας των λαθών των γονιών μας! Όταν στον άνθρωπο η ντροπή της ανεπάρκειας δεν έχει εγκατασταθεί μέσα του στην αρχή της ζωής του, αυτός δεν διαλύεται συναισθηματικά όταν κάποιοι πετυχαίνουν σε βάρος του μεγάλα χτυπήματα και διαλύουν την δομή της ζωής του γιατί η αυτοαξία του δεν θίγεται απο εξωτερικές καταστάσεις. Διατηρεί την ικανότητα του χωρίς εγωισμό να αναλογιστεί τα λάθη του, να κατανοήσει καλύτερα την κατάσταση απο κάθε πλευρά, να συγχωρήσει τον εαυτό του και τους άλλους για τα όποια λάθη και να αναδιατάξει την ζωή του. Οι δυσκολίες τον κάνουν καλύτερο και σοφότερο!
Οι άνθρωποι συναντιόμαστε  να  συνεννοηθούμε  μέσα  στο  ψέμα  της  υπερβολής  της  ζωής  μας  που  βιώνουμε   ή  στα  πάνω – πάνω  ή στα  κάτω – κάτω του νοητού στύλου που είπαμε.  Κατάθλιψη  και  ναρκισσισμός  μαζί.  Γι 'αυτό  όταν  βλέπουμε  έναν  σκληρό άνθρωπο  με  τάση  μεγαλειώδους  εαυτού  στην  υπερβολή  του, πρέπει να  ξέρουμε  πως  το  κάνει  για  να  ξεφύγει  από  μια  αίσθηση  αναξιότητας  που  του  δημιούργησαν  οι  φροντιστές  του  στα  πρώτα    χρόνια  της  ζωής  του.  Δεν  το  υποψιάζεται   και  επιμένει  και  σαν  ενήλικας  πια,  να   κρατάει  εξιδανικευμένους  τους  γονείς   σαν  να  είναι  ακόμη  παιδί, παίρνει όλη την ευθύνη των γονιών του πάνω του για την έλλειψη λειτουργικότητας της ζωής του, αδικεί τον εαυτό του και συντρίβεται. Τους προστατεύει για να συνεχίσει μαζί τους μια συναισθηματική σύνδεση, ακόμα και να έχουν πεθάνει! Αυτή την αληθινή σύνδεση που δεν μπορεί να έχει με άλλους, έτσι διαλυμένος που είναι.  Βρίσκεται   παγιδευμένος,   εγκλωβισμένος  στον   λαβύρινθο  που  του  έχουν  χτίσει οι  γονείς,  χωρίς να το ξέρει και χωρίς να  ξέρουν  και  αυτοί  οι  καημένοι τι ζημιά του έχουν κάνει, χωρίς να το θέλουν βέβαια.   Χρειάζεται  να  συναισθανόμαστε  τους  άλλους  με  καλοσύνη: Και  τον  παγιδευμένο  άνθρωπο  σε  αυτό,    και  τους  γονείς  του  ή  όποιους  άλλους  τους  αντικαθιστούσαν  στην  φροντίδα  όταν  ήταν  μικρός. Είναι  πολύ  άδικο  να   κατακρίνουμε. 

Ο  Σωκράτης  έλεγε  πως,  όποιον  και  να  ρωτήσεις  αν  είναι  καλός,  θα  σου  πει  πως  είναι  καλός.  Ο  καθένας  μας  πιστεύει   πως  είναι  σωστός  και καλός  και   έχει  δίκιο.  Γιατί ο  χαρακτήρας  μας  πλάθεται  στην   τρυφερή  μας  ηλικία    από   συνθήκες  που  δεν  τις  ορίζουμε.  Επομένως  δεν  φταίμε  γι 'αυτό  που  είμαστε,  αφού  αυτό  μάθαμε  για  καλό  από  τις  συνθήκες  της  ζωής  των  πρώιμων  χρόνων  μας  – και   αυτό  ξέρουμε  για  καλό.   

Δεν  πρέπει  να   μας  θυμώνει  η  διαφορετικότητα  του  άλλου,  γιατί  δεν  έγινε  διαφορετικός μέσα  του  με  σκοπό  να  μας  προκαλέσει,  να  μας  προσβάλει.  Δεν  το  κάνει  για  μας.  Έτσι  είναι  από  την  φτιάξη  του.  Αν  το  καταλάβουμε  αυτό  δεν  θα   μας  θυμώνει   η  διαφορετικότητα  του  και  δεν  θα   διακόπτουμε  την  σχέση  μας  μαζί  του  καλώντας  έναν  τρίτον  να  μας  επιβεβαιώσει  σε  βάρος  του.  Καμία  διαπροσωπική  σχέση  μας  δεν  πρέπει  να  διακόπτεται  εχθρικά.  Αν χρειαστεί  να  απομακρυνθούμε,  αυτό να  γίνεται  από  σεβασμό  και  με  σεβασμό  κάθε στιγμή  και  στο  διηνεκές.  Αυτό  μέχρι  να  σκεφτούμε  καλύτερα  και  να  μας  επιτρέψουν  οι  συνθήκες  να  κατανοήσουμε  εκ νέου. Δεν  θα  σκεπτόμαστε  το  ενδεχόμενο    να  μην  το  καταφέρουμε  ποτέ. Όταν  η  απόσταση  εμπεριέχει   σεβασμό,  δεν  καταργεί  την  σχέση  στην  ουσία  της,  αφού   εξακολουθούμε  να  μην  βάζουμε  έναν  τρίτο  ανάμεσα  μας  να  μας  επιβεβαιώσει  εναντίον  του  φίλου  μας, τον γείτονα μας κτλ.  που βρισκόμαστε   σε  απόσταση μεταξύ  μας.  Δεν    μιλάμε  άσχημα  γι 'αυτόν    σε  έναν  τρίτο, με  την  άνεση  που  μας  δίνει  η  απουσία  του.  Δεν  εκθέτουμε  σε  τρίτο  πρόσωπο   το   σημείο  του χαρακτήρα  του  που  μας  δυσκολεύει  για  να  τον  ενοχοποιήσουμε και  να   νοιώσουμε  καλύτεροι,  ανώτεροι.   Το  κακό  είναι  πως  όλοι  πέφτουμε  στην  παγίδα  της  ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ  για  να  νοιώσουμε   ανώτεροι  ή  το  παίρνουμε  μέσα  μας  όταν  μας  ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΝ  οι  άλλοι αρνητικά.   Κάπως  έτσι,  άλλος  περισσότερο  και  άλλος  λιγότερο,  βιώνουμε  την  ζωή  μας  όλοι.  Σε  πολύ  λίγες  περιπτώσεις  καταφέρνουμε  να  κατακτήσουμε  μέσα  μας  την  μεσότητα.  Να  μην  νοιώθουμε    ούτε  ανώτερος  ούτε  κατώτερος  από  κανένα,  παρά  κάπως  διαφορετικός  ίσως.        

Παλαιότερα,  η  κοινωνία με  τον  χριστιανισμό,   δεν  άφηνε  πολλά   περιθώρια   στην  ακραία  τουλάχιστον  έκφραση  εγωισμού.   Έδινε έμφαση   στην  ταπεινοφροσύνη  που  συγκρατούσε  σε  ένα  βαθμό  τις  αλαζονικές  τάσεις.  Δεν  τις  άφηνε  να  εκφραστούν.  Όχι  πως  τις  γιάτρευε  κιόλας!  Αυτή  η ταπεινοφροσύνη  στις  περισσότερες  περιπτώσεις  δεν  είναι αυθεντική  γιατί  δεν  έχει  δουλευτεί  από  μέσα.  Επιβάλλεται  και  αποσιωπάται  η  επιβολή  γιατί  ο  άνθρωπος  έχει  ανάγκη  να  ανήκει  κάπου,  να  πάρει  μέρος  στην  κοινωνία. "Μην  μιλάς"  είναι  το  πρόσταγμα  της  κοινωνίας.   Το  πως  νιώθεις  είναι  δικό  σου  θέμα  που  δεν  χρειάζεται  να  απασχολεί  κανέναν  άλλον.  Έτσι  θα  δείχνεις  κατά  την  εκκλησία  ταπεινός  και  κατά  την  πολιτεία    καλός  και  φιλήσυχος  πολίτης. Η  πίεση  να  ευθυγραμμιστεί  κανείς  με  αυτό,  εσωτερικεύεται  και  πολλές  φορές   ο  άνθρωπος  εκρήγνυται    προς  τους  άλλους  ή  προς  τον  εαυτό.    Χρειάζεται   να  σταθούμε  να  ακούσουμε  ο  ένας  τον  άλλον  με  διάθεση  κατανόησης.  Αλλά  συμβαίνει  να  θέλουμε  εγωιστικά  όλο  μας  τον  χρόνο  και  την  φαιά  ουσία μας   για τον  εαυτό  μας  ο  καθένας.  Και  αφήνουμε  τον  άλλον  να  ασφυκτιεί,  να  νοιώθει  ανίκανος  να  εκφράσει  τον  εαυτό  του  και  να  γίνει  σεβαστός. Τον  αφήνουμε  αβοήθητο.  Και  όταν  είναι  ευάλωτος  στην   ντροπή  μιας  ανεπάρκειας  που  τον  κάνει  να  νοιώθει  σκουπίδι  στο  χώμα,  πολλές  φορές  οδηγείται  στην  κατάθλιψη  και  τις  ουσίες  για  να  ανακουφιστεί.  Θυμώνει για  την  εγκατάλειψη,   πικραίνεται,   ντροπιάζεται   και   μια  που  μόνος  του  δεν  μπορεί  να  αλλάξει τα  αρνητικά   αυτά αισθήματα  του  με  θετικά,  παγώνει  μέσα  του,  γίνεται  αναίσθητος,  κατεψυγμένος  θα  λέγαμε,    για  να  αντέξει.  Παγώνουν  μέσα  του  οι  χυμοί  της  ζωής.  Για  να  ζεστάνει  την  καρδιά  του  φαντάζεται,  και  πολλές  φορές  επιχειρεί,  την   πραγμάτωση   ενός  μεγαλειώδους   εαυτού,  που  θαυμάζεται,   ελέγχει,    επιβάλλεται.   Είναι  τόσο  επιτακτική  η  ανάγκη  του  να  νικήσει  την  ντροπή  του, που  δεν  τον  ενδιαφέρει  η  πραγματικότητα  του  άλλου,  οι  ανάγκες της  ψυχής  του άλλου  σε  σχέση  με  τις  δικές  του  ανάγκες,     παρά  μόνον  στον  βαθμό  που  αυτό  θα  το  χρησιμοποιήσει  για  την  επιβολή  της  φαντασίωσης  του.  Γενικά  τον  χαρακτηρίζει  η  έλλειψη   ενσυναίσθησης. Δεν  τον  ενδιαφέρουν  οι  άλλοι   όταν  δεν  έχει  να  πάρει.

  Ένας  φίλος  μου  έλεγε  πως  εγκατέλειψε  την  κοπέλα  του όταν  για  χρόνια  ήταν  γι 'αυτόν  ένα  απάνεμο  λιμάνι,  στήριγμα    και  παρηγοριά  στην  πολεμική  που  δεχόταν   και  τον  εξουθένωνε.  Την  άφησε    την  στιγμή  που  εκείνη  δεχόταν    βαριά  επίθεση   και  ήταν  απαρηγόρητη.  Δεν   την  συναισθάνθηκε,  δεν  ένοιωσε    χρεωμένος   να  της  σταθεί  στα  δύσκολα  όπως  έκανε  και  αυτή  στα  δικά  του.   Του  έπεφτε  βαρύ  να  παρηγορεί  και  να  στηρίζει  όταν  ο  ίδιος  ήταν  καλά.  Δεν  είχε  ερωτευτεί  άλλη.  Απλά   ο  ίδιος  δεν  χρειαζόταν  πια  την  παρηγοριά  της  και  την  υποστήριξη  της  γιατί  ήταν  καλά και  προφανώς    βαριόταν  μαζί  της  και  θύμωνε  που  του  χαλούσε  την  χαρά της  δικής  του  τωρινής  καλής  πραγματικότητας.  Το  πρόβλημα  της    τον  ξεπερνούσε,  τον  έκανε  να  νοιώθει   ανεπαρκής.  Θύμωνε  μαζί  της,  σαν  να τον  είχε  εξαπατήσει με  μιαν  υπόσχεση  ότι  θα  ήταν    πάντα  όσο   δυνατή    χρειαζόταν αυτός.   Αν  είχε  εν συναίσθηση  θα  ένοιωθε  την  ανθρώπινη  κατάσταση   με  υποχρέωση  αμοιβαιότητας  και  θα  παρέμενε  στην  σχέση  ζητώντας  βοήθεια  από  ένα  σύμβουλο  σχέσεων. Οι  περισσότεροι  έτσι  είμαστε,  πάνω  κάτω.  Θέλουμε    να  πάρουμε  από  τον  άλλον (στον γείτονα, τον συνεργάτη, τον φίλο, τον συγγενή), να  επιβεβαιωθούμε  ναρκισσιστικά   χωρίς  να  ανταποδώσουμε!   Περισσότερο  το  βλέπουμε  στις  συντροφικές  σχέσεις  που  κρατούν  όσο  υπάρχει  ικανοποίηση  χωρίς  κόπο.  Όπως  μας  λέει  ο   καθηγητής   πολιτισμού  και  επικοινωνίας   κ.  Καραποστόλης  δεν  επισκευάζουμε  τις  σχέσεις  όπως  δεν  επισκευάζουμε  καθετί   που  χαλάει.  Το  πετάμε  και  αγοράζουμε  άλλο.  Έτσι  εγκαταλείπει  ο  ένας  τον  άλλον   εγωιστικά  μόλις  προκύψουν  οι  διαφορές.  Δεν  προσπαθούμε  να  κατανοήσουμε  ο  ένας  τον  άλλον.  Λέμε  χάλασε  η  σχέση  λες  και  ήταν  ένα  άψυχο  μηχάνημα  που  χάλασε  και  πρέπει  να  το  αντικαταστήσουμε    με  άλλο.  Αλλά  ακόμη  και σαν  μηχάνημα  να  το  δούμε,  δεν  σκεφτόμαστε  καν  την  επισκευή  του,  όπως  γινόταν  παλαιότερα.  Πετάμε  εύκολα  πράγματα  και  ανθρώπους.                 

Ο  άνθρωπος  γενικά   βρίσκεται  εγκλωβισμένος  να  κινείται  στα  δύο  άκρα.  Ή  του  βάθους  ή  του  ύψους.  Πως  να  καταφέρει να  σταθεί  στο  ενδιάμεσο,  στο  κέντρο,  μακριά  από  την  έλλειψη  ή  την  υπερβολή;  Να  σταθεί στην  μεσότητα    που  προτάσσει  ο  Αριστοτέλης!  Η  θέση  του  είναι  στην  μέση  των  δύο  άκρων.  Η  κατάκτηση  της  μεσότητας   έχει  μεγαλείο  γιατί  κάθε  φορά  συνιστά  ηθικό  κατόρθωμα κατά την έκφραση του Αριστοτέλη.  Η  μεσότητα  δεν  σημαίνει   κάτι  το  μέτριο.  Αντίθετα   είναι  το  μεγάλο  κατόρθωμα.  Και  αυτός  που  την  κατακτά  είναι – αξιολογικά  μιλώντας  ως  προς  τον  έπαινο  που  δικαιείται – άκρο  αξίας.  Αξίζει   τον  μέγιστο  δυνατό  έπαινο  χωρίς   όριο και τον έχει εξασφαλισμένο να τον πάρει από μέσα του, από έναν εσωτερικό μηχανισμό που πηγάζει από την ανθρώπινη τάση για ηθική τελειότητα. Ο έπαινος των άλλων ανθρώπων για τον ίδιον, δεν αποτελεί καθόλου προϋπόθεση και στόχο ως προς την απόφαση της πορείας του αυτής. Η κατάκτηση της μεσότητας εμπεριέχει το μεγαλείο της ηθικής τελειότητας που σημαίνει και αποδίδει τον υπέρτατο έπαινο.

Σοφός  ο   Αριστοτέλης!  Δεν  μπορεί  να    πει  σε  κάποιον  ότι  πρέπει  να  "ανέχεται"  ή  τέλος  πάντων  να  είναι  ευχαριστημένος  με  κάτι  λιγότερο  από  αυτό  το  άκρο  που  είναι  η  μεσότητα.    Αυτό  το  άκρο  δεν  είναι  κακό  άκρο. Δεν  είναι  όπως  αυτά  τα  κακά  άκρα   του  πάνω  και  του  κάτω  που  λέγαμε πριν,  που  προσπαθούμε  να  ξεπεράσουμε.   Είναι  το  ακριβώς  αντίθετο  του. Είναι  η  ακραία  μεσότητα,  που   αξιολογικά  είναι  κάτι  ακραία  ανώτερο.   Για  να  φτάσουμε όμως   σε  αυτό  το  επίπεδο  κατανόησης  και  εφαρμογής  των  υψηλών  ηθικών  αρχών,  χρειαζόμαστε  οπωσδήποτε    την  βοήθεια  των  διανοητικών  ικανοτήτων  μας, όπως μας λέει ο Αριστοτέλης.   Τι  γίνεται  όμως,  σκέφτομαι,    όταν  αυτές  έχουν  μπλοκαριστεί  την  τρυφερή  μας  ηλικία  από  λάθη  των  φροντιστών  μας;  Το  θέμα  μας  δεν  είναι  να  κατηγορήσουμε   τους  φροντιστές  μας  αλλά  σαν  ενήλικες  πια,  να  ξεκολλήσουμε από  αυτούς.  Να  ξεπεράσουμε  την  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  με τους γύρω μας που  μας  έμαθαν  σαν  κανόνα  ζωής   η  οποία  μπλοκάρει  την  ανάπτυξη  των  νοητικών  μας  ικανοτήτων.  Αλλιώς  θα  ζούμε  με  συμπεριφορά  σαν  των  ζώων    χωρίς  νόηση.  Αυτόν τον τόσο σπουδαίο στόχο  μπορεί  να το  επιχειρήσει  μόνος  του  ο  καθένας  ή  με  την  βοήθεια  ειδικού για να έχει και υποστήριξη στον άθλο του.   Είναι  δύσκολο.  Πολύ  δύσκολο και λίγοι έχουμε τα κότσια και το πείσμα να το αναλάβουμε. Είναι  πολύ  όμορφο  γιατί  όσο  και  να  μας  φαίνεται  στην  αρχή  ότι  μας  απαξιώνει,  σαν  να  χτυπάμε  τον  εαυτό  μας  και  μας  πονάει, όσο περνάει ο καιρός και λίγο- λίγο  και με υπομονή  θα  μας  δίνει  μεγάλη  αξία!   Μπορεί  να  μας  πάρει,  όπως  μας  λένε  από  3  μέχρι  5  χρόνια  να  ξεσυνηθίσουμε  το  παλιό  μη  λειτουργικό  εαυτό  και  να  αποκτήσουν  οι  νευρώνες  μας  νέα  σύνδεση.  Κατά τον Γιούνγκ   πάλι, για  να  κάνουμε  κτήμα  μας  μια  νέα  συνήθεια  χρειάζεται  21  μέρες  σταθερή  και   διαρκή  επανάληψη στην  πράξη, όντας σε επικοινωνία  με  άλλους.   Χρειάζεται  πείσμα  και  λίγοι  το  διαθέτουμε.  Θέλει  παλικαριά  και  αν  δεν  την  επιλέξουμε,  θα  ντρεπόμαστε  σε  όλη  μας  την  ζωή  και  θα  κρύβουμε  αυτήν  την  ντροπή  μας,  μένοντας   μακριά  από  τους  ανθρώπους  για  να  μην  την  βλέπουν.  Ασύνδετοι,  μόνοι,  σαν  πεθαμένοι.   Είναι  αυτό  ζωή; Όπως  διάβασα  σε  ένα  άρθρο  που  είχε  αναρτήσει  ο ξεχωριστός για εμένα Παναγιώτης  Ήφαιστος,  παλικαριά  δεν  είναι  να  επιμένουμε   στην  εγωιστική  θεώρηση  της  ζωής,  αλλά  ακριβώς  το  αντίθετο.  Να  ξεπεράσουμε  τον  εαυτό  μας,  να  αποκτήσουμε  εν συναίσθηση   και  να  ενδιαφερθούμε  για  τους  άλλους.  Μεγάλη  παλικαριά  αυτή!  Η  μεγαλύτερη!  Στο  βιβλίο  του  Καραγάτση,  ο  Λάσκος   επιβεβαιωνόταν  μέσα  στα  καμπαρέ  με  πληρωμένη  ηδονή,  μέσα  από  ανταγωνισμό  και  επιβολή.  Δεν  αποφάσισε  να  αναλάβει  την  παλικαριά  να  ρισκάρει  να  ανοιχτεί  σε   σχέσεις    αλληλοσεβασμού,  ούτε  ακόμη  όταν   ερωτεύτηκε   την  κοπέλα  που  ήταν  ικανή   να  αγαπάει.  Φοβήθηκε  την  αγάπη  γιατί  του  ήταν  άγνωστη.  Δεν  ήξερε  πως  να  αγγίζει  μια  γυναίκα  χωρίς  να  τον  κινητοποιεί     ο  ανταγωνισμός,  η  επιβολή.  Δεν θα  ήταν  δύσκολο  αν  παραδεχόταν  την  αδυναμία  του  και  αποφάσιζε  να   αφοσιωθεί  με  εν συναίσθηση.   Αλλά  ο  εγωισμός  του  δεν  του  το  επέτρεπε.  Προτίμησε    να  κρύψει  την  αδυναμία  του.   Δεν  ήξερε  να  αγαπάει  και  δεν  έκανε  προσπάθεια  να  μάθει. Τρόμαξε  και  έφυγε  μακριά  της.  Δεν  είχε  αυτήν  την  παλικαριά  και  ντρεπόταν.  Ο  εγωισμός  του  τον  άφηνε  ουσιαστικά  ασύνδετο  με  τους  ανθρώπους  και  την  ζωή.   Παγωμένο.  Δεν  άντεχε  τον  εαυτό  του,  και  βρήκε  διέξοδο  στο  ανδραγάθημα  που  θα  έκανε  τους  άλλους  να  τον  θαυμάσουν χωρίς να χρειαστεί να  τον καταλάβουν. Και τελικά χωρίς πραγματικά να  τον  αγαπήσουν γιατί αυτός δεν  ρισκάρισε  να  αγαπήσει  κανέναν  προσωπικά με αφοσίωση. 

Αυτή  είναι  η  κατάσταση  μας.  Ο  Αριστοτέλης  στο  βιβλίο  του "Ηθικά  Νικομάχεια"  για  την  μεσότητα  βιβλίο  2  κεφάλαιο  6   που  μας  λέει   αυτό που  έγραψα  λίγο  πιο  πριν  για  την  αξία  της  μεσότητας,  μας  λέει  επίσης  ότι  παρ όλη  την  ομορφιά   και  το  άξιο  που  έχει  η κατάκτηση  της  μεσότητας,  ένας  τρίτος,  αν  θέλει  να  είναι  δίκαιος  δεν  μπορεί  να  απαιτεί  από  όλους  τους  ανθρώπους  το  ίδιο  πράγμα.  Να  θέλουν  δηλαδή    να  χρεώσουν  τον  εαυτό  τους  συνειδητά  στην παλικαριά  και  τον  μεγάλο ηθικό έπαινο  της  μεσότητας.  Δεν  μπορούν  όλοι.  Και  είναι  τρομακτικά  άδικο  να  κρίνει  κανείς  με  τα  ίδια  κριτήρια  ανθρώπους  που  δεν  είχαν  την  ίδια    τύχη  αξιοσύνης   εξαρχής  της  ζωής  τους.    Ο  Αριστοτέλης  καταλαβαίνει  πως  ενώ  υπάρχει  ένα  αντικειμενικό  κριτήριο  διαθέσιμο  για  κάποιους,  ταυτόχρονα  δεν  πρέπει  να  είμαστε  τόσο  αυστηροί  με  όλους  τους  άλλους  και  να  τους  κατηγορούμε.  Χρησιμοποιεί  την   λέξη  "κατορθούν".  Είναι  ηθικό κατόρθωμα  να  φτάσεις  στην  μεσότητα.  Και  δεν  πρέπει  να  απαιτούμε  το  ίδιο  κατόρθωμα  από  όλους  τους  ανθρώπους.   Δεν  είμαστε  όλοι ικανοί  για  τέτοια  υψηλά  κατορθώματα.  Οι περισσότεροι θα συνεχίζουμε να καταδικάζουμε τον εαυτό μας να ανεβοκατεβαίνουμε στον νοητό στύλο από το έδαφος στο ταβάνι του ουρανού, χωρίς να καταφέρνουμε να κάνουμε στάση στην μέση. 

Κάνουμε  προσπάθειες  για  να  ξεφύγουμε   από  την  αναξιότητα  των  άκρων,  αναζητώντας   ικανά  πρότυπα    να  αντιγράψουμε. Να  μας  πείσουν  να  εμπιστευτούμε  να  γυρίσουμε   πίσω  και  να  ξεκινήσουμε  από  την  αρχή με  καλές   εμπειρίες.  Να  επαναπρογραμματιστούμε,  να  ξανακάνουμε  νέες  εγγραφές  μέσα  μας  σαν  νήπιο,  αλλά  δεν  βλέπουμε  να  υπάρχουν τέτοια  πρότυπα.  Χρειαζόμαστε    μια  νέου  είδους    μάνα   διορθωτική,  ιαματική με   αφοσίωση.  Θα  μπορούσε  ίσως  αυτή  η  διορθωτική  μάνα,  για  τον  Λάσκο  να  ήταν  η  κοπέλα  που  τον  αγαπούσε.  Για  όλους  μας  θα  μπορούσε   να είναι  η  εκκλησία   αλλά  όπως  βλέπουμε  δεν  τα  έχει  καταφέρει στον  βαθμό  που  χρειάζεται    παρά  την  θέληση  της.  Τα  κοσμικά  προστάγματα  της  ελευθεριότητας   είναι  πιο  ελκυστικά  και   παγιδεύουν.  Στον  σημερινό  κόσμο  μας,  που  οι  νέες  γενιές  έχουμε   ανεβασμένο  το  μορφωτικό  μας  επίπεδο,  αλλά  εξακολουθούμε  να  παραμένουμε   δεμένοι  όλο  και  περισσότερο   στο  άρμα  του  δίπολου αυτού  καθηλωμένου  και  ντροπιασμένου από  την  μια  και στην  φαντασίωση  ενός  μεγαλειώδους   εαυτού  από  την  άλλη,  η  εκκλησία είναι  μεγάλη  ανάγκη    να  επιτρέψει  στον  εαυτό  της  να  υιοθετήσει και  να  κηρύξει    την  μεσότητα  μια  και  ξέρει  καλά πως  η  λέξη  ταπεινοφροσύνη  προκαλεί  αντίδραση.  Είναι  δύσκολο  κάποιος που  βρίσκεται  "στα  πατώματα" και   για  να  γλυτώσει  φαντάζεται   την  ανάδειξη  ενός  μεγαλειώδους ναρκισσιστικού  εαυτού,  να  θελήσει  να  μετακινηθεί  κατευθείαν   στην "ανυπαρξία"  της  ταπεινοφροσύνης   για τα  δώρα  της  αγάπης  του  Θεού,  Τον  οποίο   έχει  σκοτώσει  μέσα  του.  Και  Τον  σκότωσε  στο  πρόσωπο  του  συνανθρώπου  του, τον  οποίο  ο  Θεός  έχει  κάνει  καθ'  εικόνα  Του, επειδή νιώθει ότι τον έχει προδώσει ο κάθε ένας συνάνθρωπος και δεν Τον εμπιστεύεται. Άκουσα κάποιον να ικετεύει σπαρακτικά: "Ας βρεθεί κάποιος να με αρπάξει από το χέρι και να με οδηγήσει στο φως"!..    Αυτός  ο  άνθρωπος  χρειάζεται   πρώτα έναν  άνθρωπο   να μπορέσει  να  σταθεί  δίπλα  του    τον   "ανεβάσει",   να  τον  κάνει  με  την  αγάπη  του   να  εκτιμήσει  τον  εαυτό  του  για  να  μπορεί  να  αναλάβει   την  ευθύνη  της  μεσότητας.  Να  του  δώσει  το  χέρι  να  σηκωθεί.  Να  σταθεί  στο  πλευρό  του,  να  τον  κάνει  να  εμπιστευτεί,  να  νοιώσει  ευγνωμοσύνη  στον  καθ 'εικόνα  και  ομοίωση  Θεού  συνάνθρωπο.  Μόνον  έτσι    είναι  δυνατόν     να  καταφέρει  να  αναστήσει  μέσα  του  τον  Θεό  και  να  αναζητήσει  τα  δώρα  Του  με  αληθινή  ταπείνωση.     

Αυτό  θα  μπορούσε  να  το  κάνει  πολύ  καλά  και  η  πολιτεία  με  το  σχολείο  και  την  τηλεόραση.  Πάρα  πολύ  καλά.  Όμως  έχει  αποφασίσει  την  "ίαση"  του  δίπολου  αυτού  ψυχολογικού  τοπίου   να  την  αφήσει  περισσότερο  στις  φαρμακευτικές και  τις  άλλες  ουσίες.  Δεν  την  κατηγορώ.   Μπορεί  να  μην  της  επιτρέπεται  από  το  γενικότερο  πλαίσιο  της  ζωής.  Αυτό  μπορεί  να  ισχύει  και  για  την  εκκλησία.   Μπορεί  ανθρωπίνως  να  μην  είναι  μπορετό  και  αυτό  να  μπορεί  να  γίνει   μόνον  από  τον   Θεό  δια  της  προσευχής  του  καθένα  μας.  Γι 'αυτό  ας  μην  ξεχνάμε  να  προσευχόμαστε ο  ένας  για  τον  άλλον  συνεχώς.         

 Νοιώθω  την  απελπισία  του  ανθρώπου  των  άκρων.  Την  ακραία  έλλειψη  ή  την  ακραία   υπερβολή.  Αυτόν  που  καταφεύγει   για  ασφάλεια  και  παρηγοριά  σε κλειστά  κοινωνικά  συστήματα  ή  παραδίδεται  απελπισμένα   στην  θάλασσα  του  κόσμου.  Τα  κλειστά  συστήματα  είναι    μικρότερες ή  μεγαλύτερες  ομάδες στις  οποίες  παρηγορεί  ο  ένας  τον  άλλον  στην  έλλειψη  πραγματικής  αξίας  και  παθαίνουν   αργά  ή  γρήγορα   ασφυξία  από  έλλειψη  οξυγόνου,  γιατί  ο  αέρας  εκεί  μέσα  δεν  ανανεώνεται.    Μυρίζουν   θάνατο  αυτά  τα  κλειστά  συστήματα.   Πόσο  θα  αντέξει  κανείς  ζώντας  επιφανειακά,   να  αντιγράφει  αυτό  που  βλέπει  να  κάνουν  οι  άλλοι  και  να  το  οικειοποιείται   θεατρικά,  προσπαθώντας   να  ξεγελάσει τον  εαυτό  του  και  τους  άλλους   ότι    αυτό  πηγάζει  από  μέσα  του;

Ο  άλλος  τύπος  ανθρώπου,   είναι   αυτός  που  γλυτώνει  από  τα  κλειστά  συστήματα  και  παραδίδεται   ξαπλωτός   στην  απέραντη  θάλασσα   του  κόσμου  με  μόνη  του  προσδοκία  να  επιπλέει.   Εδώ  παραέχει  οξυγόνο,  αλλά  ζαλίζεται  στα  στροβιλίσματα  του  νερού  που  τον  πνίγουν και  τον παρασύρουν   όπου  θέλουν  ξαπλωμένο κάτω σαν άψυχο κουφάρι  ανάμεσα  σε  άλλα  "άψυχα"  κουφάρια  ομοίων  του.  Απελπίζεται  και  αποφασίζει    να  σηκωθεί,  να  ξεφύγει  από  την  οριζόντια  στάση  που  βρίσκεται  ξαπλωμένος  πάνω  στην  θάλασσα   του  κόσμου.  Μα  από  που   να  πιαστεί  για  να  καταφέρει να  σηκωθεί   όρθιος;  Να  ξαναγίνει  άνθρωπος  με  θέληση;   Να  αυτοπροσδιορίσει   την  στάση  του;  Να  ανακτήσει     την  αυτοεκτίμηση  του  και  τον  αυτοσεβασμό  του,  να  αναζητήσει  άλλους   ανθρώπους  με  αυτοσεβασμό,  να  αρχίσει  ένα  δούναι  και  λαβείν,  μια  διασύνδεση  που  θα  τον  αναπροσδιορίζει.   Έχει  δει  ότι  δεν  μπορεί  να  έχει  κάποιος  μια  ουσιαστική  σχέση  μαζί  του, όταν  τον  βλέπει   να  υποτιμά  τον  εαυτό  του  ούτε  όμως  και  όταν    "καβαλά  το  καλάμι".   Εκτός  και  αν  χρησιμοποιεί  ο  ένας  τον  άλλον.   Στην  οριζόντια  ξαπλωτή  στάση  στην  θάλασσα  του  κόσμου   ένας   ζωντανός  άνθρωπος  αυτοκαταργείται.  Είναι  πεθαμένος και  το  ξέρει   όσο  και  να  το  κρύβει  και  να  παριστάνει  τον  ζωντανό.  

Πως  καταντήσαμε  έτσι;

Τι  μας  πάει  πάνω – πάνω, όταν  επιδιώκουμε  την  υπερβολή  της  αξίας  μας  ή  κάτω- κάτω,  στην  έλλειψη  της  αξίας  μας  και  χάνουμε  το  μέτρο,  την  ισορροπία  μας;  Είναι  πολύ  απλό:

  Η  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  είναι  η  αιτία.  

Αν  στην  αρχή  της  ζωής  μας  δεν  μας  μάθαιναν  να   ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ  τον   εαυτό  μας  με  τους  άλλους,    δεν  θα  νοιώθαμε  έλλειψη  στην  αξία  μας  για  να  αναζητούμε  αναπλήρωση  στην   υπερβολική  υπογράμμιση  της  ναρκισιστικά.  Ο  κάθε  άνθρωπος  είναι  μοναδικός  και  ανεπανάληπτος  και  έχει  την  αξία  του  σαν παιδί  του  Θεού.    Οφείλει  να μάθει  τον  εαυτό  του,  να  τον  ανακαλύψει,   να  τον  εκτιμήσει,  να  τον  σεβαστεί και  να  τον  αξιοποιήσει  καταβάλλοντας  όσο  κόπο  και  πόνο  απαιτεί  η  κατάσταση.  Μόνον  με  έναν  συνειδητοποιημένο  εαυτό  μπορούμε  να  κάνουμε   την  ζωή  λίγο  καλύτερη  για  μας,  τους  γύρω  μας,   την  κοινωνία.   Η ζωή  γίνεται  καλύτερη  μακριά  από  την    ντροπή,  την  κατάθλιψη  ή  την  επιδίωξη  επιτευγμάτων   ικανοποίησης σε  βάρος  των  άλλων.    Όμως  αυτή  η  επικέντρωση  μας  στην ανακάλυψη  του  αληθινού  μας  εαυτού,  χρειάζεται   μεγάλη  υπομονή  και  επιμονή,  έχει  πολλά  πισωγυρίσματα  που  μας   αποθαρρύνουν,  μας    καταβάλουν.   Μπορεί  να  κρατήσει  χρόνια,   ακόμη  και  όλη μας  την  ζωή.    Χρειάζεται  μεγάλη  πίστη  και  ισχυρή  θέληση.  Πείσμα  να  νικήσουμε  την  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  η  οποία   μας  ντροπιάζει,  μας  καταθλίβει  και  μας   ωθεί   να  επιδιώκουμε  την  ναρκισσιστική  πραγμάτωση  ενός  φανταστικά  μεγαλειώδους     εαυτού.

Είναι  πολύ  δύσκολο  να  ξεσυνηθίσουμε  να   ΣΥΓΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ.  Μας  το  έμαθαν  οι  γονείς  μας  από  την  πρώτη  στιγμή  της  ζωής  μας  όταν  μας  ΣΥΓΚΡΙΝΑΝ  με  την  αδερφή  μας, τον αδελφό  μας, με  τα  ξαδέρφια  μας  κτλ. Μας  το  δίδαξαν  και  με  το  παράδειγμα  τους  όταν  ακούγαμε  τον  πατέρα  μας  και  την  μάνα  μας  να  ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ   με  τον  δικό  τους  αδερφό,  τον  φίλο  τους,  τον  συνάδελφό  τους, τον γείτονα,   να  φθονούν  ή  να  ντρέπονται και   να  γεμίζουν  την  ζωή  τους  τοξίνες.  Είναι  κωμικοτραγικό.  Γιατί  δεν  γεννηθήκαμε  όλοι  ίδιοι,  στις  ίδιες  συνθήκες  και   δεν  υποστηριχθήκαμε    όλοι   το  ίδιο  να   αναπτύξουμε  τα  τάλαντα  μας.  Είναι  πολύ  άδικο  αυτό  γιατί  είναι  σαν  να  μέμφεται  το  πουλί  το  ψάρι  που  δεν  μπορεί  να  πετάξει  όπως  το  πουλί.  Και  το  ψάρι    να  μέμφεται  το πουλί  που  δεν  μπορεί  να  ζήσει  μέσα  στο  νερό. 

Το  πρώτο  πράγμα  που   βοηθάει  τον  καθένα  μας    να  σταματήσει  την   ΣΥΓΚΡΙΣΗ   είναι  να  κατεβάσει  τους  γονείς  του  από  το  βάθρο  που τους  έχει  από  παιδί,  εξιδανικευμένους.  Όταν  ήμασταν  παιδιά    αυτή  η  εξιδανίκευση υπήρχε για  να  μας  βοηθήσει.   Τώρα  μας  κρατάει  σε  παιδική  κατάσταση.  Δύσκολο  αλλά  πρέπει  να   περάσουμε  από  κόσκινο  τις  συνήθειες  τους, να τις αξιολογήσουμε  και  προπαντός  την  μεγάλη  συνήθεια  της  ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ. Θα  εξακολουθούμε  να  τους  αγαπάμε,  αλλά  με  έναν  άλλο  τρόπο  πιο  υπεύθυνο.  Σαν  ενήλικας  με  ενήλικα.   

Δεν  θα  ξεχάσω  ποτέ  μια  οικογένεια  που  είχα  γνωρίσει  σε  ένα  ταξίδι  μου  με  μια  φίλη  στην  ιδιαίτερη  πατρίδα  της. Η  οικογένεια  αυτή  ήταν  γείτονες  της  φίλης  μου.  Ο  πατέρας  είχε  πεθάνει  λίγα  χρόνια  πριν  και  υπήρχαν  η  μάνα  κοντά  στα  70  και  οι  δύο  γιοι.  Ο  μεγάλος,  40  χρονών  ήταν  δάσκαλος  και  έμενε  σε  άλλη  πόλη.  Με  την  μάνα  έμενε  ο  μικρότερος  γιος που  ήταν  αστυνομικός.  Από  την  περιγραφή  που  μου  έκανε  η  μάνα  για  τον  πεθαμένο  πατέρα  ήταν  προφανές  πως  είχε  πολύ  μεγάλη  ιδέα  για  τον  εαυτό  του  και  αυτό  αρχικά  την  γοήτευε,  μέχρι  που  γεννήθηκε  ο  μικρός,  ο  δεύτερος  γιος.  Αυτός,  από  μωρό  ήταν  φιλάσθενος  και  έκανε  τον  πατέρα  να  ντρέπεται  για  την  ματαίωση  των  υψηλών  προσδοκιών   που   είχε  από   αυτόν.  Του  έριχνε  περιφρονητικές  ματιές  σαν  να  του  έλεγε  "Δεν  περιμένω  τίποτε  από  σένα.   Με  ντροπιάζεις."   Και  γύριζε  στον  μεγάλο  του  γιο  να  χαμογελάσει  με  καμάρι  γιατί  από  αυτόν  περίμενε  να  τον  καταξιώσει  σαν  πατέρα.  Η  μάνα  μπορεί  να  αντιδρούσε  μέσα  της  αλλά  δεν  τολμούσε  να  το  εκφράσει  καθαρά.  Συμπονούσε  τον  μικρό  της  τον  γιο,  τον  φρόντιζε,  αλλά ο  μικρός  έβλεπε στην  μάνα  του  τον  οίκτο της   για  τον  ίδιο  και  τον  θαυμασμό  της  για  τον  μεγάλο  του  αδερφό  τον  οποίο  και  αυτή  καμάρωνε,  όπως  και  ο  πατέρας.   Οι  γονείς  δεν  καταλάβαιναν    φαίνεται   τι  κακό  έκαναν  και  στα  δυο  τα  παιδιά  ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ  τα. 

Γνώρισα  για  λίγο  τον  μικρό  γιο.  Ήταν  τρυφερό,  αξιαγάπητο  και  όμορφο  παιδί,  αλλά  πρέπει  να  ένοιωθε  άσχημος  γιατί  του  είχαν  μάθει  ότι  ο  ωραίος  έπρεπε  να  έχει  τα  χαρακτηριστικά  του  αδερφού  του  που  αυτός  δεν  είχε.  Η  συμπεριφορά  του  ήταν  σαν  να  μην  πήγαζε  από  μέσα  του.  Φαινόταν  να   παίζει    ρόλους   σαν   σε  θέατρο,  γι  αυτό  δεν  άντεχε  για  πολύ  την  κοινωνική  επαφή.  Όλη  του  την  ζωή,  μάταια  προσπαθούσε  με  σκληρή  δουλειά  να  ικανοποιήσει  τις  υψηλές  προσδοκίες  του  πατέρα  του,  να  πάρει  μια  έστω  μικρή  αναγνώριση.  Ένα  μπράβο.  Να  τον  επιβεβαιώσει,  να  ανασταλούν  οι  τόσο  πολλές  ματαιώσεις.  Πεθαίνοντας  έδωσε  το  δακτυλίδι  στον  μεγάλο  γιο,  στο  καμάρι  του,  που  είχε  γίνει  δάσκαλος.  Αυτόν    όρισε  ο  πατέρας  διάδοχο  στην  τήρηση  του  οικογενειακού   δόγματος!   Έτσι  ο  μικρός  αδερφός  θα  εξακολουθούσε  να  προσπαθεί για το  ανέφικτο  των  υψηλών    προσδοκιών ενός  ιδανικού,    μεγαλειώδους     εαυτού  απέναντι  στους  άλλους,  περιμένοντας  τώρα  από  τον  αδερφό  στην  θέση  του  πατέρα  την  επιβεβαίωση   με  την  αγωνία  να  κρύψει  την  ντροπή.  Ο  μεγάλος    τηλεφωνούσε  συχνά  στον  μικρό  και  τον  επισκεπτόταν  με  κάθε  ευκαιρία.  Μπορεί  ο  ντροπιασμένος  εαυτός   του  αδερφού  του  να  τον  έκανε  να  νοιώθει  σιγουριά  για  την  ανωτερότητα  του  σε  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  με  τον  μικρό. Μπορεί χωρίς  να  το  καταλαβαίνει    να  του  τροφοδοτούσε  την    αίσθηση  ανωτερότητας  που  είχε  μάθει  από  μικρός,   χωρίς   κόπο,  και  την    χρειαζόταν  να  δείχνει  στον  πατέρα  του  ακόμη  και  τώρα  που  ήταν  πεθαμένος.   Αυτοί  οι  δύο  μπορεί  να ήταν  στην  πραγματικότητα  ψυχολογικό   ζευγάρι.  Να  συμπλήρωναν  ο  ένας  τον  άλλον χωρίς αυτό να τους βοηθάει όμως αυτό ουσιαστικά.  Και  η  μάνα   επιβεβαίωνε  την  κατάσταση.  Μπορεί  να  ονειρευόταν  μια  πολύ  σπουδαία  νύφη  για  τον  μικρό  της  γιο,  τόσο  υψηλών  προδιαγραφών,  για  να  μην  βρεθεί  ποτέ   και  σπάσει   το   κλειστό σύστημα  που  είχαν  συνηθίσει  να  ζουν   στην  οικογένεια. Εν τω μεταξύ, αυτή η σπουδαία νύφη βρέθηκε που αγαπούσε πολύ τον γιό της, τον καταλάβαινε και τον συναισθανόταν. Φοβερό! Απίστευτο!  Όμως  το κλειστό σύστημα της οικογένειας αντιστεκόταν.

Στις  δυο  μέρες  που  έμεινα  στην  πόλη  τους,  και  γνώρισα  και  συμπάθησα   τον  μικρό  αδερφό  για  την  αυθεντικότητα  του,  του  μίλησα  για  το  κακό  που  επιφέρει  η  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  και  η  εξιδανίκευση  των  γονιών  από  τον  καθένα  μας,   όταν  κρατάει  πολύ  μετά  την  ενηλικίωση.    Πείστηκε  και  μου  είπε  πως  θα  αναλάβει   να    μάθει  στην  μάνα  του,  όπως  της  έμαθε  το  ιντερνετ,    να  μην  ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ  τον  εαυτό  της  με  κανέναν  και  να  μην  επιτρέπει  να  παίρνει  μέσα  της  την  ΣΥΓΚΡΙΣΗ  που  θα  της  κάνουν  οι  άλλοι.      

Μάλλον  τα  κατάφερε.  Γιατί  κάτι   χρόνια  μετά  από  το  ταξίδι  μου  αυτό,    μαθαίνω  πως  αυτό  το  παιδί,  ο  μικρός  αδερφός,  παντρεύτηκε  τελικά  την  κοπέλα  που  αγαπούσε.  Μαζί  με  την  μάνα  του  έμαθαν  να  σταματούν  τη  ΣΥΓΚΡΙΣΗ.  Αυτό  τον  απελευθέρωσε  με  την  βοήθεια  και  της  κοπέλας  του,  από  την  μηδαμινότητα  που  ένοιωθε  για  τον  εαυτό  του  και  την  παλάβωνε  με  τις  ζήλιες  του.  Έσπασε  το  κλειστό  σύστημα  που  συντηρούσαν  με  τη  μάνα  του  και  τον  αδερφό  του  και  ανοίχτηκαν  στον  κόσμο  με  περισσότερη  εμπιστοσύνη  στον  εαυτό.   Σε  αυτό  δεν  μπορεί  παρά  να  ακολουθήσει  και  ο  μεγάλος  αδερφός.  Τώρα  που  ο  μικρός  αδερφός  δεν  τον  τροφοδοτούσε  τόσο,  θα  αναζητούσε   και  αυτός  την  τροφοδότηση  του  στην  κοπέλα  που  είχε  χρόνια  σε  αναμονή.   Έτσι  σπάνε  τα  κλειστά  συστήματα.  Η  απομάκρυνση  από  τον  κανόνα  της  ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ  είναι  το  πρώτο  βήμα  και  το  πιο  καθοριστικό για να κινηθούμε προς την αίσθηση του εαυτού στην ηθική της μεσότητας με ανάλογες ΠΡΑΞΕΙΣ  που γίνονται ΣΥΝΗΘΕΙΑ (έξις)  κατά τον Αριστοτέλη.    

Κείμενο απο την   ΜΑΡΙΑ  ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ

Αν σας άρεσε η δημοσίευση πατήστε από κάτω το κουμπί Μου αρέσει και επικοινωνήστε την και εσείς με τα δικά σας μέσα δικτύωσης. Προωθήστε την πχ στο facebook ώστε να γίνει γνωστή. Εγώ  οικονομικά οφέλη  από αυτή την επίπονη μελέτη μου δεν  έχω. Ωφελούμαι όμως όταν το όμορφο και το καλό συνταιριάζουν  και    επικοινωνούνται. Όποιος θέλει να παρακολουθεί το μπλοκ μπορεί να γίνει Μέλος απλά πατώντας τους Αναγνώστες-Ακολούθους και βάζοντας το email του.