ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2016

                           

                                ΕΥΧΕΣ  ΚΑΙ  ΣΚΕΨΕΙΣ  ΑΓΑΠΗΣ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΝΕΟ  ΕΤΟΣ 2016

  Δεν  ξέρω  τι  να  ευχηθώ  πια  για  τον  νέο  χρόνο,  που να  είναι γιορτινό  και  μαζί  να  είναι  και  ειλικρινή,  αληθινό   και  να  τιμάει  την  ανθρωπιά  μας.  Για  να  είναι  γιορτινές  οι  ευχές  μου,  θα  πρέπει  να   μπορώ  να  αποσιωπήσω  το  ότι,  για  να  συνεχίσει  να  ζει  κανείς αυτό  που  κάνει  είναι  να  διαγράφει  συνεχώς  από  την  καρδιά  και  την  σκέψη  του,  ανθρώπους  που  αποδιοργανώνεται  η  ζωή  τους   και  αργοπεθαίνουν  μαραζωμένοι  σκληρά  και  ανελέητα    στους  δρόμους  και  στο  περιθώριο  της  ζωής  μας,  χωρίς  ελπίδα  να  αναδιοργανωθεί  η  ζωή  τους.  Και  ενώ  ο  καθένας  μας  ζει  με  τον  φόβο  ότι  θα  έρθει  και  η  σειρά  του να  ζήσει  τα  ίδια,  προσπαθεί  να  το  ξορκίσει  με  γιορτές και  φιέστες,  στολίσματα  μέσα  και  έξω  από  το  σπίτι και  στην  εμφάνιση  του,   για  να  πείσει  τον  εαυτό  του  ότι  όλα  είναι  όπως  πριν  που  συναγωνιζόμασταν   σε  κάθε  υπερβολή  της  ζωής και το πληρώνουμε  τώρα.

   

Είναι άνθρωποι σαν κ εμάς. Σάρκα απο τη σάρκα μας.
Είμαστε εμείς οι ίδιοι εκεί. 

Επιμένουμε  να  κρατηθούμε  στο  ψέμα  και  στην  υπερβολή  του  εγωκεντρισμού  μας  και  ανταλλάσσουμε  τέτοιες  ευχές   που  στόχο  έχουν  να  πείσουμε  τον  αυτό  μας  πρώτα  και  μετά  τους  άλλους,  ότι  μπορούμε  να  ζούμε  κάθε  φορά  με  όσους από  μας  απομένουν  στην  ζωή  μέσα  στην  αποδιοργάνωση  των  πάντων.   Χωρίς  να  αναφερόμαστε  σε  όσους  δολοφονεί  συνεχώς    η  ανέχεια   η  απελπισία, η  απονιά  μας,  με  την  υπερηφάνεια  μέσα  μας  και  την  αλαζονεία,  ότι  εμείς   έχουμε  την  μαγκιά  να  μην  είμαστε  ένας  από  αυτούς.  Και  αν  καμιά  φορά  αναφερθούμε  σε  αυτούς  τους  πάρα  πολλούς  δυστυχείς, που  μέχρι  χθες  ήταν  ενεργά  μέλη  της  κοινωνίας  μας  και  ζούσαμε  μαζί  τους, το  κάνουμε  πάλι ξοδεύοντας  την  ελάχιστη  από την   ενέργεια  μας, για  τα  προσχήματα  που  τάχα  μου  θα   δώσουν  στην   άδεια  στην  ανθρωπιά  μας  να  γιορτάζει.   Δεν ενδιαφερόμαστε  επί  της  ουσίας,  να  κάνουμε  κάτι  που  να  δίνει  προοπτική στην  ζωή  τους.  Δεν  επικεντρωνόμαστε  στην  ανάγκη  να  δημιουργήσουμε  τις  συνθήκες  εκείνες  που  τους  επανεντάσσουν  στην   διαδικασία  της   ζωής  μαζί  μας.  Να  τους  τραβήξουμε  από  τον  πάτο  του  πηγαδιού    να  μοιραστούν  την  ζωή  μαζί  μας.  Κάνουμε  πως  δεν  καταλαβαίνουμε  ότι  όσο  υπάρχει  το  πηγάδι  ανοιχτό  με  ανθρώπους  απόβλητα  της  ζωής,  θα  μας  τραβάει  όλους  έναν – ένα  μέσα  στον  πάτο του!    Δεν  στεκόμαστε  να  σκεφτούμε  πάνω  σε  αυτό,  όσο  χρειάζεται  μέχρι  να  έχουμε  αποτέλεσμα,  γιατί  δεν  μας  καίει  η  κατάσταση  τους.  Στεγνώσαμε  από  αγάπη,  αυτονομήσαμε  την  αυτοσυντήρηση  μας  από  τους  άλλους  από  εγωκεντρισμό, που  μας   ξεγελάει   ότι  μπορεί  να  συνεχίσει  να  μας  μεθάει  με  εξουσίες  και  ηδονές.   

     

Πριν  λίγο  καιρό, μέσα  στην  αγωνία  μου  να  ανοίξω  δρόμο  στην  αγάπη  με  όσους  ψυχικούς  και  πρακτικούς  πόρους  διαθέτω,   έκανα  μια  πρόταση που  απευθυνόταν    σε  ανθρώπους  που  δείχνουν  να  έχουν  στην  καρδιά  τους  χώρο  για  αγάπη  και  τρόπο  να βοηθήσουν  να  γίνει  πράξη.  Η  πρόταση  μου  ήταν  να  με  βοηθήσουν  να  διαθέσω  την  τέχνη  μου  στην  υπηρεσία  της  αγάπης  των  συνανθρώπων.  Αν  συγκατέβαιναν  στην  πρόταση  μου  θα  τους  χρωστούσα  χάρη  σε  όλη  την  ζωή  μου.   Δεν  το  έκαναν.  Μπορεί  να  φοβήθηκαν  ότι  η  προσφορά  αγάπη εκ  μέρους  μου  θα  μου  έφερνε  εξουσία  που  θα  μπορούσα  να  καταχραστώ.  Μέσα  σε  τέτοιο  ανταγωνιστικό  περιβάλλον  που  είναι  αναγκασμένοι  να  ζουν,  θα  έχουν  πολλές  τέτοιες  εμπειρίες  που   δικαιολογούν  τέτοιες  σκέψεις. Μήπως,  χωρίς  να  το  συνειδητοποιούν,   νοιώθουν  ότι  η  πράξη    αγάπης  εκ  μέρους  μου  θα  μπορούσε  να  κλέψει  κάτι  από  την  λάμψη  τους  και  την  αξία  τους;  Μα,  όταν  κάποιος  ξεχειλίζει  από  αγάπη και  δουλεύει  για  να  κάνει  πράξη  την  αγάπη,  δεν  μπορεί  να  προσβάλει  την  αξία  άλλων  ανθρώπων  και  να  υπογραμμίζει  τυχών  αδυναμίες του χαρακτήρα  που  όλοι  έχουμε.  Το  θέμα   είναι  πως  θα  επικεντρωθούμε  στις  καλές  πλευρές  του  χαρακτήρα του  καθένα  μας,  για  να  νικήσουμε  τις  ανθρώπινες  αδυναμίες  όλοι  μαζί,  τιμώντας  ο  ένας  τον  άλλο.   Δεν  υπάρχει  άλλος  τρόπος  για  να  βγει  αγαπητικό  αποτέλεσμα  στην  ζωή,  από  τον  σεβασμό  στον  άλλο  στην  κατάσταση  που  βρίσκεται  και  όχι  σε  αυτήν  που  θα  θέλαμε  να  βρίσκεται.

"Ο   αναμάρτητος  πρώτος  τον  λίθο  βαλέτω". Δεν  υπάρχουν  αναμάρτητοι,  άνθρωποι.  Εύχομαι  και  προσεύχομαι  στον  Χριστό  και  την  Παναγία  μας  να  μας  φωτίσει  όλους  να  νοιώσουμε  πραγματικό  ενδιαφέρον   προς  το  καλό  ο  ένας  του  άλλου.   Και  μαζί  να  φωτίσει  και  τους  δικούς  μου   ανθρώπους  τους  οποίους  χρειάζομαι  την  βοήθεια  τους,    να  καταλάβουν  την  ανάγκη  που  υπάρχει  να  βοηθήσουν  να  κάνουμε μαζί  την  ζωή    υποφερτή  σε  όσους  περισσότερους  ανθρώπους  μπορέσουμε  με  τρόπο  την  αγάπη  και  την  προσφορά. 

Πρέπει  να  αφουγκραστούμε  όλοι  να  ακούσουμε  τους   ήχους  των  μαστόρων  που  χτίζουν  τα  τοίχοι  γύρω  μας  στο  ποίημα  του  Καβάφη  (να  κατανοήσουμε  την  κατάσταση)  πριν  είναι  πολύ  αργά.  Γιατί  το  κακό  δεν  ντρέπεται  και  είναι  ύπουλο.  Μας  πιάνει  στον  ύπνο. Και δεν θα επιβιώσουμε αν ο καθένας μας κλείνεται στον εαυτό του και στην παρέα του, αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο στην δυστυχία του, έξω από τα όρια της καρδιάς του.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Τείχη»

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

ΜΑΡΙΑ  ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ  ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Αν σας άρεσε το κείμενο, πατήστε «Μου αρέσει». Αλλά αυτή τη φορά δεν φθάνει ένα μου αρέσει. Χρειάζεται να ενεργοποιηθεί η καρδιά και η θέληση.