Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

ΠΟΡΤΡΕΤΑ

Προσ
ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τα  πρόσωπα  ήταν  από  πάντα  το  αγαπημένο  θέμα  που  ζωγράφιζα.  Στο  πρόσωπο  και  ιδιαίτερα  στα  μάτια  καθρεπτίζεται  η  ψυχή  στην  οποία  ενδιαφέρομαι  να   εμβαθύνω.  Γιαυτό  βλέπετε  σε  όλα  μου  τα  πορτρέτα  να επικεντρώνομαι  στο  βλέμμα. 
"Η μικρή Χιονάτη" Αύγουστος 2013 ,  50 Χ 70




"Βγαίνοντας απο το σπήλαιο του Πλάτωνα" 2012

Άνοιξη 2016, 30 Χ 40 ακρυλικό σε μουσαμά

Άνοιξη 2016, 30 Χ 40 ακρυλικό σε μουσαμά


"Παιδί που χρειάζεται να δούμε" 2011



"Μικρή πριγκίπισσα" 1997
"Η μικρή Εύα έφαγε το μήλο και πονήρεψε" 70 Χ 50 , 2013

"Ήρεμη δύναμη" 1999





"Ήρεμη δύναμη"
Ένα  ανήμπορο  παιδί  αφήνεται  στην  αγκαλιά  της  μάνας  του.  Η  ήρεμη  δύναμη  που  συγκινεί.    Όλοι  είμαστε  ανήμπορα  παιδιά  που  εξαρτόμαστε  από  τους  άλλους  αλλά  δεν  θέλουμε  να  το  ξέρουμε.  Θυμώνουμε  εύκολα  και  χάνουμε  την  δύναμη  της  ηρεμίας  που  έχει  αυτό  το  μωρό.

"Κορίτσι" 2011
'Άλλο ένα έντονο βλέμμα που ανοίγει μαζί μας έναν διάλογο που αφορά την δική της θέση και την δική μας απέναντι του.
"Γυρίζω και σε κοιτώ" 2011

¨Αυτοπροσωπογραφία μου"

"Μιρέλλα"
"Η γυναίκα με το κίτρινο παλτό"
Παραίτηση και αποστροφή.
"Γυμνό"



Μαρία Ουζούνογλου Ζωγράφου
mariaart.art12@gmail.com

 Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τη δουλειά μου, μαζί μου.
Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΒΙΝΤΕΟ - ΣΑΝ ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ (ΜΟΛΥΒΙ ΣΕ ΧΑΡΤΙ)





Ελάτε να ζωγραφίσουμε με μολύβι σε χαρτί!!
Να ξεκουραστούμε για λίγο δημιουργικά, από τις πολλές σκοτούρες που μας κατακλύζουν....
Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα.

ΣΑΝ ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΕ ΜΟΛΥΒΙ
LIKE PAINTING LESSON WITH PENCIL


ΜΑΡΙΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ 
mariaart.art12@gmail.com



Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε το έργο μου, μαζί μου.
Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 










Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΠΕΡΙ ΑΔΙΚΙΑΣ - Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ


Και  συνεχίζω  από  την  προηγούμενη  δημοσίευση τις  σκέψεις  μου  πάνω  στην  τέχνη  της  ζωής. 
Η προδοσία του  Εφιάλτη, καθώς εξαγοράζεται απο τον Ξέρξη.
Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται συνεχώς, αλλάζοντας τα πρόσωπα
Βιώνω  και  εγώ  μια  απίστευτη  προδοσία  σε  προσωπικό   όπως   και  σε  συλλογικό  επίπεδο,  αυτό  που  βιώνουμε   όλοι.   Πονάω  και συγκρατώ  τον  θυμό  μου  γιατί  ξέρω  ότι  αυτοί  που  με  προδίδουν  το  κάνουν  γιατί  τους  έτυχε   να  κουβαλούν  από  την  κούνια ένα  δυνατό  παράδειγμα  εγωισμού  αντί   παραδείγματος  προσφοράς.    Φοβούνται  την  εγκατάλειψη  σαν  μωρά  και  προδίδουν  καταφεύγοντας  στην  δανεική  δύναμη  όλο  και  μακρύτερα  και  ψηλότερα  από  τον  κοινό  μας  χώρο  για  να μην  μείνουν  μόνοι. Εξαιτίας  αυτού  του  φόβου   δεν μπορούν να σεβαστούν καμία    διαπροσωπική τους σχέση. Σέβονται κάποιον,  μόνο  όσο  δεν  βρίσκεται άλλος  δυνατότερος  να  προσχωρήσουν  σε  αυτόν  που  θα  τους  δανείσει  μεγαλύτερη  δύναμη.  Και  όταν  οι  απαιτήσεις  του  σημερινού  δυνατότερου  φίλου  τους  το  προστάζουν, επιτίθενται   στην  σχέση  που  μέχρι  χθες  έδειχναν  να  σέβονται. 
Τι  να  έκανα  όταν  ο  άλλος  εξαντλούσε  με  αυτόν  τον  τρόπο  τις  μεταξύ  μας  δυνατότητες;  Να  τον  ακολουθήσω  και  εγώ  και  να  αναζητήσω  δύναμη,  εξωτερικά  από  την  μεταξύ  μας  σχέση,  τέτοια  που  τουλάχιστον  να  εξισορροπεί  την  δανεισμένη    δύναμη  του  άλλου;    Να  βασίζεται  η  κάθε  σχέση  μου  στην  ισορροπία  των  δυνάμεων  που  δανειζόμαστε  έξω  από  την  σχέση  μας  και  όχι  στις  δυνατότητες  των  δυο  μας; Ένοιωθα  ότι  δεν  έπρεπε  να  το  κάνω.  Αποσύρθηκα  και  μπήκα  στην  επίπονη  διαδικασία  να συνδεθώ  με  την  εσωτερική  μου  δύναμη  στην ησυχία  της   μοναχικότητας.     
Εγκατάλειψη και  προσευχή
Είναι  πολύ  δύσκολος  δρόμος.  Και  από  πάνω  έχω να  αντιμετωπίσω και  την  εχθρότητα  των  "φίλων"  που  δεν  ακολούθησα  αυτή  τη στάση ζωής τους  για  να  τους  ησυχάσει  η  συνενοχή  μου  στην  προδοσία.   Αυτό  δεν  το  συγχωρούν,  γιατί  νομίζουν πως  τους  πετάω  στα  μούτρα  κάποια δήθεν  ανωτερότητα  μου.  Και  συγκεντρώνουν  τις  δυνάμεις   των  δικτύων  της  διαπλοκής  τους,  να  πολεμήσουν  και  να  βάλουν  σε  δοκιμασία  αυτό  που  βλέπουν  σαν  επίδειξη  ανωτερότητας. Δεν  πιστεύω  πως  είναι  κανείς  ανώτερος  από  τον  άλλο.  Όλοι  την  μάχη  της  ζωής  δίνουμε  από  το  μετερίζι  του  ο  καθένας  μας.   Κανείς  δεν  είναι  Θεός.  Πέφτουμε  και  σηκωνόμαστε  συνεχώς. 





Λέμε  μας  πρόδωσαν  οι  πολιτικοί  μας.  Έκαναν  αυτό  που  έχουμε   σιωπηρά  συμφωνήσει  όλοι.  Να  μην  σεβόμαστε  τις  μεταξύ  μας  σχέσεις.  Μας  επιτρέπεται  να   προδίδουμε  για  τις  ανάγκες μιας  άλλης  μεγαλύτερης εξωτερικής  δύναμης  που  βρίσκουμε   να  μας   στηρίζει.    Αυτό  έκαναν  οι  πολιτικοί.  Δανείστηκαν  εξωτερική  δύναμη  από  την  σχέση  τους  μαζί  μας.  Μακρύτερα  και  ψηλότερα  από  μας. Από   ξένες  οικονομικές  και  πολιτικές  εξουσίες. Τώρα  που οι  πολιτικοί είναι  υποχρεωμένοι  να  ανταποδώσουν  στους  ξένους  την  δύναμη,  την  στήριξη  που πήραν  από  αυτούς  για  να  σταθούν  στο  πολιτικό  στερέωμα,  οι  ίδιοι  άνθρωποι  που  αναφέρω  πιο  πάνω,  που  ζουν  με τους  ίδιους  κανόνες  στην  ζωή  τους  με  τους  πολιτικούς,  είναι  έξω  φρενών.  Δύο  μέτρα  και  σταθμά.    
Πώς να έχω και να σώσω την δουλειά μου
Όλοι  παίζουμε  στο  ίδιο  παιχνίδι.  Στηρίξουμε  αυτούς  τους  πολιτικούς  που  έχουν  περισσότερη  δύναμη  να  μας  δανείσουν  (θέσεις  και  άλλα  στηρίγματα)  για  να  εξισορροπήσουμε  την  δύναμη  των  διπλανών  μας  που  την  αποκτούν  και  αυτοί  το  ίδιο  δανεική.  Και  υποχρεώνουμε  και  τους  πολιτικούς,  να  πάρουν  και  αυτοί  δανεική  δύναμη  απέξω,  για  να  μας  δώσουν  την  δύναμη  που  τους  ζητάμε  για  να  τους  στηρίξουμε.  Και  οι  δυο  πλευρές   είμαστε  ένοχες.
  Όλοι  έχουμε   αποδεχτεί  σιωπηρά    την  πρακτική  της  δανεικής  δύναμης,  γιατί  φοβόμαστε  να  μείνουμε  μόνοι  έξω  από  αυτήν  την  δομή  των  αλλοτριωμένων  σχέσεων.  Να  ψάξουμε  να  βρούμε  την  εσωτερική  μας  δύναμη  που  χάσαμε  τότε που ήμασταν μωρά,   με  την  παρουσία  εγωιστικού  παραδείγματος  στην  θέση παραδείγματος  προσφοράς  που  έπρεπε  να  έχουμε.  Μπορούμε  να  διορθώσουμε αυτά  τα  πρώιμα  παραδείγματα  της  ζωής  μας  και  να  γίνουμε  εμείς  τα  παραδείγματα.  Αλλά  επειδή  αυτή  η  διαδικασία  έχει  πολύ  μεγάλο  πόνο,  δεν  την  αποφασίζουμε  αν  δεν  μας  αναγκάσει  ο  ακόμη  μεγαλύτερος  πόνος  που  θα  προκαλέσει  η  κορύφωση  των  αλλοτριωμένων    σχέσεων  που  έχουμε.
Συσσίτια
 Ήδη  είμαστε  ο  καθένας  μόνος  του (στον  δρόμο  ή  στο  σπίτι  του  ακόμη)  πεινασμένος, παγωμένος,  άρρωστος  και  κανείς  δεν  μπορεί  να  βοηθήσει.  Αλλά  και  από  πιο  πριν,  όποιος  μπορούσε  να  βοηθάει  αυτόν  που  εγκαταλείπεται    γιατί  δεν  διαπλέκεται,  θα  τιμωρούνταν   γιατί  θα  γινόταν  το  "κακό"  παράδειγμα  ενάντια  στο  καθιερωμένο   σύστημα.   Όποιος  βοηθάει  τον  συνάνθρωπο,  επιχειρεί  να  κλέψει  την  δόξα του  συστήματος  που  ορίζει  ότι, ο καθένας  θα  στηρίζει  την  ζωή  του μόνο  στην  εξαγορά.   Και  πολεμιέται.   
 Για  παράδειγμα,  ξέρω  μια  οικογένεια  που  περιμάζεψε  κάποιον  φουκαρά  γέρο,  ανήμπορο, του  οποίου  κάποιοι  αετονύχηδες μεθόδευσαν  την  αρπαγή  του  σπιτιού  του  και  τον  άφησαν  στον  δρόμο.   Η  οικογένεια  αυτή  τον  περιέθαλψε στο  σπίτι  τους  άρρωστο  9  μήνες  μέχρι  να  ξαναπάρει  την  κομμένη  σύνταξη  του  και  μετά  τον  πήγαν  στο  ίδρυμα. Ξόδεψαν  αρκετά  λεφτά  και  πολύ  κόπο  αλλά  το  έκαναν  από  αγάπη.  Η  οικογένεια,  με  την  προσφορά  της  αυτή  στον  ανήμπορο,  κατέρριπτε  τον  καθιερωμένο  κανόνα  πως,  μόνον  με  την  δύναμη  της  διαπλοκής  συμφερόντων  επιβιώνει  κανείς.  Πίσω  από  αυτόν  τον  κανόνα  είχε  οχυρωθεί  η  ευρύτερη   παρέα  των  αετονύχηδων.  Έτσι,  βρήκαν  εύκολα  κάποιους  στο  ίδρυμα,   πρόθυμους να   κλέψουν  τα  λεφτά  του  γέρου,  και  να  του  πουν  πως,  του  τα  πήρε  η  οικογένεια  που  τον  περιέθαλψε.  Έξαλλος  αυτός   το  διέδωσε.  Με  την  συκοφαντία  του ανθρωπιστικού  έργου  της  οικογένειας    αποκαταστάθηκε  η θεωρία  της  διαπλοκής  που  λέει  πως,  θα  πρέπει  κανείς  να  ζητάει  δύναμη  από  τους  δυνατούς και  να  υποτάσσεται  στις  ορέξεις  τους,  χωρίς  να  περιμένει  βοήθεια από κανενός  την  ανθρωπιά.    Γιατί  χωρίς  την  άδεια  των  δυνατών  δεν  μπορεί  να    βοηθήσει  κανείς κάποιον.    Έτσι εξουδετερώθηκε ένα  παραδείγματα  καλοσύνης,  που  αντέκρουε  την  καθιερωμένη  τάξη  πραγμάτων.    Η  πράξη  όμως  δεν  πήγε καθόλου  χαμένη. Έγινε  μια υπέρβαση την  οποία  χρειαζόμαστε  να  κάνουμε  όλοι  πληρώνοντας  κάποιο  τίμημα.  Αν  περιμένουμε  να  επιβεβαιωθούμε  από  την  κοινωνία,  δεν  θα  καταφέρουμε  να  γίνουμε  ποτέ  ανθρώπινοι. Πρέπει  να  ανοίξουμε  τον  δρόμο  της  ανθρωπιάς. Ας  μας  εξουδετερώνουν  με  επιθέσεις   συκοφαντίας  χρησιμοποιώντας τον  εξαγορασμένο τους στρατό. 
Σωκράτης- πίνοντας το κώνειο
Τον  Σωκράτη  τον  καταδίκασαν  να  πιει  το  κώνειο  από  ζηλοφθονία  όπως  είπε  ο  καθηγητής  Καστοριάδης.  Τον  Χριστό  τον  σταύρωσαν.    Όμως  νίκησαν  γιατί  η  εσωτερική  τους  δύναμη  ξεπερνούσε  τον  θάνατο.  Μας  χρειάζεται  να συγκεντρωθούμε  στην  ανάπτυξη  της  εσωτερικής  μας  δύναμης αντί  να  αναζητούμε  εξωτερική,  προδίδοντας.   
Δεν  μπορούμε  να  ξεσηκωνόμαστε  μόνο  για  το  ξεπούλημα  των  πολιτικών  μας  στους  έξω,  αν  δεν  μάθουμε  πρώτα  να  μην  ξεπουλιόμαστε  εμείς  στους  πολιτικούς  και  σε  όποιον   δυνατό.  Να  ζητάμε  λοιπόν  ακεραιότητα  πρώτα  από  τον  εαυτό  μας.  Έχει  κόστος.   Αν  καταφέρουμε  να  πληρώσουμε  πρώτοι  εμείς  το  κόστος  της  ακεραιότητας,  μετά  θα  μπορούμε  να  το  απαιτούμε  από  τους  πολιτικούς  μας.  Αν  δεν  το  καταφέρνουμε  και  είμαστε  ίδιοι  με  αυτούς,  δεν  έχει  νόημα.  Γιατί  ακόμη  και  να  τους  νικήσουμε  τώρα, εξακολουθώντας  την  ίδια  νοοτροπία  εμείς,  τέτοιους  πάλι  θα  βάλουμε  στην  θέση  τους  και   πάλι  σε  λίγο  στα  ίδια  θα  καταλήξουμε.   
Τί θες να κάνεις με την ζωή σου;
Να ζεις περιμένοντας, να την τελειώσεις αυτοκτονώντας  ή να κάνεις νέο ξεκίνημα;

 Κείμενο απο την   ΜΑΡΙΑ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ




Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τη σκέψη μου, μαζί μου.
Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Περί αδικίας)


Η  ΤΕΧΝΗ  ΤΗΣ  ΖΩΗΣ   (Περί  αδικίας)
Τον  τελευταίο  καιρό,  οι  σκέψεις  και  τα  συναισθήματα  που  με  κατακλύζουν  δεν  εκφράζονται  σε  εικόνα,  έστω  επεξηγημένη  με  λόγια,  όπως  συνηθίζω.  Είναι  καθαρά  λόγια  που  θέλω  να  αποτυπώσω  στο  "χαρτί".  Γίνονται  τόσα  πολλά  γύρω  μας  που  μας  υποχρεώνουν  να  πάρουμε  θέση,  με  κυρίαρχο  το  πάντα  επίκαιρο   θέμα  της  αδικίας!
Άστεγοι
Όλους  μας  πνίγει  το  άδικο.  Μας  κλέβουν,  μας  βιάζουν,  μας  δολοφονούν,  βιολογικά  και  ψυχικά. Μας  καταστρέφουν,  αρπάζοντας  τις  ζωές  μας. Πονάμε και θυμώνουμε. Θέλουμε να  παρηγορηθούμε  στον πόνο μας και να ορμήσουμε, να εκτονώσουμε  τον  θυμό  μας, να  λυτρωθούμε   από  την  αδικία.  Όμως,   η  αδικία μπορεί  να χτυπάει  στην  καρδιά,  αλλά   είναι  ένα  πρακτικό  πρόβλημα  που  για  την  λύση  του  χρειάζεται  λογική.  Μια λογική  όμως  που  θα  συμπεριλαμβάνει  και  το  συναίσθημα. Η  στεγνή από  συναίσθημα  λογική στερεί  την  ζωή  από  τους  χυμούς  της  και  την  εξαντλεί. Το  ίδιο  θα   εξαντλούσε την ζωή  και  ένα  χύμα  συναίσθημα  χωρίς  την  συνδρομή  της   λογικής.
Φοβόμαστε την ενοχή και την κατάκριση. Ορμάμε συναισθηματικά για να επιβεβαιωθούμε, με μια δικαιοσύνη που δικαιώνει εμάς και τιμωρεί τον άλλον. Όμως,  δικαιοσύνη  που  δεν  δικαιώνει  και  τις  δύο  πλευρές,  δεν  είναι  δικαιοσύνη.  Γιατί  ο  τιμωρημένος,  καραδοκεί  για  την  ευκαιρία  να  πάρει  την  ρεβάνς.  Να  επιβεβαιωθεί  και  αυτός.  Και ο  χορός  καλά  κρατεί.  Χρειαζόμαστε  μια  δικαιοσύνη  που  να  επιβεβαιώνει  συγχρόνως  και  τις  δύο  πλευρές.  Αυτή  προϋποθέτει  την κατανόηση  και  από  τις  δύο  πλευρές.
Πώς θα ξεπεράσουμε τον φόβο της ενοχής για να προχωρήσουμε στην κατανόηση;
 Αυτή είναι η  μεγαλύτερη  τέχνη: Η  ΤΕΧΝΗ  ΤΗΣ  ΖΩΗΣ !
Αυτή  Η  ΤΕΧΝΗ  ΤΗΣ  ΖΩΗΣ,  είναι  έμφυτο  ταλέντο,  χάρισμα  ή  επίκτητη  μάθηση;
Όπως όλες  οι  τέχνες  είναι  πρώτα  από  όλα  χάρισμα από την μάνα μας  και  μετά  καλλιέργεια  του  χαρίσματος με το δυνατό παράδειγμα.  Η  αδικία  ξεκινάει  από  την  κούνια,  με  το  ότι  δεν  ερχόμαστε  όλοι  στη  ζωή  με  δεδομένο   το  χάρισμα  της  τέχνης  της  ζωής,  σαν  προίκα. 

Μοίρες
Ο  αρχέτυπος  μύθος  μας  λέει  για  τις  Μοίρες  που  έρχονται  μόλις  γεννηθούμε  και  καθορίζουν  την  τύχη  μας.  Και  σήμερα  η  επιστήμη  της  ψυχολογίας  μας,  μας  λέει τα  ίδια.  Σφραγίζεται  ανεξίτηλα    η  ζωή  κάποιου,  που  δεν  έχει  πάρει  φροντίδα,  αγάπη  και  αφοσίωση  στην  κούνια,  τότε  που  νοιώθει     αδύναμος  να   υπερασπιστεί  την  ζωή  του  και  τον κατακλύζει   στην  ψυχή  του  η  αγωνία  της  εγκατάλειψης  και  του  θανάτου.  (Φρόυντ).  Μεγαλώνοντας,  η θύμηση αυτής της αγωνίας, ασυνείδητα,  σε  άλλον  εκδηλώνεται  σαν  δειλία  πλησιάσματος  και  σε άλλον  σαν  επιθετικότητα.  Και  τα  δύο  είναι  οι  δύο  όψεις  του  ίδιου  νομίσματος.  Της  ανασφάλειας.   Για  να  μπορεί  κανείς  να  εμπιστευτεί,  να  επιζητήσει την  συνεργασία  με  τον  άλλο  και  να  αφοσιωθεί  σ 'αυτήν,  χωρίς  να  "κλέβει"  την  ισονομία  της  συνεργασίας,  χρειάζεται  στο  ξεκίνημα  της  ζωής  του  να  έχει  δεχθεί  αφοσίωση  και  να  μην  τον  είχε  απογοητεύσει το  πρόσωπο  που τότε  αντιπροσώπευε  τον  "άλλο".  Τότε  που  αυτόν  τον  "άλλο",  τον  είχε  άμεση  ανάγκη  για  την  επιβίωση  του  και  "έτρεμε  σαν  τα  φύλο"!
Αυτή   η  παλιά  απογοήτευση  από  τον  άλλο,  την  μάνα  του  δηλαδή,  δεν  μπορεί  να  διορθωθεί   με  την  επίκληση  της  λογικής  μας;

 Δυστυχώς  φαίνεται  αυτή  η  παλιά  μας  απογοήτευση  να  έχει  καταγραφεί  σαν  νόμος  της  λογικής  μας.  Το  πως  νοιώθουμε  σαν  μωρά,  φαίνεται  να  είναι  το πρώτο  υλικό  που  τροφοδοτεί  την  ανάπτυξη  της  σκέψης.  Τα  αρνητικά  συναισθήματα,  όπως  την  απογοήτευση,  την  ανασφάλεια,  τον  τρόμο  του  θανάτου,  φαίνεται  να  μην  τα  αντέχει  να  τα  επεξεργαστεί  το  τρυφερό  μυαλουδάκι ενός  μωρού  και τα  αρνείται,  αφήνοντας  κενό.   Η  σκέψη  στο  ξεκίνημα  της, μπορεί να επεξεργάζεται μόνο  τα  θετικά  συναισθήματα  που  παράγονται  από  την  αφοσίωση,  την  αγάπη,  την  ασφάλεια.  Αυτά  είναι  η  κινητήριος  δύναμη  για  την  ανάπτυξη  της.  Έπειτα,  όταν  δυναμώσει  αρκετά  η  σκέψη,  θα  μπορεί  βέβαια  να  επεξεργάζεται,  να  ταξινομεί  και  να  διευθετεί  και  πολύ  αρνητικά  συναισθήματα.  Αλλά φαίνεται να μην  μπορεί  να  αρχίσει  την  ανάπτυξη  της  από  τα  αρνητικά.   Το πρόβλημα της αδικίας πρέπει να είναι κυρίως ψυχολογικό και μετά πρακτικό και οικονομικό. Αν δεν  έχεις πάρει αγάπη από την κούνια, δεν έχεις να δώσεις! Και «ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος».
Μάνα με παιδί αγκαλιά
Ας  αναρωτηθούμε  λοιπόν  «Από  ποια  θέση  μας  πνίγει  το  άδικο;»   Ήμασταν    οι  εξαρχής   προικισμένοι   με  το  δώρο  της  αγάπης   από  τις  "Μοίρες"  με  την  γέννηση  μας  ή  στερημένοι  από  αυτό το δώρο;  Και  ο  άλλος  ή  οι  άλλοι  που  μας  αδικούν  φαίνεται  να  έχουν  το  ίδιο  με  μας παράδειγμα προσφοράς με την γέννηση τους ή αντίθετα είναι φορτωμένοι με εγωιστικό παράδειγμα; Πρέπει  να  έχει  μεγάλη  σημασία  αυτό.  Νομίζω  πως  όσοι  από  μας  έχουν  αγαπηθεί  περισσότερο  σαν  μωρά,  μεγαλώνοντας,  αδικούν  λιγότερο.  Αν  είναι  έτσι,  τότε  αυτό  μήπως  μας  οδηγεί  στον  τρόπο  που  μπορούμε  να  κάνουμε  τον  κόσμο  μας  καλύτερο;
Θα  συνεχίσω  τις  σκέψεις  μου  πάνω  στην  τέχνη  της  ζωής  σε  επόμενη  δημοσίευση.                 


Μαρία Ζωγράφου Ουζούνογλου mariaart.art12@gmail.com
Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τη σκέψη μου, μαζί μου.
Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 



Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

"ΚΟΥΦΑΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"


                                              Κουφάρι  πολιτισμού – Ανθρώπινη  απουσία. 

Η  φιλοξενία  έγινε  "αξιοποιήσιμη"
Η  αρχιτεκτονική  ομορφιά  έγινε  "αξιοποιήσιμη"
Η  φυσική  ομορφιά  έγινε  "αξιοποιήσιμη".
Η  ζωή  οργανώθηκε  με  επίκεντρο  το  κέρδος  και  η  ανθρώπινη  παρουσία   και  επαφή αλλοτριώθηκε.  Όλα  στην  υπηρεσία  του  ανταγωνισμού  και  του  κέρδους!
Ο  Τουρισμός  είπε  πως  θα  στηρίξει  την  ζωή  με  χρυσάφι.  Αλλά  ήταν  κόλπο  για  να  εισβάλει όπως  ο  παλιός  πειρατής  για  να  αρπάξει  και  να  ρημάξει  την  ανθρωποκεντρική  ζωή  αυτή  τη  φορά,  με  συνεχή  εξαγορά   συνειδήσεων.  Ο  σύγχρονος  πειρατής,  αφού  εξαργυρώσει  τις  καρδιές  και  τις  ζωές  των  ανθρώπων,  κουβαλάει  στα  καράβια  του  το  χρυσάφι.
Φτωχύναμε  πρώτα  στις  καρδιές  και  μετά  στις  τσέπες!
Παλιά,  οι  άνθρωποι  μοιραζόταν  το  ψωμί  και  την  αγάπη.  Έκαναν  τον  πόνο  τους τραγούδι  και  χορό, και  τον  φώναζαν  με  όλη  την  δύναμη  του  κορμιού  και  της ψυχής  τους  για  να    βγει  από  μέσα  τους  σαν  ομαδική  ψυχοθεραπεία.  Εξακολουθούμε  να  κάνουμε  και  σήμερα  τον  πόνο  μας  τραγούδι  και  να  διασκεδάζουμε  με  τον  ίδιο  τρόπο.  Χρειάζεται  όμως  να  ξαναμοιραστούμε  το  ψωμί  και  την  αγάπη.  Να  ξαναπάρουμε  την  ζωή  μας  στα  χέρια  μας.  Τι  λέτε  θα  τα  καταφέρουμε;

" Νεκρά  Μαργαριτάρια"
1,20 Χ 2.08   (2011)

                 Αυτό το έργο παρουσιάζει τον  διαχωρισμό  των  νησιών  μας  από   την  ψυχή  τους,  την  αλλοτρίωση  από  τον  δικό  τους  πολιτισμό  που  δεν  στηριζόταν  στη  διαμεσολάβηση  χρήματος,  όπως  γίνεται  τώρα  με  τον  τουρισμό,  αλλά  στην  στήριξη  του  ενός  από  τον  άλλο,  στην  αλληλεγγύη  και  την   δουλειά.  Το  έργο αυτό  με  την  απουσία  ζωής  και  κίνησης  στους  δρόμους  και  στο  λιμάνι,  περιγράφει  μια  πεθαμένη  ομορφιά   βιασμένη  από  τον  σύγχρονο  πειρατή,  τον  κατακτητή,  που  επιτέθηκε  με όπλο  το  χρήμα  και  της  πήρε  την  ψυχή.  Ο  κατακτητής έποικος  θέλει  να   δώσει  σ 'αυτή  την  ομορφιά,  την  δική  του  ζωή,  μεταγγίζοντας  το  δικό  του  αίμα.  Αλλά το  αίμα  του  στις  αρτηρίες  των  δρόμων  που έφτιαξε είναι  πένθιμο,  ξένο  και  μην  συμβατό.  Μόνο  οι  δικοί  του  άνθρωποι,  οι  ντόπιοι,    μπορούν  να  το  ξαναζωντανέψουν  αλλά  αυτούς  τους  σκότωσε  άκαρδα,  τους  αλλοτρίωσε. Η  Εικόνα,  είναι  το  βλέμμα της  ψυχής  αυτής  της  ακριβής  ομορφιάς,  καθώς   έχει  αποχωρήσει    από  το  σώμα  της  και  κοιτά  από  ψηλά  το  κουφάρι  της  γεμάτη  θλίψη.    Η  αντίφαση  μιας  ακριβής,  εκστατικής  ομορφιάς  που  εκφράζει  την  ζωή  τυλιγμένη  μέσα  στο  πένθος  του  θανάτου.        

"Κόκκορας"
0.90 Χ 0,83  (2009)
"Ερημιά και εγκατάλειψη"
1,20 Χ 2,06  (2010)


"Γιορτή"
1,83 Χ 1,22  (2010)
"Τοίχος με καπαριές" 50 Χ 70 , 2013

"Παράδεισος"
0,92 Χ 1.00 (2010)


"Τα σταφύλια της οργής"
0,59 Χ  1,27 (2010)

"Παλιά ήταν όμορφα"
1,22 Χ 1,82 (2011)

"Λότζια"
1,03 Χ 1,22 (2011)

"Σε αναμονή"
1,22 Χ 1.04 (2011)

"Χωρίς λόγια"  (1999)
"Καπαριά" 2013  50Χ70



Μαρία Ουζούνογλου Ζωγράφου 
mariaart.art12@gmail.com

Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε το έργο μου, μαζί μου.
Σε όσους αρέσει η  δημοσίευση πατήστε απο κάτω το κουμπάκι "Μου αρέσει"

Πολλοί με ρωτάτε τον τρόπο που γίνεται κανείς μέλος εδώ στο μπλοκ. Πηγαίνετε δεξιά κάτω από την φωτο μου που λέει «Γίνετε μέλη» Πατήστε πάνω και γράφεστε. Είναι πολύ εύκολο και πολύ ενισχυτικό για μένα ψυχολογικά και μόνο αφού δεν έχω διαφημίσεις για άλλο κέρδος. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...