ΒΑΝ ΑΙΚ - Ο ΠΡΩΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Βιογραφικά στοιχεία 

Δεν  είναι γνωστό πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Βαν Άικ· Υποθέτουν γύρω στο 1385 και πέθανε στις 5 Ιουλίου το 1441. Είναι Φλαμανδός.

Ο αδελφός του, επίσης ζωγράφος, Χούμπερτ βαν Άικ συνεργάζεται μαζί του για το έργο η Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού Ναού της Γάνδης, την οποία άρχισε ο Χούμπερτ γύρω στο 1420 και ολοκλήρωσε ο Γιαν το 1432. 

Σύγχρονοι μελετητές δυσκολεύονται να αποφανθούν  ποιος από τους δύο φιλοτέχνησε τους διάφορους χαρακτήρες του έργου. Αυτό το έργο αντί για την συμβολική, απλή αναπαράσταση, καταφέρνει μια πρωτόγνωρη αίσθηση με τρεις διαστάσεις!! Είναι ένα έργο που απορρίπτει αιώνες καλλιτεχνικής παράδοσης. Αυτή η αίσθηση επιτυγχάνεται με την φωτοσκίαση και με το λάδι στα χρώματα που χρησιμοποιούσε αντί  τις τέμπερες που είχαν σαν βάση τους το αυγό. Με την αλλαγή των υλικών είχε την ευκολία να διορθώνει τα λάθη του, να τα δουλεύει  περισσότερο και αυτό  σαν αποτέλεσμα να  δίνει  πολύ περισσότερο βάθος, φώς αλλά και διαφορετική υφή.  Να αναδείχνει  λεπτομέρειες. Κατάφερνε  να  δίνει  στον  καμβά  την ψευδαίσθηση της φύσης προσθέτοντας λεπτομέρειες που στο σύνολο τους ήταν  ένας καθρέφτης του κόσμου.

Ο Βαν Άικ οφείλει την επιτυχία του κυρίως στην -καινοτόμα για την εποχή του- τεχνική της ελαιογραφίας. Αυτός  την εφεύρε.

Το 1425, μετά τον θάνατο του Ιωάννη της Βαυαρίας, ο βαν Άικ εντάσσεται στο καλλιτεχνικό δυναμικό του Φιλίππου του Καλού, στην υπηρεσία του οποίου θα παραμείνει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Ως «ιδιαίτερος του βασιλέα»  αναλαμβάνει διάφορες καλλιτεχνικές παραγγελίες της Αυλής της Βουργουνδίας, για τις οποίες και πληρώνεται αδρά. Η αμοιβή του με τα χρόνια αυξάνει θεαματικά, δείκτης της σπουδαιότητας της θέσης του· Σε έγγραφο του 1435 αναφέρεται ότι πρέπει να επισπευσθεί η πληρωμή του ζωγράφου, ειδάλλως υπάρχει ο κίνδυνος να φύγει και να χάσουν έναν απαράμιλλο ποιητή "τέχνης και επιστήμης". Ο Δούκας Φίλιππος του έτρεφε μεγάλη εκτίμηση, βαπτίζοντας  τα παιδιά του, αλλά και χρηματοδοτώντας τη χήρα του μετά τον θάνατό του καθώς και προικοδοτώντας μια κόρη του.

Αντίθετα με το σύνηθες της εποχής του, ο Βαν Άικ συχνά υπέγραφε τα έργα του και χρονολογούσε τις κορνίζες τους.· Πίνακας και κορνίζα, αμφότερα ήταν αδιαίρετα έργα τέχνης και παρότι η κορνίζα ήταν προϊόν διαφορετικού τεχνίτη, συχνά θεωρούνταν ισότιμης τέχνης ως προς το ζωγραφικό έργο.

Η υπογραφή του "ALS IK KAN" (όπως μπορώ) προέρχεται από τη φλαμανδική ρήση όπως μπορώ, όχι όπως θα μπορούσα· σ' αυτήν οφείλεται εν πολλοίς η φήμη του, αλλά και η σχετικά αδιαμφισβήτητη ταυτότητα των έργων του, μεταξύ των καλλιτεχνών της λεγόμενης Φλαμανδικής Σχολής.

«Το πορτρέτο των Αρνολφίνι» 1434 ΒΑΝ ΑΙΚ

Το διασημότερο έργο του είναι «Το πορτρέτο των Αρνολφίνι» 1434. (βλέπε φώτο). 

Τι κάνει σημαντικό αυτό το έργο; Πρώτα από όλα το θέμα του που δεν είναι θρησκευτικό.  Δεν βλέπουμε μάρτυρες και αγίους αλλά απλούς ανθρώπους. Ανθρώπους βέβαια μιας καλής κοινωνικής τάξης. Γίνεται πολύς λόγος για το ποιο είναι το ζευγάρι που απεικονίζεται και αν η γυναίκα ήταν έγκυος ή όχι. Μια ιδιαίτερη λεπτομέρεια στον πίνακα είναι ο καθρέφτης πίσω τους γιατί ανοίγει τον χώρο δείχνοντας ότι υπάρχει μπροστά από το ζευγάρι που εμείς αλλιώς δεν θα το βλέπαμε αλλά και πάνω στον καθρέφτη υπάρχει μια ασυνήθιστη υπογραφή που λέει «Ο Γιαν Βαν Αικ ήταν εδώ.

Περισσότερα έργα του μπορείτε να δείτε σε αυτόν τη σελίδα: http://closertovaneyck.kikirpa.be/#home/sub=altarpiece  

Με  αφορμή  το  έργο  και  την  ζωή  του  Βαν  Αϊκ  λέω  να  επεκταθώ στο  θέμα  γύρω  από   την  τέχνη  και  τον  προορισμό  της.

Εδω ο καλλιτεχνης ειναι στο πνευμα της Αναγέννησης. ξεκιναει η  εποχη  του  ατομισμου. ως  τοτε,  οπως μας  λεει  και  ο   ερικ φρομ, τα    προσωπα  δεν  υπολογιζονταν  σαν  ξεχωριστη  οντοτητα, σαν  ατομα  με  ξεχωριστη  σκεψη  και  θεληση. υπολογιζονταν  μονον   η  ομαδα,  η  κοινωνια,  το  εθνος.  Η  ζωη  του  καθενος  ηταν  μονον  ενας  ρολος  προκαθορισμενος  απο  το  συνολο.  Δεν  υπήρχε  προσωπική  σκέψη  και  ελεύθερη έκφραση. Ο  Βαν  Αικ  ήταν  από  τους  πρώτους  που  τόλμησαν  να  προβάλουν  προσωπική  έκφραση,  αλλά  αυτήν  την  κράτησε  περιορισμένη  μόνον  σε  ότι  ένοιωθε  να  δοξάζει  τον  ίδιο. Δεν  είχε  να  πει  κάτι  μέσα  από  την  τέχνη  του  και  την  ζωή  του  μέσα  από  το  οποίο  θα  ανέβαζε  το  νοητικό  και  πνευματικό επίπεδο  του  ανθρώπου  και  θα   καλυτέρευε την  ζωή.  Στο  έργο  του  δεν  βλέπουμε  να  συμπεριλαμβάνει τον  άνθρωπο γενικά   με  την    αξία  του σαν  μοναδική,  ξεχωριστή  και  ανεπανάληπτη  οντότητα.  Αυτό  το  υπερασπίστηκε  μόνον  στον  εαυτό  του.  Ασχολήθηκε   με  την  τελειοποίηση  της αποτύπωσης  της  ζωγραφικής  εικόνας,  όχι  για  να  μιλήσει  με  αυτήν  την  εικόνα  καλύτερα  και  πιο  κατανοητά  για  τους  προβληματισμούς  της  ζωής,  να  βάλει  έστω    ερωτήματα,  επιχειρώντας   να  δώσει  κάποια  ελπίδα  στα  αδιέξοδα  του  τότε  ανθρώπου  και  στην  καταπιεσμένη   μοναδικότητα  του  ατόμου  ανά  τους  αιώνες.  Αλλά  για  να  τον  θαυμάσουν  και  να  δοξαστεί.  Ήταν  μια  τέχνη  από  τον εαυτό  του  για  τον  εαυτό  του.  Ασχολήθηκε  πολύ  με  το  πως  λέμε  κάτι  με  τον  καλύτερο  τρόπο  και  όχι  με  το  τι είναι  αυτό  που έχουμε  να  πούμε  με  αυτόν  τον τρόπο,  που  να  συμπεριλαμβάνει  τους  άλλους  στην  πραγματική  τους  ζωή.  Αυτό  για  μένα  περιορίζει  πολύ την  αξία  του  έργου  του.  Η  αξία  των  γραμμάτων  και  των  τεχνών  μπορεί  να  είναι  μόνο  σε  συνάρτηση  με  την  εξέλιξη  της  ηθικής  των  πολιτών που  απευθύνονται  και  επηρεάζει  το  έργο  τους  με  σκοπό  τον  σεβασμό  της  μοναδικότητας  του καθένα  στην  κοινωνία.  Για  να  συγκεντρώνεται  η  ζωή  στις  πραγματικές  της  διαστάσεις. Αλλιώς  οι  τέχνες  και  τα  γράμματα,  όπως πολύ  σωστά  μας  λέει  ο  Ρουσώ,  είναι  ένα  καλό  που  γίνεται  για  να  εξυπηρετεί  κακό  σκοπό.

Γι αυτό,  στον  κάθε  καλλιτέχνη  που   παρουσιάζω,  θέλω  να  αξιολογείται  το  έργο  του περισσότερο  από  το   πόσο  καταφέρνει  να  συνεισφέρει στην  ανύψωση  της  ηθικής  του  ανθρώπου, μέσα  από  αυτό  που  θέλει  να  πει  το  έργο  του.  Χωρίς  να  υποτιμάται   και  ο  τρόπος  της  τεχνικής  του,  αν  τον  βοηθάει  αυτός  ο  τρόπος  να  γίνεται  καλύτερα κατανοητό  αυτό  που  θέλει  να  πει.  Δηλαδή πρώτα  τι  λέει  και  μετά  το  πως  το  λέει  αυτό,  μέσα  από την  εφευρετικότητα  του  στις  τεχνικές  και  τα  υλικά  του.  Πρώτα  το  "τι"  και μετά  το   "πως". Η  ομορφιά,  η  αισθητική  του  έργου,  χρειάζεται  να  διαπερνά  τα  υλικά  πράγματα  μέσα  από  τα  οποία  εκφράζεται  και  να  φτάνει  στον  λόγο  της  ύπαρξης  αυτών  των  υλικών.  Την  ψυχή  των  πραγμάτων  που  είναι  ο  άνθρωπος  με  την  πνευματική  του  διάσταση.

Στην  εποχή  μας,  αυτό  που  ζούμε,  μπορεί  να  είναι  η  τιμωρία  μας  που  για  μεγάλο  χρονικό  διάστημα  επαναπαυτήκαμε  επικεντρωμένοι με  απληστία  στην  στεγνή  ομορφιά  της  ύλης,  εξαντλώντας  αυτήν  την  ύλη  που  στηρίζει  την  ζωή. Η  απληστία  μας,  μας  έκανε  να  μην  αρκούμαστε  να  καταναλώνουμε  το  ήδη  παραγμένο  από  την  φύση  και  τον  άνθρωπο,  αλλά   να  δανειζόμαστε αυτό  που  θα  παρήγαγε  η  φύση  και  ο  άνθρωπος  στο  μέλλον.  Και  όταν  ήρθε  αυτό  το  μέλλον  και  έγινε  παρόν,  αντικρίζουμε  το  κενό,  την  απειλητική  άβυσσο,    που  δημιουργήσαμε  αρπάζοντας  προκαταβολικά. Όλο  αυτό  έγινε  γιατί  ανταγωνιστήκαμε  μεταξύ  μας  για  το  ποιος  έχει  την  μεγαλύτερη  καταναλωτική  δύναμη.  Γιατί    περιφρονήσαμε  το  πνεύμα   που  θα  συγκρατούσε  την  ζωή  στις  πραγματικές  της  διαστάσεις  και  θεοποιήσαμε  την  ύλη  σαν  να  ήταν  αυτοσκοπός  και  ανεξάντλητη.  Παρόλη  την  τιμωρία  που  δεχόμαστε  στις  μέρες  μας,  βλέπω  να  είμαστε  αμετανόητοι  και  να  μην  αφήνουμε  το ανταγωνιστικό    μοντέλο  συνύπαρξης.  Προφανώς  ο  πόνος  από  την  τιμωρία  χρειάζεται  να  κορυφωθεί  πολύ  περισσότερο,  αλλά  και  πάλι,  στην  αλλαγή  πλεύσης  πρέπει  να  παίξουν  σημαντικό  ρόλο  οι  τέχνες  και  τα  γράμματα.  Να  δείξουν  στην  ανθρωπότητα  τον φωτεινό  δρόμο  της  ηθικής  διευθέτησης  της  ζωής.   Αλλιώς,  παραπλανούν  και  ξεγελάνε  τον  κόσμο  και  δεν  έχουν  λόγο  ύπαρξης.  Είναι  ένα  καλό  που  γίνεται  με  κακό  σκοπό,  όπως  λέει  και  ο  Ρουσώ.

Για  παράδειγμα  σε  αυτήν  την  κατεύθυνση  είναι το  έργο  μου  του   2009  "Ο  χρυσός  Μόσχος  και  η  σοφία   του    Προφήτη"  που  μπορεί  να  δει  κανείς  εδώ  στο  μλοκ.  Περισσότερα  εξηγώ για  το  τι  θέλω  να  πω  με  αυτό  το  έργο. http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_17.html   Σε  άλλη  δημοσίευση  δείχνω  και  την  κατασκευή  του  έργου  http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_15.html  και http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_16.html Επίσης για  μια  καλή  παρουσίαση  του  θέματος  μεταξύ  εξουσιαστή  και  εξουσιαζόμενου,  μαζί  με  μια περιληπτική    πρόταση  διευθέτησης,  μπορεί  να  δει  κανείς   και  στην  θεματική  μου  ενότητα  "Κύκλοι"  στο  έργο   "Αντρίκελα".   http://texni-zoi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_27.html  

Δεν  υποστηρίζω  την  εξέγερση  γιατί  αυτό  θα  σήμαινε  βία  στην  βία,  κάτι  που  η  ανθρωπότητα  το  έχει  επαναλάβει  πολλές  φορές  ανά  τους  αιώνες  χωρίς  να  καταφέρει    να  σταματήσει  αυτήν  την  απεχθή  κατάσταση.  Είναι  καιρός  να  διδαχτούμε τον  σεβασμό  και  την  αγάπη.

Πληρώνω  πολύ  ακριβά  αυτή  μου  την  στάση  στο  έργο  μου  και  την   ζωή  μου.  Κατασυκοφαντούμαι  μόλις  γυρίσω  την  πλάτη  μου  και  περιθωριοποιούμαι. Μου  ρίχνουν  ατελείωτη  "λάσπη" για  να φαίνομαι αποκρουστική  σαν  χαρακτήρας   και  να  αποστρέφει  κανείς  το  βλέμμα  του  από  αυτό  που  πρεσβεύω  και  ενοχλεί  όσους  επιμένουν  με  έπαρση  τον  ανταγωνισμό  μεταξύ  των  ανθρώπων    και  αποστρέφονται  μετά  βδελυγμίας  μια  ηθική  διευθέτηση της  ζωής  στηριγμένη  στον  σεβασμό  της  διαφορετικότητας  του  καθένα.   Λείπει  η πίστη  στον  εαυτό  μας,  τον  άνθρωπο,  τον  Θεό,  που  θα  δώσει  την  υπομονή και  την  επιμονή  που  στηρίζεται  η  διάθεση  για  κατανόηση,  απαραίτητη  προϋπόθεση  για  να  φτάσουμε  στον  σεβασμό. Ίσως  ο  καθένας  μας  θεωρεί  τον  εαυτό  του  λίγο  για  κάτι  τόσο  μεγάλο.  Ξεχνάμε  ότι  αυτό  δεν  είναι  δουλειά  του  ενός.  Είναι  δουλειά  του  συνόλου   και  ο  καθένας μας  χρειάζεται  να  κάνει  μόνον  ότι  του  αναλογεί  στις  μικρές  του  δυνάμεις.  Αλλά  να  το  κάνει.  Εγώ  με  την  ζωή  μου  και  την  δουλειά  μου, αυτό  κάνω και  πληρώνω  το  τίμημα.       

 ΜΑΡΙΑ  ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ  

Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 

ΕΡΓΑ ΜΟΥ

"Έκρηξη χαράς" 30Χ40, Ιανουάριος 2016

"Σύνθεση"

"Μήλα, πορτοκάλια και κανέλα" 70 Χ 50

"Κανάτια" 70 Χ 50

"Πάγος και φωτιά"  60 Χ  50

"Κοντά στο τζάκι"

¨Η μικρή Εύα έφαγε το μήλο και πονήρεψε" 70 Χ 50

"Πήλινο"

"Γιορτή"

"Σταφύλια και κρασί"

""Σταφύλια και κρασί" 2

"Zουλού" 2013, 50 Χ 60

"Χωρίς τίτλο" 50 Χ 70 , 2013

"Φασολάκια"

"Τα ρόδα  του περιβολιού" ακρυλικό 50 Χ 70

"Μήλα" μικρή σύνθεση 50 Χ 60 ακρυλικό 2013

"Η απειλή" ακρυλικό 30 Χ 40

ΜΑΡΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ 

Όσοι θέλετε να γίνετε φίλοι – μέλη του μπλόκ μου μπορείτε να το κάνετε πηγαίνοντας δεξιά κάτω από την φώτο μου που λέει "Γίνετε μέλη".

Αν σας άρεσε η δημοσίευση πατήστε το κουμπάκι "Μου αρέσει". 

Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ;

Για  τον  Μεσαίωνα  ξέρουμε όλοι  ότι  υπήρχε   έλλειψη  προσωπικής  έκφρασης  στον κάθε  άνθρωπο.  Κανείς  δεν  αναγνώριζε  τον  ξεχωριστό  τρόπο  που  νοιώθει  και  σκέφτεται ο  ίδιος  και  οι  άλλοι.  Όλα  κινιόταν  σε  καθορισμένα  πλαίσια του  ρόλου  του καθένα  στην  δουλειά,  την  οικογένεια,  την  κοινωνία. Το  ίδιο  γινόταν  και  με  τον  καλλιτέχνη.  Δεν  υπήρχε  λόγος  να  ξεχωρίζει,  όπως  δεν  ξεχώριζε  κανένας  που  έκανε  απλά  την  δουλειά  του.

Ο  ατομισμός  άρχισε  να  ξεπροβάλει  στο  τέλος  του  Μεσαίωνα.  Όμως  όχι  σαν  προσωπική  έκφραση  ελευθερίας  σε  αυτό  που νοιώθει  και   σκέφτεται ο  άνθρωπος  για  όλο  το  φάσμα  της  ζωής,  για  να κάνει  γνωστές  και  σεβαστές  στον  εαυτό  του  και  στους  άλλους τις  εσωτερικές  εκφάνσεις  της  ψυχής  του.  Θα  ξεχώριζε  από  τους  άλλους  μόνον  οικονομικά  αν  μπορούσε,  εξαγοράζοντας  και  υποτάσσοντας  σε  αυτήν  την  δύναμη  του  την  ελευθερία  των  άλλων. Αντικαταστάθηκε  η  αξία  της  καταγωγής  με  την  αξία  του  πλούτου.  Η   εκμετάλλευση  των  μαζών  συνεχίστηκε  με  αλλαγή  προσώπων.  Αυτός  ο  Ατομισμός  ήταν   ένας  νέος  δεσποτισμός.       

Καθώς  αφήνουμε   τον  Μεσαίωνα  και  προχωράμε  στην  Αναγέννηση,  εμφανίστηκε  ο  Τζιότο,  ο  οποίος   όπως  είπαμε  στην  προηγούμενη  δημοσίευση,  ξεπέρασε  την  ανωνυμία  των  τότε  καλλιτεχνών  που  υπολογιζόταν  μόνο   ως  τεχνίτες.    Η  φήμη  του  απλώθηκε  και  η  τέχνη  του  άρχισε  παρομοιάζεται  ισάξια  με  την  τέχνη  των  αρχαίων  και έτσι  έκανε  να  αναβιώσει  το  μεγαλείο  της  Ρωμαϊκής   αυτοκρατορίας.  Αυτό  έκανε  τους  ηγεμόνες  και  την  πλούσια  τάξη  τους  να  θεωρήσουν  την  τέχνη  άξια  τιμής  και  να  πάρουν  στην  παρέα  τους  καλλιτέχνες  οι  οποίοι  ξεχώρισαν  και  άρχιζαν  να  υπογράφουν  τα  έργα  τους. 

Σε  εκείνη  την  εποχή,  η  τέχνη  μπορούσε  να  ξεχωρίζει,  όχι  για  να  διαπαιδαγωγήσει,  να  στηρίξει και  να  καλλιεργήσει  τον  άνθρωπο   με  την  ευαισθησία  της  και  τον  δυναμισμό  της,    αλλά  μόνον  για  να  προσφέρει  μεγαλείο  και  δόξα  στους  πλούσιους  ηγεμόνες και στους ίδιους τους καλλιτέχνες.  Αυτός  ο  ρόλος  της  αναγνωρίζονταν.  Ο  καλλιτέχνης  λοιπόν,  έπρεπε  να  είναι  εφευρετικός και  να  προσαρμόζεται  σε  αυτήν  την  κατεύθυνση.  Καθώς  τρέχουμε  μέσα  στους  αιώνες  της  ιστορίας  της  τέχνης μέχρι  σήμερα,  έχουμε χρονικά  διαστήματα  και  καλλιτέχνες  έξω  από  τέτοιους  περιορισμούς.  Αυτοί  μπόρεσαν  με  την  τέχνη  τους  να  προσφέρουν  έντονα  ερεθίσματα  στην  προσωπική  ανάπτυξη  του  καθένα,  στηρίζοντας  την δίκαιη   μοναδική  έκφραση  του  προσώπου  των  συνανθρώπων  τους,  μέσα  από  το  δικό  τους  τρόπο  για  παράδειγμα  ελευθερίας  στην  τέχνη  και  την  ζωή.

Στις  μέρες  μας  όμως, πάλι  οι "πλούσιοι  ηγεμόνες"  κρατούν  με  το  χρήμα  που  έχουν  συγκεντρωμένο  στα  χέρια  τους   την  ζωή  και  το  έργο   των  καλλιτεχνών,  αποκλείοντας  όποιους  η  αλήθεια  της  ψυχής  τους  με  την  τέχνη  τους  δεν   τους  δίνει  ύμνους  για  την  δόξα  του  "ηγεμόνα".  Έτσι  γίνεται  πάντα  όταν  το  χρήμα  συγκεντρώνεται   σε  λίγα  χέρια.  Υπάρχει  μόνον  μία  αλήθεια.  Η  αλήθεια  του  ηγεμόνα  του  χρήματος.  Γιατί  ο  υπόλοιπος  κόσμος  δεν  έχει  αγοραστική  δύναμη  να  υποστηρίξει  ότι  τον  εκφράζει. 

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

Μετά από την τελευταία διαπίστωση, μπορούμε να συνεχίσουμε την εξιστόρηση της τέχνης σε σχέση  με την παραπάνω κατάσταση και τις προσπάθειες κάποιων καλλιτεχνών να απελευθερωθούν από αυτή την εξάρτηση. Πληρώνοντας βέβαια το τίμημα.  Αδικούμε την τέχνη όταν την κρίνουμε, όπως συνηθίζουμε, μόνο σαν τεχνική. Η  ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,  ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Τα άλλα όλα έπονται.  

Απο εδώ και πέρα, θα αναφερόμαστε σε έναν  έναν καλλιτέχνη ξεχωριστά σε σχέση με την εποχή του βέβαια.  Σας βεβαιώνω πως στην συνέχεια, οι καλλιτέχνες που θα αναφερθούμε, έχουν πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον!!!

Θα ενημερώνεστε σχετικά με κάθε νέα δημοσίευση.  Όσοι θέλετε, μπορείτε να γίνετε μέλη του μπλοκ για ακόμα πιο άμεση ενημέρωση σας.

Αν σας άρεσε το σημερινό κείμενο- δημοσίευση, πατήστε το κουμπάκι «Μου αρέσει». Μπορείτε ακόμα να  κοινοποιήσετε τον σύνδεσμο στο FB  σας. 

Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

                                               

                                      Ομάδες  συμφερόντων  

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ

Σας ευχαριστώ που με επισκεφτήκατε  στο μπλοκ μου!!
Μπορείτε να γίνετε μέλη για να έχετε άμεση ενημέρωση.

"ΟΙ ΒΑΘΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΟΜΑΔΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ"

                 "ΟΙ  ΒΑΘΙΑ  ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ  ΔΕΝ  ΟΜΑΔΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ"  Ηράκλειτος.

                    Και  κατά  τον  Σωκράτη,  ΚΑΚΙΑ  ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΑΓΝΟΙΑ.

Δεν  ξέρουν  τι  κάνουν"  είπε  ο  Χριστός  για  τους  σταυρωτές  του.  Και  πιο  πριν  ο  Σωκράτης  είχε  πει  πως η  κακία  μπορεί  να  οφείλεται  μόνο  σε  άγνοια  και  επομένως  πρέπει  να  θεωρείται  ακούσια.  Δεν  εξαρτάται  από  την  θέλησή  μας,  έλεγε,  να  είμαστε  καλοί  ή  κακοί,  γιατί  αν  ρωτούσες  οποιονδήποτε  αν  ήθελε  να  είναι  δίκαιος  ή  άδικος,  κανένας  δεν  θα  προτιμούσε  την  αδικία.  Αν  κάποιοι  είναι  κακοί,  δεν  είναι  κακοί  με  την  θέληση  τους.  Κατά  συνέπια  ούτε  καλοί  με  την  θέληση  τους.  Το  κακό  είναι  αποτέλεσμα  άγνοιας  και  το  καλό  αποτέλεσμα  γνώσης.

Προφανώς εδώ   μιλάμε  για  μια  συγκεκριμένη  γνώση,  η  οποία  θεμελιώνει  την  ζωή  στην  δικαιοσύνη,  την  καλοσύνη,  το  θάρρος,    τα  οποία  όλοι  λέμε  ότι  θέλουμε.   Μιλάμε  για  τον  πυρήνα  της  γνώσης              την  ευφυΐα.  Χρειάζεται  να  δούμε  πως  γεννιέται  και  τους  παράγοντες  που  την  τροφοδοτούν  και  την ενεργοποιούν  ή  την  αναστέλλουν.  Γιατί  το  καλό,  το  δίκαιο,   το  θαρραλέο,  είναι  γνώση  μιας  αναπτυγμένης  ευφυΐας  η  οποία  υποστηρίχθηκε  στην  γέννηση  της.  Μιας  ευφυΐας   που  συμπεριλαμβάνει    σε  άρρηκτη  ενότητα   τον  εαυτό,  τους  άλλους  και  το    σύμπαν.   Και  το  κακό  είναι  αποτέλεσμα  της  έλλειψης  αυτής της  γνώσης    λόγω  μιας  ευφυΐας  που  δεν  υποστηρίχθηκε  στην  γέννηση  της  να  αναπτυχθεί    και  περιορίστηκε   στον  εαυτό.   Η  περιορισμένη  στον  εαυτό  ευφυΐα  είναι  η   πονηριά.  

Πότε  γεννιέται    αυτή  η  ευφυΐα  και  πως  αναπτύσσεται;

Ο  Φρόυντ  αναγνωρίζει  ότι  γεννιόμαστε  εντελώς  ανήμποροι  να  υποστηρίξουμε  την  ζωή  μας  και  απολύτως  εξαρτώμενοι  από  την  επαρκή  παρουσία  αγάπης  και  προσφοράς  της  μάνα  μας  για  να  ησυχάσουμε  τους  φόβους  μας  και  να  επιβεβαιώσουμε  την  αξία  της  ύπαρξης  μας  σαν  ξεχωριστή  οντότητα  και  να  νοιώσουμε ικανοποίηση  και  χαρά.

Αυτά  τα  θετικά  συναισθήματα  τροφοδοτούν   και   ενεργοποιούν  την  ανάπτυξη  της  νόηση  μας.  Σε  αντίθετη  περίπτωση  ο  φόβος  της  εγκατάλειψης    παγώνει  την  λειτουργία  του  μωρουδιακού  μυαλουδάκι  μας  γιατί  δεν  αντέχει να  τον  επεξεργαστεί.    Έτσι  μπλοκάρεται  λιγότερο  ή  περισσότερο  η  ανάπτυξη  της  νόησης  "εν  τη  γενέσει  της".  Αυτό  είναι  ότι  χειρότερο  μπορεί  να  μας  συμβεί.  Δεν  έχει  σημασία  πόσα  πλούτη έχουν  να  διαθέσουν  για  μας  οι  γονείς  μας  αλλά  πόση  αγάπη  και  αφοσίωση  μας  διαθέτουν  για  να  μην παγώσει  ο  φόβος   την  ανάπτυξη  της  ευφυΐας μας   και  δεν  ξέρουμε  επί  της  ουσίας  πιο  είναι  το  καλό  και  το  κακό! Αυτό  πρέπει  να  το  προσέξουν  ιδιαίτερα  όσοι  έχουν  παιδιά. Όπως  έλεγε  η  Μαλβίνα,  "Οι  άνθρωποι  δεν  χωρίζονται  σε  πλούσιους  ή  φτωχούς,  όμορφους  ή  άσκημους,  αλλά  σε  ανθρώπους  που  αγαπήθηκαν  ή  δεν  αγαπήθηκαν".  Ένα  καλό  παράδειγμα  γενναίας    συμπεριφοράς  προς τα  παιδιά  για  να  τα  προφυλάξουμε  από  τον  φόβο,  είναι  το  έργο  του  Μπενίνη  "Η  ζωή  είναι  ωραία".

Έχουμε  όμως  και  μια  δεύτερη  ευκαιρία  κατά  την  διάρκεια  της  ζωής  μας  να  βάλουμε  σε  λειτουργία  την  λίγο  ή  πολύ  "παγωμένη"  (από  τον  τότε  φόβο  της  εγκατάλειψης)  ανάπτυξη  της  νόησης  μας από  την  οποία  πηγάζει  η  γνώση να  επιλέξουμε  αυτό  που  όλοι  ομολογούμε  πως  θέλουμε:  Το  θάρρος,  τη  δικαιοσύνη  και  την  καλοσύνη.  Η  ευκαιρία  είναι  να  αντιγράψουμε  συμπεριφορές  άλλων,   οι  οποίες  είναι φωτεινά    παραδείγματα  δικαιοσύνης  αγάπης,  γενναιότητας  και  προσφοράς.  Να  τα  ακολουθήσουμε,  για να  γιατρέψουμε   τον  φόβο  και  να  ζεστάνει,  να  ξαναζωντανέψει  η "παγωμένη"  νοημοσύνη  μας. Αυτά  τα  παραδείγματα  όμως  είναι  σπάνια.  Και  άπειρα  τα  παραδείγματα  εγωισμού,  τα  οποία  μας  κρατούν  αιχμάλωτους στην  αρχική  κακή  μας  τύχη.  Αυτή,  που  μας  έδεσε μέσα  σε  αισθήματα  ανωτερότητας  και  κατωτερότητας  να καθορίζουν  την  συμπεριφορά  μας  και  αθροιζόμενα  στους  ανθρώπους,  να  καθορίζουν  και  τον  κόσμο,  την  ζωή. 

 Έ, δεν  είμαστε  όλοι  αρκετά  τυχεροί   και  σε  αυτήν  την  δεύτερη  ευκαιρία  και  αυτό δεν  μπορεί  παρά  να  είναι  μια  αδικία  της  ζωής.

Παραμένοντας  μέσα  στα  εγωιστικά  παραδείγματα  του  περιβάλλοντος,   η  ευφυΐα  μας  παραμένει    περιορισμένη  στο ντροπιασμένο  και  θυμωμένο  μας  εγώ  που  χτυπήθηκε  από  τον  φόβο.  Με   ρόλους  εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου  χτίζουμε  την  ζωή  μας  πάνω στην  ανάγκη  μας  να  αποδείξουμε   την  ανωτερότητα  μας  με    αλαζονεία  και   θράσος.  Απουσιάζει η  αγάπη  που  είναι  το  βασικότερο  στοιχείο  της  ευφυΐας, καθότι  και  βασικός αρχικός  τροφοδότης  της.   Όσο  πιο  λίγη  αγάπη  έχουμε  δεχθεί  στην  κούνια  μας, τόσο  λιγότερη  διαθέτουμε  για  τους  άλλους στην  συνέχεια.  Πρέπει  να  έχεις  πάρει  για  να  έχεις  να  δώσεις.  Μεταθέτουμε  την  ευθύνη μας ο  ένας  στον  άλλο,  μέσα  από  αδύναμες  και  πονηρές  διαδρομές  μιας  συρρικνωμένης  ευφυΐας,  η  οποία  μας  περιορίζει  την  γνώση  του  καλού  και  του  κακού.  Οι   πλειοψηφίες,  που δημιουργούνται  κάτω  από  την  πίεση  ανέκφραστων  συναισθημάτων  ανωτερότητας – κατωτερότητας  και  για  την  εκτόνωση  τους,  είναι  μόνο  ένα  καλό  πρόσχημα  για  να  δικαιολογούμε  την  προδοσία  της  αλήθειας της  ζωής. Γιατί  η  αλήθεια  της  ζωής  βρίσκεται  διαφορετική  σε  κάθε  πρόσωπο  και  για την  συνύπαρξη  με την  κάθε  άλλη  προσωπική  αλήθεια,  χρειάζεται  να  έχουμε  το  θάρρος  να  επιτρέψουμε  την   έκφραση  της  κάθε  πτυχής  της, και  να  κάνουμε   σοβαρή  προσπάθεια για  την  κατανόηση  της  χωρίς  ακρωτηριασμούς  για  να  χωρέσει  σε  προκατασκευασμένο  καλούπι.    Αυτό  είναι  πολύ  δύσκολο  γιατί  απουσιάζει  ο  κοινός  νους.  Η  κοινή  γνώση  που  πηγάζει  από  την  αναπτυγμένη  ευφυΐα.   

Γι αυτό  κατά  τον  Ηράκλειτο  "οι  βαθιά  σκεπτόμενοι  δεν  ομαδοποιούνται". 

Οι  βαθιά  σκεπτόμενοι,  είναι  άνθρωποι  που  η  ανεπτυγμένη  τους  ευφυΐα,  δεν  τους  επιτρέπει  να  απορροφηθούν  από  καταστάσεις που  δημιουργούνται  για  να  κουκουλώσουν    ανασφάλειες  σε  βάρος της  βαθύτερης  και  ουσιαστικότερης  αλήθειας  των  προσώπων.   Επιμένουν να   προσηλώνονται    σε  μια  βαθιά   επικοινωνία  πρόσωπο  με  πρόσωπο,  σε  διαλόγους  όπως  του  Σωκράτη  και  μιλούν  με  παραβολές   όπως  ο  Χριστός,  που  και  αυτές  αναφέρονται  πάλι  σε  παραδείγματα πρόσωπο  με  πρόσωπο.  Δεν κρύβονται  πίσω  από  πλειοψηφίες  για  να  αποποιηθούν  την  προσωπική  τους  ευθύνη.  Όπως  μας  λέει  και  ο  σύγχρονός  μας  Στέφεν  Κόβεϋ,  Δεν  προσπερνάμε  το  πρόσωπο  για  να  φτάσουμε  στη  συλλογικότητα.  Πρώτα  προσωπική  Νίκη  και  μετά  δημόσια.  Και  όπως  είπε  ο  Καντ,  οι  φιλόσοφοι,  οι  σκεπτόμενοι  δηλαδή,  δεν  κάνουν  για  την  πολιτική  γιατί  δεν  μπορούν  να  ανήκουν  σε  ομάδες.  Η  πολιτική   τους  διαφθείρει. 

Έχω  ένα  σχετικό, τωρινό  παράδειγμα:

  Σε  ένα  μικρό  νησάκι   συντελείται  τουριστική  ανάπτυξη  η  οποία  δεν  συμπεριλαμβάνει  τους  ντόπιους     στην  βάση  της  γης  που  διαθέτουν  γι αυτήν  την  ανάπτυξη. Δεν  ρωτήθηκαν  αν   θέλουν αυτήν  την  ανάπτυξη,  και  πως  τη  θέλουν.  Και  στις  δύο  περιπτώσεις,  σε  σχέση  με  την  θέση  που  τους  βάζει  το  ένα  ή  το  άλλο.  Οι  έποικοι  κεφαλαιούχοι  διαγράφουν  αυτό  το  δικαίωμά  των ντόπιων  και  τους  εκτοπίζουν  πονηρά  με  ένα  μικρό  καρότο  και  μαστίγιο.    Την  κατάσταση  υπέρ  του  κεφαλαίου,  την καθορίζουν εναλλασσόμενα    αισθήματα  ανωτερότητας  και  κατωτερότητας  των  δύο  πλευρών,  κεφαλαίου  και  ντόπιων. Και  μέσα  σε  αυτό  το  σκηνικό  αλλοτρίωσης  της   ουσιαστικής    αλήθειας  των  προσώπων  υπάρχει η  οικογένεια του  Βαγγέλη, η οποία  διαθέτει  σημαντική  γη  εκεί  την  οποία θέλουν   οι  λεφτάδες.  Αυτός  δεν  διακατέχεται    από  σημαντικού  βαθμού  τέτοια  αισθήματα,  και  έτσι  δεν  μπορεί  να  λειτουργήσει  με  τακτικές καρότου  και  μαστίγιου  στις  οποίες  αναμετριούνται   οι  μειονεξίες  και  οι  υπεροψίες  του  καθένα  για  να  πάρει  σε  αυτή  την  βάση την  θέση  του.  Ο  Βαγγέλης  έβαλε  στην  υπόθεση,  την  δυναμική  της  δικής  του  εσωτερικής  κατάστασης,  η οποία  ορίζει   την επικοινωνία   πρόσωπο  με  πρόσωπο.  Σε  αυτήν  την  επικοινωνία  θα έπρεπε  να  γίνει  μια  σοβαρή  προσπάθεια να  μιλήσει ο  καθένας  πρόσωπο  με  πρόσωπο  με  τον  άλλο,  χωρίς  να  φέρνει  στην  κουβέντα  τρίτους  για  να  ενισχύσει  την  θέση  του.  Εφόσον  τηρούνταν  αυτή  η  προϋπόθεση,  κάθε  συναίσθημα  ή  σκέψη,  θετικό  ή  αρνητικό,  θα  αναγνωριζόταν  εκ  των  προτέρων σαν  απολύτως  σεβαστό. 

Την  κατάσταση  που  αντιμετώπισε  ο  Βαγγέλης  με  τους  ντόπιους, την  περιγράφει  ο  Πλάτωνας  στην  Πολιτεία  του  στο  κεφάλαιο  16:   Μας  λέει  για  κάποιους  ανθρώπους  που  ζούσαν δεμένοι  σε  μια  σπηλιά  με  την  πλάτη  τους  στο  σημείο  όπου  ερχόταν  το  εξωτερικό  φως.    Κοιτώντας  πάντα  προς  τα  μέσα,  έβλεπαν  μόνο  τις  σκιές  τους  παραμορφωμένες  τις  οποίες  τις  νόμιζαν σαν   την  μόνη  πραγματικότητα. Κάποιος που  τόλμησε   να  λύσει  τα  δεσμά  του  και  να  βγει  έξω  στο  φως  και  στην  πραγματική  ζωή,  επέστρεψε  στην  σπηλιά  να  τους  μιλήσει  και  να  τους  πείσει  να  τον  ακολουθήσουν  έξω.   Όμως  αυτοί  ήταν  έξαλλοι  μαζί  του,   γιατί  τόλμησε  να  έχει  ερευνητική  διάθεση  να  μάθει  τι  υπάρχει    έξω  από  αυτήν  την  κατάσταση. Τους  έφερε  αναστάτωση  βάζοντας  θέμα  για  το  ποιος  άντεχε  και  ποιος  δεν  άντεχε  να  τολμήσει  την  ελευθερία  του.  Αυτό  θα  έσπαζε  την  μεταξύ  τους  συνοχή  η  οποία  στηριζόταν  στον  φόβο.    Ζήλευαν  μοχθηρά  για  το  θάρρος  του,  αυτόν  που  πήρε  το  ρίσκο   να  σπάσει  τα  δεσμά  του  να  ελευθερωθεί  από  τον  φόβο  του  και  τώρα  τους  ντρόπιαζε    για  τον  φόβο  τους  να  τον  ακολουθήσουν   με  ένα  όποιο  ρίσκο, έξω  από  την  κατάσταση  των  σκιών  που  ζούσαν.

Τέτοια  άρνηση,  ίδια  με  των  ανθρώπων  της  σπηλιάς  συνάντησε  από  την  πλευρά  των  ντόπιων ο  Βαγγέλης.  Οι  ντόπιοι  δεν  ρισκάριζαν  να  χάσουν  την  όποια  βολή  τους  έδινε    η  συνοχή  τους  μέσα  από  το  ψέμα  που  ζούσαν.  Δεν  ρισκάριζαν  να  σπάσουν  τα  δεσμά  τους  και  να  ακολουθήσουν  ψυχικές  διαδρομές, σε  περιοχές  της  εσωτερικής   ζωής  οι  οποίες  θα  άλλαζαν  το  σκηνικό  μέσα  τους  και  μετά  έξω  τους.   Έγιναν  έξαλλοι  με αυτή  την  οικογένεια των  συμπατριωτών  τους  που  ήθελε  να  τους  βγάλει  από  την  βολή της  σπηλιάς  τους. Ο  Βαγγέλης  σιώπησε    και  περίμενε ώσπου  ο  θυμός  τους  να  δώσει  την  θέση  του  στην   αλήθεια  της  ψυχής   που  τους  έλεγε  πως  η  θέση  τους  ήταν  μαζί  με  την  οικογένεια  του  Βαγγέλη, γιατί  όταν  παίρνει  φωτιά  το  σπίτι  του  διπλανού  σου  περίμενε  να  πάρει  και  το  δικό  σου.  Κατάλαβαν  αυτό  που  τους  έλεγε  πως  αν  εξακολουθούσαν  να  κάνουν  πως  δεν  καταλαβαίνουν  πως  παραδίδουν  την  γη  τους  στους  έποικους  και  σε  λίγο  θα  ήταν  δούλοι  στην  δική  τους  γη.   Όμως   δεν  είχαν  την  δύναμη  να  το  υπερασπιστούν,  να  μπουν  στον  μπελά  συντονισμένης  αντίδρασης,  να  πληρώσουν  το  τίμημα  που  συνεπάγεται.  Τους ερχόταν  πιο  εύκολο  να  υπερασπιστούν  τον  κρυμμένο  φόβο  τους  και  να  κάνουν  πως  δεν  καταλαβαίνουν  την  κατάσταση  που  τους  περιέγραφε  ο  Βαγγέλης.  Για   να  καθησυχάσουν  την  συνείδηση  τους  αρπαζόταν  από  την  λάσπη  που  φρόντιζαν  οι  έποικοι  να ρίχνουν  στο  πρόσωπο  του  Βαγγέλη,  παρουσιάζοντας  την  κατάσταση  σε  άλλο  πλαίσιο.   Βέβαια  για  όποιον  ήθελε  να  δει,  η  αλήθεια  ήταν  ολοφάνερη.  Οι  ντόπιοι  όμως που  δεν  άντεχαν  την  αλήθεια,  χρειαζόταν  το  πρόσχημα  και  το  είχαν  σε  όποιο  βαθμό  μπορούσε  ο  καθένας  να  το  δεχτεί.  Μαζί  είχαν  και  μικρά  ή  λίγο  μεγαλύτερα    ανταλλάγματα  επιβράβευσης  όποιων  τους  υποστήριζε.  Ας  πούμε  η  αστυνομία  παράβλεπε  για  χάρη των  λεφτάδων  να  προσθέσει  ο  ντόπιος  παράνομα    στο  σπίτι  του  ένα  δωμάτιο  όπου  δεν  υπήρχε  αντίθετο  συμφέρον  των  λεφτάδων.  Και  πολλές  άλλες  εξυπηρετήσεις. Τα  τριάκοντα  αργύρια της  προδοσίας  της  ελευθερίας  της  δικής  τους  και  των  άλλων,  σε  μια  άλλη  μορφή

  Η  οικογένεια  του  Βαγγέλη  έκανε  και  αρκετές  συναντήσεις  με  τους  λεφτάδες.  Αυτοί,  ξέροντας ότι  οι  ντόπιοι  προτιμούσαν    την  βολή     και  την  σιγουριά τους στην  παραμονή της  σπηλιάς  τους,  είχαν  εξασφαλίσει  την  ανοχή  τους    και επέμεναν  να  προβάλουν  την  πλειοψηφία  των  αριθμών  που  δεν  θα  υποστήριζε  τον  Βαγγέλη,  με  την οποία είχαν  την  άδεια  δημοκρατικά  να   υποχρεώσουν   την  οικογένεια να  επιλέξει:  Ή  να  αναχωρήσει  από  την  γη  των  προγόνων  τους  με  κάποιο     συμβολικό     καροτάκι  ή  να  υποστεί  το  μαστίγιο. Πρόκειται  για μια  διάθεση  αρπαγής  την  οποία την  "νομιμοποιεί"  μια  πλειοψηφία  που  στηρίζεται  σε  μια  "παγωμένη"  ευφυΐα,  παγιδευμένη   στον  φόβο και την  ζήλια,  την  οποία  ο  Βαγγέλης  αρνείται  να  συνυπογράψει  σαν  κανονική  για  τον  ίδιο.   

Επιπλέον  αυτό  το  καθεστώς  συνωμοσίας  του  φόβου  βρίσκεται  έξω   και  από  το  επίσημο  νομικό  πλαίσιο  του κεντρικού  κράτους  το  οποίο  ορίζει  τα  πλαίσια   της  κοινωνίας.    Η  οικογένεια  διαθέτοντας  πολύ  κόπο  και  χρήμα κατάφερε να  έχει  όλες  τις  αποδείξεις  καταστρατήγησης  του  νόμου από  τέτοιες  ένοχες  πλειοψηφίες,  που  δημιουργούνται από  κρυμμένα  και  επίμονα  αισθήματα  μειονεξίας  και  υπεροψίας  που  συνθέτουν  τον  κοινωνικό  ιστό.   Όμως  δεν  θα  ζητούσαν    νομική  διευθέτηση, γιατί  οι  νόμοι  δεν  λειτουργούν  απρόσωπα  και  η  διαμεσολάβηση  των  δικαστών  θα  παραβίαζε  το  πλαίσιο  της  Αρχής  της  επικοινωνίας πρόσωπο  με  πρόσωπο,  που  είχε  βάλει  ο  Βαγγέλης, η  οποία είναι  η  μόνη  που εμπεριέχει  πραγματικό  σεβασμό  σε  κάθε  κατεύθυνση.  Κανείς,   δεν μπορεί  να  έχει  την  ειλικρινή  συγκατάθεση  του  αντιφρονούντος,  με  εξωτερικές  επεμβάσεις  τρίτων  που  παρακάμπτουν  την εσωτερική  αλήθεια  κάθε  προσώπου.  Και  ο  νόμος  εδώ,   παρεμβάλλεται  στην  αλήθεια  των  προσώπων,  στην  ουσία  ασκεί βία.  Οι  δικαστές εδώ θα ήταν  εξωτερική  παρέμβαση  τρίτων,  οι  οποίοι  μέσω  του  νόμου,  θα  έπρεπε  να παρακάμψουν  την  εσωτερική  αλήθεια  όλων των  προσώπων  και  την  δική  τους  προσωπική  αλήθεια.  Γιατί  μια  που  κανείς  δεν μπορεί  να  είναι  καλός ή  κακός  με  την  θέληση  του, δεν  μπορούμε  να  επικαλεστούμε  την  θέληση των  δικαστών  για  δικαιοσύνη  όσο  και  να  το  θέλουν αυτοί,  αν  προσωπικά χρειάζεται  να  πληρώσουν  κάποιο  τίμημα  που  δεν  το  μπορούν.  Οι  δικαστές  δεν  είναι ένα  άλλο  είδος  ανθρώπων  απαλλαγμένο  ολωσδιόλου    από ανάγκες  που  δημιουργούν  αισθήματα  μειονεξίας  και  πλεονεξίας,  κατωτερότητας  και  ανωτερότητας. Μα  ακόμη  και  αν  υπήρχαν  τέτοιοι,  αυτό  που  θα  τιμωρούσαν  θα  ήταν    μειονεξίες,   ακούσιες  κακίες  που  προκύπτουν  από  έλλειψη  γνώσης,  όπως  πολύ  σωστά  μας  λέει  ο  Σωκράτης.  Ο  νομοθέτης  και  ο  δικαστής  ξέρει,  όπως  ξέρουμε  όλοι  μας – συνειδητά  ή  ασυνείδητα,    ότι    οι  νόμοι  είναι  απαραίτητοι,  αλλά   καταστρατηγούνται  κάτω  από  την  δύναμη     των  αισθημάτων  κατωτερότητας  και  ανωτερότητας που  μας  κυβερνούν σαν  απόρροια   της    έλλειψη  γνώσης.

Τιμωρώντας  την  έλλειψη  γνώσης  την  αποκαθιστούμε;

Θα  λέγαμε όχι, χωρίς  την  βοήθεια  ενός  σταθερού,  δυνατού  και  φωτεινού  παραδείγματος   εκούσιας  καλοσύνης.

Οι  λεφτάδες  έποικοι  επέμεναν  στην  αρπαγή  της  γης  του  Βαγγέλη  με  το  μαστίγιο.  Θα  τους  βοηθούσε  ένας  γείτονα  του, ο Μιχάλης, με  τον  οποίο  πιο  πριν  είχαν  κοινούς  αντιστασιακούς  αγώνες  με  τον   Βαγγέλη,  ενάντια  στα  συμφέροντα  των κατακτητών  εποίκων,  αλλά  χωρίς  κομματικά  στηρίγματα.   Στην  συνέχεια  ο  Μιχάλης  λύγισε  και  πέρασε  στο  αντίπαλο  στρατόπεδο.  Αυτός  ήξερε  τα  αδύνατα  σημεία  της  οικογένειας. Ήξερε  πως  υπήρχε  ένας  δευτερότοκος  αδερφός του  Βαγγέλη,  ο  Σπύρος,  ο  οποίος  είχε  εγκλωβίσει  την  ζωή  του  στον θυμό  του   με  τον  πρωτότοκο  αδερφό  του,  τον  Βαγγέλη,  γιατί  όπως  γίνεται  συνήθως στα πρωτότοκα παιδιά, ο  Βαγγέλης  μπορεί να είχε  πάρει  περισσότερη  αφοσίωση  από  τους  γονείς.  Ο  Σπύρος  εξαγοράστηκε  εύκολα  με  ένα  ψεύτικο  χαμόγελο  συγκατάβασης  και  φιλίας  και  υποδαυλίστηκε  ο  θυμός   του  για  τον  αδερφό του τόσο  που  να  μην  αντέχεται  η    κατάσταση  που  δημιουργούσε  στον  αδερφό  του τον Βαγγέλη.   Ο  στόχος ήταν  με  την  αφόρητη  πίεση να μην αντέξει   ο  Βαγγέλης  και  να  δεχθεί   ένα  κάποιο  καροτάκι  που  του  έδιναν,  να  τους  δώσει  την  γη  του  και  να  φύγει.   

Αυτό  όντος  ήταν  πολύ  οδυνηρό  για  την  οικογένεια  του  Βαγγέλη  αλλά  αντιμετωπίστηκε  σε σημαντικό  βαθμό. Ενημέρωσε   τους  δικαστές  με  αποδείξεις,  χωρίς  υπερβολικές  αξιώσεις   από  αυτούς που  θα  τους  έφερναν  αντιμέτωπους  με  την  εξέλιξη  της  καριέρας  τους  την  οποία  όριζαν  οι  λεφτάδες  μέσω  των  πολιτικών  τους  στηριγμάτων.   Με  τον  ίδιο  σεβασμό  στις  όποιες  αδυναμίες  τους, τις  εκούσιες  κακίες  τους,  ενημερώθηκαν  και  οι  ντόπιοι   με  μια  τακτική  εφημερίδα από  τον  Βαγγέλη.

Στο  μεταξύ,  τον  γείτονα  της  οικογένειας -τον  Μιχάλη,  οι  λεφτάδες  τον   είχαν προωθήσει   σε  ένα δεξιό  κόμμα,  στην  τοπική  πολιτική  σκηνή  για  να  τους  στηρίζει  στα  άνομα  συμφέροντα  τους  "δημοκρατικά".  Του  έφτιαξαν  ένα  πολιτικό  προφίλ  λαϊκής  βάσης,  αξιοποιώντας  την  προηγούμενη  αντιστασιακή  του  στάση   που  είχαν  από  κοινού  με  τον  Βαγγέλη. Αυτή  την  ίδια  αντιστασιακή  στάση  του  Μιχάλη,  όσο  ήταν  γνήσια υπέρ  των  καταπιεσμένων,   οι  ντόπιοι,   δεν είχαν  το  θάρρος  να  την  υποστηρίξουν.  Τώρα  όμως  που ο  Μιχάλης  είχε  την  στήριξη  του  κόμματος, τον  ψήφιζαν  σαν  …..ήρωα και  αποσιωπούσαν από  τον  εαυτό  τους  αυτό  που    ήξεραν,  ότι  δηλαδή τώρα  υπάκουε  σε  άλλα  συμφέροντα.   Όταν  έγινε  από  τον  Βαγγέλη  η  αναφορά  στους  δικαστές  και  αυτοί  ενημέρωσαν  τους  λεφτάδες, βλέποντας  πως  ο   ρόλος  του  Μιχάλη  αποκαλύφτηκε  και  εξέθετε λεφτάδες  και  κόμμα, δεν  τον  στήριξαν  όπως  περίμενε  να  κινηθεί  εναντίον  της  οικογένειας  για  να  βγει  ασπροπρόσωπος.   Δεν  τον  άφησαν  όμως  και  άστεγο  πολιτικά.  Τον  Μεταστέγασαν  σε  κόμμα  της  αριστεράς  για  να  υπερασπίζεται και  από  εκεί  τα  συμφέροντα  τους.  Η  οικογένεια  του  Βαγγέλη  απευθύνθηκε  στον  πρόεδρο αυτού  του  κόμματος, γιατί  ήταν  μια  ευκαιρία  να  δει  στην  πράξη  την  ηθική  των  κομμάτων λαϊκής  βάσης.  Η  απάντηση  ήταν  σαφέστερη.  Είπαν  πως  θεωρητικά,  με  τις  αρχές  του  κόμματος,  θα  έπρεπε  να  στηριχθεί  ο  Βαγγέλης  από  το  κόμμα.  Να  τον  πάρουν  στον δημοτικό  συνδυασμό  του  κόμματος.  Όμως  πρακτικά  θα  στήριζαν  τον  Μιχάλη  γιατί  είχε  έτοιμο  πολιτικό προφίλ  από  το  άλλο  κόμμα  και  θα  είχαν  έτοιμους  ψήφους.  Τους  ενδιέφερε  η  δύναμη  των  αριθμών    ασχέτως  ηθικής.  Βέβαια  αν  στήριζε  τον  Βαγγέλη  στην  θέση  του,  θα  συνδύαζε  και  τα  δυο.   Όμως  δεν  ήταν  μόνο θέμα  αριθμών  και    ηθικής  τάξης.   Το  αριστερό  κόμμα  έπρεπε  να  εξυπηρετήσει  "συναδελφικά"   τα δεξιά  κόμματα  που   ήθελαν  να  μην  μείνει  ακάλυπτος και αστέγαστος πολιτικά  ο  άνθρωπος  τους.  Δεν  είχαν  λόγους  να  μην  το  κάνουν,  αφού  αυτό  δεν  θα  επηρέαζε  αρνητικά  την    αριθμητική  τους  δύναμη.  Από  την  άλλη,  προσφέροντας   πολιτική  στέγη  στον  άνθρωπο  των  λεφτάδων,   κάποια  χάρη  θα τους   χρωστούσαν.  Να  μην  ξεχνάμε  πως  και τα  αριστερά  στελέχη  έχουν  ανάγκες  επιβίωσης    και  τις  καλές    δουλειές για  δικηγόρους,  μηχανικούς  κτλ,  τις  έχουν  οι  λεφτάδες.

Οι  έποικοι  λεφτάδες  έχουν  βάλει  την  υπόθεση  σε  αναμέτρηση  των αντοχών  της  οικογένειας  του  Βαγγέλη,  στην  πίεση  των  αριθμών  και  των  άδικων  καταστάσεων  που  δημιουργούσε  γι  αυτούς  η  κακία  των  ανθρώπων.  Η  οικογένεια  του  Βαγγέλη  πιστεύει  πως  δεν  μπορεί  να  αποκαταστήσει  την  έλλειψη  της  συγκεκριμένης  γνώσης  στην  οποία  οφείλεται  αυτή  η  κακία  ακόμη  και  αν  κατάφερνε  να  την  τιμωρήσει.  Όμως  η  ευφυΐα  του  Βαγγέλη  δεν  ήταν  εγκλωβισμένη σε  προσωπικά  αισθήματα  ανωτερότητας  και  κατωτερότητας  που  χρειαζόταν  αποκατάσταση  με  την  τιμωρία.  Συμπεριλάμβανε  και   την  αλήθεια  όλων  των εμπλεκομένων,  η  οποία  έπρεπε  να  αποκατασταθεί. Ένοιωθε  ότι   η  κακία  χρειάζεται  τον  σεβασμό  του  με  τον  ίδιο  τρόπο  που    και  ο   Χριστός  την  σεβάστηκε  πάνω  στο  σταυρό  καθώς αυτή  εκφράστηκε  πλειοψηφικά  από  τον  όχλο.  Και  έγινε  το  φωτεινότερο  και  δυνατότερο   παράδειγμα.  Και  με  τον  ίδιο  τρόπο  που  προηγούμενα  την  είχε  σεβαστεί  και  ο  Σωκράτης,  όταν  ήπιε  το  κώνειο  και  δεν  εξαγόρασε  τους  φρουρούς  για  να  δραπετεύσει.

Και  οι  δύο  είχαν  καταδικαστεί για να  αποκαταστηθούν  τα  αισθήματα  μειονεξίας  και  υπεροψίας, με  τα  οποία  συνθέτουν  για  να  δημιουργηθούν  οι  πλειοψηφίες,  οι  στρατοί. Ούτε  ο  Χριστός,  ούτε  ο  Σωκράτης χρειαζόταν για τον εαυτό τους να δημιουργήσουν πλειοψηφίες  και  στρατό,  γιατί δεν  υπήρχε  κανείς  να  πολεμήσουν  ξέροντας  πως  κανείς  δεν  είναι  κακός  με  την  θέλησή  του. "Δεν  ξέρουν  τι  κάνουν".  Είπε  ο  Χριστός.  Και  ο  Ηράκλειτος:  "Οι  βαθιά  σκεπτόμενοι  δεν  ομαδοποιούνται".  Είναι  αυτοί  που  δεν  βρίσκονται  εγκλωβισμένοι  στην  κάλυψη    των  φόβο  τους,  αλλά  η  ευφυΐα  τους  συμπεριλαμβάνει   εξίσου  και τους  άλλους.  Μπορούν  να  δουν  πως  οι  άλλοι  δεν  είναι  κακοί  με  την  θέληση  τους  και   τους  σέβονται.   Η  οικογένεια  του  Βαγγέλη   πληρώνει  το  τίμημα  του  σεβασμού  που  οφείλουν  στους  διώκτες  τους  εξαιτίας  αυτής  της  γνώσης  τους.  Μα  δεν  μπορούν  να  κάνουν  αλλιώς. Ξέρουν  ότι  μπορεί  να  τους  σκοτώσουν  ύπουλα    εξαγοράζοντας  συνειδήσεις για  να  πάρουν  την  γη τους ή  να  τους την  κλέψουν  με  τον  ίδιο  τρόπο.  Μπορούν  να  γίνουν  κλέφτες  και  φονιάδες,  αλλά  οφείλει  να  τους  σεβαστεί  γιατί  "δεν  ξέρουν  τι  κάνουν".

Εξάλλου κατά  τον  Πλάτωνα,  η  ζωή  πρέπει  να  είναι  προετοιμασία  θανάτου.  

Μαρία  Ζωγράφου Oυζούνογλου

mariaart.art12@gmail.com

Αν σας άρεσε η δημοσίευση μου, πατήστε το κουμπάκι «Μου αρέσει».

Για στήριξη της μεγάλης μου προσπάθειας, μπορείτε να γίνετε ΜΕΛΗ φίλοι του Μπλόκ.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που έγιναν ήδη μέλη!

Όσοι πιστεύετε ότι τα παραπάνω μπορούν να είναι χρήσιμα και για τους φίλους σας, μπορείτε να κοινοποιήσετε τη δημοσίευση. Είναι καλό!

Σας ευχαριστώ  από καρδιάς που με τιμήσατε!!!