Και συνεχίζω από την προηγούμενη δημοσίευση τις σκέψεις μου πάνω στην τέχνη της ζωής.
 |
Η προδοσία του Εφιάλτη, καθώς εξαγοράζεται απο τον Ξέρξη.
Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται συνεχώς, αλλάζοντας τα πρόσωπα |
Βιώνω και εγώ μια απίστευτη προδοσία σε προσωπικό όπως και σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που βιώνουμε όλοι. Πονάω και συγκρατώ τον θυμό μου γιατί ξέρω ότι αυτοί που με προδίδουν το κάνουν γιατί τους έτυχε να κουβαλούν από την κούνια ένα δυνατό παράδειγμα εγωισμού αντί παραδείγματος προσφοράς. Φοβούνται την εγκατάλειψη σαν μωρά και προδίδουν καταφεύγοντας στην δανεική δύναμη όλο και μακρύτερα και ψηλότερα από τον κοινό μας χώρο για να μην μείνουν μόνοι. Εξαιτίας αυτού του φόβου δεν μπορούν να σεβαστούν καμία διαπροσωπική τους σχέση. Σέβονται κάποιον, μόνο όσο δεν βρίσκεται άλλος δυνατότερος να προσχωρήσουν σε αυτόν που θα τους δανείσει μεγαλύτερη δύναμη. Και όταν οι απαιτήσεις του σημερινού δυνατότερου φίλου τους το προστάζουν, επιτίθενται στην σχέση που μέχρι χθες έδειχναν να σέβονται.
Τι να έκανα όταν ο άλλος εξαντλούσε με αυτόν τον τρόπο τις μεταξύ μας δυνατότητες; Να τον ακολουθήσω και εγώ και να αναζητήσω δύναμη, εξωτερικά από την μεταξύ μας σχέση, τέτοια που τουλάχιστον να εξισορροπεί την δανεισμένη δύναμη του άλλου; Να βασίζεται η κάθε σχέση μου στην ισορροπία των δυνάμεων που δανειζόμαστε έξω από την σχέση μας και όχι στις δυνατότητες των δυο μας; Ένοιωθα ότι δεν έπρεπε να το κάνω. Αποσύρθηκα και μπήκα στην επίπονη διαδικασία να συνδεθώ με την εσωτερική μου δύναμη στην ησυχία της μοναχικότητας.
 |
| Εγκατάλειψη και προσευχή |
Είναι πολύ δύσκολος δρόμος. Και από πάνω έχω να αντιμετωπίσω και την εχθρότητα των "φίλων" που δεν ακολούθησα αυτή τη στάση ζωής τους για να τους ησυχάσει η συνενοχή μου στην προδοσία. Αυτό δεν το συγχωρούν, γιατί νομίζουν πως τους πετάω στα μούτρα κάποια δήθεν ανωτερότητα μου. Και συγκεντρώνουν τις δυνάμεις των δικτύων της διαπλοκής τους, να πολεμήσουν και να βάλουν σε δοκιμασία αυτό που βλέπουν σαν επίδειξη ανωτερότητας. Δεν πιστεύω πως είναι κανείς ανώτερος από τον άλλο. Όλοι την μάχη της ζωής δίνουμε από το μετερίζι του ο καθένας μας. Κανείς δεν είναι Θεός. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε συνεχώς.
Λέμε μας πρόδωσαν οι πολιτικοί μας. Έκαναν αυτό που έχουμε σιωπηρά συμφωνήσει όλοι. Να μην σεβόμαστε τις μεταξύ μας σχέσεις. Μας επιτρέπεται να προδίδουμε για τις ανάγκες μιας άλλης μεγαλύτερης εξωτερικής δύναμης που βρίσκουμε να μας στηρίζει. Αυτό έκαναν οι πολιτικοί. Δανείστηκαν εξωτερική δύναμη από την σχέση τους μαζί μας. Μακρύτερα και ψηλότερα από μας. Από ξένες οικονομικές και πολιτικές εξουσίες. Τώρα που οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να ανταποδώσουν στους ξένους την δύναμη, την στήριξη που πήραν από αυτούς για να σταθούν στο πολιτικό στερέωμα, οι ίδιοι άνθρωποι που αναφέρω πιο πάνω, που ζουν με τους ίδιους κανόνες στην ζωή τους με τους πολιτικούς, είναι έξω φρενών. Δύο μέτρα και σταθμά.
 |
| Πώς να έχω και να σώσω την δουλειά μου |
Όλοι παίζουμε στο ίδιο παιχνίδι. Στηρίξουμε αυτούς τους πολιτικούς που έχουν περισσότερη δύναμη να μας δανείσουν (θέσεις και άλλα στηρίγματα) για να εξισορροπήσουμε την δύναμη των διπλανών μας που την αποκτούν και αυτοί το ίδιο δανεική. Και υποχρεώνουμε και τους πολιτικούς, να πάρουν και αυτοί δανεική δύναμη απέξω, για να μας δώσουν την δύναμη που τους ζητάμε για να τους στηρίξουμε. Και οι δυο πλευρές είμαστε ένοχες.
Όλοι έχουμε αποδεχτεί σιωπηρά την πρακτική της δανεικής δύναμης, γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι έξω από αυτήν την δομή των αλλοτριωμένων σχέσεων. Να ψάξουμε να βρούμε την εσωτερική μας δύναμη που χάσαμε τότε που ήμασταν μωρά, με την παρουσία εγωιστικού παραδείγματος στην θέση παραδείγματος προσφοράς που έπρεπε να έχουμε. Μπορούμε να διορθώσουμε αυτά τα πρώιμα παραδείγματα της ζωής μας και να γίνουμε εμείς τα παραδείγματα. Αλλά επειδή αυτή η διαδικασία έχει πολύ μεγάλο πόνο, δεν την αποφασίζουμε αν δεν μας αναγκάσει ο ακόμη μεγαλύτερος πόνος που θα προκαλέσει η κορύφωση των αλλοτριωμένων σχέσεων που έχουμε.
 |
| Συσσίτια |
Ήδη είμαστε ο καθένας μόνος του (στον δρόμο ή στο σπίτι του ακόμη) πεινασμένος, παγωμένος, άρρωστος και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Αλλά και από πιο πριν, όποιος μπορούσε να βοηθάει αυτόν που εγκαταλείπεται γιατί δεν διαπλέκεται, θα τιμωρούνταν γιατί θα γινόταν το "κακό" παράδειγμα ενάντια στο καθιερωμένο σύστημα. Όποιος βοηθάει τον συνάνθρωπο, επιχειρεί να κλέψει την δόξα του συστήματος που ορίζει ότι, ο καθένας θα στηρίζει την ζωή του μόνο στην εξαγορά. Και πολεμιέται.
Για παράδειγμα, ξέρω μια οικογένεια που περιμάζεψε κάποιον φουκαρά γέρο, ανήμπορο, του οποίου κάποιοι αετονύχηδες μεθόδευσαν την αρπαγή του σπιτιού του και τον άφησαν στον δρόμο. Η οικογένεια αυτή τον περιέθαλψε στο σπίτι τους άρρωστο 9 μήνες μέχρι να ξαναπάρει την κομμένη σύνταξη του και μετά τον πήγαν στο ίδρυμα. Ξόδεψαν αρκετά λεφτά και πολύ κόπο αλλά το έκαναν από αγάπη. Η οικογένεια, με την προσφορά της αυτή στον ανήμπορο, κατέρριπτε τον καθιερωμένο κανόνα πως, μόνον με την δύναμη της διαπλοκής συμφερόντων επιβιώνει κανείς. Πίσω από αυτόν τον κανόνα είχε οχυρωθεί η ευρύτερη παρέα των αετονύχηδων. Έτσι, βρήκαν εύκολα κάποιους στο ίδρυμα, πρόθυμους να κλέψουν τα λεφτά του γέρου, και να του πουν πως, του τα πήρε η οικογένεια που τον περιέθαλψε. Έξαλλος αυτός το διέδωσε. Με την συκοφαντία του ανθρωπιστικού έργου της οικογένειας αποκαταστάθηκε η θεωρία της διαπλοκής που λέει πως, θα πρέπει κανείς να ζητάει δύναμη από τους δυνατούς και να υποτάσσεται στις ορέξεις τους, χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανενός την ανθρωπιά. Γιατί χωρίς την άδεια των δυνατών δεν μπορεί να βοηθήσει κανείς κάποιον. Έτσι εξουδετερώθηκε ένα παραδείγματα καλοσύνης, που αντέκρουε την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων. Η πράξη όμως δεν πήγε καθόλου χαμένη. Έγινε μια υπέρβαση την οποία χρειαζόμαστε να κάνουμε όλοι πληρώνοντας κάποιο τίμημα. Αν περιμένουμε να επιβεβαιωθούμε από την κοινωνία, δεν θα καταφέρουμε να γίνουμε ποτέ ανθρώπινοι. Πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο της ανθρωπιάς. Ας μας εξουδετερώνουν με επιθέσεις συκοφαντίας χρησιμοποιώντας τον εξαγορασμένο τους στρατό.
 |
| Σωκράτης- πίνοντας το κώνειο |
Τον Σωκράτη τον καταδίκασαν να πιει το κώνειο από ζηλοφθονία όπως είπε ο καθηγητής Καστοριάδης. Τον Χριστό τον σταύρωσαν. Όμως νίκησαν γιατί η εσωτερική τους δύναμη ξεπερνούσε τον θάνατο. Μας χρειάζεται να συγκεντρωθούμε στην ανάπτυξη της εσωτερικής μας δύναμης αντί να αναζητούμε εξωτερική, προδίδοντας.
Δεν μπορούμε να ξεσηκωνόμαστε μόνο για το ξεπούλημα των πολιτικών μας στους έξω, αν δεν μάθουμε πρώτα να μην ξεπουλιόμαστε εμείς στους πολιτικούς και σε όποιον δυνατό. Να ζητάμε λοιπόν ακεραιότητα πρώτα από τον εαυτό μας. Έχει κόστος. Αν καταφέρουμε να πληρώσουμε πρώτοι εμείς το κόστος της ακεραιότητας, μετά θα μπορούμε να το απαιτούμε από τους πολιτικούς μας. Αν δεν το καταφέρνουμε και είμαστε ίδιοι με αυτούς, δεν έχει νόημα. Γιατί ακόμη και να τους νικήσουμε τώρα, εξακολουθώντας την ίδια νοοτροπία εμείς, τέτοιους πάλι θα βάλουμε στην θέση τους και πάλι σε λίγο στα ίδια θα καταλήξουμε.
 |
Τί θες να κάνεις με την ζωή σου;
Να ζεις περιμένοντας, να την τελειώσεις αυτοκτονώντας ή να κάνεις νέο ξεκίνημα; |
Κείμενο απο την ΜΑΡΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ
Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τη σκέψη μου, μαζί μου.
Σε όσους αρέσει η δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"
Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος.
