ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ"

Οι αλυσίδες της σκλαβιάς

"Δώδεκα  χρόνια  σκλάβος". Είναι  μια  ταινία  που  ξαναείδα  πρόσφατα  και  αφορά μια  αληθινή  ιστορία,  μεταφορά  του   βιβλίου  που   γράφτηκε  από  έναν  σκλάβο  μετά  την  απελευθέρωση  του.  Μια ιστορία  πριν  το  δυναμικό  ξεκίνημα της βιομηχανικής  εποχής.  Άνθρωποι   αγόραζαν  και   χρησιμοποιούσαν  άλλους  ανθρώπους  για  τις  δουλειές  τους, όπως  αγοράζουμε  σήμερα  μηχανές,  με σκληρή και  απάνθρωπη   βία  σαν  καθεαυτό  άψυχες  μηχανές.     Και  αυτή   η  σκληρή  και  απαίσια  βία που  βλέπουμε  στην  ταινία,   γίνεται   από  Χριστιανούς  στο  όνομα  του  Χριστού που  δίδαξε  την  αγάπη!  Και  δεν έχουν  τελειωμό  κάτι  τέτοια.   Οι  άνθρωποι  δεν  έχουμε  παρά  να  ερμηνεύσουμε   και  το  Ευαγγέλιο  της  αγάπης  κατά  το  δοκούν  και  δεν  μας  σταματάει  τίποτε   από  το  κακό.

Το αφεντικό διαβάζει το Ευαγγέλιο της αγάπης στους σκλάβους
με το οποίο προσπαθεί να τους πείσει οτι ο Θεός της Αγάπης
επιβραβεύει την σκληρότητα του σαν αφεντικό

 Όμως  το θέμα  μας  πάντα  θα  είναι  Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΝ  ΕΝΕΡΓΕΙΑ.  Είτε  σαν  περίσσευμα,  είτε  σαν  έλλειμμα.  Όταν  η  αγάπη  περισσεύει  μέσα  στην  καρδιά  μας  μπορούμε  να  την  σκορπάμε  γύρω  μας,  αλάβωτη,  ατόφια,  γνήσια  και  να  γίνει ο  ήλιος  που  φωτίζει,  ζεσταίνει,  ζωοποιεί.  Όταν  όμως  είναι  ελλειμματική στην  καρδιά  μας,  βρισκόμαστε  σε  αφύσικο  καθεστώς  περιορισμού  της  ζωής  που  δεν  αντέχεται  και  αντιδρούμε  απαιτώντας αυτή την αγάπη  από  το  σύμπαν  βιάζοντας  τις  αρχές  που  το  διέπουν.  Αυτό  γιατί,  κάπως  ασυνείδητα,  νοιώθουμε  ότι,  το  σύμπαν  μας  την  στέρησε  αυτήν  την  αγάπη και  είναι  άδικο  μαζί  μας,  άρα  γενικά  είναι  άδικο  και  διδάσκει  την  αδικία,  την ρήξη.  Όμως  ακόμη  και  έτσι,  το  ζητούμενο  παραμένει  πάντα  η  αγάπη  σαν  ενέργεια,  πηγή  κίνησης  και  ζωής.  Είναι  κάτι  σαν  τον  αέρα  που  τρέχει  με  μεγάλες  ταχύτητες  να  γεμίσει  όπου  υπάρχουν  τα  κενά του.  Χωρίς   αυτά  τα  κενά,  δεν  θα  υπήρχε  κίνηση  που  σηματοδοτεί  την  ζωή.  Γιατί  λοιπόν  να  μην  σκεφτούμε  με  τον  ίδιο  τρόπο  και για τα  κενά  της  αγάπης  που  πρέπει  να  καλυφτούν   από όπου  υπάρχει  περίσσευμα αγάπης  και  το  σύμπαν επιτρέπει αυτά τα κενά    σαν  αιτία  και  παράγοντα  ενέργειας  και  ζωής;

 Ο  Αϊνστάιν  είχε  πει:  "Τα  πάντα  είναι  ενέργεια.  Συντονίσου  στην  συχνότητα    της  πραγματικότητας  που  επιθυμείς  και  δεν  γίνεται  αλλιώς  παρά  να  πάρεις  την  πραγματικότητα  που  θέλεις.  Αυτό  δεν  είναι  φιλοσοφία,  είναι  κβαντική  φυσική". 

Η  αγάπη  είναι  ενέργεια  που  σου  υπολείπεται  ή  σου  περισσεύει.  Οι  άνθρωποι  δεν  μπορούμε  παρά  να  συντονιζόμαστε  στην  πραγματικότητα  μας  αυτήν  και  αναλόγως    θέλουμε  να  αρπάξουμε  την  αγάπη  που   μας  στέρησαν,  την  αγάπη  που  μας  υπολείπεται  και  να  δώσουμε    αγάπη  όταν  μας  περισσεύει,  για  να  έχουμε  με  τον  καιρό αυτό  που  θέλουμε.  Ακόμη  και  όταν  θέλουμε  να  αρπάξουμε  βάναυσα  την  αγάπη,  ο  Θεός  που  είναι  η  πηγή  της  ενέργειας   αυτής που  μας  υπολείπεται,   το ξέρει  πως  αυτό    που  χρειαζόμαστε είναι  η  αγάπη  ακόμη  και  αν  δεν  το  ξέρουμε  εμείς  και  θα  δώσει  χάρη  να  κινηθεί  η  αγάπη από  εκεί  που  περισσεύει, να  μας  συναντήσει.  Η ενέργεια αγάπης   που  περισσεύει  σε  κάποιους,  είναι  βάρος  που  απαιτεί    να  μοιραστεί  αλλά  χρειάζεται  να  δημιουργηθούν  κατάλληλοι  υποδοχείς    στο  σημείο  που  υπολείπεται  για  να  την  εναποθέσουν.  Και  αυτό  είναι  το  δύσκολο. 

Από  όποια  πλευρά  και  να  βρισκόμαστε  (της  έλλειψης  ή  του  περισσεύματος)    η  ανάγκη  εξισορρόπησης  της  αγάπης,  είναι  κίνηση  που  θα  μας   ταλαιπωρήσει     αφάνταστα    και  για την  συνειδητοποίηση  και  για  τον  συντονισμό  μας  στην  συχνότητα  της  πραγματικότητας  μας. 

Τα  λόγια  του  Αϊνστάιν,  είναι  λόγια  των  λεγόμενων  θετικών    επιστημών  που  έρχονται  να  επιβεβαιώσουν  τις  ανθρωπιστικές  επιστήμες  που  μας  μιλάνε  για  την  αγάπη  σαν  μια  ενέργεια  που  καθορίζει  την  ζωή  από  γεννησιμιού  μας.    Αν  το  περίσσευμα της  αγάπης  του  ενός   δεν  κινηθεί  να   αποκαταστήσει  το  έλλειμμα  της  αγάπης  του  άλλου,  η  ζωή  ακυρώνεται  με  την  έννοια  της  κατακράτησης,  της  δέσμευσης  της  ενέργειας,  της  κίνησης.  Την  ζωή  την  αντιλαμβανόμαστε  σαν  κίνηση  που  απαιτεί  ενέργεια.  Ακινησία  σημαίνει  θάνατος.  Αυτό  δεν  το  επιτρέπει  η  νομοτέλεια  της  ζωής  που  για  να  εξασφαλίζει   την  κίνηση  σαν  συνώνυμο  της  ζωής  καταφεύγει  στην  αντίθετη  κίνηση:   Δηλαδή  κινείται  ο  άνθρωπος  που  τον  χαρακτηρίζει  η  έλλειψη  αγάπης   προς  τον  άνθρωπο  που  του  περισσεύει  η  αγάπη,  και  τον  άνθρωπο  της  κάθε  ενδιάμεσης  κατάστασης,  για  να  απαιτήσει    και  να  αρπάξει   όσα  δεν  του  έχουν  χαριστεί  μέσω  της  αντίθετης  κίνησης  (από  το  περίσσευμα  προς  το  έλλειμμα)  και  το  στερείται.

 Αυτό  γίνεται  όταν  στην  ταινία  ο  αφέντης  βιάζει  άλλους   ανθρώπους  με  σκληρή  και  απαίσια  σκλαβιά. Ο  αφέντης,  από  ανάγκη   ενίσχυσης  των  ψυχικών  δυνάμεων  του,  απαιτεί  να  κλέψει  την  ενέργεια  που στερήθηκε   από  το  ανθρώπινο  είδος.   Δεν  μπορεί  να  κρατήσει  μπροστά  του και  να  βλέπει  τον  άνθρωπο  σαν   πρόσωπο  που  αξίζει  ή  δεν  αξίζει  αυτό  που  του  κάνει.   Βλέπει  το  ανθρώπινο  είδος  χωρίς   διάκριση  προσώπου,  γιατί  την  έλλειψη  της ενέργειας  της  αγάπης  που χρειαζόταν  και  δεν  έλαβε  από  την  αρχή  της  ζωής  του  για  να  στοιχειοθετηθούν  οι  αγαπητικές ψυχικές  του  δυνάμεις,  νοιώθει  ότι  του  την  στέρησε  όλη  η  ανθρωπότητα  που  δεν  υποστήριξε την  ανάγκη του  για  σεβασμό  και  αγάπη. Έ,  δεν  έχει  δίκιο  από  την  πλευρά  του;  Αλλά  βέβαια  δεν  υπάρχει  μόνον  η  δική  του  πλευρά. Υπάρχει  και  η  πλευρά  των  σκλάβων  που  συνυπολογίζεται  και  τον  κάνει  άδικο. 

  Έχει  λοιπόν,  αυτός  ο  άνθρωπος,   τον  καθένα    χρεωμένο  να  του  αρπάζει  προς  πλήρωση  του  κενού  που  δημιούργησε  η  στέρηση  σεβασμού   που  δεν  έλαβε την  στιγμή  που ξεκινούσε  να  φορτίζεται  η  μπαταρία της  ζωής  του  αλλά  και   στην  συνέχεια.   Και  για  να  μπορεί  να περιορίζει την κίνηση   της  ζωής  και  να  την  κατευθύνει  σε  αυτήν  την  κατεύθυνση  που  χρειάζεται,  συνασπίζεται  με  άλλους  που  βρίσκονται  και  αυτοί  σε  ανάλογη  κατεύθυνση,  σε  μια  κίνηση  που την  παρουσιάζουν  σαν  τον  τρόπο  για  την  εξασφάλιση   των  πρακτικών  αναγκών  της  ζωής.  Της  τροφής,  τις  ένδυσης,  της  στέγασης,  της  μετακίνησης,  κτλ. Όμως  ο  ανταγωνιστικός  τρόπος,  και  η υπερβολή  στην  χρήση  των  παραχθέντων  μονομερώς,  φανερώνει   στον  παρατηρητή την  μεγάλη  αλήθεια: Την  ανάγκη  για  πλήρωση  κάποιου    εσωτερικού  κενού  στους  ανθρώπους  που  μπορεί  να  κρύβεται  πίσω  από  την  εκπλήρωση   των  πρακτικών  αναγκών  και  τις  χρησιμοποιεί  σαν  πρόσχημα  για  να  το  γεμίσει.  Τα  προς  το  ζην θα  μπορούσαν  να  εξασφαλιστούν  και  με  δημιουργία  συνδέσμων  εκτός  ανταγωνιστικού  πλαισίου  που  είναι  κυρίαρχο  σε  αυτόν  τον  μηχανισμό  σύνδεσης  και  δράσης.  Θα  μπορούσαν  να  εξασφαλιστούν  στην  βάση  του σεβασμού  της  υπάρχουσας  κατάστασης  των  προσώπων,  περιμένοντας  την  εξέλιξη  ο  ένας  του  άλλου,  με  εμπιστοσύνη.  Ακριβώς   όπως  ο  γεωργός  σπέρνει,  καλλιεργεί  με  φροντίδα  και  περιμένει  με  εμπιστοσύνη  να  μαζέψει  τους  καρπούς  στον  κατάλληλο  χρόνο.          

Όμως,  πως  να  εμπιστευτούν οι  άνθρωποι  που  από  την  αρχή  της  ζωής  τους,  στερήθηκαν  την εδραίωση  του  σεβασμού  και  της  αγάπης  μέσα  τους;  Οι  άνθρωποι  που  δεν  έχουν  παράδειγμα  εμπιστοσύνης; Δεν  έχουν  άλλη  κινητήριο  δύναμη από  την  αρπαγή  για  να  δηλώσουν  και  να  υποστηρίξουν  την  ύπαρξη  τους,   αν  δεν  κινηθούν  προς  το  μέρος  τους  να  τους  συναντήσουν  και  να  τους  πάρουν  μαζί  τους   αυτοί  που  ευνοήθηκαν  με  πλεόνασμα  της  αγάπης,  προσφέροντας  το  περίσσευμα  τους  με  αυτοθυσία.    Γιατί  και  αυτή  την  κίνηση του  πλεονάσματος  σε  αυτούς,  δεν  μπορούν  να  την  αναγνωρίσουν  για  θετική,  αφού  τους  είναι  άγνωστη  κάθε  τέτοια καλή  πρόθεση.  Τις  περισσότερες  φορές   την  ερμηνεύουν  σαν  επίθεση,   με  βάση  τον  ανταγωνισμό  που  ξέρουν.    Αυτό  είναι  το  μεγάλο  δράμα  της  ζωής.

  Από  την  άλλη, πολλές  φορές, συμβαίνει  οι  άνθρωποι  που  διαθέτουν   αυτό  το  πλεόνασμα  αγάπης,  να  νοιώθουν  ότι   και  να  το  προσφέρουν σε  αυτούς  που  υπολείπεται,   δεν θα  είναι  ποτέ  αρκετό  να  γεμίσει  το  κενό  τους  γιατί  τους  φαίνεται  βαρέλι  χωρίς  πάτο,  αφού δεν  δόθηκε  στην  ώρα  του.  Έτσι  δημιουργείται  και  σε  αυτούς,  ένα  έλλειμμα   δύναμης  που  προκαλεί  φόβο  και  δεσμεύει  την  αγάπη.  Χρειαζόμαστε  δύναμη  να  ξεπεράσουμε  τον  φόβο  να  αγαπάμε.  Ο  φόβος  είναι  σκλαβιά.  Σταματάει  την  κίνηση  προς  συνάντηση  ψυχών  και  από  την  πλευρά  της  στέρησης  και  του  πλεονάσματος.  Χρειαζόμαστε  φάρμακο  για  τον  φόβο  και  αυτό  το  έχει  μόνον  ο  Θεός.  Όπου  πλεονάζει  το  κακό  που  προκαλείται  από  την  έλλειψη  αγάπης,  που   ισορροπεί  την  ζωή,  εκεί    πλεονάζει  η  χάρις  του  Θεού.    Δίνει    το  απαιτούμενο    θάρρος   στην  αγάπη  που  φθάνει  μέχρι  θυσίας  και  διαλύει  την  σκλαβιά  του  φόβου  και  της  έλλειψης.

Πιο  αναλυτικά:  Σκλαβιά  σημαίνει  βιασμός  της  έκφρασης  της  ζωής.

Καρλ Γιούνγκ, μαθητής του Φρόυντ

Ο  Γιουνγκ  μας  λέει  ότι  αυτοί  που  βιάζουν,  έχουν  δεχθεί  προηγούμενα  βία.  Το  πιο  πιθανό είναι  να  μην  το  έχουν  συνειδητοποιήσει  σαν  βία  με  την  έννοια  της  παραβίασης  της κανονικότητας  της   ζωής, που  σε  τέτοια  περίπτωση  θα  επιθυμούσαν  διακαώς  να     επαναφέρουν  αυτήν  την  κανονικότητα.  Αντίθετα, μπορεί η  βία    να  τους  δόθηκε,  με  την  έννοια  αυτής  κάθε  αυτής   της   κανονικότητας  της  ζωής.    Θύμωσαν  με  αυτήν  την  κανονικότητα  και  της  ανταποδίδουν  την  βία.  "Μία  σου,  μία  μου"  και  όποιος  αντέξει.

 Ο  άνθρωπος  μπορεί  να  εντάξει  την  βία  στην  κανονικότητα  της  ζωής  όταν,  πριν  δεχθεί    βία,  δεν   έχει δεχθεί   ικανή  προσφορά  αγάπης  σαν  την  πραγματικότητα   η  οποία  θα  ζέσταινε  και  θα  φώτιζε  την  ζωή  του.  Δηλαδή,  όταν  κανείς  δεν  έχει  γνωρίσει  το  καλό  εξαρχής  της  ζωής  του,   δεν  μπορεί  να  το  συγκρίνει  με  το  κακό  για  να  το  απορρίψει.  Έτσι  νοιώθει το  κακό,  την  βία,  σαν  την  μόνη  πραγματικότητα  της  ζωής,  που  απαιτεί  ανταπόδοση.  

Αντιλαμβανόμαστε  το  κακό  σε  σχέση  με  το καλό  που  έχουμε  γνωρίσει.  Αν  μέσα  μας  έχει  καταγραφεί  η  αγάπη  σε  μας  και  στο  περιβάλλον,  σαν  κυρίαρχο  και   φωτεινό  στοιχείο  της  ζωής,  την  στιγμή  που  θα  δεχθούμε  βία,  καταλαβαίνουμε  ότι  αυτή  δεν  είναι  η  μόνη  και  η  καλύτερη  πραγματικότητα  της  ζωής.   Θα  πονέσουμε,  θα  θυμώσουμε,  αλλά  πάνω  από  όλα  θα  ποθούμε  την  κανονικότητα  της  ζωής που  ξέρουμε,  μέσα  από  το  φως  της  αγάπης  και  του  σεβασμού  στην  μοναδικότητα  του   προσώπου.    Η  τάση  θα  είναι  να  περιορίσουμε  τον  θυμό  μας,  να  τον  καταστείλουμε  και  να  μπούμε  στην  διαδικασία  να  κατανοήσουμε  την  βία  για  να  πάρουμε  όσο  γίνεται  καλύτερη  θέση απέναντι  της.   

 Σε  πολλές  περιπτώσεις,  δεν  θυμόμαστε  την  εμπειρία  της  βίας  που  βιώσαμε  κάποτε   και  καθόρισε  την  ζωή  μας.  Δεν  αντέχεται   η   ντροπή  και  ο   φόβος  που  προκαλεί  αυτή  η  εμπειρία  και  απωθείται  από  την  μνήμη μας.  Κρύβεται   στο  υποσυνείδητο και  από  εκεί,  απαιτεί  δικαίωση  με εκδίκηση.  Είναι  δύσκολο  να   κρατήσουμε τον  πόνο της  βίας  μπροστά  μας,  να  τον  επεξεργαστούμε  με  την  λογική  μας, να  τον    επικοινωνήσουμε  μέσα  μας  και  έξω  μας.  Τη  λογική  μας,  την  υπερβαίνουν οι  ψυχικές  αντοχές  μας  και  δεν  βοηθάει  από  μόνη  της,  όσο  και  αν  σημαίνει   την  ανθρώπινη  εμπειρία,  ενισχυμένη    και  από  τον  Ευαγγελικό  και  τον  επιστημονικό  λόγο.  Γι 'αυτό ο  Χριστός,  συμπληρώνοντας  τον  δρόμο  που  μας  άνοιξε  με  τον  λόγο  και  το  παράδειγμα  Του,  μας  λέει  ότι  "τίποτε  από  αυτά  δεν  μπορείτε  να  κάνετε  μόνοι  σας  χωρίς  επιπλέον    την  βοήθεια  μου",  προφανώς  για  ενίσχυση  των  ψυχικών  αντοχών  μας.  Γιατί  η   αδυναμία  της  ψυχής   μας  εξαιτίας  των  ελλείψεων  της  αγάπης   υπερβαίνει  την δύναμη  της    λογικής,  ακόμη  και  αν  την  νομοθετεί  ο   Χριστός  στην  βάση  της  αγάπης  που  είναι  το  ζητούμενο.   

Χρειαζόμαστε  ψυχοθεραπεία,  αλλά σε   ποιον  να  την  αναθέσουμε  όταν  ξέρουμε  ότι όλοι  είμαστε  εν  δυνάμει  βιασμένοι  με  μικρότερη  ή  μεγαλύτερη  βία  που  ο  φόβος  της  αδυναμίας  και  η  ανασφάλεια  δεσμεύουν  την  γνώση  μας  και  την  θέλησή  μας  και  την  κατευθύνουν   στην εξασφάλιση  της  δικαίωσης  ο  καθένας  του  εαυτού  του;   Το  έχουμε  δει  αυτό   με  τους  ανθρώπους   και  της  εκκλησίας  και  της  επιστήμης.  Οι  άνθρωποι  είμαστε  ατελείς  και  επομένως  ανίκανοι  να  στηρίξουμε  την  τελείωση  ο  ένας  του  άλλου  με   αποκλειστικά  ανθρώπινη  δύναμη.

Μόνον  ο  Θεός  που  υπερβαίνει  τα  ανθρώπινα,  μπορεί όπως  μας  λέει, να  μας  βοηθήσει,  αναλαμβάνοντας  την  θεραπεία  των  ψυχών  μας  από  το  κακό. Ανθρωπίνως  κανείς,  όπως  βλέπουμε  στην  πράξη. Χρειαζόμαστε  συνεχή  προσευχή  και  με  μεγάλη  πίστη.  Ο  Θεός  μπορεί  να  χρησιμοποιήσει  για  την  θεραπεία  των  ψυχών  μας,  ανθρώπους  και  της  εκκλησίας  και  της  επιστήμης,  όπως  και  απλούς  ανθρώπους  της  ερήμου  ή  της  κοινωνίας.  Να  κάνει  θαύματα.  Δεν  έχει  νόημα  να  κατηγορούμε  την  εκκλησία,  την  επιστήμη,  την  πολιτική,  την  τέχνη, ότι  δεν  εξαντλούν   την  υπόσχεσή  τους  να  στηρίξουν  τον  άνθρωπο,  γιατί,  όπως  είπαμε,   η  δύναμη  τους  είναι  δεσμευμένη  από  την  ατελή  φύση  των  ανθρώπων μέσα  από  τους  οποίους  εκφράζονται. 

 Ότι  μπορεί  να  γίνει  είναι  στο  χέρι  του  Θεού  και  μπορεί  να  γίνει με  την  μεσολάβηση  και  κατ' εντολή    του  Θεού.  Μπορεί  να  γίνει  με  την  φώτιση  του  αγίου  Πνεύματος,  με  αίτημα  και  παράκληση  του  κάθε  ένα  μας,  απευθείας  με  εμπιστοσύνη  στον  Θεό,  για  εμάς  και κάθε  άνθρωπο.  Και  Εκείνος  ξέρει  αν  χρησιμοποιήσει  ανθρώπους,  ποιους  και  πως,  για  το  καλό  όλων  μας.  Ακόμη  και  αν  δεν  το  βλέπουμε  εμείς αυτό  το  καλό  εκείνη  στην  στιγμή,  δεν  το  καταλαβαίνουμε.  Όμως,  ακόμη  και  αν  απευθυνόμαστε  για  την  ψυχοθεραπεία  μας,  σε  ανθρώπους  της  εκκλησίας  ή  της  επιστήμης  που  είναι  ατελείς,  ο  Θεός  μπορεί  να  κατευθύνει  την  σωτηρία  μας και  μέσα  από  αυτούς,   με  την  μεσολάβηση  του  αγίου  Πνεύματος.  Αλλά  πάντα  με  κεντρικό  άξονα  τη  δύναμη  του  Θεού  και  όχι    ανθρώπων. 

«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» .......

«Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν».

 Ας  προσευχόμαστε  με  καθαρή  καρδιά. Κλειδί  είναι  η  συγχώρηση.  Αλλά  για  να  καταφέρουμε  να  συγχωρούμε  την  βία  που  δεχόμαστε,  χρειάζεται  να  καταλάβουμε  ότι  αυτοί  που  την  ασκούν  σε  βάρος  μας,  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν"  και  ας  νομίζουν  πως  ξέρουν. Αν  με  την  βοήθεια  του  Θεού,  καταλάβουμε  γιατί  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν"  και  κρατήσουμε  την  σκέψη  μας  σε  αυτήν  την  εξήγηση,    είναι  πιο  εύκολο,   να  συγχωρήσουμε.  Αν  δεν  καταπιαστούμε  να  μάθουμε,  να  καταλάβουμε,  γιατί  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν",  δεν  μπορούμε  να  συγχωρήσουμε.   Ο  Χριστός  παρακάλεσε  τον  Πατέρα  να  συγχωρήσει  τους  σταυρωτές  του  γιατί  αυτοί  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν".  Εκείνος  όμως  ήξερε  το   γιατί  οι  σταυρωτές  του  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν"  και  μπορούσε  να  τους  συγχωρήσει  γιατί  τους  καταλάβαινε.  Οι  περισσότεροι  από  μας  δεν  ξέρουμε  για  ποιον  λόγο   και  με  ποιον  τρόπο  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν"  όταν  μας  αδικούν  και  αυτός  είναι  ο  κύριος  λόγος  που  δεν  μπορούμε  να  συγχωρήσουμε  αυτούς  που  βιάζουν   κατ  εξακολούθηση και στα  μουλωχτά   την  ψυχή  και  το  σώμα  μας.  Αυτούς,  που   τις  περισσότερες  φορές  η  δύναμη  της  έλλειψης  της  αγάπης  μέσα  τους,  αντισταθμίζεται  από  πρακτικές  που  κανονίζουν  να  μην  αναγνωρίζονται   οι  πράξεις  τους  από  το  περιβάλλον   σαν  πράξεις  κοινών  βιαστών.  Έτσι   ο  εξευτελισμός  του  ανθρώπου  από  άνθρωπο, καταλήγει  να  βιώνεται  σαν  μια  κανονικότητα  της  ζωής,    τα  ανθρώπινα  δικαιώματα  καταπατούνται  κατάφορα  συνεχώς  και  παγκόσμια  στα  μουλωχτά,  κάτω  από  προσχηματική  κάλυψη.

Σωκράτης  "Ουδείς εκών κακός"

 Οι  άνθρωποι  δεν   καταλαβαίνουν,  δεν  ξέρουν  τι  κάνουν,  όταν  ασεβούν  με  κάθε  τρόπο  στο  πρόσωπο  άλλων  ανθρώπων,  θέλοντας  να  ορίζουν  την  ζωή  σαν  δύναμη  επιβολής  σε  σχέση  αφέντη  και  δούλου. Δεν  μπορούν  να   καταλάβουν τι  πήγε  στραβά  και  καταγράφτηκε    μέσα  τους  το  κακό  σαν  καλό,  που  εκφράζει  την  κανονικότητα  της  ζωής.  "Ουδείς  εκών  κακός",  μας  λέει  και  ο  Σωκράτης.  Κανείς  δεν  είναι  κακός  με  την  θέληση  του. Μια  τέτοια  σχέση  αφέντη – δούλου,  πάντα  θα  δημιουργείται  μεταξύ  των  ανθρώπων,  με  διαφορετική  μορφή σε κάθε  εποχή  ή  περίσταση,  αποσιωπώντας  τον  εξευτελισμό  που  γίνεται  στο  πρόσωπο  του  ανθρώπου,  την  καταπάτηση  των  ανθρωπίνων  δικαιωμάτων.  

Σωκράτης

Για  να  καταλάβουμε   γιατί  οι κάθε  λογής   "αφέντες"    "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν"  όταν   βιάζουν    και  εκβιάζουν,  και έτσι    να  τους  συγχωρήσουμε  όταν  διαφεντεύουν  τις  ζωές  μας  βάναυσα, χρειαζόμαστε  την  βοήθεια,  την  καθοδήγηση,  την  φώτιση    του  Θεού που  ξεπερνάει  την  ανθρώπινη  ατέλεια.  Με  την  καθοδήγηση   Του  να    βρούμε    τις  απαντήσεις   που  χρειαζόμαστε στις  βασικές  γνώσεις  ψυχολογίας   σε  συνδυασμό   με  τον    Ευαγγελικό  λόγο,  τα  κείμενα  των  πατέρων,  ολόκληρη  την  γραμματεία  της ανθρώπινης  εμπειρίας  και  όποιον  άλλο  τρόπο  φέρει  ο  Θεός  στον  δρόμο  μας  με  κατάλληλους  ανθρώπους  και  καταστάσεις.

Προτροπή του Σωκράτη

Χρειαζόμαστε λοιπόν την  καθοδήγηση  του Θεού.  Τώρα,  αν  μέσα  μας  δεν  έχει  εδραιωθεί  η  παρουσία  του  Θεού,  σαν  υπέρτατη  Αρχή  και  δημιουργό  της  ζωής,   για  να  επικαλεστούμε  την βοήθεια Του,  είναι  πολύ  δύσκολο  να  αναλάβουμε  να σηκώνουμε  μόνοι  μας  όλο  αυτό  το  τεράστιο  βάρος  της   κατανόησης   της  ζωής  που καταπονεί   και  εξαντλεί    τις  ανθρώπινες  δυνάμεις  μας.

Πότε  και  πως  γίνεται  μέσα  μας  συνειδητή  η  παρουσία  του  Θεού  σαν  ανώτατη  Αρχή;  Αυτό  γίνεται  στην  αρχή  της  ζωής  μας.  Το  παιδί  απευθύνεται  στον  πατέρα  του  να  το  στηρίξει  με  την  δύναμη  του.  Αν  ο  πατέρας  δεν  έχει  καβαλήσει  καλάμι  να  θέλει  να  υπολογίζει  τον  εαυτό  του  κάτι  σαν  παντοδύναμο   Θεό, θα  δείξει πρώτα  στο  παιδί  του  με  το  παράδειγμά  του να  κάνει  ότι  είναι  ανθρωπίνως  δυνατόν  για  να  στηρίξει  την  ζωή  τιμώντας  και  την  ζωή  των  συνανθρώπων  του, και έπειτα θα  πάρει  το  παιδί  να  προσευχηθούν  μαζί  στον  Θεό  να  δώσει την επιπλέον    από  τα  ανθρώπινα   προστασία και  καθοδήγηση, που  χρειάζεται  ο  άνθρωπος. Γιατί  "τα  αδύνατα  στους  ανθρώπους,  δυνατά  από  τον  Θεό".

Με  αυτόν  τον  τρόπο,  ο  πατέρας  θα  συστήσει  στο  παιδί  τον  Θεό  σαν  παντοδύναμο  πατέρα,  πάνω  από  τον  ίδιο.  Έναν  πατέρα  που  και  ο  ίδιος  ζητά  από  Αυτόν όση  δύναμη  χρειάζεται και   υπερβαίνει τα  ανθρώπινα  μέτρα,  τηρώντας  τα  θελήματα  Του  για    καλοσύνη  στους  άλλους  ανθρώπους  και  προσπάθεια  καταπολέμησης  των  αδυναμιών.

Ανάλογα  μπορεί  να  τον  συστήσει  τον  Θεό  στο  παιδί  και  η  μάνα  με  τον  αγαπητικό  της  τρόπο,  και  μάλιστα  πολύ  πιο  πριν  από  τον  πατέρα.

Αν  δεν  γίνει  έτσι,  όποιος   δεν πήρε  την  αγάπη  των  γονιών  του  οι  οποίοι  του  σύστησαν  και   την  πηγή  της  αγάπης,  τον  Θεό, τότε σε  όλη  του  την  ζωή  θα  αγωνίζεται  να   αποδεικνύει    ότι  ορίζει  με  την  δύναμή  του  τα  πάντα  δίνοντας  στον  εαυτό  του  την  άδεια  να   καταστρέφει  ότι  δεν   αναγνωρίζει  στον  ίδιο,  τον  ρόλο  παντοδύναμου   Θεού.  Ακόμη  και  όταν  δείχνει  να  σέβεται  κάποιον  άνθρωπο  με   μεγαλύτερη ανθρώπινη   δύναμη  από  την  δική  του,  θα  το  κάνει  με  το  σκεπτικό  να  δώσει  χρόνο  στον  εαυτό  του  να  αλλάξει  τις  συνθήκες  που  θα  του  επιτρέψουν  όχι να  τον  κατανοήσει  και  να  ισορροπήσει  την  σχέση  του  με  τον  άλλο,  αλλά  να  καταστρέψει  την  δύναμη  του  άλλου.  Πάντα  στον  νου  του  θα  έχει  την  καταστροφή  όποιου  δεν  συμφωνεί  με  την  αίσθηση  παντοδυναμίας  που  χρειάζεται  να  έχει  πάνω  στους  άλλους.   Δεν  θα  μπορεί  να  αγαπάει  για  να  αγαπιέται  και  θα τον  ρημάζει  το  εσωτερικό  του  κενό.

"Οσο μπορείς" Καβάφης

Γι' αυτόν, ουσιαστικά, η μοναξιά  είναι  η  μόνη  του  παρέα  που  θα  αγωνίζεται  να  την  καταπραΰνει   "μέσα  στου  κόσμου  την  πολύ  συνάφεια"  κατά  τον  Καβάφη.  Η  καρδιά  του  θα  στερείται  την  αλήθεια του  κάθε  άλλου  ανθρώπου  σε  σχέση  με  την  δική  του  αλήθεια  για  να  νοιώθει  άνθρωπος. 

Ένα  βροντερό  παράδειγμα  στην  ταινία,  έχουμε  με  την  "κυρία"  που  όταν  κατέφθασαν  οι  σκλάβοι  στο  σπίτι  της  και  άκουγε  την  σκλάβα  να  κλαίει  απαρηγόρητα  που  την  χώρισαν  από  τα  παιδιά  της,  είπε  να  της  βάλουν  να  φάει  και  να  κοιμηθεί  και  το  πρωί  θα  τα  έχει  ξεχάσει  τα  παιδιά  της!  Η  καρδιά  και  η  λογική  αυτής  της "κυρίας"   στερούταν   την διαδικασία  της  επικοινωνίας  της  αλήθεια  της  σε  σχέση  με  την  αλήθεια  της  άλλης  γυναίκας  και  δεν  μπορούσε  να  νοιώσει  άνθρωπος.  Αυτό    σημαίνει εσωτερικό  θάνατο.

 Στην  ψυχή  ενός  τέτοιου  ανθρώπου,  έχουν  κοπεί  τα  νήματα  διασύνδεσης  με  την  αλήθεια  της  ανθρώπινης  κατάστασης,  ή  μάλλον  δεν  υποστηρίχθηκε  η  ανάπτυξή  τους  εξαρχής.  Όλα  είναι  παγωμένα,  στερεοποιημένα,  στην  κατάσταση  αδιασάλευτης μονομερούς  δικαίωσης  με  όσους  συντάσσονται  σε  αυτήν.  Δεν κινούν  και δεν   αναπλάθουν  τίποτε  μέσα  του οι  ανάγκες  των  υπολοίπων  άλλων  ανθρώπων.  Η  απουσία  εσωτερικής  κίνησης    είναι  εσωτερικός  θάνατος  που κάνει  ακόμη  επιτακτικότερη  την εξωτερική  κίνηση  της  επιβολής  σαν αντιστάθμισμα, που  τελικά  δεν  αντισταθμίζεται  τόσο  που  να   καταστείλει   τον  πόνο  της  εσωτερικής   ανυπαρξίας.  Ένα  πόνο  που  τον  ρημάζει  χωρίς,  τις  περισσότερες  φορές,  να  τον  αντιλαμβάνεται  σαν  πόνο  και  να  καταλαβαίνει  από  που  πηγάζει  αυτός ο  πόνος. 

Θέλει  να  ζητήσει  βοήθεια  αλλά  δεν  υπάρχει  τίποτε  που  να  απευθυνθεί,  αφού  με  τους  ανθρώπους έχουν  καταστραφεί  μέσα  του τα  εκτός  μονομερούς  δικαίωσης νήματα  διασύνδεσης  για  να  μπορεί  να  μοιραστεί  την  κοινή  τους  ανθρώπινη  κατάσταση.  Τον  Θεό τον  έχει  σκοτώσει  μέσα  του,  αν  και  δεν  τον  ανάστησε  ποτέ  μέσα  του,  για  να  μπορεί  να  του   απευθυνθεί  και  να  ζητήσει  βοήθεια.

Τώρα  να  εξετάσουμε  και  τον  άλλο  άνθρωπο,  που σαν  παιδί,  ο  πατέρας  του τον  στήριξε  με  την  αγάπη  και  τον  σεβασμό  στο  πρόσωπό  του, που  δεν του  έδειξε  με  το  παράδειγμά  του   πως  να  είναι  δυνατός   χτυπώντας  την  δύναμη  των  άλλων, αλλά   του  σύστησε  τον  Θεό,  να  προστρέχει  σε  αυτόν   για  να  πάρει  δύναμη για  κατανόηση  και  υποστήριξη  ειρηνικής  συνύπαρξης  με  τους  άλλους.   

 Έχει  και  αυτός  να  αντιμετωπίσει  την  μοναξιά  και  την  εγκατάλειψη  από  τους  ανθρώπους,  γιατί συνήθως  οι  περισσότεροι  είμαστε  συνδεδεμένοι  στο  άρμα  ανθρώπων  του  τύπου  που  περιγράψαμε  πιο  πάνω,  από  φόβο  στέρησης   των  πρακτικών  αναγκών  μας.    Έτσι  και  αυτός  θα  νοιώσει  μόνος  μέσα  στους  ανθρώπους. Αυτός  όμως  δεν  είναι  εντελώς  μόνος.  Έχει  τον  Θεό  να κρατηθεί  για  να  μην  χαθεί.  Να  Του  απευθύνεται  για  βοήθεια.   Και  δεν  νοιώθει  να  χάνεται  γιατί   κοντά  στον  Θεό  μαθαίνει  να  εναρμονίζεται  στη   αθανασία  της  ενότητας   του  σύμπαντος,  η  οποία  δεν  έχει  όρια,  δεν  έχει  τέλος.     

Ο κύριος και αφέντης

Όμως  και  ο άνθρωπος  της  πρώτης  περίπτωσης που  εξετάσαμε,  που  θα  τον  χαρακτηρίζαμε  κακό  άνθρωπο, δεν  είναι  φτιαγμένος  για  να  χαθεί.  Θα   παλέψει  πολύ  μακριά   από  την  πραγματικότητα  του  περιορισμένου  της   ανθρώπινης    κατάστασης,  αλλά  εκεί  που  θα  νοιώθει  ότι  έχει  πιάσει  πάτο  και  χάνεται,   ο  Θεός  θα  δώσει  χάρη.  Κατανοεί  τον  τρόπο  που  αυτός  ο  άνθρωπος   οδηγήθηκε στο  αδιέξοδο  μακριά  Του,   τον   συμπονάει  και   φέρνει  στην  ζωή  του  εκείνες  τις  καταστάσεις  και  τους  ανθρώπους  που  θα  του  ανοίξουν  τον  δρόμο  προς  την  πηγαία  ζωή. Ο Θεός,  μπορεί  να  συγχωρεί  και  να  μας  βοηθάει,  γιατί   ξέρει  ότι  όταν  ακολουθούμε  τον  δρόμο  του  εγωισμού, "δεν  ξέρουμε  τι  κάνουμε",  και  ας  νομίζουμε  πως  ξέρουμε!    Έχουμε  χάσει  τον  δρόμο  μας.

Για  τον  καθένα  μας,  είναι  πολύ  σημαντικό  να   προσπαθήσει   να  μάθει  γιατί  οι  άνθρωποι  "δεν  ξέρουμε  τι  κάνουμε"  όταν  κάνουμε  το  κακό,  για  να  μπορέσουμε  να  συγχωρούμε και  να  αγαπάμε. Αν  δεν  μάθουμε  να  κατανοούμε  τις  αιτίες  που  πηγάζουν  οι  πράξεις  των  ανθρώπων  για  να  κατανοήσουμε  τις  κακίες  τους,  τους αφήνουμε  αυτοεξόριστους    έξω  από  την  ενωτική  τάση  του  σύμπαντος,  τους  αδικούμε  και  ας  μην  το  ξέρουμε.  Για να  ζούμε στην  ενοποίηση  της   αγάπης και  να  ξέρουμε  τι  κάνουμε,  είμαστε  υποχρεωμένοι  να  μάθουμε  πως  γίνεται  κανείς  κακός  ή  καλός.

Στο  έργο  "12  χρόνια  σκλάβος"  που  εξετάζουμε,   οι  βιαστές  είναι  άνθρωποι  της  πρώτης  περίπτωσης  που  προαναφέραμε. Ακολούθησαν  το  παράδειγμα  του  πατέρα  τους  και  της  κοινωνίας  που  τους  ήθελαν  να  πρέπει  να  έχουν  οι  ίδιοι την  δύναμη  ενός  Θεού.  Πίστευαν  σε  έναν  Θεό  ο  οποίος  επιβράβευε  την  σκληρότητα  και  την  επιβολή  σαν  εξαιρετικό   τάλαντο  και  δεν  τους  σταματούσε  τίποτε.  Αυτό  μπορεί  να  χτίσθηκε  πάνω  στην  έλλειψη    ικανοποιητικής  αφοσίωσης  και  της  ασφάλειας που ένιωσαν  από  την  μάνα  τους,   τρόμαξαν  τον  θάνατο  και  έτσι  να  τους  δημιουργήθηκε  η  πρώτη  ανάγκη  για  δύναμη  που  υπερβαίνει  τα  ανθρώπινα,  η  οποία  κατόπιν  ενισχύεται  και  από  την  τάση  του  πατέρα και  της  κοινωνίας   για  προσωπική  παντοδυναμία.  Αυτά  που  τον  έκαναν σαδιστή  και  βιαστή  ψυχών  και  σωμάτων,  φασίστα,  όπως  συνηθίσαμε  να  τον  λέμε.  Η  μάνα  με  την  ελλειμματική   παρουσία  της  στις  ανάγκες  του  παιδιού, μπορεί  χωρίς  να  το  καταλάβει  και  αυτή,  να  ετοιμάζει  την  αδυναμία  της  ψυχή  του,  την  οποία  ο  πατέρας  θα  οδηγήσει μετά σε  έναν  "Θεό"  φτιαγμένο  να  επιβραβεύει  την  σκληρότητα  και  την  επιβολή. 

Στην  ταινία,  οι  κύριοι – αφέντες,  θέλουν  οι  σκλάβοι  να  μην   νοιώθουν  αυτό  που  νοιώθουν,  δηλαδή  να  μην  ξέρουν  ότι   βιάζονται.   Να  αποξενωθούν  από  τα  αισθήματά  τους.  Να  μην  νοιώθουν  τίποτε.  Να  μην  έχουν  αισθήματα.  Να  μην  νοιώθουν  άνθρωποι, αλλά  ψυχρά,  μεταλλικά  εργαλεία  του  αφεντικού  που  δημιουργήθηκαν  από  την  …..φύση  τους   με  μόνο  σκοπό  να   κάνουν  την  δουλειά  του  κυρίου  τους.  Ο  κύριος,    το  αφεντικό,   έχει  μεταλλαχθεί  σε  κτήνος,    για  να μπορεί  να  κάνει  τους  ανθρώπους  σκλάβους – εργαλεία  και   μαζί  με  αυτούς  και   πολύ  πριν από  αυτούς,  είχε  απολέσει  και  ο  ίδιος  την  ανθρώπινη  συνείδηση.

Όμως  τελικά  βλέπουμε   τον  κύριο – αφέντη,    αφού  είχε  ικανοποιήσει  τον  εαυτό  του  να  νοιώσει   άτρωτος     σαν " παντοδύναμος  Θεός"  να  αναγνωριστεί  και  να  πάρει  θέση  ανάμεσα  στους  άλλους  "παντοδύναμους  Θεούς"  του  σιναφιού  του,  είχε  πάλι  την  ανάγκη  να  νοιώσει  άνθρωπος. Να  ζωντανέψει  στις  πραγματικές του  ανθρώπινες  διαστάσεις.  Δεν  άντεχε να  ζει  μηχανικά  χωρίς  ψυχή,   σαν  την  μόνη  πραγματικότητα  του,    με  σκοτωμένη  μέσα  του  την  ανθρώπινη  διάσταση.  Δεν  αντέχει  να  το  ομολογήσει  καθαρά  και  φανερά,  αλλά  με  σεξουαλικό  πρόσχημα αναζητεί  επιπλέον   και   αναγνώριση  της  ανθρώπινης  υπόστασης  του.  Και  την  αναζητεί,  καταφεύγοντας   στην  ίδια  την  πλευρά  των  σκλάβων,  τους  οποίους  πριν  είχε  υποχρεώσει  να απολέσουν  την  ανθρώπινη  ιδιότητα  τους  για  να   γίνουν  τα  εργαλεία  του.

Η γυναίκα του αφέντη

Όμως  ο   σκλάβος - εργαλείο,  δεν   έχει  την  ικανότητα  να  αναγνωρίσει  έναν  άνθρωπο  σαν  άνθρωπο. Το  εργαλείο  δεν  έχει  τις  ιδιότητες  αναγνώρισης.  Αυτό  μπορεί  να  το  κάνει  μόνον  κάποιος  που ο  ίδιος  τον  σέβεται  σαν  άνθρωπο, τον  εκτιμάει. Μπορούσε  να  απευθυνθεί  για  αυτή  την  αναγνώριση   στους  ομοίους  του,  κυρίους – αφεντικά,    αλλά  για  να  μην  το  κάνει,  μάλλον  τους  ένοιωθε  ίδιους  με  τον  εαυτό  του,  κτήνη,  που και  αυτοί  έχουν  απολέσει  την  ιδιότητα  του  ανθρώπου,  την  συνείδηση,  την  τρυφερότητα  της  καρδιάς  τους.   Στην  ίδια  κατηγορία  μπορεί η  ψυχή  του  να  είχε βάλει  και  την  γυναίκα  του. Να  την ένοιωθε  και  αυτήν  σαν  κτήνος  αφού  δεχόταν  την  δουλεία,  να  χρησιμοποιεί  ο  άντρας  της  τους  ανθρώπους  σαν  άψυχα  εργαλεία  για  να  περνάει  καλά,  μη  εργαζόμενη.

Η τρυφερή ψυχή της μικρής σκλάβας

Και  απευθύνθηκε  στην  τρυφερή  ψυχή  της  νεαρής  του  σκλάβας    να  τον  αναγνωρίσει  σαν  άνθρωπο,  η  οποία δεν  είχε  μεταλλαχθεί  σε  κτήνος,  άρα  έκρυβε  μέσα  της  συνείδηση,  δηλαδή  γνήσιο  άνθρωπο.   Όμως  της  απευθύνθηκε   με  τον  μόνο  τρόπο  που  ήταν  ικανός  να  κάνει.  Βιάζοντας  την  σεξουαλικά,  και  σκοτώνοντας  ξανά  και  με  αυτόν  τον  νέο  τρόπο,  μέσα  της  την  ανθρώπινη  ιδιότητα  που  αυτός  έπρεπε  να  αναστήσει για  να νοιώσει  ότι  έχει  πραγματική  αξία  η  αναγνώριση,   ο  σεβασμός  και η  αγάπη που  αναζητούσε,  για  να  ζεστάνει  την  ψυχή  του.  Να  ζεστάνει  την  ψυχή  του  ήθελε,  με  κάποια  αληθινή  και  δυνατή  ανθρώπινη  παρουσία κοντά  του,  που  του  ανταποκρίνεται  σαν  άνθρωπο.  Αυτό  ζητούσε  από  την  νεαρή  σκλάβα,  ακόμη  και  αν  δεν  το  ήξερε.

Προηγούμενα,  κάποιες  άλλες  σκλάβες του είχαν  υποκριθεί  πως  ανταποκρίνονται  στο  κάλεσμα  του  και  του  απέσπασαν  προς  ανταπόδοση,  κάποια  ελευθερία,  κάποιο  σεβασμό,  αλλά  ανεπίσημα,  ελεγχόμενα  και  κρυφά  από τα  άλλα  αφεντικά  και  έξω  από  τους  υφιστάμενους    κοινωνικούς  κανόνες. Η  ψυχή  του  μπορεί  να  αναγνώριζε  την ανθρώπινη  υπόσταση   στην πρώτη  γυναίκα σκλάβα,  που  ανταποκρινόταν και  ικανοποιούσε  το  ανθρώπινο  κάλεσμά  του,  αλλά  όχι  τόσο  που  να  νοιώθει  υποχρέωσή  του  να  υπερασπιστεί  και  να  αποκαταστήσει  αυτήν  την  ανθρώπινη  υπόσταση    και κοινωνικά.  Η  ασφάλεια  του  στηριζόταν  στην  εξάρτηση  του  σκλάβου και  της  σκλάβας  από  αυτόν  σαν  αφέντη.    Όχι  στην  πραγματική   εσωτερική  του  δύναμη  σε  σχέση  με  τον  σκλάβο σαν  άνθρωπο  που  θα  είχε  την  ελευθερία  να  βάλει  σε  αμφισβήτηση  την  αξιοπρέπειά  του,  θα  τον  έκανε  τρωτό, που  είναι  ο  μόνος  τρόπος  για  να  νοιώσει  κανείς   άνθρωπος  και  να  μετρήσει  την αξία σαν  άνθρωπος.  Ο  καημένος,  δεν  άντεχε  να ρισκάρει   να  στηριχθεί  στις  ανθρώπινες  δυνατότητες  του,  μάλλον    γιατί  ένοιωθε  ότι  θα  τον  πρόδιδαν,  αφού  είχαν  εμποδιστεί  να  αναπτυχθούν   από  την  γέννηση  τους!

Και  αφού  δεν  μπορούσε  να  αντλεί  από  μέσα  του  αξία  στηριγμένη  στις  ανθρώπινες  ιδιότητες  εναρμονισμένες  στην  συνείδηση,  δεν  του  έμενε  παρά  να  αναγνωρίσει  αξία  στην  εξωτερική  δύναμη,  την  δύναμη  της  επιβολής   και  να  στηρίζεται  σε  αυτήν.  Από  τις  σκλάβες  που  είχαν  ανταποκριθεί  πολύ  πιο  πριν  στο  κάλεσμά  του για  ανθρώπινη  αναγνώριση  με  σεξουαλικό  πρόσχημα,    ένοιωθε  λίγο  άνθρωπος  και  ήθελε  να επαναεπιβεβαιώσει την  αναγνώριση  του  σαν  άνθρωπο,  ξαναεπιχειρώντας  το  ίδιο  και  με  την  μικρή  σκλάβα  του.  Αυτή  όμως  τον  απογοήτευσε.  Δεν  ήξερε  να  υποκρίνεται  ότι  ήταν  έτοιμη  να  τον  αναγνωρίσει   σαν  άνθρωπο  και  άντρα,  παραμερίζοντας  τον  εξευτελισμό  που  της  έκανε  με  στόχο  να  την  αναγνωρίσει   και  αυτός  στον  βαθμό  που  του  επέτρεπαν  η  ψυχολογία  του  και  οι  κοινωνικές  περιστάσεις.  Το  αφεντικό  περίμενε  από  την  μικρή  σκλάβα  να  είναι  πάντα  έτοιμος  ο  ψυχισμός  της  να  μεταλλαχθεί  με  τις  προσταγές  του,  πρώτα    από  άνθρωπος  σε  αντικείμενο,    σε  εργαλείο  για  την  δουλειά  του,  και  πάλι  μετά,  να  είναι  έτοιμη  με  τις  προσταγές  του,  από  εργαλείο  να  μεταλλαχθεί  σε   άνθρωπο  και  μάλιστα  με  ένα  βαθμό  ωριμότητας  που  να  μπορεί  να  συγχωρεί,  να  ανέχεται,  να  αγαπάει  και  να  αποδίδει  τιμή  με  την  καρδιά  της. 

Η τιμωρία του αφεντικού στο σώμα της σκλάβας

Και  την  τιμώρησε  σαν  κτήνος,  αφού  δεν  το  βρήκε  αυτό που  χρειαζόταν  έτοιμο στην  ψυχή  και  τον  χαρακτήρα  της  μικρής  σκλάβας  και από  την  άλλη,  ο  ίδιος  δεν  είχε  την  ικανότητα  να  προκαλέσει  με  την  στάση  του  τόσο  ώριμα  συναισθήματα  και  σκέψεις  σε  αυτήν για  τον  εαυτό  του,  για  να  καλλιεργήσει  τον  χαραχτήρα  της και  να  ελκύσει  το  ενδιαφέρον  της  γι 'αυτόν.  Την  τιμώρησε  σαν  κτήνος  γιατί ένοιωσε  ότι   η  μικρή  σκλάβα  του  πέταξε  στα  μούτρα  την  ανεπάρκειά  του    στο  να  είναι  άνθρωπος.  Αυτήν  την  ανεπάρκεια  για  την  οποία  πήγε  κοντά  της  να  απαλύνει  τον  πόνο  του.  Και  όλο  αυτό,  χωρίς  ίσως  να  το  συνειδητοποιεί.   

Όμως,  για  την  μικρή  σκλάβα ο  στόχος  της  δεν  ήταν  να  τον  ξευτελίσει,  αλλά  μόνον  να  τον  κάνει  να  συνειδητοποιήσει  τον  πόνο  της κατάστασης  της,  ικετεύοντας  τον   να  την  γλυτώσει  από  αυτήν  την  φρικτή  κατάσταση  ακόμα  και  παίρνοντας  της  την  ζωή  για  να  τελειώσει  το  μαρτύριο  της. Από  την  άλλη,  το  αφεντικό  δεν  μπορούσε  να    εστιάσει  στον  δικό  της  πόνο,  γιατί  τον  βάραινε   και  αυτόν μέσα  του  ο  δικός  του αβάστακτος   πόνος,  ο  πόνος  της  ανεπάρκειας  του  να  είναι  άνθρωπος,  με  τον  τρόπο  που  αναλύσαμε  πιο  πάνω.  Τον  πόνο  που  η  μικρή  του  τον  υπογράμμιζε  άθελά  της και  έξυσε  τις  πληγές  του.  Η  μικρή  σκλάβα  ήταν  πολύ  μικρή  και  ανώριμη  για  να  δει  τα  πράγματα  και  από  την  δική  του  πλευρά  και  να  καταλάβει  πως  η  έκφραση  των  αναγκών  της  θα  σκόνταφτε  στις  δικές  του  ανάγκες  και  θα  είχε  το  αντίθετο  αποτέλεσμα  από  το  επιδιωκόμενο.

Η μικρή σκλάβα εκλιπαρεί τον αφέντη της να την σκοτώσει

Σε  αυτή  την  ιστορία, μας  γεμίζει  αποτροπιασμό  η  συμπεριφορά  του  αναίσθητου  κτήνους,  μας  ρημάζει  ο  πόνος,  το  κατάφορο  μαρτύριο  της  μικρής  σκλάβας  και  τασσόμαστε  στο  πλευρό  της ανεπιφύλακτα.  Ο  καταλυτικός  πόνος  μας  για  την  μικρή  σκλάβα  δεν  μας  αφήνει  να  σκεφτούμε  τίποτε  άλλο.  Δεν  μας  αφήνει  χώρο στην  σκέψη  μας  να  ψάξουμε  για  ελαφρυντικά για  την  κτηνώδη  συμπεριφορά του  άλλου.   Να   την  εξηγήσουμε,  για  να δούμε  ότι  πραγματικά   "δεν  ξέρει  τι  κάνει"  και   γιατί  το  κάνει,  αυτός  που  ονομάζουμε  κύριος  και  αφέντης.  Δεν μπορούμε  να  σκεφτούμε  ότι  σε  αυτόν  τον  άνθρωπο – κτήνος,   δεν  του  είναι  συνειδητό  από  ποια  ανάγκη  πηγάζει  αυτή  η  συμπεριφορά  του. Και  όμως, τις  περισσότερες  φορές  σε  τέτοιες  περιπτώσεις, μάλλον  δεν  του  είναι  συνειδητή  η  αιτία  της  κτηνώδους  συμπεριφοράς  του. 

  Ο  πόνος  μας  για  την  μικρή  σκλάβα,  δεν  μας  αφήνει  να  σκεφτούμε  πως  δεν μπορεί  να  είναι  φυσικό ένας  οποιοσδήποτε  άνθρωπος  να νοιώθει καλά,  όταν  έχει  χάσει  την  ανθρωπιά  του, τη  συνείδησή  του.   Δεν  μπορεί  να  ξεγελάει  τον  εαυτό  του  για  πάντα  ότι  δεν   έχει  χάσει  τον  φυσικό  τρόπο  επικοινωνίας,  την  ανθρωπιά  του.  Και  τον  πονάει,  άλλο  αν  θέλει  να  ξεγελάει  τους  άλλους  γι αυτό.   Δεν  μπορεί  να  νοιώθει  καλά για  πολύ,  ένας  οποιοσδήποτε  άνθρωπος  όταν  δεν  μπορεί  να  συνδέσει   την  αλήθεια της  δικής  του  ψυχής  με  την  αλήθεια  της  ψυχής των  άλλων  ανθρώπων,  που  εδώ  είναι  οι  σκλάβοι.  Μια  σύνδεση  των  ψυχών που  γίνεται  μόνον  μέσα από  αμοιβαίο  σεβασμό.  Δεν  μπορεί  να  νοιώσει  καλά  ένας  οποιοσδήποτε  άνθρωπος,  όταν  δεν  επικοινωνεί  σε  βάση  πραγματικών  ψυχικών  δεδομένων,  έτσι  όπως  αυτά  εκφράζονται  για  να  αλληλοεπηρεαστούν  και   διαφοροποιούνται  συνεχώς,  σε  μια  διαδικασία  που  χρειάζεται  πίστη  στις  δυνάμεις  του  ανθρώπου.

 Δεν  την  διαθέτουμε  όλοι αυτήν  την  πίστη  στον  εαυτό  μας  και  όσοι  την  διαθέτουμε  για  κάποιο  διάστημα,  κάποτε  μας  εγκαταλείπει  και  χρειαζόμαστε  να  μας  την  μεταγγίσει  σαν  δώρο  κάποιος  άλλος με  την  ανοχή  του  και  την  υποστήριξη του.  Και  οπωσδήποτε  χρειαζόμαστε  την  ανοχή  των  άλλων  στα  παραστρατήματα  μας,  λόγω  της  ατελούς  ανθρώπινης  φύσης  μας.  Χρειαζόμαστε   και  την  βοήθεια  ο  ένας  του  άλλου  για   να  επαναφέρουμε  την  συνοχή  των  ψυχικών  μας  δυνάμεων  μέσα  από  τις  οποίες  θα  συνδεθούμε  με  την  συμπαντική  ενότητα.  Για  κάθε  παραστράτημα  μας  χρειαζόμαστε  χρόνο.  Όμως,  όχι  χρόνο  νεκρό,  αλλά  δημιουργικό  ως  προς  την  συνειδητοποίηση  και  την  διόρθωση  του  σφάλματος  με  τρυφερό  και  αγαπητικό  τρόπο,  βήμα – βήμα. Μια  τιμωρία  αποκομμένη  από  την  συνειδητοποίηση  του  λάθους,  δεν  αποκαθιστά  την  κανονικότητα αλλά  κουκουλώνει  την  παθογόνα  πραγματικότητα  που  το  προκαλεί  και  διαιωνίζει  την  κατάσταση.   

Διάβασα  για  μια  φυλή  της  Αφρικής  πως,  όταν  κάποιο  μέλος  της  κάνει  κάποια  πράξη  που  διαταράσσει  την  ισορροπία  της  φυλής  ή  που  προκαλέσει  κακό  σε  κάποιο  μέλος  της, κανείς  δεν  τον  κατηγορεί,  αλλά  τον  βάζουνε  στην  μέση  της  ομάδας  τους και  όλα  τα  μέλη  τον  περικυκλώνουν  και για  δύο  μέρες  του  λένε  ότι  καλό  έχει  κάνει  μέχρι  τώρα  στην  ζωή  του.  Πιστεύουν  πως  κάθε  άνθρωπος  έχει  το  καλό  μέσα  του και  όλοι  μας  επιθυμούμε  κατά  βάθος  κοινά  αγαθά:  Την  ασφάλεια,  την  αγάπη,  την  ειρήνη,  την  ευτυχία.  Ωστόσο  στην  προσπάθειά  μας   να  τα  αποκτήσουμε,  κάνουμε  λάθη.  

Η  Αφρικανική  αυτή  φυλή  των  Μασάι,  αντιμετωπίζει  την  πράξη  του  κακού  σαν  μια  κραυγή  βοήθειας  αυτού  του  ανθρώπου  προς  τους  υπόλοιπους.   Έτσι  ενώνονται  όλοι  για  το  καλό  αυτού  του  ανθρώπου  με  σκοπό  να  τον  επαναφέρουν  σε  επαφή  με  την  φυσική  του  κατάσταση.  Να  του  υπενθυμίσουν  την  αλήθεια  από  την  οποία  παροδικά  αποσυνδέθηκε. Ότι  δηλαδή  είναι  καλός  και  δεν  του  πρέπουν   κακές  πράξεις. 

Αυτή  τη  φυλή  την  χαρακτηρίζει    μια  έμφυτη  επιστημοσύνη στο  να  φέρνουν  σε  ισορροπία  την  ζωή  από  τις  παρεκκλίσεις  των  μελών  της  κοινωνίας  τους  και  την  κάνουν  πράξη  κατευθείαν,  έτσι  που  μας  ντροπιάζει   τον  δικό  μας  πολιτισμό,  που  κάναμε  τόσες  μελέτες  για  να  τα  μάθουμε    και   δεν  τα  εφαρμόζουμε! Στον   δικό  μας  πολιτισμό,  σε  θέματα  όποιων  παρεκκλίσεων  του  άλλου,  λειτουργούμε  παρορμητικά    με  γνώμονα   τον  θυμό  που  μας  τυφλώνει  και  δεν  ακούμε  την  κραυγή  απελπισίας  που  κρύβει  μέσα  του  ο  επιθετικός  τύπος  που  βιάζει  και  παραβιάζει  ηθικούς  κανόνες  και  συνειδήσεις.  Τον  αποκαλούμε  φασίστα  για  να του  πετάξουμε  στα  μούτρα   την  παρέκκλισή  του,  που  όταν  την  κάνει  ο  καημένος,  θέλει  να  την  ξεχάσει  για  να  νοιώθει  άνθρωπος  και  όχι  κτήνος,  και  ας  μην  το  ομολογεί.  Ας  μας  παραδειγματίσει  η  φυλή  των  Μασάι.

  Ο  καθένας  μας  αν  έψαχνε  με  ειλικρίνεια,  θα  μπορούσε  να  βρει  στον  εαυτό  του  μικρότερα  ή  μεγαλύτερα  κομμάτια   φασισμού.   Έχω  βρει  στον  εαυτό  μου  μεγάλη  φασιστική    συμπεριφορά   θα  μπορούσα  να  πω,  όχι  βέβαια  με  τον  ίδιο  τρόπο  που  παρουσιάζεται  στον  αφέντη  του  έργου  που  αναφερόμαστε.  Όμως  δεν  υπάρχει  μόνον  ένας  τρόπος  να  εκφράσει  κανείς  βάναυσα  την  ατελή  του  φύση.  Δεν  υπάρχει  μόνον  ένας  τρόπος  να απολέσει  κανείς  την  συνείδησή  του,  την  ανθρωπιά  του,  όπως  το  αφεντικό  στην  ταινία.  

 Και  εγώ  όπως  όλοι  μας,  παραβιάζω  την  συνείδησή  μου  όταν  αφήνω  νηστικούς  ανθρώπους  και  δεν  μοιράστηκα  το  φαγητό  μου  μαζί  τους,  ακόμη   και  αν  δεν  φτάνει  να  μας  χορτάσει  όλους. Πως  μπορώ  να  τρώω  εγώ  όταν  οι  άλλοι   πεινάνε;  Η  στέρηση  και  η  πείνα  δεν  είναι  επιβολή  βίας; Δεν  είναι  αυτό  φασισμός που  αφανίζει  τον  ανθρωπισμό  μου; Οι  άλλοι  που πεινάνε  δεν  είναι  σάρκα  από  την  σάρκα  μου;  Είμαι  εγώ  η  ίδια  που  πεινάω  και  αρνούμαι  να  με  ταΐσω. Όταν  αφήνω  ανθρώπους  να  κοιμούνται  στο  παγωμένο  μάρμαρο  καταχείμωνα  και  εγώ  κοιμάμαι  στο  ζεστό  μου  σπίτι  δεν  είμαι  φασίστρια; Δεν  έχω  αποκοπεί  από  την  ανθρωπιά  μου; Είμαι  εγώ  η  ίδια  που  παγώνω  εκεί  έξω  στο  παγωμένο  μάρμαρο  και  δεν  με  παίρνω  σπίτι  μου  να  ζεσταθώ  και  κλαίει  η  ψυχή  μου  απαρηγόρητα,  παγωμένη  από  την  εγκατάλειψη μου.

 Δεν  παραβιάζω  την  συνείδηση  μου  όταν   δεν  αναλαμβάνω  να  παρηγορήσω μέσα  και  έξω  από  την  φυλακή  τους  δυσκολεμένους  καταντροπιασμένους,  αδικημένους  και  πονεμένους  ανθρώπους;  Είμαι  εγώ  η  ίδια  σαν  άνθρωπος  στην  θέση  των  εγκαταλειμμένων  από  μένα  ανθρώπων  στην  αδικία  ή  στην  αρρώστια  και  κλαίει  απαρηγόρητα  η  ψυχή  μου,  μέχρι  να  σκληρύνει  σαν  πέτρα  και  να  μην  νοιώθει  τίποτε.  Δεν  παραβιάζω  την  συνείδησή  μου,  όταν     πολλές  φορές  παρασύρομαι   σε  συκοφαντία  και  τόσα  άλλα; 

Ο  καθένας  μας  είναι  ένας  φασίστας   που  καταπατάει  την  συνείδηση  του  με   αυτούς  τους  τρόπους  ή  άλλους  ανάλογους με  τους  παραπάνω. Αυτούς  όλους τους  ανθρώπους    που  δεν  υποστηρίζουμε  την  ζωή  τους  όταν  βιάζονται  από  βάναυσες  συνθήκες,  είναι  σαν  να  τους  βιάζουμε  εμείς,  αφού  δεν  προσφέρουμε  τον  εαυτό  μας  στην  ανακούφιση  της  παραβίασης των  ανθρώπινων    δικαιωμάτων  τους. Αφού  αντέχουμε  να  τους   αφήνουμε  στην  κατάστασή  τους,  μοιάζουμε  σαν  την  γυναίκα  του  αφέντη  στην  ταινία, που  δεν  βιάζει  τους  σκλάβους η  ίδια,  αλλά  δέχεται  την  σκλαβιά  τους για  να  γίνει  η  δουλειά  που  θα  έπρεπε  να κάνει  η  ίδια  για  να  παράγει  τα  προς  το  ζην.  Δέχεται  την  θέση  των  άλλων  στην  οποία  η  ίδια  δεν  θέλει  να  βρίσκεται.

Έ,  και  εμείς  στο  σήμερα,  δεν  κάνουμε  το  ίδιο  όταν  δεχόμαστε  την  θέση  που  βρίσκονται  οι  κατατρεγμένοι  της  ζωής,   στην  οποία  δεν  θέλουμε  να  βρεθούμε,  και  δεν  είμαστε  καθόλου  καλύτεροι  από  την  γυναίκα  του   κτήνους στην  ταινία,  που  ο  ίδιος  δεν  την  ένοιωθε  καλύτερη  του,  πιο  ανθρώπινη,  για  να  τον  κάνει  να  μαλακώσει  το  κτήνος  μέσα  του  και  να  νοιώθει  ανθρώπινα.  

Αν  δεν  μας  αρέσει  ο  φασισμός,  χρειάζεται  να  τον  νικήσουμε  ο  καθένας  πρώτα  μέσα  του.  Να  μην  κάνουμε  ή  να  μην  αναγνωρίζουμε  ως  πρέπον και  κανονικό,  ότι γίνεται  στους  άλλους  και  δεν  θέλουμε να  μας  το  κάνουν  στον  εαυτό  μας.  Αλλιώς,  δεν  μπορούμε  να  αποκαλούμε  τους  άλλους  φασίστες,  κτήνη  ή  οτιδήποτε  άλλο  σχετικό.   "Ο  αναμάρτητος  πρώτος  τον  λίθο  βαλέτω"    μας  λέει  ο  Χριστός.  Οι  απόκληροι  της  ζωής  γίνονται  με  την  ενεργητική  ανοχή  όλων  μας,  τον  φασισμό  μας.

Ποιον  να  πρωτο πονέσεις  σε  αυτό  το  έργο  και  στην  ζωή  γενικά!     

Νοιώθω  τον  πόνο  του  κυρίου – αφέντη,   βαθιά.  Θα  ήθελα  να  τον   κρύψω  στην  αγκαλιά  μου,  όπως  η  μάνα  το  μικρό  παιδί  της,  να  μην  μπορεί  να  τον  βρει  ο  πόνος,  να  του  ζεστάνω  την  καρδιά  του,  να  σπάσουν  οι  πάγοι  και  να  κυκλοφορήσουν  οι  χυμοί  της  ζωής,  να  αναστηθεί  μαζί  με  την  ανθρωπιά  του.  Θέλω,  αλλά  δεν  μπορώ.  Πρώτα  γιατί  δεν  αντέχει  να  με  συναντήσει  σαν  άνθρωπο  και  φοβάμαι  τον  φόβο  που  έχει  αυτός  για  μένα  να  με  εμπιστευτεί,  αν  και  δεν  φοβάμαι  τον  εαυτό  μου  σε  αυτό.  Τον  εαυτό  μου  τον  φοβάμαι  μην  αγγίξω  κατά  λάθος  τον  φόβο  του  και  την  ντροπή  του για  την  όποια  αδυναμία  του  να  είναι  άνθρωπος!  Φοβάμαι  τον  φόβο  του,  όχι  την  ανταπόκριση  μου,  μην    προδώσω   τις  ανάγκες  του  και  τον  εγκαταλείψω  όπως  του  έχουν  κάνει  πολλοί   ίσως   όταν  το  βάρος  των  αναγκών  του  δεν  το άντεξαν   οι  ώμοι  τους,  παρ'όλη  την  καλή  τους  θέληση. Τον  εαυτό  μου  τον  φοβάμαι   μην  αποδειχθώ  κατώτερη  των  καταστάσεων   του  και  τον  πονέσω  στην  πληγή  του  χωρίς  να  το  θέλω,  γιατί  είναι  πολύ  ευαίσθητος  στον  πόνο.  Φοβάμαι  γιατί  τον  αγαπάω.  

Φοβάμαι  γιατί  όταν  τεθώ  στο  πλευρό  του  θα  βρεθώ  απέναντι  σε  πολλούς  από  τους  σκλάβους  του που  θα  ζητούν  δικαίωση  μέσα  από  εκδίκηση για  να  πάρουν  μετά  την  θέση  του,  να  έχουν  εξουσία  για  να  νοιώσουν  ασφάλεια    και  να  κάνουν  τα  ίδια  με  αυτόν.  Θα πρέπει  να  μπορώ  να  αντιμετωπίσω   όλους   τους  ομοίους –  του  αφεντικά  σκλάβων  που  θα  έχω  απέναντι  μου  γιατί  θα νομίζουν  ότι  βοηθάω  τον  φίλο  τους  να  τους  χαλάσει  την  πιάτσα.  Να  τους  χαλάσει  αυτό  που είναι  το  μόνο  που  ξέρουν  να  κάνουν  για  την  επιβίωση  τους,  άσχετα  αν  αυτό  είναι  κακό.  Όλο  είναι  πολύ  δύσκολο  και  με  φοβίζει.

 Όμως  εξακολουθώ  να  τον  αγαπώ και  αυτή  η  αγάπη  με  κρατάει  ενωμένη  μαζί  του.  Είναι  αγάπη.  Δεν  είναι  μαζοχισμός.   Είμαι  σίγουρη  πως  δεν  είμαι  η  μόνη  που  τον  νοιάζομαι. Πάνω  από  όλους  μας  υπάρχει  ο  Θεός  που  τον  καταλαβαίνει  απόλυτα  και  βρίσκεται  στο  πλευρό  του.  Αλλά και  από  τους  ανθρώπους,  δεν  είμαι  μόνον  εγώ  που  μπορώ  να  νοιώσω       τόσο  τρυφερά  γι αυτόν  τον  άνθρωπο.  Δεν  νοιώθω  μόνο  εγώ  την  τρυφερή  καρδιά  του που  την  κρατάει  φυλακισμένη  μια  κατάσταση  που  δεν  την  έχει  ο  ίδιος  αποφασίσει  τότε  που  εγκαταστάθηκε  στην  ζωή  του.    Σίγουρα  θα  υπάρξουν  και  άλλοι που  τον  νοιώθουν  το  δίκιο  του  παράλληλα  με  το  δίκιο  της  σκλάβας, αλλά  δεν  θα  είναι  πολλοί.

 Περισσότεροι  θα  βρίσκονται  μονόπλευρα  στο  πλευρό  της  σκλάβας  που  έχει  υποστεί  τα  πάνδεινα  από  τον  αφέντη.   Αυτηνής  ο  πόνος  είναι  φανερός.  Ο  αφέντης  δεν  φαίνεται  να  βιάζεται,  να  κακοποιείται.  Αντίθετα  φαίνεται  να  είναι  αυτός  που  κακοποιεί.  Αυτό  βλέπουμε.  Όμως,  ότι  υπάρχει,  δεν  φαίνεται  πάντα.  Υπάρχουν  πράγματα  που  κρύβονται  πίσω  από  αυτό  που  βλέπουμε,  και  έχουμε  χρέος  να  τα  ανακαλύψουμε  και  να  τα  λάβουμε  υπόψιν  μας  στην  θέση  που  παίρνουμε.   Όπως  αυτό  που  μας  λέει  ο    Γιούνγκ:  "Όποιος  βιάζει,  το  κάνει  γιατί  προηγούμενα  έχει  υποστεί  βία". Άρα  εδώ,  και  όπου  υπάρχει  βία,  έχουμε  δύο  βιασμένους. Τον  φανερά  βιασμένο  που  στην  προκειμένη  περίπτωση   είναι  η  σκλάβα  που   την  βλέπουμε  να  έχει  υποστεί  τα  πάνδεινα.  Ο  δεύτερος  βιασμένος  είναι  ο  βιαστή  της,  ο  οποίος  είναι  πολύ  πιο  πριν από  αυτήν  βιασμένος και  δεν  φαίνεται.    

 Θα  αγαπήσουμε  τον  αφέντη  σαν  άνθρωπο,  αν  μάθουμε  τους τρόπους  που  του  επιβλήθηκε η  βία  σαν  παιδί από το  περιβάλλον  του,   σαν  κανονικότητα  της  ζωής  χωρίς τότε  να  είναι  σε  θέση  να  διαθέτει  την  δύναμη  να  την  καταστείλει  με λόγια  ή  πράξεις. Την  αποδέχθηκε και   την  εσωτερίκευσε   περιμένοντας  να  είναι  σε  θέση  να  την επιβάλει  σε  άλλους,  σαν  ένα  σημάδι   δύναμης  που σταματάει  την  βία  εναντίον  του,  τον  κάνει  επιτέλους  περήφανο  και  τον  αποκαθιστά στον  κόσμο  των  ενηλίκων άτρωτο    σαν  Θεό.

 Εκεί  καταλήγουμε  όταν  η  βία  δεν καταστέλλεται  στο  σημείο  όπου  εμφανίζεται κάθε φορά,  στην οικογένεια  και στον  κόσμο,  αποκαθιστώντας  την  αγάπη και  τον  σεβασμό  αλλά  συσσωρεύεται και  περιμένει  την  ώρα  που   μπορεί  να   περάσει  σε  άλλους   νομίζοντας  ότι  έτσι  θα  εκτονωθεί.  

Νοιώθω  ότι  έχω  χρέος    να  αποκαταστήσω  την  αγάπη  και  τον  σεβασμό  στην  ψυχή  του  αφεντικού – φασίστα  όπως  τον  αποκαλούμε.    Έχω  ζήσει στον  εαυτό  μου  τον  φασισμό  του  όπως  τον  περιγράφω  παραπάνω  και  νομίζω  όλοι  τον  έχουμε  ζήσει  με  ανάλογους  τρόπους.  Δεν  μπορώ  λοιπόν  να  τον  κατακρίνω  και  πρέπει   να  νικήσω  πρώτα  μέσα  μου  τον  δικό  μου  φασισμό.

 Έχω  ζήσει  ΚΑΙ  την  θέση  της  σκλάβας  με  πολλούς  τρόπους  στην  δική  μου  την  ζωή. Όλοι, όλο  και  με  κάποιους  τρόπους  έχουμε  ζήσει  και  στην  θέση  της  σκλάβας.  Το  αφεντικό,  όπως  και  παλιά,  θέλει   να  ακυρώνει  και  εδώ  τις  σκέψεις της  σκλάβας,  τα  αισθήματα της,  τη  θέληση  της.  Να  καταβαραθρώσει  την  αξιοπρέπειά  της.  Να  μεταλλαχτεί  σε  άψυχο,  ψυχρό  εργαλείο  της  θέλησής  του. Όμως  τώρα,  αποφεύγει  να   την  χτυπάει  κατευθείαν  στο  σώμα  της  και  την  χτυπάει  στην  ψυχή,  για  να  μην  φαίνονται  τα  χτυπήματα  του  και  τον  εκθέσουν  στον  τάχα  μου σημερινό   πολιτισμό  του.   Ο  στόχος  είναι  καλά  υπολογισμένος.  Ο  πόνος  της  ψυχής  σωματοποιείται  με  αρρώστιες  που  φθείρουν  το  σώμα.  Τότε  θα  ζητήσουν  την  συνδρομή  της  ιατρικής  να  κρατήσουν  τα  προσχήματα  και  να πετάξουν  την  σκλάβα χωρίς  οίκτο   στον  Καιάδα,  σαν  ανόητη  και  παρανοϊκή  που  δεν  αξίζει  τον  κόπο.   

Ο ένας σκλάβος, κατέντολή του αφεντικού,
χτυπάει την σύνδουλη του, την όμοια του στην θέση

Και  για  να  εντείνει  τον  πόνο και  τον  φόβο   της  τυραννίας,    το  αφεντικό   όλων  των  εποχών,  βάζει  άνετα  τους   άλλους  σκλάβους  τους  να    χτυπάνε, όπως  έκανε  στην  ταινία  εκείνο  το  αφεντικό  υποχρεώνοντας  τον  φίλο  της σκλάβας  να  την  χτυπάει  αλύπητα.  Τώρα  όμως  τους  βάζει  να  χτυπούν  πάντα  στην  ψυχή,  όχι  στο  σώμα.  Χτυπούν  κυρίως  με  απαξίωση  και εγκατάλειψη την  συνδουλή  τους.   Πονάω  από  τα  κτυπήματα  της  σκλάβας   από  τον  φίλο  της,  αλλά  πονάω  και για  λογαριασμό   του  φίλου της    που  πονάει  όταν νοιώθει ότι  είναι  σαν  να   χτυπάει  τον    εαυτό  του  στο  κορμί  της  φίλης  του που  μέχρι  πριν  λίγο  μοιραζόταν  μαζί  του  την  έννοια και  την  αξία    της  ζωής  και  τώρα  υποχρεώνεται  να  τη  χτυπάει   χαιρέκακα.  Γιατί  μόνον  έτσι  θα  γλυτώσει  το  τομάρι  του  μέχρι  να  έρθει  η  σειρά  του,  περιμένοντας   ότι  μπορεί  και  να  μην  έρθει.  Αλλά  στο  μεταξύ  αυτός μεταλλάσσεται   σε  κτήνος!  Δεν  ξέρω  αν    λυπάμαι  περισσότερο την  σκλάβα  που  την  χτυπάει  ο  φίλος  της,  ή  τον  φίλο  της  που  την  χτυπάει   κατ΄εντολή,  κάτω  από  τον  φόβο     της  επιβίωσης  του και  είναι  σαν  να  χτυπάει  τον  εαυτό  του.  Ή  αν  λυπάμαι  περισσότερο   το  αφεντικό  που κρύβει  την δυστυχία  του  στους  βιασμούς,  γιατί  δεν  ξέρει  τι  κάνει.  Όλοι  μαζί  ενεργούν  από  φόβο,  άγνοια   και  γίνεται  η  ζωή  μας  κόλαση.   Όλα  τα  κακά  γίνονται  από  φόβο,  άγνοια,  ανασφάλεια  που  ενεργοποιούν  τον  εγωκεντρισμό  και  σκοτώνουν  την  αγάπη.

Όπως  είπα  στην  αρχή  όλοι  χρειαζόμαστε  ψυχοθεραπεία,  αλλά  κανείς  δεν  είναι  ικανός  να   την  αναλάβει  με  αποτέλεσμα.  Ωστόσο  όλοι  νοιώθουμε  ο  καθένας  με  τον  τρόπο  του  ότι,  έχουμε  υποχρέωση  να υποστηρίξουμε   την  αξία  της  ζωής.

Καζαντζάκης Νίκος

Ο  Καζαντζάκης,  ενώ   συνεχώς υποστηρίζει  στην  ανάληψη  ευθύνης  της  ζωής,    τον  βλέπουμε  να  καταλήγει:  

"Τέλεψα  όλες  μου  τις  θητείες,  είμαι  ένας  λεύτερος  άνθρωπος.  Δεν  έχω  καμιά  ψευδαίσθηση.  Δεν  ελπίζω  τίποτε.  Απέχω  από  τον  αγώνα,  όχι  από  ραθυμία ή  δειλία, παρά  γιατί  ξέρω  το  τέλος  όλων  αυτών  των  πραγμάτων.    …………..Ναι.  Ήξερα  όλα  αυτά  τα  συνθήματα  (για  δράση)  τα  αυτιά  μου  τα   είχανε   χορτάσει.  Μα  είδα  πίσω  από  αυτά  τα  λόγια  την  αγυρτεία    και  το  κενό. Έτσι  απόμεινα  μονάχος.  Νοιώθω  τον  εαυτό  μου,  ακόμη  και  ανάμεσα  στους  φίλους  μου, κυρίως  ανάμεσα  στους  φίλους  μου,  σαν  ένα  ανεπιθύμητο".

Ο  Καζαντζάκης  δεν  ντρεπόταν  να  είναι  ανεπιθύμητος  παρόλο  που  τον  πονούσε  και  δεν  θα  ήθελε  να  είναι  έτσι.  Ποιος  από  μας  τους  άλλους  θα   παραδεχόταν να  είναι  ανεπιθύμητος στους  φίλους  του  για  να  μην  συμμετέχει  στην  αγυρτεία  όπως  την  ονομάζει  ο  Καζαντζάκης    και  το  κενό  νοήματος  της  ζωής;  Ας  το  προσέξουμε.   

Υπάρχει καη η σύγχρονη δουλειά
με τις πολλές μορφές της

Τι  μπορεί  να  γίνει;  Η  αμαρτία  και  το  κακό  θα επιμένουν  να  καθορίζουν    την  ζωή  συνεχώς;  Όχι  βέβαια,   Γιατί  όπου  η  αμαρτία  περισσεύει,  η  χάρις  του  Θεού  υπερτερεί!    Να  δείτε  που  κάτι  θα  κάνει  ο  Θεός  που  είναι  η  μόνη  ελπίδα  μας.  Δεν  ξέρω  πόσο  θα  μας  αφήσει  να  ζήσουμε  τον  πόνο  που  προκαλούμε  για  να  μαλακώσουν  οι  καρδιές  μας  και  να  ετοιμαστούν  για  το  καλό,  για  την  αγάπη  που  όλοι  αποζητούμε  και  έχουμε  χάσει  τον  δρόμο  μας.

Ευρυπίδης

Ο  Ευριπίδης έλεγε  πως  "Οι  πολύ δύσκολες  καταστάσεις,  φέρνουν  τις  μεγάλες  αλλαγές".  Ας  ελπίσουμε  και  ας  προσπαθήσουμε    λίγο,  το  κατά  δύναμη  ο  καθένας,  να  συνειδητοποιήσουμε  το  αδιέξοδο  της  κατάστασης  που  δημιουργούμε,  έτσι  που  πάμε.

Το  κείμενο  είναι  της  μάνας  μου  Ευαγγελίας   Ουζούνογλου,  με  αρκετές  παρεμβάσεις  δικές  μου.  Το  γράψαμε  σχεδόν  μαζί.       

Μπράβο σας που καταφέρατε να διαβάσετε ενα τόσο μεγάλο και δύσκολο κείμενο!! 

Αν σας άρεσε πατήστε το κουμπάκι Μου αρέσει απο κάτω. Τυπώστε το και διαβάστε το ξανά. Κοινοποιήστε το, μιλήστε για την ευθύνη που έχουμε όλοι να μάθουμε να κατανοούμε την ανθρώπινη κατάσταση και να αγαπάμε.