Για τον Μεσαίωνα
ξέρουμε όλοι ότι υπήρχε
έλλειψη προσωπικής
έκφρασης στον κάθε άνθρωπο.
Κανείς δεν αναγνώριζε
τον ξεχωριστό τρόπο
που νοιώθει και
σκέφτεται ο ίδιος και
οι άλλοι. Όλα
κινιόταν σε καθορισμένα
πλαίσια του ρόλου του καθένα
στην δουλειά, την
οικογένεια, την κοινωνία. Το
ίδιο γινόταν και
με τον καλλιτέχνη.
Δεν υπήρχε λόγος
να ξεχωρίζει, όπως
δεν ξεχώριζε κανένας
που έκανε απλά
την δουλειά του.
Ο
ατομισμός άρχισε να
ξεπροβάλει στο τέλος
του Μεσαίωνα. Όμως
όχι σαν προσωπική
έκφραση ελευθερίας σε
αυτό που νοιώθει και
σκέφτεται ο άνθρωπος για
όλο το φάσμα
της ζωής, για να
κάνει γνωστές και
σεβαστές στον εαυτό
του και στους
άλλους τις εσωτερικές εκφάνσεις
της ψυχής του.
Θα ξεχώριζε από
τους άλλους μόνον
οικονομικά αν μπορούσε,
εξαγοράζοντας και υποτάσσοντας
σε αυτήν την
δύναμη του την
ελευθερία των άλλων. Αντικαταστάθηκε η
αξία της καταγωγής
με την αξία
του πλούτου. Η
εκμετάλλευση των μαζών
συνεχίστηκε με αλλαγή
προσώπων. Αυτός ο Ατομισμός ήταν
ένας νέος δεσποτισμός.
Καθώς
αφήνουμε τον Μεσαίωνα
και προχωράμε στην
Αναγέννηση, εμφανίστηκε ο
Τζιότο, ο οποίος
όπως είπαμε στην
προηγούμενη δημοσίευση, ξεπέρασε
την ανωνυμία των
τότε καλλιτεχνών που
υπολογιζόταν μόνο ως
τεχνίτες. Η φήμη
του απλώθηκε και η τέχνη
του άρχισε παρομοιάζεται
ισάξια με την
τέχνη των αρχαίων
και έτσι έκανε να
αναβιώσει το μεγαλείο
της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτό
έκανε τους ηγεμόνες
και την πλούσια
τάξη τους να
θεωρήσουν την τέχνη
άξια τιμής και
να πάρουν στην
παρέα τους καλλιτέχνες
οι οποίοι ξεχώρισαν
και άρχιζαν να
υπογράφουν τα έργα
τους.
Σε εκείνη την
εποχή, η τέχνη
μπορούσε να ξεχωρίζει,
όχι για να
διαπαιδαγωγήσει, να στηρίξει και
να καλλιεργήσει τον
άνθρωπο με την
ευαισθησία της και
τον δυναμισμό της,
αλλά μόνον για
να προσφέρει μεγαλείο
και δόξα στους
πλούσιους ηγεμόνες και στους ίδιους
τους καλλιτέχνες. Αυτός ο
ρόλος της αναγνωρίζονταν. Ο
καλλιτέχνης λοιπόν, έπρεπε
να είναι εφευρετικός και να
προσαρμόζεται σε αυτήν
την κατεύθυνση. Καθώς
τρέχουμε μέσα στους
αιώνες της ιστορίας
της τέχνης μέχρι σήμερα,
έχουμε χρονικά διαστήματα και
καλλιτέχνες έξω από
τέτοιους περιορισμούς. Αυτοί μπόρεσαν
με την τέχνη
τους να προσφέρουν
έντονα ερεθίσματα στην
προσωπική ανάπτυξη του
καθένα, στηρίζοντας την δίκαιη
μοναδική έκφραση του
προσώπου των συνανθρώπων
τους, μέσα από
το δικό τους
τρόπο για παράδειγμα
ελευθερίας στην τέχνη
και την ζωή.
Στις
μέρες μας όμως, πάλι
οι "πλούσιοι
ηγεμόνες" κρατούν με
το χρήμα που
έχουν συγκεντρωμένο στα
χέρια τους την
ζωή και το
έργο των καλλιτεχνών,
αποκλείοντας όποιους η
αλήθεια της ψυχής
τους με την
τέχνη τους δεν
τους δίνει ύμνους
για την δόξα του "ηγεμόνα". Έτσι
γίνεται πάντα όταν
το χρήμα συγκεντρώνεται σε
λίγα χέρια. Υπάρχει
μόνον μία αλήθεια.
Η αλήθεια του
ηγεμόνα του χρήματος.
Γιατί ο υπόλοιπος
κόσμος δεν έχει
αγοραστική δύναμη να
υποστηρίξει ότι τον
εκφράζει.
 |
| Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ |
Μετά από την τελευταία διαπίστωση, μπορούμε να
συνεχίσουμε την εξιστόρηση της τέχνης σε σχέση
με την παραπάνω κατάσταση και τις προσπάθειες κάποιων καλλιτεχνών να
απελευθερωθούν από αυτή την εξάρτηση. Πληρώνοντας βέβαια το τίμημα. Αδικούμε την τέχνη όταν την κρίνουμε, όπως συνηθίζουμε,
μόνο σαν τεχνική. Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ. Τα άλλα όλα
έπονται.
Απο εδώ και πέρα, θα αναφερόμαστε σε έναν έναν καλλιτέχνη ξεχωριστά σε σχέση με την
εποχή του βέβαια. Σας βεβαιώνω πως στην
συνέχεια, οι καλλιτέχνες που θα αναφερθούμε, έχουν πάρα πολύ μεγάλο
ενδιαφέρον!!!
Θα ενημερώνεστε σχετικά με κάθε νέα δημοσίευση. Όσοι θέλετε, μπορείτε να γίνετε μέλη του
μπλοκ για ακόμα πιο άμεση ενημέρωση σας.
Αν σας άρεσε το σημερινό κείμενο- δημοσίευση,
πατήστε το κουμπάκι «Μου αρέσει». Μπορείτε ακόμα να κοινοποιήσετε τον σύνδεσμο στο FB σας.