Ο Φόβος της εγκατάλειψης και η αλλοτρίωση της "κουμπαριάς"
"Μου αρέσει που μιλάς για σεβασμό και αγάπη στα κείμενα που δημοσιεύεις στο μπλοκ σου" μου γράφετε. Ναι. Πρόκειται για τις Αρχές της ζωής που όλοι αναγνωρίζουμε και θέλουμε να βάλουμε στη ζωή μας. Όμως αυτές έχουν ένα κόστος το οποίο δυσκολευόμαστε να πληρώσουμε. Χρειάζεται να δώσουμε πρώτοι σεβασμό και αγάπη αντί αυτά να τα διεκδικούμε μόνο για τον εαυτό μας από τους άλλους. Παράδειγμα: Άκουσα έναν Κρητικό να λέει: "Θα στηρίξω τον κουμπάρο μου και όχι τον άλλο με τον οποίο μαλώνει, γιατί και μένα ο κουμπάρος θα με υποστηρίξει ". Αυτό που κάνει είναι να παραμερίζει το ποιος έχει δίκιο και υποστηρίζει αυτόν από τον οποίον μπορεί να ωφεληθεί από την δύναμη του. Φοβάται μην μείνει μόνος και αβοήθητος, γι αυτό ασεβεί προδίδοντας την βαθύτερη αλήθεια του. Αυτό κάνουμε όλοι και πετύχαμε το εντελώς αντίθετο. Μείναμε ο καθένας μόνος και αβοήθητος. Παρόλες τις διάφορες κουμπαριές – συμμαχίες, προσωπικές, οικονομικές, πολιτικές στις οποίες επενδύσαμε προδίδοντας τα δίκια κάποιων άλλων στη συνείδηση μας και δημιουργώντας έναν πολιτισμό φούσκα. Γιατί οι "κουμπαριές" δεν είναι "συμφέρουσες" για πάντα και χαλάνε. Προδίδονται και αυτές κάποια στιγμή όταν βρεθεί άλλη δυνατότερη "κουμπαριά" να καλύπτει τους φόβους. Οι κουμπαριές, οι συμμαχίες είναι εξωτερική δανεική δύναμη, οι οποίες στηρίζονται στην εξαγορά της συνείδησης. Πραγματικά δική μας - προσωπική δύναμη του καθένα μας είναι οι νόμοι που είναι γραμμένοι μέσα μας, στη συνείδηση μας: Ο σεβασμός της διαφορετικότητας του άλλου και η αγάπη προς τον άλλον και προς τον εαυτό μας, μέχρι θυσίας. Όταν αυτές τις Αρχές τις ανταλλάσουμε με όποιες "κουμπαριές", προδίδουμε την εσωτερική μας δύναμη και την ανταλλάσουμε με εξωτερική - δανεική η οποία μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή από τους "κουμπάρους". Ενώ αν είχαμε επιλέξει να επενδύσουμε στην εσωτερική μας δύναμη, όσο φτωχή και να την νοιώθαμε, θα την βοηθούσαμε να αναπτυχθεί. Αυτή δεν θα μας πρόδιδε και θα μας έδινε έναν γνήσιο, στέρεο, καθαρό πολιτισμό.
Η σημερινή κρίση στην βάση της δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε οικονομική, ούτε ταξική. Είναι βασικό πρόβλημα ανθρωπίνων σχέσεων, το οποίο καταλήγει να γίνεται και πολιτικό, οικονομικό, ταξικό. Δεν είναι ταξικό γιατί: το θέμα των "κουμπαριών" σε βάρος της βαθύτερης εσωτερικής μας αλήθειας υπάρχει και μεταξύ των ανθρώπων της ίδιας κοινωνικής τάξης και σε κάθε οικονομικό και πολιτικό καθεστώς, κρυφά ή φανερά. Και παρόλη την κρίση και τον πόνο δίχως τέλος που όλοι περνάμε, είμαστε αμετανόητοι. Αναζητούμε καινούρια εξωτερική δανεική δύναμη, που μας χρεώνει και μας απομακρύνει από την εσωτερική μας αλήθεια και ενότητα αντί να βάλουμε μυαλό από το πάθημα μας και να απευθυνθούμε μέσα μας και να ζητήσουμε ο καθένας μας βοήθεια. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες ελλείψεις μας και προδίδουμε τον εαυτό μας, παρόλο που ξέρουμε ότι έτσι και αλλιώς, είμαστε ο καθένας μόνος του. Μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε. Και μετά, ζητάμε τα ρέστα από τους "κουμπάρους" που μας πρόδωσαν, αντί να τα ζητάμε από τον ίδιο μας τον εαυτό για την δική μας προδοσία στον εαυτό μας που προηγήθηκε για χάρη της "κουμπαριάς" .
Οργανώνουμε κοινωνίες συμμετέχοντας σε αυτές με εναλλασσόμενους ρόλους εξουσιαστή ή εξουσιαζόμενου, υπερόπτη ή παραιτημένου, παραβιάζοντας έτσι στα κρυφά τον σεβασμό του ενός προς τον άλλο γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Συμμετέχουμε σε πολέμους πάλι για τον ίδιο λόγο: Να μην βρεθούμε μόνοι. Τόσος είναι ο φόβος μας να μην μείνουμε μόνοι, που προτιμάμε να πεθάνουμε μαζί στον πόλεμο. Ουτοπίες. Γιατί η μοναχικότητα δεν σημαίνει πάντα θάνατο. Αλλά και πάλι, τον πόνο και τον θάνατο ο καθένας μας μόνος του τον βιώνει, όπως και την ζωή. Είμαστε ανεξάρτητες οντότητες. Σιαμαίοι μπορούμε να γίνουμε όλοι μαζί μέσω του σεβασμού και της αγάπης προς όλους, χωρίς τον περιορισμό της "κουμπαριάς". Υποστηρίζουμε τους όποιους δυνατούς από τους οποίους περιμένουμε βοήθεια ενώ ξέρουμε ότι την δύναμή τους την έχουν κλέψει από άλλους αδικώντας και γινόμαστε συνένοχοι, κλεπταποδόχοι. Έτσι όμως δεν μπορούμε να τους ζητάμε τα ρέστα όταν αυτοί πουλάνε και εμάς αντί πινακίου φακής. Ζούμε τον πολιτισμό της συνενοχής. Η συνενοχή έγινε ο συνδετικός μας κρίκος με την κοινωνία. Η λογική μας έχει μπλοκάρει από το συναίσθημα του φόβου. Αυτό κουμαντάρει.
Γινόμαστε όχλος από φόβο να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη για την στήριξη της ζωής στο σύνολό της. Αποποιούμαστε την ευθύνη μας. Ο Καζαντζάκης αναλάμβανε όλη την ευθύνη του λέγοντας: "Εγώ, μόνον εγώ………." Αυτός ανάλαβε προσωπική ευθύνη ρισκάροντας να αντέξει το κόστος της μοναχικότητας. Αφορίστηκε από τους κανόνες της τότε κοινωνίας, όπως αφορίζει τον καθένα μας η κάθε κοινωνία όταν θέλουμε να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη και εκθέτουμε όσους υποστηρίζουν την τακτική της συνενοχής. Ο Καζαντζάκης ένοιωσε την επιβολή της απομόνωσης τότε, για να συντροφεύει σήμερα τις καρδιές όλων μας. Προσωπική ευθύνη ανέλαβαν ο Σωκράτης, ο Χριστός, ο Γκάντι και τόσοι άλλοι. Αυτοί, με ακόμη βαρύτερο κόστος από τον Καζαντζάκη. Για να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη χρειαζόμαστε να γιατρευτούμε από τον φόβο της εγκατάλειψης που μας στιγμάτισε στην αρχή της ζωής μας. Αυτός ο φόβος μας κάνει υπερόπτες απέναντι στους άλλους ή παραιτημένους απέναντι στον εαυτό μας.
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο με αυτόν τον φόβο. Τα οικονομικά συστήματα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Παλαιότερα ο κουμμουνισμός και τώρα ο καπιταλισμός. Άκουσα τον οικονομολόγο Βαρουφάκη να λέει πως "μετά το 1990, στην πτώση του κουμμουνισμού, καταλάβαμε πως δεν γίνεται να ζήσουμε χωρίς τις αγορές, το δανεικό χρήμα. Και τελευταία με τον καπιταλισμό να καταρρέει, καταλάβαμε πως ούτε μόνο στο δανεικό χρήμα μπορούμε να στηριχθούμε". Έτσι φαίνεται να είναι. Γιατί κάθε οικονομικό σύστημα καλούνται να το στηρίξουν άνθρωποι υπερόπτες ή παραιτημένοι, οι οποίοι αποποιούνται την ευθύνη τους για σεβασμό και αγάπη προς τον καθένα και τον εαυτό τους. Φοβούνται μην μείνουν μόνοι όπως έγινε όταν ήταν μωρά και φοβήθηκαν ότι θα πεθάνουν αβοήθητοι
Αναζητείται η γιατρειά του φόβου. Αναζητείται σεβασμός σε έναν πολιτισμό "φούσκα", που έχει αποβάλει τον σεβασμό σαν ξένο σώμα και τον έχει ανταλλάξει με την συνενοχή.
Οι οικονομολόγοι μίλησαν αρκετά και λύση δεν βλέπουμε. Θα έλεγα να δίναμε τον λόγο αποκλειστικά στις ανθρωπιστικές επιστήμες μια και το πρόβλημα είναι περισσότερο κοινωνικής συμπεριφοράς που ξεκινάει από τις ψυχολογικές ελλείψεις όλων μας. Αλλά και αυτές οι επιστήμες εκπροσωπούνται από ανθρώπους που βρίσκονται και αυτοί μέσα στο ίδιο πρόβλημα. Την ίδια ελλειμματική ψυχολογία. Με την εκπροσώπηση στην πολιτική, στις επιστήμες, στην τεχνολογία, και γενικά στις γνώσεις μόνο κατακερματιζόμαστε. Χρειαζόμαστε ανοικτά πανεπιστήμια και πρόσβαση στην γνώση σε όλους, χωρίς κανένα περιορισμό. Ο πολιτισμός μας είναι φούσκα, ψεύτικος, γιατί μας κατακερματίζει, μας τεμαχίζει σαν οντότητες και χάνουμε την δύναμή μας που βρίσκεται στην ολότητα αυτής της οντότητας. Πως θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας να συναρμολογήσουμε την ολότητα μας, να διαχειριστούμε τις αδυναμίες μας, για να πορευτούμε με σεβασμό και αγάπη που είναι όλων μας το τελικό ζητούμενο; Πολιτική λύση δεν βλέπω με την έννοια να αναθέσει ξανά ο καθένας μας σε κάποιον αρχηγό να κάνει αυτός την δουλειά για λογαριασμό μας. Χρειάζεται εσωτερική δουλειά από τον καθένα μας για προσωπική ευθύνη. Χρειαζόμαστε το ανέφικτο από τον εαυτό μας και όχι το εφικτό της πολιτικής.
Ένας φίλος μου, ο Άκης, μεγάλωσε ορφανός με τους παππούδες του σε ένα χαμηλό σπιτάκι με κεραμίδια στον Πειραιά. Πριν 7 χρόνια πέθαναν οι παππούδες και του έμεινε το φωτεινό γωνιακό σπίτι όπου ζει ζωγραφίζοντας. Οι εργολάβοι όμως που ήθελαν το οικόπεδο για να χτίσουν εκεί πολυκατοικία, όταν είδαν ότι δεν τους το πουλάει, ζήτησαν ενισχύσεις από τους "κουμπάρους" τους πολιτικούς όλων των κομμάτων τους οποίους ενισχύουν οικονομικά από τα υπερκέρδη αυτής της δουλειάς. Οι πολιτικοί με την σειρά τους είχαν την βοήθεια των δικών τους "κουμπάρων" στον κόσμο της περιοχής, τους οποίους είχαν διορίσει ή στηρίξει με όποιον τρόπο. Με την βοήθειά τους απομονώθηκε ο Άκης από φίλους και δουλειά. Είναι μοναδικός ζωγράφος και καλό παιδί. Δεν θέλει να πουλήσει το σπίτι που μεγάλωσε και τον εμπνέει το φως του που το λούζει. Αν δεν είχε το εμπάργκο στη δουλειά του πολύ σύντομα θα είχε στη θέση του σπιτιού του μια γκαλερί για τα έργα του και πάνω ένα σπίτι να μένει. Οι "κουμπαριές" όμως των εργολάβων με τους πολιτικούς, και των πολιτικών με τον κόσμο, τον υποχρέωσαν να κόψει το ρεύμα και να τρώει στα συσσίτια. Πολύ φοβάμαι ότι μπορεί και να τον σκοτώσουν για να βγάλουν από την μέση το εμπόδιο. Αυτό, αν δεν του πάρουν το σπίτι οι "κουμπάροι τους" οι πολιτικοί με τα χαράτσια, όπως θα πάρουν τα σπίτια όλων μας αν τους ξαναεμπιστευτούμε. Μας παίρνουν τα όνειρά μας, την ζωή μας, αλλά το αξίζουμε: Πληρώνουμε για τις "αμαρτίες" μας.
Θέλω την γνώμη σας για τις "κουμπαριές". Γράψτε μου.
Πατήστε πάνω δεξιά, ή κάτω να δείτε και τις άλλες δημοσιεύσεις μου σχετικά με το "Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ".
Μαρία Ζωγράφου
mariaart.art12@gmail.com
Σε όσους αρέσει η δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"
Σε όσους αρέσει η δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"
Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος.
